Jak siebie samego #7 - Przyjmij swoją seksualność, Przemo Gwadera SJ

Cześć, mam na imię Przemo,

a to jest siódmy odcinek z cyklu:
„Jak siebie samego”,

gdzie mówię o tym, w jaki sposób można
samego siebie akceptować,

troszczyć się o siebie
i cieszyć się życiem będąc singlem.

Tak jak zapowiadałem
w poprzednim odcinku,

dzisiaj nastąpi taki drobny
zwrot akcji,

dlatego że dotychczas
mówiłem o tym,

dlaczego w ogóle warto
troszczyć się o siebie,

o tym, skąd tak naprawdę
bierze się nasze szczęście,

i trochę mówiłem o potrzebach
- w jaki sposób możemy o nich myśleć.

A od dzisiaj bardziej będę skupiał się
na potrzebach związanych z seksualnością.

Na początek taki mały disclaimer:

Informujemy, że niniejszy program
adresowany jest do widzów pełnoletnich.

Będą w nim poruszane tematy
związane z ludzką seksualnością.

Osoby niepełnoletnie są uprzejmie
proszone o wyłączenie komputera...

- Nie, nie o to mi chodzi...
- Nie o to.

Nie powiem tutaj niczego sprośnego
ani szokującego,

ani czegoś, czego nastolatkowie
nie powinni wiedzieć.

Chodzi mi po prostu o to, że ten odcinek
i kolejne, które po nim nastąpią,

najprawdopodobniej po prostu
was zawiodą.

Nie będzie tutaj tematów,
które są ważne,

które jakoś same się narzucają,
jak jest się nastolatkiem.

Jakie jest najbardziej
młodzieżowe słowo?

Masturbacja.

Właśnie o tym np. nie będzie.

Będzie o tematach,
które są ważne dla mnie,

jako dla singla po trzydziestce,
który stara się żyć w czystości

i jednocześnie chce
cieszyć się życiem.

A żyć w czystości
w moim przypadku,

oznacza być w bliskiej
i intymnej relacji z Bogiem,

a jednocześnie bez jakiejś
takiej relacji erotycznej, romantycznej

czy jakiejkolwiek innej
na wyłączność z drugim człowiekiem.

Dobra, od tego momentu zakładam,
że oglądają mnie ludzie

w takim przedziale wiekowym,
powiedzmy od 20 do 40.

Przejdźmy do rzeczy,
czyli do tematu seksualności.

Dobra, gościu, ale przecież
jesteś zakonnikiem,

przecież ty nie masz
pojęcia o seksie.

Cóż, rzeczywiście w tak zwanych
sprawach łóżkowych

znam się raczej
tylko w teorii,

ale to nie znaczy,
że nie mam potrzeb seksualnych.

Te potrzeby nie znikają
w momencie wstąpienia do zakonu.

Mówi się, że osoba konsekrowana
swoją seksualność powinna ofiarować Bogu.

Zgadzam się z tym,
jednak nie do końca.

Nie da się swoich potrzeb seksualnych
ofiarować Panu Bogu tak raz na zawsze.

To niestety tak nie działa.

Dlatego, że jak wezmę
swoje potrzeby seksualne

i wsadzę je do takiego
złotego pudełeczka

i to pudełeczko zamknę na złoty kluczyk,
a kluczyk oddam Panu Bogu

próbując zapomnieć o tych swoich
potrzebach seksualnych,

to w pewnym momencie
to pudełeczko po prostu „pierdzie...”.

Nie da się swoich potrzeb
ofiarować Panu Bogu tylko raz.

Trzeba je ofiarowywać codziennie,
ale żeby je ofiarować

trzeba je najpierw samemu
przyjąć i zaakceptować,

co wcale nie jest
takie proste.

Przez wiele lat było
mi bardzo trudno

spotkać się z moimi potrzebami
seksualnymi i je zaakceptować.

I myślę, że do tego mojego
braku akceptacji

głównie przyczynił się
jeden człowiek..., On.

Freuda czytałem będąc
jeszcze w liceum,

no i wyczytałem u niego, że człowiek ma
trzy podstawowe struktury osobowości.

Id, ego i superego.

Może wytłumaczę,
o co chodzi na rysunku.

Powiedzmy, że ta kreska,
którą tutaj rysuję,

to jest próg
naszej świadomości.

Czyli to, co jest powyżej kreski,
jest uświadomione,

to, co jest poniżej,
jest nieuświadomione.

I teraz podstawową strukturą
ludzkiej osobowości jest „id”,

który jak widać znajduje się
poniżej progu świadomości

i „id” w nas jest takim
pierwiastkiem zwierzęcym, seksualnym,

który poszukuje
natychmiastowej gratyfikacji,

który jest głodny przyjemności
i agresywny.

Na drodze rozwoju i socjalizacji
rozwija się u człowieka inna struktura,

którą Freud nazywa „ego” i jak widać
w dużej mierze jest uświadomione.

To jest to, co wiem
i co umiem sam o sobie powiedzieć.

