Ik bestudeer geruchten. Geen krantenpraat of het soort geruchten dat aandelenmarkten doet crashen -- of rijzen -- maar het soort geruchten dat impact heeft op je gezondheid ... en de wereldgezondheid. Zoals hopen look eten of veel water drinken ons gaat beschermen tegen het coronavirus -- was het maar zo. Geruchten hebben een slechte reputatie. Ze worden gezien als niet feitelijk, fout, of 'alleen maar een gerucht'. maar ik bestudeer al jaren geruchten en wat ik hieruit leerde, is dat ze allemaal hun verhaal hebben, en vaak een belangrijk verhaal. Een van de meest aangrijpende of alarmerende geruchtenepisodes die ik onderzocht was in Noord-Nigeria. Ik werkte mee aan UNICEF's Mondiaal Immunisatieprogramma. Het waren niet de geruchten zelf die ik zo alarmerend vond; het was de mondiale impact van die geruchten. De geruchten suggereerden dat het poliovaccin in feite een contraceptief waren. Het zou populaties beperken -- of misschien aids veroorzaken. Nee, nee, het was misschien de CIA die hen bespioneerde of hun aantallen bijhield. Ik bedoel, waarom zouden er telkens weer mensen aan hun deur staan met steeds hetzelfde poliovaccin. Toen kinderen stierven aan mazelen, kwam er niemand met mazelenvaccins. Dit ging niet om juiste feiten. Dit ging om vertrouwen. Om verbroken vertrouwen. Vanwaar zoveel wantrouwen? In feite waren het niet de moeders die zo wantrouwig waren. Het waren de plaatselijke leiders, de religieuze leiders, de plaatselijke politici. Het was de gouverneur van de staat Kano die besloot om het hele poliouitroeiingsprogramma in die staat te boycotten ... en dat elf maanden lang. Waarom zo'n wantrouwen? Wel, het was 2003, twee jaar na 9/11. En ze waren ervan overtuigd dat het Westen, en vooral de Verenigde Staten, in oorlog was met de moslims. Ze wisten dat het Westen, en vooral de Verenigde Staten, een grote voorstander was -- en financier -- van het mondiaal polio-uitroeiingsprogramma. Ze hadden hun redenen. Dat gebrek aan vertrouwen, slechts 'die paar geruchten', kostte het mondiaal programma om polio uit te roeien 500 miljoen dollar om de klok terug te draaien, om het in die elf maanden geleden verlies goed te maken en nog meer. De Nigeriaanse variant van het poliovirus zwermde uit naar meer dan 20 landen, tot zelfs in Indonesia. De prijs van een gerucht. De Nigeriaanse episode was een van de vele die ik onderzocht toen ik bij UNICEF was en de titel van 'directeur van UNICEF's brandweer' verdiende. (Lacht) Toen realiseerde ik me dat ik nooit genoeg tijd zou hebben. Ik was te hard bezig met brandjes blussen om te begrijpen wat ze veroorzaakte; niet zozeer de specifieke geruchten, maar het leek soms wel een pandemie van geruchten. Ik verliet UNICEF en ging weer aan het onderzoeken -- toegepast onderzoek -- en in 2010 starte ik het Vertrouwen in Vaccinatie-project aan de London School of Hygiene and Tropical Medicine. Ik verzamelde antropologen, epidemiologen, psychologen, specialisten in digitale media en makers van wiskundige modellen. We namen het op ons om historische episodes van geruchten en hun gevolgen te onderzoeken, om te proberen na te gaan wat de eerste signalen waren, wat de versterkende factoren en de gevolgen waren, hoe ze aansloegen, zodat we konden beginnen te begrijpen waar we naar moesten uitkijken, hoe we regeringen konden helpen en vaccinatieprogramma's alerter en reactiever konden maken voor vroege signalen van problemen. Het was een systeem voor vroege waarschuwing. In 2015 ontwikkelden we een index voor vertrouwen in vaccinatie. Het was een overzicht om te proberen te onderzoeken in welke mate mensen instemden of ontkenden dat vaccins belangrijk zijn, veilig zijn, effectief zijn -- werken -- en op de een of andere manier in overeenstemming zijn met mijn geloof. We deden dit met honderdduizenden mensen over heel de wereld. We probeerden