Jak siebie samego #8 - Nie bój się intymności, Przemo Gwadera SJ

Cześć, mam na imię Przemo,
a to jest ósmy odcinek z cyklu:

„Jak siebie samego”,
gdzie mówię o tym

w jaki sposób można
samego siebie kochać,

akceptować i cieszyć się życiem,
będąc singlem.

Lecimy teraz z tematem potrzeb
związanych z seksualnością.

Ostatnio mówiłem o tym,
że seksualność nie jest czymś,

czego musimy się bać,
że jest czymś dobrym

i że możemy ją przyjąć
i zatroszczyć się o nią.

Pod filmikiem pojawiło się sporo
komentarzy, za które bardzo wam dziękuję.

Było trochę ciekawych pytań,
miejscami włączyłem się w dyskusję.

I zachęcałem was do tego,
żebyście dzielili się dobrymi książkami

albo stronami internetowymi,
które mówią coś o seksulaności,

ale na ten moment,
kiedy nagrywam ten filmik,

pojawiły się tylko dwie propozycje,
z których chciałbym polecić jedną.

Kejt The Chocolate
pisze o książce:

„Seksualność da się lubić”,
autorstwa Valdeza Luisa Castelanosa.

Okey, lecimy dalej z tematem.

Ostatnio mówiłem o tym,
że nasze potrzeby seksualne

ściśle łączą się z pragnieniem
wchodzenia w głębokie i intymne relacje,

z takimi osobami,
które różnią się od nas samych.

I tutaj może się rodzić
pewna wątpliwość,

dlatego że seksualność
to nie tylko relacje, ale też...

„bara bara bara,
riki tiki tak...”

„cztery razy po dwa razy,
osiem razy, raz po raz...”

„Tak pragnąłem twego ciała...”

I nie chodzi mi tutaj o polskie
piosenki rozrywkowe lat '90,

ale o to, o czym one mówią.

Nasze potrzeby seksualne
to też są w pewien sposób

potrzeba bliskości fizycznej,
przeżycia ekstazy i nagości.

O tym wszystkim chcę mówić
w kolejnych odcinkach.

Ale dzisiaj chcę jeszcze powiedzieć
o potrzebie intymnych relacji,

dlatego że dla mnie są one najważniejsze
w zdrowym przeżywaniu seksualności,

bo mogę przeżyć bez nagości,
bez uprawiania seksu,

od biedy nawet
bez przytulania,

ale bez intymnych relacji
po prostu usycham.

I myślę, że intymność
to jest coś,

czego wszyscy głęboko pragniemy
i za czym tęsknimy,

ale jednocześnie jest to coś,
czego się boimy,

dlatego że obawiamy się zranienia.

O intymności genialnie piszą
John Galindo i Owen T. Cummings

w książce:
„Spirituality, Initimacy and Sexuality. ”

Książka ta nie jest niestety
przetłumaczona na j. polski,

także mogę ją polecić
jedynie w oryginale.

Autorzy piszą tam,
że intymność jest praktyką

poznawania innych ludzi
i pozwalania na to,

żebyśmy sami zostali
poznani przez nich.

Według autorów angażowanie się
w takie szczere i autentyczne przyjaźnie

pełne empatii
i wzajemnego słuchania,

pozwalają nie tylko
lepiej poznać samych siebie,

ale też lepiej poznać Boga,
dlatego że my, jako istoty ludzkie,

zostaliśmy stworzeni
na Jego obraz i podobieństwo

i nosimy w sobie
wiele Jego cech.

Galindo i Cummings piszą...
i tutaj będzie cytat po angielsku:

Intymność może być trudna
i skomplikowana, albo wręcz „messy”,

czyli może wprowadzać
jakiś bałagan i nieporządek

do naszego wcześniej ładnie
uporządkowanego życia,

ale mimo to,
warto jej szukać.

I powiem wam, że w moim życiu
te słowa spełniły się w całej pełni.