Jest też „superego”,
czyli wszystkie moje ideały.

Inaczej mówiąc, to jest taki głos
autorytetu moralnego we mnie.

No i to „ego” tutaj stara się
pogodzić ze sobą te dwie sprzeczne siły.

Zwierzęcy głos „id”
oraz moralizujący głos „superego”.

Generalnie Freud
w pewien sposób miał rację,

dlatego że często rzeczywiście
doświadczamy takich dwóch głosów

i takiego wewnętrznego konfliktu,
który trzeba jakoś rozwiązać.

Tylko problem polega na tym,
że on swój model budował

w oparciu o obserwacje osób,
które cierpiały psychicznie

i w jakiś sposób
były sfrustrowane

i tak naprawdę nigdy
nie spróbował badać ludzi zdrowych.

Dlatego jego wizja człowieka
w tym modelu jest bardzo pesymistyczna.

A ludzka seksualność jest ukazana
jako taka zwierzęca siła,

która się w nas czai i pochodzi
z wcześniejszych etapów ewolucji,

nad którą w jakiś sposób
trzeba zapanować,

żeby nie rzuciła się na nas
i nami nie zawładnęła w jakiś sposób.

Może jestem trochę niesprawiedliwy,
oskarżając o to tylko Freuda,

bo w sumie taki był klimat
intelektualny tamtych czasów,

a też myślę, że dzisiaj też można znaleźć
ludzi, którzy myślą podobnie.

Problem polega na tym,
że czytając Freuda

jako autorytet
w dziedzinie psychologii,

naprawdę bardzo głęboko
w to uwierzyłem,

dlatego że jak go czytałem
to wydawało mi się,

że sięgam po jakąś taką ukrytą,
tajemną wiedzę o ludzkiej naturze

i przez to właśnie to, co przeczytałem

bardzo kształtowało
moje wyobrażenie o samym sobie.

I przez to było mi tak trudno
zaakceptować moją seksualność.

Za każdym razem, jak zdarzyło mi się
zgrzeszyć przeciwko szóstemu przykazaniu,

wyobrażałem sobie, że znowu
ta zwierzęca siła zwyciężyła we mnie,

że moje „ego”
okazało się zbyt słabe

i po prostu powinienem wstydzić się siebie
oraz tego, że jestem taki słaby.

Z tego często wychodziło
takie błędne koło.

Z takiego poczucia słabości
rodził się wstyd,

poczucie winy i lęk
przed moją seksualnością

i to się czasem stawało
nie do zniesienia.

Już nie dawałem sobie rady,
nie mogłem wytrzymać z samym sobą,

Chciałem przed tym uciec,
a to w co uciekałem

paradoksalnie było dokładnie tym,

co wprawiało mnie w lęk,
poczucie winy i we wstyd,

czyli właśnie grzechy
przeciwko szóstemu przykazaniu.

Przez to w pewien sposób
bałem się kobiet, bo bałem się tego,

w jaki sposób moje ciało i psychika
reagują na atrakcyjne kobiety.

Starałem się unikać takich dziewczyn,
które mi się podobały,

bo po prostu bałem się,
że znowu wyjdzie ze mnie to zwierzę,

które gdzieś we mnie siedzi,
i znowu będę musiał się wstydzić.

Na szczęście kiedy byłem w Danii,
zdarzyło się coś,

co radykalnie zmieniło
moje myślenie o samym sobie.

Teraz wam o tym opowiem.

Bohaterką dzisiejszej opowieści
będzie dziewczyna,

o której mówiłem już
w pierwszym filmiku z tej serii,

a której tutaj nie wymieniam z imienia
i w następnym filmiku powiem dlaczego.

Ta historia wydarzyła się krótko po tym,
jak się poznaliśmy w Aarhus w Danii.

Ona była taką bardzo przytulaśną osobą,
a jednocześnie bardzo atrakcyjną,

także starałem się
raczej jej unikać.

Byłem takim człowiekiem
trzymającym dystans.

Jednak pewnego razu zdarzyło się,

że zaprosiła mnie i drugiego jezuitę
do siebie na niedzielny obiad.

Temu drugiemu jezuicie
w ostatniej chwili coś wypadło,

tak że nie mógł przyjść,
i bardzo się wahałem

czy mam do niej iść sam
i możemy być tylko we dwoje?

No ale głupio było mi odmówić,
bo napracowała się nad tym obiadem.

W końcu więc poszedłem.

Obiad był bardzo smaczny,
atmosfera była bardzo miła,

a po obiedzie siedzieliśmy
jeszcze długo i rozmawialiśmy

o życiu w parafii,
o byciu obcokrajowcem w Danii.

W końcu zeszliśmy
na bardziej duchowe tematy,

o tym, jak się czujemy w relacji z Bogiem.

Mówiłem, że często czuję się niegodny,

niegodny tej roli, którą mam
tutaj w parafii wobec ludzi.

I ona mówi: „Ale słuchaj,
przecież tyle dobrego robisz,

jak grasz i śpiewasz na nabożeństwach,
to wszyscy się modlą”.

