ชุมชนโกวานาส เมืองบรุกลิน

การเป็นศิลปินขึ้นอยู่กับกิจวัตรในแต่ละวัน

การพบปะผู้คนในแต่ละวัน
และการเมืองในแต่ละวัน

ผลงานส่วนมากคือการแสดงตัวตน

ภาพนามธรรมในทุกวัน ของมาเรียม โฮไซนี่

ครั้งแรกที่ฉันตระหนักว่า
การวาดภาพคือสิ่งที่ฉันรัก

คือตอนฉันอายุสิบสามปี

คุณครูที่โรงเรียนของฉัน

และวิธีที่คุณครูสอน

และความเป็นผู้หญิงแกร่งของท่าน

มีความเหมือนกับผู้หญิงที่ประเทศอิหร่าน

และฉันคิดว่าฉันสนใจในสิ่งนี้

ฉันจำได้อย่างขึ้นใจ
ว่าตอนนั้นฉันเป็นอย่างไร

ฉันอยากจะเข้าเรียนวิชาวาดภาพ

ฉันอยากจะสร้างผลงานต่อไปเรื่อยๆ

และฉันมีภาพวาดมากมายที่บ้านของพ่อแม่

ฉันรู้ตัวเสมอว่าฉันเป็นนักวาดภาพ

ฉันเริ่มต้นวาดและฉันระบายสี

และฉันวาดทับลงไปอีก

มันเป็นกระบวนการซ้ำๆ

มีคนให้ฉันวาดภาพเกี่ยวกับบทกวีนี้

“ไลลากับมัจนูน”

มันเกี่ยวกับความรักต้องห้าม

ฉันสร้างสรรค์เรื่องราวนี้

"ความลับของเธอและเงาของเธอ"

ฉันรู้สึกสนใจในตัวละครหญิงมากกว่า

เพราะเห็นได้ชัดว่าไม่มีใคร
ให้ความสนใจในตัวเธอ

เพราะเรื่องมันเกี่ยวกับการที่มัจนูนเสียสติ

ฉันตีความว่าเลย์ลาคือ
ผู้หญิงที่มีความเปราะบาง

เธอถูกห้ามมีปากเสียง

ถึงขนาดห้ามมิให้มีความปรารถนา

ในสิ่งที่เธอต้องการจริงๆ

ผลงานของฉันเป็นส่วนผสมของความตลกขบขัน
และความกลัว

มันมีส่วนที่คุณสามารถหัวเราะ

แม้ว่าคุณจะกลัวอะไรหลายสิ่ง

ผลงานของฉันในตอนแรกๆ

ช่องว่างระหว่างส่วนประกอบภาพ
จะดูชัดเจนกว่า

เมื่อซักปีสองปีที่ผ่านมา

ฉันใช้วิธีการแสดงความชัดเจน

ฉันวาดภาพร่ายกายโดยปราศจากศรีษะ

เพราะเรื่องการเมืองเกี่ยวกับอัตลักษณ์

ช่องว่างของพื้นที่

และการแตกหักของร่างกาย

คือการสะท้องถึงประสบการณ์ชีวิตของฉัน

ในฐานะผู้ผลัดถิ่น

และในฐานะคน
ที่ไม่สามารถเดินทางไปประเทศของตัวเองได้

และต้องกลับมาทำงานและอาศัยอยู่ที่อเมริกา

ร่างกายพวกนี้มีความวิตกกังวล

ในทางกลับกันมันมีความแข็งแกร่ง

ฉันให้พลังแก่มัน

ฉันคิดถึงความสัมพันธ์ของร่างกายในภาพวาด

กับความสัมพันธ์ของร่างกายกับ
ช่องว่างที่เป็นรูปธรรมรอบๆตัว

ฉันสนใจเรื่องช่องว่างระหว่างการลงสีและการวาด

ทั้งภายในและภายนอก

ภายในช่องว่างนั้นมีความตรงไปตรงมา

สำหรับร่างกายที่จะขยับอย่างไหลลื่น

สำหรับการตีความของผู้ชม

การปรากฎตัวของผู้ชมนั้น

เกือบจะเติมเต็ม

หรือสร้าง

ผลงานนี้