Een vriendelijke, zelfbesturende robot die je maaltijd bezorgt

Maak kennis met de vriendelijke robot die jouw volgende burrito kan bezorgen. Ali Kashani stelt ons voor aan de autonome bezorgrobot van Postmates' en
en legt uit hoe hij kan helpen de CO2-uitstoot te verminderen en vastgoed in steden vrij te maken, overal ter wereld.
Kom meer te weten over hoe hij speciaal is ontworpen om te navigeren door complexe situaties op drukke trottoirs, om je met plezier je eten (en meer) te brengen.

Maaltijdbezorging.

Datgene wat millennials
redt van verhongering.

Volgens mijn berekening

bestellen Amerikanen meer
dan 20 miljoen warme maaltijden,

elke dag weer.

Meer dan de helft van deze leveringen
zijn binnen loopafstand.

Maar negen van de tien
worden bezorgd per auto.

Dus eigenlijk

verplaatsen we een burrito van een kilo

in een auto van twee ton,

20 miljoen keer per dag.

De energie om jou die burrito te bezorgen

brengt je eigenlijk
een metalen kooi van twee ton

met verwarmde stoelen.

Laten we eerlijk zijn.

We zijn verslaafd aan onze auto's.

Wist je dat er in Amerika

voor elke auto vier parkeerplaatsen zijn?

In sommige binnensteden

is meer dan de helft
van het onroerend goed

bestemd voor auto's.

We hebben onze steden
ontworpen rondom auto's,

want we pakken altijd de auto,

of we nu drie kilometer reizen
of 300 kilometer.

Alleen, of met onze hele familie.

We stappen in dezelfde SUV
om koffie te halen of een koffietafel.

Als we straten en parkeerplaatsen
vrij zouden kunnen maken,

kunnen we meer huizen bouwen,

meer ontmoetingsplaatsen, meer parken.

Maar om dat te kunnen doen,

moeten we eerst heroverwegen hoe we
onze auto's vandaag de dag gebruiken.

In de stad van de toekomst,

als je vijf straten ver moet,
roep je een fiets of een scooter op.

Als je haast hebt,
komt een passagiersdrone je ophalen.

En als je eten nodig hebt,
hoeft niemand het op te halen --

het eten komt naar jou toe.

Laten we teruggaan naar die 20 miljoen
maaltijdbezorgingen per dag.

Als we deze bezorgingen
van de weg af kunnen krijgen,

kunnen we de behoefte

voor anderhalf miljoen auto's
in de VS verminderen.

Dat is twee keer
de grootte van San Francisco.

Bedenk nu welk gevolg
dat kan hebben op steden als Delhi

of mijn geboortestad Teheran,

waar autovervuiling zorgt
voor duizenden doden per jaar.

Hoe krijgen we sommige
van deze bezorgingen van de weg af?

Dat is de vraag

die mij en mijn team bezighield
voor de afgelopen drie jaar.

De oplossing is eigenlijk
een van de bouwblokken

voor de stad van de toekomst.

We hebben kleine,
zelfrijdende robots gecreëerd,

die over rustige straatjes
en de stoep navigeren

in een wandeltempo,

met een beveiliging
om jouw eten en spullen te leveren.

Voordat ik je meer vertel over de robots,

laten we een klein experiment doen.

Verbeeld je een stad met duizenden robots.

Is het deze?

Deze in Hollywood bedachte dystopie
is wat veel mensen verwachten.

Het is onze taak om een prettige toekomst
te creëren speciaal voor mensen.

In plaats van aliens te maken,

maakten wij robots die er bekend uitzien.

Robots die thuishoren in onze samenleving.

Maar we wilden ook een kleine verrassing.

Iets onverwachts en leuks.

Denk er eens over na.

Je loopt op straat

en je ziet je allereerste robot.

Dat is het moment waarop je besluit

of dit de toekomst is
waar je van houdt, of bang voor bent.

Mensen die hierover
beangstigende gedachten hebben,

moeten we kunnen geruststellen.

We willen ze positief verrassen,

zodat we ze kunnen overtuigen
bij de eerste indruk.

Dit is wat we hebben bedacht.

Het voelt bekend, maar is ook verrassend.

Het is gewoon een winkelwagentje,

maar het ziet er ook uit
als een kruising tussen Wall-E en Minions.

Als je in San Fransisco
of Los Angeles woont,

heeft een van deze
vast je eten al eens bezorgd.

Zodra we de robots loslieten op straat,

ontdekten we wat interessante problemen.

Zoals: hoe moeten robots
de straat oversteken?