onze vinger aan de pols van vertrouwen te houden, maar ook, nog belangrijker, erop te letten wanneer dat vertrouwen op en neer ging, omdat we wilden weten wanneer het begon te zakken om op tijd in te kunnen grijpen, om erbij te zijn voordat zich een crisis zoals in Nigeria voordoet. We zetten een 24/7 monitor op van de media en sociale media over de wereld -- in meerdere talen -- om te luisteren naar wat er omgaat in conversaties over vaccinatie, om vroege ongerustheden of gevoelsveranderingen op te pikken waar we aandacht aan zouden moeten besteden. We creëerden een ecosysteem van verschillende soorten informatie om proberen te begrijpen wat het publiek erover denkt en hoe we erop kunnen ingrijpen. We letten op vroege signalen. Als we er een vinden, hebben we een mondiaal netwerk van medewerkers in een aantal landen die aldaar de toestand beter kennen om het te kunnen begrijpen -- is dit een vals signaal of broeit daar iets waarvan we op de hoogte moeten zijn? In Londen bekijken we het breder. We zien er hoe de geruchten niet alleen lokaal circuleren, maar van land tot land springen. We hebben ze zien springen van Japan naar Colombia en Europa en verder. Ze gaan rond. Onze wereld is hyperverbonden. Een van de zaken die ons fascineerden, en we leerden er een hoop kennen in de laatste 10 jaar -- dit is onze tiende verjaardag, het is niet van gisteren, dat geruchtenprobleem -- een van de zaken die we leerden in ons mondiaal monitoringsysteem, is dat Europa het meest sceptische gebied ter wereld is. Met Frankrijk op kop. (Gelach) Veruit. Enkele van die geruchten reisden naar andere plaatsen op de wereld. Maar Europa probeerden we te begrijpen. Hmm. Waarom Europa? Ik dacht dat eerder dat de VS het meest sceptisch was, maar wat zat ik ernaast. Een politiek wetenschapper, een van onze collega's, Jon Kennedy, verzamelde de data van 28 Europese landen, keek ernaar en correleerde ze met een poll over politieke opinies. En wat vond hij? Hij vond dat mensen die genegen waren om voor een populistische partij te stemmen ook degenen waren die er meestal erg oneens mee waren dat vaccins belangrijk, veilig en werkzaam waren. Wat leerden we? Dat vaccins niet ontsnapten aan het politieke en sociale gewoel eromheen. Wetenschappers waren onvoorbereid op deze tsunami van twijfel, vragen en wantrouwen. Waarom zijn vaccins zo onderhevig aan verzet? We identificeerden een aantal dingen, maar één: ze worden sterk gepusht door een regering die vaccins verplicht, reguleert en soms aanbeveelt -- of liever: vaak aanbeveelt en soms verplicht. Grote bedrijven maken vaccins, en noch instituten, regeringen of grote bedrijven scoren vandaag hoog qua vertrouwen. En dan heb je de wetenschappers die vaccins ontdekken en ontwikkelen. Nogal die zijn behoorlijk elitair en niet toegankelijk voor het grote publiek, al zeker niet door hun taalgebruik. Ten derde leven we hyperverbonden door de hedendaagse sociale media. Mensen delen ongeremd hun ideeën, bezorgdheden en angsten, vinden hopen gelijkgestemden, en denken dat hun zorgen de moeite zijn om er aandacht aan te schenken. En ten slotte heeft elk soort leven op deze planeet te maken met vaccins. Welke andere ingreep op de gezondheid, behalve water, beïnvloedt elk soort leven? Als je erop uit bent om iets te verstoren vind je hier de perfecte plaats. Misschien moeten we daarom meer aandacht schenken en ons vertrouwen in die zaken herstellen. Mensen stellen allerlei vragen. Ze vragen waarom vaccins -- dat soort dingen horen we op de sociale media -- waarom is er geen gepersonaliseerd vaccinatieschema voor mijn kind? Waarom zijn er zo veel vaccins? Hoe zit het met al die ingrediënten en bewaarmiddelen? Dat zijn geen gekke mensen, ze zijn niet achterlijk; in feite zijn het bezorgde moeders. Sommigen zeiden me: "We voelen ons miskend, we worden geoordeeld als we iets