Zarówno to, że intymność może być
„challenging and messy”.

jak i to, że warto
angażować się w nią.

Posłuchajcie.

Więc... ja tę książkę
dostałem od dziewczyny.

I to nie od byle jakiej dziewczyny,
bo od tej samej,

o której mówiłem już
w pierwszym odcinku z tej serii

i w ostatnim, siódmym odcinku.

Czyli od takiej dziewczyny,
która umiała

dostrzec we mnie dziecko
i zatroszczyć się o nie.

I nie bałem się przy niej
zdjąć tej maski,

którą czasem zakładałem
jako Jezuita.

Takiej maski powagi i świątobliwości.

Po pewnym czasie
naszej znajomości

czułem, że łączy nas
taka szczera przyjaźń,

że jestem w stanie
jej powiedzieć wszystko.

Tylko że niestety jak to często bywa
w relacji między mężczyzną a kobietą,

ta przyjaźń przerodziła się w zakochanie.

I ona jako pierwsza powiedziała mi o tym,
że czuje do mnie coś więcej.

Napisała mi o tym w liście.

No i odpowiedziałem jej,
że w takim razie

powinniśmy przestać się spotykać,
bo też czuję coś więcej.

Niestety w tamtym momencie
nie porozmawiałem o tym jeszcze

z żadnym zaufanym Jezuitą,
a jej udało się mnie przekonać do tego,

żebyśmy jednak dalej się spotykali
i żebyśmy po prostu rozmawiali

o Panu Bogu i o tym,
co przeżywamy duchowo.

Tylko że to się robiło
coraz bardziej skomplikowane,

dlatego że mówiła mi o tym,
że tęskni za mną i cierpi,

że przeżywa duchową ciemność,

a ja z kolei chciałem
jakoś zatroszczyć się o nią.

Chciałem ją jakoś pocieszyć,
albo powiedzieć,

żeby nie myślała tylko o mnie,
ale też o czymś innym.

Tylko jak ona miała
nie myśleć o mnie,

jeśli kilka razy w tygodniu byłem
na telefonie albo pisałem do niej maile.

Także to się robiło
coraz bardziej skomplikowane,

bo z jednej strony
wiedzieliśmy, czego chcemy.

Świadomie wybieraliśmy,
że chcemy być w zakonie, i ja, i ona.

Z drugiej strony nieświadomie
ciągnęło nas do siebie nawzajem.

W pewnym momencie stwierdziłem,
że nie da się inaczej,

po prostu musimy się rozstać
i zerwać wszelki kontakt.

I to było bardzo trudne dla mnie,
a dla niej chyba jeszcze bardziej.

Myślę, że musi jeszcze minąć
trochę czasu

zanim będziemy w stanie spotkać się
i spokojnie o tym porozmawiać.

Spojrzeć na to,
co się wydarzyło.

Ale pomimo tego całego bólu
związanego z rozstaniem,

jednak nie żałuję, że odważyłem się
zdjąć maskę i wejść

w taką intymną relację
przyjaźni z drugim człowiekiem.

Dlatego że dzięki temu zrozumiałem,
jak bardzo potrzebuję takich relacji.

Po rozstaniu z tą dziewczyną
bardziej świadomie zacząłem

angażować się w przyjaźnie.

Już nie na takiej zasadzie, że:

Ona jest taka dobra,
tak się o mnie troszczy i mnie przytula.

Zostanę jej przyjacielem.

Ale raczej szukając już takich przyjaźni,
które mogą być bardziej bezinteresowne.

Wtedy zacząłem spędzać
więcej czasu z Danny'm i Leą,

którym potem urodził się
mały Magnus.

Pomimo różnicy kultur
stali się oni dla mnie

takimi naprawdę
serdecznymi przyjaciółmi.

Myślę, że głównie dlatego, że podobnie
przeżywamy naszą relację z Bogiem

i wierzymy, że On może do nas
mówić też przez innych ludzi.