Mówię: „Dobrze, tak to wygląda z zewnątrz,
że jestem takim dobrym człowiekiem,

ale wiem jaki jestem w środku,
wcale taki dobry nie jestem”.

Ona mówi: „No coś ty,
przecież jak dzielisz się swoją wiarą,

jak opowiadasz o tym, co Bóg zdziałał
w twoim życiu już wcześniej,

to wszystkich podnosi to na duchu
i inspiruje.

Naprawdę pomagasz ludziom
zbliżyć się do Boga”.

I mówię: „Dobrze, może pomagam innym,
ale to nie zmienia faktu,

że wiem, że głęboko w sobie
tak naprawdę jestem strasznym egoistą

i ten mój egoizm to jest coś,
z czym cały czas się zmagam.

Próbuję go jakoś tak
trzymać w ryzach

i wiem, że jak bym puścił,
to ten egoizm może się na kogoś rzucić.

Ten egoizm po prostu może być
zagrożeniem dla innych ludzi”.

I ona tak tego słuchała i powiedziała:
„Nie, Przemo. Nie wierzę w to”.

Powiedziałem: „Dobrze, możesz nie wierzyć,
ale wiem że taka jest prawda”.

I ona w pewnym momencie,
nie mając już więcej argumentów,

po prostu wstała, podeszła do mnie
i mnie przytuliła w taki sposób,

że siedziałem i wzięła moją głowę
i przycisnęła ją do piersi, jak matka.

Moją pierwszą reakcją było:
„Nie, kobieto, nie możesz tego robić!”

Aż chciałem ją odepchnąć,
ale była zbyt szybka

i nie zdążyłem tego zrobić,
więc znalazłem się w jej objęciach.

I o dziwo, to, co poczułem,
właśnie tak siedząc,

to nie było jakieś napięcie,
tylko głęboki pokój.

Potem jak się nad tym zastanawiałem,
już po powrocie do domu, dotarło do mnie,

że to, co się we mnie obudziło
w tym przytuleniu,

to nie było jakieś zwierzę,
które szuka zaspokojenia potrzeb,

tylko małe dziecko, które po prostu
potrzebuje akceptacji i miłości

i które ktoś w końcu
po długim czasie usłyszał.

Którego nie byłem w stanie
w sobie usłyszeć i odkryć,

a które ona odkryła i przyjęła.

I od tego momentu zwątpiłem,

że podstawową strukturą mojej osobowości
jest jakaś zwierzęca siła,

jakieś „id”, które próbuje mną zawładnąć,

ponieważ odkryłem, że jest coś
głębszego i bardziej trwałego

niż ten głos potrzeb
i popędów seksualnych.

Po pierwsze - mam w sobie dziecko,
które potrzebuje miłości i troski.

O tym mówiłem już w poprzednim odcinku,
także tutaj nie będę się powtarzał.

Drugą rzeczą, którą zacząłem odkrywać,
był taki cichy głos gdzieś głęboko,

który myślę można nazwać głosem serca.

Taki głos, który wzywał mnie
do bliskiej relacji, do intymności,

która może być intymnością
z drugim człowiekiem,

ale może też być
intymnością z Bogiem.

I okey, często jak patrzę na kobietę,
to rzeczywiście pierwsze, co widzę,

to jest jej wygląd, jej ciało,
jej urok osobisty,

ale wiem też, że to nie jest to,
czego tak naprawdę szukam,

że to, za czym tęsknię,
to jest relacja z drugim człowiekiem.

Relacja z kimś,
kto różni się ode mnie samego.

I wierzę, że moja wrażliwość
na piękno i ten głód relacji

są czymś danym mi od Boga.

Są mi dane po to, żeby wybijać mnie

poza moje skupienie się na samym sobie,
na moich własnych sprawach,

żeby popychać mnie do tego,
bym wychodził poza swoją strefę komfortu,

podejmował ryzyko i próbował
nawiązać relację z drugim człowiekiem.

Na dzień dzisiejszy mogę powiedzieć,
że już nie boję się pięknych kobiet.

Także śmiało możecie podchodzić do mnie
na chodniku i zagadywać.

Taki żarcik.

Dobra, już kończąc...
w tym odcinku mówiłem o tym,

że jeżeli chcemy się zaprzyjaźnić
ze swoją seksualnością,

to raczej nie warto czytać Freuda.

Teraz was chciałbym zapytać
o to, co warto czytać.

Jeżeli znacie jakieś dobre książki
albo strony internetowe,

które dotyczą jakoś
tematu seksualności,

to proszę podzielcie się nimi
w komentarzach pod filmikiem.

To tyle na dziś.
Bardzo wam dziękuję za uwagę.

Widzimy się w następnym odcinku
„Jak siebie samego”,

w którym będę mówił
o intymnych relacjach

i o tym, że my jako single
też ich bardzo potrzebujemy.

Dzięki i do zobaczenia. Cześć.

A i jeszcze lajkujcie, subskrybujcie...