Zaprawa - Po co Ci Bóg? [J 14, 1-12]

Jak mogę, a mogę zazwyczaj tylko w sobotę,

to wychodzę i chodzę
i myślę sobie tylko o jednym...

No nie mów, że to jest takie przepalone...
Diabli to...

Zachody słońca...
Dobrze wygląda nawet przez okno.

Czasami tak robię,
że wychodzę na zewnątrz

właściwie tylko po to, żeby wyjść
i posłuchać, co się w mojej główce dzieje.

Żeby nie myśleć o czymś innym,
tylko wydobyć to, co w środku się tak...

Naprawdę polecam.

Przyznam wam się szczerze,
że do tej Zaprawy

zainspirowała mnie rozmowa z Przemkiem.

Rozmawialiśmy sobie
na taki duchowy temat...

Ale właściwie przeczytam najpierw.

Tekst, który będziemy medytować jutro
to J 14, 1-12.

Proszę bardzo.

[J 14, 1-12]

W czasie rozmowy z Przemkiem
padły takie słowa...

On powiedział:
„Ja to chyba mam jak uczniowie.

Raz z tym Panem Jezusem jestem,
mam poczucie, że jestem,

a potem mam jak uczniowie idący do Emaus:

kiedy się okazuje, że mam jakiś kontakt
z Panem Bogiem, to On znika nagle.

Był - i teraz nie mam kontaktu".

Jest jakiś paradoks w tym wszystkim:
kogo bym nie spytał

(z takich osób poważnie
podchodzących do wiary),

to to jest uniwersalne doświadczenie.

Mieli to uczniowie, a potem rzesza ludzi:
cały czas borykali się z tym,

że z jednej strony Pan Bóg
jest w jakichś momentach,

ale później nagle Go nie ma,
potem znowu objawi się na chwilę,

później zniknie
- nie da się Go złapać.

Nie można mieć takiej pewności,
że ten Pan Bóg jest.

To jest słowo jednego z moich współbraci,
Romka Swobody, który dzisiaj powiedział,

że cała Biblia to jest właściwie historia
odkłamywania obrazów Boga.

Faktycznie tak jest,
że nam jest bardzo ciężko wytrwać

w niewyobrażaniu sobie Pana Boga
w jakikolwiek sposób.

Izraelici mieli to samo.

Cała historia cielca, którego sobie robią
i któremu hołd oddają,

później pojawia się Baal,
później jakieś aszery itd.

Muszę mieć jakieś wyobrażenie,
jaki ten Pan Bóg jest.

Nie wiem, czy dobre jest,
że Pan Bóg tak znika.

Po prostu tak rzeczywistość wygląda.

Trochę się zastanawiałem,
dlaczego tak jest, że On znika.

Bo przecież mogłoby być tak,
że mamy bezpośredni kontakt cały czas.

Jak byłem dzieckiem,
tak to sobie wyobrażałem,

że kiedyś to tak będzie, że będziemy mieć
taki permanentny kontakt z Bogiem.

A się okazuje, że życie duchowe
to jest cały czas mówienie:

„Nie, to nie był Pan Bóg”.
„To nie jest Pan Bóg”.

„To są jakieś mechanizmy psychologiczne”.
„To jest coś innego”.

Pan Bóg jest cały czas inny

i nie jestem w stanie
złapać Go i mieć przy sobie.

Dlaczego? No nie wiem.

Jedyna rzecz,
która mi się kołacze po głowie,

to że Pan Bóg wymyka się
naszym wyobrażeniom,

dlatego że jak mamy
wyobrażenie Pana Boga,

to jesteśmy w stanie
Go do czegoś przyporządkować,

a najczęściej
do spełniania jakichś oczekiwań.

Że jak Pan Bóg jest Sprawiedliwy,
wyobrazimy Go sobie jako Sprawiedliwość,

- że to o to chodzi w Panu Bogu -
mamy mocne oczekiwania,

żeby On wprowadził sprawiedliwość
w naszym życiu, a najlepiej całym świecie.

Mamy takiego Boga,
który jest Wszechmocny,

to mamy oczekiwania,
że jako Wszechmocny zlikwiduje cierpienie.

I wtedy Pan Bóg
zaczyna nam do czegoś służyć.

