Η άνοδος και η πτώση των Κελτών μαχητών - Φίλιπ Φρίμαν

Δείτε όλο το μάθημα: https://ed.ted.com/lessons/the-rise-and-fall-of-the-celtic-warriors-philip-freeman

Ένα καλοκαιρινό απόγευμα το 335 π.Χ., ο Μέγας Αλέξανδρος ξεκουραζόταν κοντά στον ποταμό Δούναβη όταν μια ομάδα ξένων πλησίασε το στρατόπεδό του. Ο Αλέξανδρος δεν είχε δει ποτέ τέτοιους ψηλούς, άγριους μαχητές με τεράστια χρυσά κολιέ και χρωματιστούς μανδύες. Ήταν Κελτοί ή Κέλτες - διάφορες ανεξάρτητες φυλές σκορπισμένες σε όλη την Ευρώπη. Ο Φίλιπ Φρίμαν εξηγεί την άνοδο και την πτώση των αρχαίων Κελτών.

Μάθημα από τον Φίλιπ Φρίμαν, σκηνοθεσία από το Paper Panther.

Ένα καλοκαιρινό απόγευμα το 335 π.Χ.,
ο Μέγας Αλέξανδρος ξεκουραζόταν

κοντά στον ποταμό Δούναβη μετά
από μια μέρα γεμάτη μάχες με τους Σκύθες,

όταν μια ομάδα ξένων
πλησίασε το στρατόπεδο του.

Ο Αλέξανδρος δεν είχε δει ποτέ του
τέτοιους ψηλούς, άγριους μαχητές

με τεράστια χρυσά κολιέ
και χρωματιστούς μανδύες -

οπότε τους προσκάλεσε να φάνε μαζί του.

Περήφανα είπαν ότι ήταν Κελτοί ή Κέλτες
που προέρχονταν από τις μακρινές Άλπεις.

Ο Αλέξανδρος ρώτησε τι φοβόντουσαν
περισσότερο σε όλον τον κόσμο,

ελπίζοντας ότι θα έλεγαν αυτόν.

Αυτοί γέλασαν και είπαν ότι
δεν φοβούνταν τίποτα απολύτως.

Αυτή είναι μία από τις πρώιμες ιστορίες
σχετικά με τους αρχαίους Κέλτες.

Αν και δεν γνωρίζουμε
από πού προήλθαν οι πρώτοι Κέλτες,

στα χρόνια του Αλεξάνδρου
είχαν εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη

από την Μικρά Ασία στην ανατολή,

μέχρι την Ισπανία, τη Βρετανία
και την Ιρλανδία στη δύση.

Δεν ήταν ποτέ μια ενωμένη αυτοκρατορία
και δεν έχτισαν πόλεις ή μνημεία.

Αντιθέτως, ήταν πολλές ανεξάρτητες φυλές
που μιλούσαν την ίδια γλώσσα.

Η κάθε μία είχε τον μαχητή-βασιλιά της
και το θρησκευτικό της κέντρο.

Οι φυλές μάχονταν μεταξύ τους

όσο παθιασμένα πολεμούσαν τους εχθρούς.

Λίγοι στρατοί μπορούσαν
να τους αντιμετωπίσουν.

Κάπως ασυνήθιστα για την εποχή τους,
οι Κέλτες πίστευαν στη μετενσάρκωση -

ότι θα ξαναγεννούνταν στη Γη για να ζήσουν
και να γλεντήσουν και να πολεμήσουν πάλι,

το οποίο μπορεί να συνέβαλλε
στη γενναιότητά τους στη μάχη.

Μερικοί πολεμούσαν γυμνοί,
χλευάζοντας τις πανοπλίες των εχθρών τους.

Το μεγαλύτερο τρόπαιο που μπορούσε
να κατέχει ένας Κέλτης μαχητής

ήταν το ακρωτηριασμένο κεφάλι ενός εχθρού.

Διατηρούσαν αυτά τα κεφάλια
σε βάζα με λάδι κέδρου

και τα έδειχναν σε επισκέπτες
στα σπίτια τους.

