Zaprawa - Bądź wolny! [Ga 5, 1.1-18]

I to jest kolejna
spóźniona Zaprawa.

Wiem, że tłumaczę się
ostatnio często z tego,

ale przejazdy nie bardzo mi pomagają
w tym wszystkim.

Nie obiecuję, że się poprawię, wcale!

Obiecuję tylko, że będą
medytacje cały czas.

Dzisiaj będzie trudny temat.

Trudny - bo o wolności,
i to takiej pokrętnej wolności.

Dzisiaj w Ewangelii
Jezus mówi o tym,

że kto rękę przykłada do pługa
i wstecz się ogląda,

nie nadaje się Królestwa Bożego.

Można mieć takie wrażenie,
że trzeba zaprząc wszystko, co się ma,

tego pługa się złapać,
porzucić wszystko co się ma

i tylko jedną rzecz robić,
czyli pójść w taką niewolę trochę.

Ale nie o to chodzi.

Aby wyjaśnić, o co chodzi,
to dzisiaj przeczytam List do Galatów,

dzisiaj w Kościele to drugie czytanie,

List świętego Pawła do Galatów,
gdzie on tłumaczy, jak do tego podejść.

Posłuchajmy.

[Ga 5, 1.1-18]

Ten fragment „rzeźbi" mnie mocno
i ostatnio nim żyję.

Na początku, jak powstawała Tora,
to, co mieli Żydzi spisane,

było taką intuicją życiową,
pewnym drogowskazem.

Oni żyli swoje życie, byli szczęśliwi
i mieli coś, co im pomagało,

bo nadawało im kierunek,
podpowiadało im sens,

było czymś, co wspierało ich życie.

Dzięki temu mogli lepiej żyć.

Później dzieje się coś złego.

Zaczynają pisać Prawo,
aby lepiej się trzymać tych drogowskazów,

ale powoduje to,
że oni nie żyją dla życia,

nie cieszą się
darem od Boga.

Mam życie - Panie Boże,
wspaniale! Dzięki!

Tylko mam Prawo
i muszę to Prawo spełniać.

Oni żyli dla spełniania Prawa
i weszli w niewolę.

Stracili możliwość życia dla życia,
radości, cieszenia się

tylko żyli dla czegoś:
dla spełniania oczekiwań Prawa,

oczekiwań tych
którzy to Prawo dają

i oczekiwań tego, że wyobrażam sobie,
że Pan Bóg koniecznie tego chce.

A Paweł mówi,
że przyszedł Jezus Chrystus

i wyzwolił nas z tego uciemiężenia,
że mam żyć, aby spełniać Prawo.

Nie mam życia dla życia,
tylko mam życie, aby spełniać oczekiwania.

To jest początek tego, co Paweł mówi:
„Ku wolność wyswobodził nas Chrystus".

Jest rzesza ludzi w Kościele,
która jest przekonana,

że nie jest tak,
że mamy żyć w wolności,

tylko mamy trzymać się kurczowo
praktyk, przekonań.

Jest taki „spięty tyłek" -
i z czego on się bierze?

Nie krytykuję tych ludzi,
bo rozumiem, jak to działa,

sam przez to przechodziłem.

Jest to ogromny strach,
że jak dotknę swojej wolności,

to zacznę robić zło,
głupie rzeczy.

Zatrzymanie się na tym,
że nie puszczę swojej wolności,

nie dam sobie do niej dostępu
- to jedyna droga w takim wyobrażeniu,

aby prowadzić względnie dobre życie.

Nie krytykuję tych osób,
ale chcę powiedzieć,

że to nie droga rozwoju,

bo Paweł powiedział:
„Ku wolność wyswobodził nas Chrystus".

Jak mam takie podejście,
a rzesza osób takie ma,

że Ewangelia, Kościół,
te przekonania to rodzaj uciemiężenia,

który jest konieczny,
bo inaczej pójdę do piekła,

to to nie jest jeszcze
Królestwo Boże,

i jeszcze trzeba trochę ryzyka podjąć,
aby do Królestwa Bożego wejść.

Już tłumaczę:
„Ku wolność wyswobodził nas Chrystus".

Bóg podjął bardzo duże ryzyko,
dając nam wolność,

że my „popaprzemy" swoje życie.

My tego ryzyka trochę nie podejmujemy
i jesteśmy jak starszy syn

w przypowieści o synu marnotrawnym,
który zostaje w domu, nie robi nic złego,

prowadzi bardzo moralnie dobre życie,
wszystko jest układne,

ale w środku jest zgniły
i jak tylko przychodzi coś dobrego

to on reaguje pretensją.

Dlaczego?

Dlatego, że on nie zaryzykował
tego, co zaryzykował Pan Bóg,

czyli nie zaryzykował
wolności dla siebie.

Bóg dla nas zaryzykował
i my tę lekcję musimy odrobić.

Święty Paweł mówi,
że jest ciągle taka tendencja,

abyśmy się wpychali
w takie niewolnictwo.

I nie jestem pewien, ale chyba chodzi
o szeroko rozumiane oczekiwania.

Inni ludzie wobec mnie
mają jakieś oczekiwania,

a ja staram się je spełniać,
i marnuję życie,

starając się spełniać
oczekiwania innych ludzi.

Albo mam sam wobec siebie oczekiwania,
wobec tego, co Pan Bóg ode mnie chce,

jaki ja to powinien być,
jaka to ja muszę być, a jaka nie mogę być.