Czymś, co odkrywałem już w tamtym czasie
i co odkrywam nadal,

jest to, że takie relacje ludzkie
mi nie wystarczają,

że mam taką głęboką potrzebę
intymnej relacji z Bogiem.

O tym chciałbym wam opowiedzieć.

Powiem wam, że kiedy
przygotowywałem ten odcinek,

zastanawiałem się nad tym,
co tak naprawdę zadecydowało o tym,

że chociaż zakochałem się w dziewczynie,
to nadal jestem w zakonie.

Myślę, że to były dwie rzeczy:

Po pierwsze to to,
że co prawda nie od razu,

ale zacząłem rozmawiać o tym uczuciu
z zaprzyjaźnionymi jezuitami.

Po drugie,
to w tym samym czasie,

kiedy odkrywałem intymność
z drugim człowiekiem,

zacząłem ją też odkrywać
w relacji do Pana Boga.

Zacząłem czuć,
że On mnie wzywa do tego,

żebym nie tylko próbował
poznać Jego wolę i ją spełniać,

ale że On chce, abym nauczył się
odczuwać Jego obecność

i delektować się tą Jego obecnością.

Bardzo pomagała mi w tym
modlitwa z użyciem ciała,

o której będę mówił
w następnym odcinku,

oraz książka „Rekolekcje kontemplatywne”
Franza Jalicsa,

gdzie jest opisana
taka szczególna metoda modlitwy.

W takim kluczowym momencie,
kiedy naprawdę nie wiedziałem,

co robić z tym moim
uczuciem zakochania,

wyjechałem do klasztoru
trapistów na wyspę Bornholm,

gdzie przez osiem dni
modliłem się według tej metody.

Na początku moje myśli,
jak łatwo się spodziewać,

zaprzątała głównie ta dziewczyna,

ale po pewnym czasie
zacząłem wchodzić w kontemplację

i zacząłem odkrywać,
że to uczucie, które jest we mnie,

to nie jest coś,
co muszę zwalczyć i wyeliminować,

ani nie jest to coś,
za czym powinienem od razu pójść.

Raczej, że jest to coś,
co mogę zaakceptować,

przyjąć i oddać Panu Bogu,
że mogę Jemu oddać to uczucie zakochania,

że Jemu mogę oddać tę dziewczynę,
samego siebie i całe moje życie.

I nie muszę się tego obawiać,
bo On w zamian też chce dać mi wszystko.

On chce dać mi siebie samego

i razem ze sobą wszystko to,
co jest mi potrzebne do szczęścia.

Co prawda w tamtym momencie
jeszcze nie widziałem,

w jaki sposób
mogłoby się to dokonać,

w jaki sposób
On mógłby dać mi to szczęście,

ale czułem, że nie muszę
obawiać się tego,

dlatego że to On
zatroszczy się o to.

Wystarczy, że pozwolę Jemu działać,
że każdego dnia będę przyjmował

to, co On ma dla mnie
na tej jeden konkretny dzień,

pozwalając Mu prowadzić się
krok po kroku.

Ta modlitwa metodą Franza Jalicsa

towarzyszyła mi potem
przez kolejne dwa lata

i myślę, że to właśnie ona
pomogła mi wytrwać w wierności.

Czując Bożą bliskość,
Jego troskliwą obecność,

nie bałem się wypuścić
samego siebie z rąk.

Ofiarować się Jemu i zaufać,
że On sam się o mnie zatroszczy

i poprowadzi mnie do ludzi,
z którymi będę w stanie zbudować

szczere, głębokie
i owocne relacje.

To tyle na dziś o intymności.

Możecie śmiało komentować,
lajkować i subskrybować,

a widzimy się już w poniedziałek,
w następnym „Jak siebie samego”,

gdzie będę mówił
o potrzebie przytulania.

I ostrzegam,
że następny odcinek będzie długi,

będzie miał prawie 20 minut,
bo będzie tam trochę wywiadów.

Dzięki za uwagę
i na razie. Cześć.