Οι Κέλτες μαχητές έχαιραν
ιδιαίτερης εκτίμησης στην αρχαιότητα

και οι ξένοι βασιλείς συχνά

τους προσλάμβαναν
ως μισθοφόρους στον στρατό τους.

Αλλά οι Κέλτες ήταν πολύ
περισσότερα από απλά μαχητές.

Μεταξύ τους υπήρχαν επιδέξιοι τεχνίτες,
καλλιτέχνες και τρανοί ποιητές, οι βάρδοι.

Οι βάρδοι υμνούσαν τις θαρραλέες
πράξεις των προγόνων τους

και εξήραν τα κατορθώματα
των μαχητών βασιλέων -

αλλά συνέθεταν και δηκτικές σάτιρες
για δειλούς ή εγωιστικούς ηγέτες.

Οι Κέλτες λάτρευαν πολλούς θεούς,

και οι ιερείς γνωστοί ως δρυΐδες
επέβλεπαν αυτή τη λατρεία.

Ο καθένας μπορούσε να γίνει δρυΐδης,

αλλά η εκπαίδευση απαιτούσε πολλά χρόνια
μελέτης και απομνημόνευσης -

οι δρυΐδες δεν επιτρέπονταν να καταγράφουν
τις μαθητείες τους στον γραπτό λόγο.

Οι δρυΐδες επέβλεπαν τις θρησκευτικές
τελετές και θυσίες στους θεούς,

αλλά ήταν επίσης δάσκαλοι,
θεραπευτές, δικαστές και επιστήμονες.

Ήταν τόσο σεβαστοί που μπορούσαν
να μπουν ανάμεσα σε μαχόμενες φυλές

στη μέση μιας μάχης
και να δώσουν τέλος στον πόλεμο.

Κανένας Κέλτης δεν τολμούσε να τους βλάψει
ή να αμφισβητήσει τις αποφάσεις τους.

Τον 2ο αιώνα π.Χ. οι Ρωμαίοι άρχισαν
να εισβάλλουν σε Κελτικό έδαφος,

κατακτώντας τις φυλές τις Βόρειας Ιταλίας.

Αντί να ενωθούν ενάντια στις λεγεώνες
των Ρωμαίων ως απάντηση σε αυτή την ήττα,

οι Κέλτες διατήρησαν
την φυλετική τους διαίρεση.

Οι φυλές της Ισπανίας
έπεσαν λίγο αργότερα.

Τον 1ο αιώνα π.Χ., ο Ιούλιος Καίσαρας
κατέλαβε αμαχητί όλη τη Γαλλία,

αφού έσπειρε διχόνοια μεταξύ των φυλών
με δωροδοκίες, απειλές και ψέμματα.

Μόνο στις τελευταίες μέρες
αυτού του μεγάλου πολέμου

οι Κέλτες ενώθηκαν
ενάντια στον κοινό εχθρό

υπό την ηγεσία του βασιλιά Βερκιγγετόριξ,

αλλά ήταν πολύ αργά.

Αμέτρητοι μαχητές και οι οικογένειές τους
πέθαναν ή έγιναν σκλάβοι

καθώς οι Ρωμαίοι κατακτούσαν την Γαλλία.

Προστατευμένοι από τη θάλασσα γύρω τους,

οι Κελτικές φυλές της Βρετανίας
και της Ιρλανδίας ήταν οι εναπομείναντες.

Όταν οι Ρωμαίοι επιτέλους
εισέβαλαν στη Βρετανία,

η βασίλισσα Βοαδίκεια ένωσε τη φυλή της
σε εξέγερση μετά τον θάνατο του άντρα της.

Σχεδόν πέτυχε να διώξει
τις Ρωμαϊκές λεγεώνες από τη Βρετανία

πριν πεθάνει σε μια τελευταία μάχη
εναντίον του εχθρού.

Στο τέλος του 1ου αιώνα μ.Χ.,
μόνο η Ιρλανδία, μακριά στη θάλασσα,

παρέμεινε ακατάκτητη από την Ρώμη.

Εκεί, η κληρονομιά των αρχαίων Κελτών
επιβίωσε άθικτη από τον έξω κόσμο

για πολύ καιρό μετά την καταστροφή
και της ίδιας της Ρώμης.