Marnuję życie na spełnianie oczekiwań,
a to nie jest pójście z Duchem.

Święty Paweł mówi, że mamy tendencję,
aby wracać do tych oczekiwań.

Mówi:
„ A zatem trwajcie w niej [wolności]

i nie poddawajcie się na nowo
pod jarzmo niewoli",

pisze to, widząc, że ludzie łapią wolność
i znów wracają do starych schematów.

Nic nowego. Każdy z nas ma tendencję,
że do starych schematów wraca.

Wypracowane w mózgu
połączenia nerwowe,

które są przyzwyczajeniami naszymi,
nigdy nie znikają;

jak sobie wypracujemy inne,
to inne są, ale stare nie znikają.

Możemy mieć cały czas tendencję,
aby wchodzić w niewolę

i niewolą siebie traktować:

nie mogę być takim człowiekiem,
a musze być taki,

nie mogę tego robić,
a muszę to robić.

I co więcej, zaczynamy innych
tak traktować - niewolniczo, kurczowo.

Święty Paweł, odpowiadając na ten lęk,
że jak ja pozwolę sobie na bycie sobą,

na przyjęcie zbawienia, na to,
że Bóg mnie kocha takiego, jakim jestem,

mam prawo być takim człowiekiem,
jak mnie życie prowadzi,

takim człowiekiem, jakim chcę być.

A żeby nie wpaść w zło, w grzech,

w robienie krzywdy innym,
Paweł daje propozycję:

„Jeśli jednak pozwolicie się prowadzić
duchowi, nie będziecie podlegać Prawu".

Pozwolić duchowi, porwać się duchowi,
przeczytałem w innym tłumaczeniu.

Duch to może być Duch Święty,
w tym fragmencie Pisma Świętego,

ale to może być pewien styl życia,
styl dobra i miłości dla innych.

I jak pozwolicie sobie,
że porwie was ten duch...

będziesz prowadzony przez ducha,

zaryzykujesz to, że będziesz naiwny
przed samym sobą,

i będziesz dobry dla innych.

Jak to cię porwie, to nie ma wielkiego
ryzyka, że pójdziesz w jakieś zło.

Musisz zaryzykować wolność,

bo inaczej będziesz
zgniłym w środku starszym synem,

który ciągle ma pretensje do życia,
ciągle narzeka, że świat jest jaki jest,

że ludzie są tacy,
że do kościoła nie chodzą.

To nie jest chrześcijaństwo,
to nie jest jeszcze Królestwo Boże.

Dopiero jak złapiesz wolność.

Powiem wam trochę o sobie,
tego tematu dotykam ostatnio mocno:

jak się jest w zakonie
i ma się trzydzieści lat

i jest się w zakonie jezuitów,
który jest bardzo wolnościowy,

tu jest bardzo dużo wolności
i bardzo dużo szans na zrobienie głupoty.

Mierzę się z tym, ze lepiej byłoby
obwarować siebie zasadami,

które zabijają życie,
ale nie ryzykować, że popełnię błąd.

I to zabija, wprowadza mnie w dekadencję
- odbiera radość życia.

Ryzyko jest ryzyko,
ryzyka się wszyscy boimy.

Ja mogę głupotę zrobić,
mogę... - trzeba sobie jasno powiedzieć.

Mogę zrobić wszystkie głupoty,
na które mam ochotę,

mi takie myśli często przychodzą.

Ale wiem, że jestem człowiekiem wolnym
i tę możliwość biorę

i potem się zastanawiam:
na co życie chcę przeznaczyć?

Czy chcę aby, mnie porwał duch -
i to porwanie duchem daje radość,

jeśli ja pozwolę,
aby on mnie porwał.

To się nie stanie, gdy będę miał w głowie
przekonanie, że ja nie mogę czegoś,

że ja sobie coś zakazuję,
że nie jestem wolnym do końca człowiekiem.

Na medytacji chciałbym wam
zaproponować taką drogę,

aby spróbować przyjąć wolność
w takich elementach,

w których sobie jej zabraniamy.

Jeszcze nie wiem,
jak ona będzie wyglądała,

ale pomyślcie przed medytacją.

W jakich sferach swojego życia
nie dajesz sobie wolności,

zabraniasz, co wydaje ci się,
że tobie nie wolno:

ubrać się nie chcesz tak, jak uważasz,
wyjechać się boisz,

bo inni będą niezadowoleni,
Pan Bóg będzie niezadowolony.

Nie chodzi o to, aby spełniać
oczekiwania innych ludzi,

chodzi o to, aby przyjąć wolność,
którą mi Bóg dał, porwać się duchowi.

Duch to jest miłość,
dobro dla innych,

zaangażowanie się
we wspólne dobro z innymi osobami.

Dać się porwać duchowi.

Tak naprawdę, aby żyć pełnią życia
i dać się porwać duchowi,

trzeba być człowiekiem wolnym.

Jak jestem zniewolony, to do końca
nie mogę się dać porwać duchowi.

Ciągle będę z takim balastem,
ciężarem,

a jak jest ktoś ciężki,
to nie da się go porwać.

Tego bym chciał,
abyśmy dotknęli na medytacji.

Wiem, że trochę było zawile,
ale może ktoś coś z tego będzie miał.

Do zobaczenia wieczorem.