vragen en we voelen ons gedemoniseerd als misschien deel uitmakend van een antivaccinatiegroep." We moeten dus leren luisteren. En misschien net daarom was er vorig jaar onderzoek dat vond dat in zes maanden in 2019, online -- dit ging over honderd miljoen gebruikers van sociale media -- alhoewel veel personen in hun online-groep zich positief over de vaccins uitspraken, legden degenen die het meest negatief waren in de groep, beslag op de discussies tussen de twijfelaars, degenen die onbeslist waren over het aanvaarden van vaccins. De zeer negatieven -- die we de antivaccinatiegroepen kunnen noemen -- rekruteerden de onbeslisten aan een tempo dat 500% hoger lag dan de provaccinatiegroepen. 500% sneller. Ze waren vlotter, responsiever en ze luisterden. De meeste mensen geloven dat vaccins goed zijn en ze geloven ook in het belang ervan. Maar dat geloof ligt onder vuur. We moeten meer gelegenheden voor gesprek inbouwen. En er zijn manieren om dat te doen. Het is voor gezondheidswerkers niet gemakkelijk om gesprekken te voeren waar hun autoriteit in vraag wordt gesteld. Het is ongemakkelijk. En ze zijn te druk bezig om naar al deze vragen te luisteren. Maar toch moeten we er iets aan doen, omdat we een aantal bezorgde ouders gaan kwijtraken die alleen maar een gesprek willen. We zouden vrijwilligers moeten opleiden om in wachtkamers aanwezig te zijn, om telefoonlijnen open te houden, om in chatforums op te treden en chatboxen te bemannen. Op school zouden kinderen les moeten krijgen over immuniteit en leren begrijpen waarom hun kleine broer dat vaccin kreeg: het inspireerde je natuurlijke immuniteitssysteem. Het is iets geweldigs en wel hierom. We moeten dat vertrouwen opbouwen; we moeten luisteren. Ondanks al dit gevraag -- en er is nogal wat; ik hoor er waarschijnlijk meer over dan veel mensen -- ben ik een optimist. En mijn optimisme komt van de jongeren. Die jongere generatie wordt zich in feite bewust van de risico's van de sociale media, het nepnieuws, de valse identiteiten en ze gaan voor de wetenschap. Sommigen zijn kinderen wier moeders weigerden hen te laten vaccineren. In de lente van 2019 postte de 18-jarige Ethan Lindenberger een bericht op Reddit. "Mijn moeder gelooft niet in vaccins. Ze is echt bezorgd dat ze autisme veroorzaken. In feite gelooft ze er sterk in. Maar ik ben 18. Ik zit in het hoger middelbaar. Ik mag autorijden, stemmen en zelf mijn vaccin halen. Kan iemand me vertellen waar?" Dat bericht ging viraal. Het startte een hele jongerenbeweging op. Ik zag Ethan spreken op een conferentie, de Mondiale Vaccinatietop vorige herfst van de EU. Hij was welsprekend -- ik was beïndrukt -- voor het hele forum. Hij vertelde zijn persoonlijk verhaal en zei tot de hele groep: "Iedereen heeft het altijd over misinformatie, maar ik wil jullie vertellen over een andere soort misinformatie. Die misinformatie vertelt dat mensen als mijn moeder, die een liefhebbende moeder is, een slecht mens is omdat ze me geen vaccins toediende. Ik vertel jullie dat ze me geen vaccins gaf, omdat ze van me hield en omdat ze dacht dat dat het beste voor me was. Ik denk anders en ik zal haar nooit op andere ideeën brengen, maar ze is geen slecht mens." Dat was de boodschap van een tiener. Empathie, vriendelijkheid en begrip. We hebben een overvloed aan wetenschappelijke informatie om valse geruchten te weerleggen. Dat is het probleem niet. We hebben een relatieprobleem, geen misinformatieprobleem. Misinformatie is het symptoom, niet de oorzaak. Als mensen vertrouwen hebben, dan willen ze wel een klein risico lopen om een groter te vermijden. Het enige wat ik wil en hoop is dat we als medische en gezondheidsgemeenschap de morele moed en nederigheid hebben om ons productief te engageren, als Ethan, met de mensen die niet akkoord zijn met ons. Dat hoop ik. Bedankt. (Applaus en gejuich)