Pan Bóg zaczyna nam do czegoś służyć.

Służy nam jako wyrocznia,
jak ten świat ma być urządzony

- nie bierzemy odpowiedzialności za to,
żeby go urządzać najlepiej jak się da,

ale mówimy, że to Pan Bóg powinien zrobić,
bo nam się nie udaje.

Pan Bóg jest po to,
żebyśmy my cierpienia nie mieli.

Mamy oczekiwania, że On będzie
likwidował cierpienie w moim życiu.

A Pan Bóg nie urządza świata za nas.

Nie urządza naszych rodzin,
miejsc pracy, relacji za nas.

Nie robi tego.
Rozczarowujemy się tu.

Nie zabiera nam cierpienia
- cały czas cierpienie jest.

Tu też się Nim rozczarowujemy.

Tych różnych rozczarowań
jest bardzo wiele.

Wydaje mi się, że to rozczarowanie
to taki bardzo fajny moment,

bo jak mam poczucie rozczarowania
wobec Boga, to znaczy,

że miałem jakieś oczekiwania
w stosunku do Niego.

Czyli miałem jakieś przekonanie,
że Pan Bóg mi do czegoś będzie służył.

Mówiąc brzydko, ale wydaje mi się,
że tak naprawdę jest,

trochę nie mówimy sobie tego wprost,
ale my Pana Boga chcemy do czegoś używać,

żeby On był nam przydatny do czegoś,

żeby nam było lepiej ze względu na to,
że Pan Bóg z nami jest,

a ci, którzy Pana Boga nie mają,
to mają gorzej,

nie mają tego zabezpieczenia
albo tej tajemnej mocy.

Pan Bóg służy nam.

Nie mieć oczekiwań
to jest uniwersalna zasada duchowości.

Chyba nie tylko chrześcijańskiej,
bo wydaje mi się,

że w buddyzmie i na Wschodzie też się mówi
o takim uwolnieniu od oczekiwań.

Kiedyś robiłem sobie takie ćwiczenie,

żeby próbować nie mieć oczekiwań
w stosunku do czegokolwiek.

To jest tak cholernie trudne -

nie mieć oczekiwań
w stosunku do kogokolwiek i czegokolwiek,

że to po prostu
naprawdę się trzeba ćwiczyć.

Łapałem się, że mam nawet oczekiwania,
że będzie mi komputer dobrze działał,

że jakaś osoba będzie miła a nie niemiła,

że to mi się uda zrobić
w określonym czasie, a nie w dłuższym,

że ta osoba tak mnie powinna potraktować,
a nie inaczej.

Wyobrażenia, wyobrażenia...

Jak są te wyobrażenia, to potem jest

rozczarowanie, cierpienie
i takie zmęczenie życiem.

Natomiast jak parę razy
wychodziłem z czegoś takiego:

„No właściwie ta osoba
nie musi mnie inaczej potraktować.

Może tak, może inaczej"

- trzeba trochę przeskoczyć w ciekawość:
„Jak ona mnie potraktuje?

Może tak, może inaczej.
Ale naprawdę nie musi".

Mąż nie musi dobrze mnie potraktować.
Żona nie musi być miła.

Rzeczywistość jest dobra
taka, jaka jest.

To moje oczekiwania
w stosunku do niej sprawiają,

że ta rzeczywistość
jest dla mnie uciążliwa.

Ja wiem, że to, co mówię,
jest takie pogmatwane,

ale może to też jest fajne ćwiczenie
- przeżyć zawód na Zaprawie,

że ta Zaprawa jest może inna,
niż miałem oczekiwania, że będzie.

Albo się mogę wkurzać,
że to mnie nie porusza,

albo przeżyć takie:
„No ciekawe, jaka ona będzie.

Nie musi być taka.
Może być taka, może być inna".

Porzucenie oczekiwań
daje naprawdę zaskakującą wolność,

że musi być coś konkretnego,
żebym był szczęśliwy,

że coś konkretnego musi się wydarzyć,
żebym był szczęśliwy.

Wolność przychodzi: nie musi się nic
konkretnego wydarzyć, abym był szczęśliwy.

Nie musi się nic konkretnego wydarzyć,

ktoś mnie nie musi potraktować
w konkretny sposób, żebym był szczęśliwy.