Hoe gaan robots om met visueel
of lichamelijk beperkte mensen?

We realiseerden ons snel
dat we onze robots moeten leren

hoe ze moeten communiceren met mensen.

Mensen op de stoep komen overal vandaan,

dus moesten we een nieuwe taal bedenken,

een soort van universele taal

zodat mensen en robots
elkaar beter begrijpen

meteen vanaf het begin.

Want niemand gaat
de gebruiksaanwijzing lezen.

We startten met de ogen,
want ogen zijn universeel.

Ze laten zien waar de robot heen gaat,

of als deze in de war is.

Daarbij maken ogen robots menselijker.

We gebruikten ook geluiden.

We creëerden bijvoorbeeld
dit lopende geluid

met regelmatige tussenpozen,

zodat mensen met een visuele
beperking hun robot kunnen vinden

door middel van het Doppler-effect.

Maar het bleek niet genoeg.

Bij kruispunten sneden auto's de robot af.

Automobilisten raakten in de war,

want robots doen er lang over
voordat ze gaan oversteken.

Zelfs gewone voetgangers
raakten in de war.

Soms wisten ze niet
aan welke kant de robot te passeren,

want robots passen hun richting aan
in veel kleine stapjes

terwijl ze bewegen.

Dit bracht ons op een nieuw idee.

Wat als we beweging gebruiken
als universele taal?

Bijvoorbeeld bij kruispunten

bewegen robots zachtjes
naar voren voordat ze oversteken

om bestuurders te laten zien
dat het hun beurt is.

Als ze iemand in een rolstoel zien,

gaan ze opzij naar de rand van de stoep

om aan te geven dat ze niet gaan bewegen.

Jullie weten dit wellicht nog.

In 2015 stuurden Canadese onderzoekers
een robot liftend door de VS.

Deze kwam niet erg ver.

Ze hebben ook sociale vaardigheden nodig.

Bijvoorbeeld als er met ze geknoeid wordt,

moet een speelgoedrobot 'dood spelen',
aldus onderzoek door Carnegie Mellon,

want mensen balen als ze denken
dat ze hem stuk maakten.

Maar bezorgrobots zijn geen speelgoed;

ze zijn niet klein;
ze zijn in het publieke domein.

Wij hebben ontdekt dat bezorgrobots,

om te beletten dat mensen ermee knoeien,

een bewustzijn moeten vertonen.

Het tegenovergestelde van 'dood spelen'.

In dit geval

moeten robots de situatie erkennen,

zodat men ermee stopt.

Nog een advies.

Ben je een robot
en je ziet kleine kinderen,

ren dan naar de
dichtstbijzijnde volwassene.

Het blijkt dat sommige kinderen
heel graag robots lastigvallen.

Naast dystopie

heeft Hollywood
ons heel coole robots beloofd

die onze boodschappen doen
en ons gezelschap houden.

Tot zover de maaltijdbezorging,

maar in de toekomst

kunnen deze robots nog meer.

Ze kunnen voedseloverschotten verzamelen
en naar tehuizen brengen.

Want in Amerika verspillen we
30% van ons voedsel,

terwijl 10% te weinig te eten heeft.

Deze robots kunnen de oplossing zijn.

Of wanneer er honderden
robots in de stad lopen,

kunnen robots noodmedicatie
bij zich hebben,

mocht er iemand een allergische reactie

of een astma-aanval vertonen.

Ze zijn er binnen twee minuten,

sneller dan ieder ander.

En tijdens een pandemie

kunnen robots een belangrijke spelen.

Ze kunnen ervoor zorgen

dat de buurt wordt voorzien
van de eerste levensbehoeften,

zelfs tijdens een noodtoestand.

Laat me je nog een ding vertellen.

Vandaag de dag kunnen dingen
niet van A naar B zonder onze hulp,

want de driedimensionale wereld
is best complex.

Maar nieuwe sensors en AI
kunnen dat veranderen.

Eigenlijk is technologie als een baby

die net geleerd heeft om dingen
te herkennen en woorden te begrijpen,

en die misschien al een beetje kan praten,

maar hij kan nog niet lopen.

Nu leren we de technologie

hoe te bewegen in een 3D-wereld

zonder onze hulp.

We komen in een nieuw tijdperk

waar niet-levende objecten
vrij gaan bewegen.

En als ze dat gaan doen,

moeten we ervoor zorgen
dat ze niet op aliens lijken.

Mijn visie voor de toekomst is
dat wanneer objecten gaan leven,

ze dat met plezier doen.

Niet zoals in de film 'Terminator',

maar als in 'Toy Story'.

Dankjewel.