WEBVTT

00:00:14.500 --> 00:00:18.260
ชุมชนโกวานาส เมืองบรุกลิน

00:00:19.180 --> 00:00:23.520
การเป็นศิลปินขึ้นอยู่กับกิจวัตรในแต่ละวัน

00:00:23.540 --> 00:00:25.820
การพบปะผู้คนในแต่ละวัน
และการเมืองในแต่ละวัน

00:00:28.200 --> 00:00:32.960
ผลงานส่วนมากคือการแสดงตัวตน

00:00:41.100 --> 00:00:46.020
ภาพนามธรรมในทุกวัน ของมาเรียม โฮไซนี่

00:00:55.500 --> 00:01:00.960
ครั้งแรกที่ฉันตระหนักว่า
การวาดภาพคือสิ่งที่ฉันรัก

00:01:00.960 --> 00:01:03.230
คือตอนฉันอายุสิบสามปี

00:01:03.230 --> 00:01:06.100
คุณครูที่โรงเรียนของฉัน

00:01:06.100 --> 00:01:09.110
และวิธีที่คุณครูสอน

00:01:09.110 --> 00:01:11.640
และความเป็นผู้หญิงแกร่งของท่าน

00:01:11.640 --> 00:01:15.390
มีความเหมือนกับผู้หญิงที่ประเทศอิหร่าน

00:01:15.390 --> 00:01:18.980
และฉันคิดว่าฉันสนใจในสิ่งนี้

00:01:21.409 --> 00:01:25.560
ฉันจำได้อย่างขึ้นใจ
ว่าตอนนั้นฉันเป็นอย่างไร

00:01:25.570 --> 00:01:28.890
ฉันอยากจะเข้าเรียนวิชาวาดภาพ

00:01:28.890 --> 00:01:30.780
ฉันอยากจะสร้างผลงานต่อไปเรื่อยๆ

00:01:30.780 --> 00:01:37.000
และฉันมีภาพวาดมากมายที่บ้านของพ่อแม่

00:01:42.850 --> 00:01:45.020
ฉันรู้ตัวเสมอว่าฉันเป็นนักวาดภาพ

00:01:45.020 --> 00:01:47.130
ฉันเริ่มต้นวาดและฉันระบายสี

00:01:47.130 --> 00:01:48.781
และฉันวาดทับลงไปอีก

00:01:48.781 --> 00:01:50.920
มันเป็นกระบวนการซ้ำๆ

00:02:00.060 --> 00:02:05.720
มีคนให้ฉันวาดภาพเกี่ยวกับบทกวีนี้

00:02:05.720 --> 00:02:07.740
“ไลลากับมัจนูน”

00:02:08.320 --> 00:02:10.480
มันเกี่ยวกับความรักต้องห้าม

00:02:11.080 --> 00:02:14.040
ฉันสร้างสรรค์เรื่องราวนี้

00:02:14.040 --> 00:02:16.880
"ความลับของเธอและเงาของเธอ"

00:02:18.260 --> 00:02:22.820
ฉันรู้สึกสนใจในตัวละครหญิงมากกว่า

00:02:22.820 --> 00:02:26.760
เพราะเห็นได้ชัดว่าไม่มีใคร
ให้ความสนใจในตัวเธอ

00:02:26.760 --> 00:02:30.860
เพราะเรื่องมันเกี่ยวกับการที่มัจนูนเสียสติ

00:02:33.060 --> 00:02:41.190
ฉันตีความว่าเลย์ลาคือ
ผู้หญิงที่มีความเปราะบาง

00:02:41.190 --> 00:02:44.139
เธอถูกห้ามมีปากเสียง

00:02:44.139 --> 00:02:46.109
ถึงขนาดห้ามมิให้มีความปรารถนา

00:02:46.109 --> 00:02:48.680
ในสิ่งที่เธอต้องการจริงๆ

00:03:07.320 --> 00:03:11.780
ผลงานของฉันเป็นส่วนผสมของความตลกขบขัน
และความกลัว

00:03:11.780 --> 00:03:14.150
มันมีส่วนที่คุณสามารถหัวเราะ

00:03:14.150 --> 00:03:16.540
แม้ว่าคุณจะกลัวอะไรหลายสิ่ง

00:03:20.010 --> 00:03:22.240
ผลงานของฉันในตอนแรกๆ

00:03:22.240 --> 00:03:26.920
ช่องว่างระหว่างส่วนประกอบภาพ
จะดูชัดเจนกว่า

00:03:27.980 --> 00:03:30.310
เมื่อซักปีสองปีที่ผ่านมา

00:03:30.310 --> 00:03:33.640
ฉันใช้วิธีการแสดงความชัดเจน

00:03:33.640 --> 00:03:37.770
ฉันวาดภาพร่ายกายโดยปราศจากศรีษะ

00:03:37.770 --> 00:03:41.160
เพราะเรื่องการเมืองเกี่ยวกับอัตลักษณ์

00:04:02.460 --> 00:04:05.540
ช่องว่างของพื้นที่

00:04:05.540 --> 00:04:07.900
และการแตกหักของร่างกาย

00:04:07.900 --> 00:04:14.329
คือการสะท้องถึงประสบการณ์ชีวิตของฉัน

00:04:14.329 --> 00:04:15.329
ในฐานะผู้ผลัดถิ่น

00:04:15.329 --> 00:04:20.670
และในฐานะคน
ที่ไม่สามารถเดินทางไปประเทศของตัวเองได้

00:04:20.670 --> 00:04:24.740
และต้องกลับมาทำงานและอาศัยอยู่ที่อเมริกา

00:04:25.400 --> 00:04:27.699
ร่างกายพวกนี้มีความวิตกกังวล

00:04:27.700 --> 00:04:31.820
ในทางกลับกันมันมีความแข็งแกร่ง

00:04:31.820 --> 00:04:33.540
ฉันให้พลังแก่มัน

00:04:38.920 --> 00:04:43.930
ฉันคิดถึงความสัมพันธ์ของร่างกายในภาพวาด

00:04:43.930 --> 00:04:48.120
กับความสัมพันธ์ของร่างกายกับ
ช่องว่างที่เป็นรูปธรรมรอบๆตัว

00:04:49.250 --> 00:04:54.860
ฉันสนใจเรื่องช่องว่างระหว่างการลงสีและการวาด

00:04:54.870 --> 00:04:56.620
ทั้งภายในและภายนอก

00:04:56.620 --> 00:05:02.379
ภายในช่องว่างนั้นมีความตรงไปตรงมา

00:05:02.379 --> 00:05:06.060
สำหรับร่างกายที่จะขยับอย่างไหลลื่น

00:05:06.060 --> 00:05:08.880
สำหรับการตีความของผู้ชม

00:05:09.560 --> 00:05:11.860
การปรากฎตัวของผู้ชมนั้น

00:05:11.870 --> 00:05:14.060
เกือบจะเติมเต็ม

00:05:14.060 --> 00:05:16.120
หรือสร้าง

00:05:16.600 --> 00:05:17.640
ผลงานนี้