Okazuje się, że bycie szczęśliwym
to jest umiejętność, którą się ma lub nie,

a nie jest to stan życia,
w którym się znalazło.

Można przytaczać historie różnych ludzi,

którzy w trudnych warunkach
potrafią być szczęśliwi,

i takich, którzy w obfitujących:
„O Boże, jak ciężko i źle!”.

Szczęście to jest umiejętność.

Wydaje się, że droga do tego szczęścia
jest przez porzucenie oczekiwań

i wyobrażeń, że życie powinno
wyglądać tak a nie inaczej,

a skupienie się bardziej na ciekawości.

Bardzo ciekawy jest
początek tej Ewangelii.

Jezus mówi: „Nie pozwólcie,
aby wasze serca były wstrząśnięte”.

No ile razy tak było,
że coś się nie stało tak, jak chciałem,

i wstrząśnięte serce,
jakieś zaniepokojone, jest inaczej jakoś.

I o czym Jezus dalej mówi?

W ogóle nie mówi, jaki jest Ojciec,
tylko mówi:

„Idę do Ojca, żeby potem przyjść po was,
żebyśmy byli razem.

Przygotuję wam tam miejsce".

Mówi o przebywaniu, obecności.

Jezus jest zanurzony w rzeczywistość,
zanurzony w obecność w Ojcu

i do tego chce przyciągnąć uczniów.

Nie „Pokaż mi Ojca, jaki On jest itd.,

żebym wiedział i mógł Go używać
do spełniania swoich wizji życia”,

tylko ciekawość: „Jaki Ty, Boże, jesteś?”
- i po prostu z Tobą jestem.

Z oczekiwaniami i wieloma rzeczami,
które chcemy w sobie przepracować,

kluczowa wydaje się świadomość,
czyli przyłapywanie się w takich momentach

- „o, tu mam oczekiwania,
to jest moment, że mam oczekiwania".

I nie ma co się biczować teraz,
że ja mam oczekiwania,

tylko złapać taką myśl:
„tu miałem oczekiwania”.

„Tu czegoś oczekiwałem od syna,
że on tak zrobi,

i przez to, że miałem oczekiwania,
a on tego nie zrobił,

byłem zniesmaczony
i mu jakąś burę dałem".

Ale zaczęło się od oczekiwań.

„Tutaj się złoszczę, irytuję,

bo miałem oczekiwania,
że sytuacja będzie inna.

Ona nie musiała być inna.

To tylko moje oczekiwania były takie,
sytuacja nie musiała być inna".

Chcę was zaprosić do takiego ćwiczenia,
zróbcie dziś wieczorem czy jutro rano:

Czego oczekuję? Gdzie mam oczekiwania?
W stosunku do kogo?

A na medytacji chciałbym,
żebyśmy poszli w stronę,

gdzie przeżywam zawód
w stosunku do Boga,

czego od Niego oczekuję,
do czego chcę Go użyć?

Do tego, żeby było zdrowie?
Żeby pandemia się skończyła?

Czy chcę użyć Boga,
żeby mieć dużo pieniędzy,

żeby konfliktów w domu nie było?

Żeby rozwiązał sytuację
przemocy w domu bez pomocy terapii?

Do czego ja chcę tego Pana Boga użyć?

I powiedzieć: „Ok, mam takie oczekiwania,
tak się stało, ale mogę je zostawić też.

Mogę zająć się rzeczywistością
i z Bogiem być.

Z Bogiem, który wspiera mnie w organizacji
rzeczywistości, która jest wokół mnie.

Ale nie muszę Go używać do niczego,
żeby być szczęśliwym.

Dajcie znać w komentarzach,
co myślicie o tym.

Zapomniałem: w niedzielę o 21.15
widzimy się na medytacji.

Pamiętajcie o tym,
kliknijcie powiadomienie na tym filmiku.

Bye.

Jeśli wytrwaliście do tego momentu...

Mamy Instagrama,
który chcemy trochę rozwinąć,

więc link jest pod opisem.

Można nas śledzić - różne teksty,
zdjęcia, fajne cytaty.

I wersja angielskojęzyczna
potrzebuje 1000 subskrypcji,

żeby zaistnieć w świecie internetu.

Też link jest pod filmikiem.
Dajcie suba.