Kuşaklar hakkındaki basmakalıp inanışlar nasıl iş hayatında bize zarar veriyor

Sessiz nesil, baby boomers, X jenerasyonu, Y jenerasyonu, Z jenerasyonu -- hepimiz birlikte çalışıyoruz. Acaba aramızdaki varsayımlar, bizi daha iyi bir çalışma ve iletişimden nasıl alıkoyuyor? Sosyal Psikolog Leah Georges, benzerliklerimizin farklılıklarımızdan daha büyük olduğunu gösteriyor ve farklı jenerasyonların bulunduğu bir iş yerinde çalışma üzerine taktikler veriyor.

Amerika'nın modern tarihinde ilk kez

birbirleriyle etkileşimde olan
beş jenerasyon var.

1922 ile 1943 yılları
arasında doğmuş olan gaziler,

Mükemmel Jenerasyon olarak
bilinirler, olgun ve sessiz.

Onlar fedakarlıklarıyla bilinirler,

otoriteye saygılıdırlar
ve öz saygıları için çalışırlar.

Boomers kısa bir zaman sonra
dünyaya geldiler; 1944 ile 1960 arası.

Bu jenerasyon çok çalışkan
olmalarıyla nitelendirilmiştir.

Doğrusu, işkolik terimi için
bu jenerasyona teşekkür edebiliriz.

Rekabeti takdir ederler
ve etkili iletişimi severler.

Eğer henüz emekli olmamışlarsa
emekliliği düşünürler.

X jenerasyonu 1961 ile 1980 yılları
arasında doğan kayıp jenerasyon,

annesi babası çalıştığı için
yalnız kalan jenerasyon olarak bilinir.

Bu en küçük jenerasyondur,

Boomers ve büyük Y kuşağı
arasında kalmıştır.

Önceki herhangi bir jenerasyona kıyasla

bu jenerasyonda
daha çok ebeveyn boşanmıştır.

Onlar iş ve hayat dengesi hakkında konuşan

ve bunu iş yerinde isteyen ilk kişilerdi.

Ve de Y jenerasyonu --
''herkes bir kurdele alır'' jenerasyonu --

1981 ve 2000 yılları
arasında doğmuşlardır.

Teknolojinin olmadığı bir zamanı
asla bilmeyen bir nesil.

İnanılmaz derecede faydacılar,
umutlular ve azimliler.

Dünyayı değiştireceklerini düşünüyorlar,

doğrusu, ben de onların
bunu yapacağına inanıyorum.

Bazen az biraz idealist olabiliyorlar

ama sadece son birkaç yılda
Y jenerasyonu, X jenerasyonunu geçerek

iş dünyasındaki
en büyük jenerasyon oldular.

Doğrusu, ABD'nin iş gücünün
üçte birinden fazlası Y jenerasyonu.

2000 ve sonrası doğumlu
Z jenerasyonu sonunda bize katılıyor.

Şimdilik lise stajlarındalar.
Yahut yakında mezun olacaklar.

Şu an, herhangi bir
internet tarayıcısını açıp

Amazon'a bakarsanız,

yahut herhangi bir favori arama motoruna,

iş yerinde gerçek bir savaş
olduğunu sanabilirsiniz, değil mi?

Şu şekilde blog konuları görüyoruz:

''Y kuşağının en kötü nesil
olmasının on yedi nedeni.''

Ve ''Baby bommers her şeyi
herkes için neden berbat etti''

Veya "Büyük nesiller
arasındaki bölünmeyi aşmak."

Bu iş batı yakası hikayelerine dönüşüyor.

Bommers bir kapıdan giriyor,
Y kuşağı başka bir kapıdan giriyor

ve lobide gün boyu kavga ediyorlar.
Yakınıyorlar, eve gidiyorlar,

aynı şeyi yapıyorlar
ve işe geri geliyorlar, doğru mu?

Peki, size bu jenerasyonların
var olmadığını söylesem?

Bu konu hakkında düşündüm,
araştırmalarda bulundum,

çalışmaları takip ettim

ve gerçekten bu jenerasyonların
olduğuna emin olamadım.

Doğrusu, bu jenerasyonların
var olduğu konusunda anlaşabilsek bile

bu jenerasyonlara kimlerin
dahil olduğu konusunda hem fikir değiliz.

Jenerasyonlar 20 yıl gibi
bir süreye yayılıyorlar.

Yani, tarihin her hangi bir noktasında,

bir yaşındaki ve yirmi yaşındaki
bireyler aynı değer sistemine sahip,

iş yerinde aynı şeyleri istiyorlar,

iş hakkın aynı ön yargılara sahipler
ve onlara karşı aynı ön yargılar var.

Aslında dünyanın farklı yerlerinde
bu jenerasyonlar farklı tanımlanıyor.

Yani, dünyanın farklı bölgelerindeki
nesilleri bile kıyaslayamıyoruz.

Her jenerasyon hakkındaki bu ön yargılar

birçok yönden bir araya gelerek
bu kendini besleyen kehaneti yarattı.

İnsanlar sanki o kuşağın parçası gibi
rol yapmaya başladılar

çünkü biz sesli bir şekilde
jenerasyonlar gerçektir dedik.

Öyle olduğundan emin değilim.

Aslında jenerasyonlar hakkındaki fikir
ABD kültürüne derinden gömüldü.

Jenerasyonlar hakkında
konuşmaya başladığımızda

insan tam olarak ne hakkında
konuştuğumuzu biliyorlar.

Doğrusu, insanlar jenerasyonlar
hakkında birçok düşünceye sahipler.

Size bunu nasıl bildiğimi anlatacağım.

Her yürekli Amerikalı'nın
ve akademik anlamda az olgun kişilerin

soruları olduğunda yaptığı şeyi yaptım.

Bazı şeyleri Google'a yazdım.

Bu ise oradan öğrendiğim şey:

Google algoritmalara dayanıyor,

ve size çoğunlukla kullanılan
bazı terimleri sunuyor

veya aynı konu hakkındaki diğer insanların
popüler aramalarını öneriyor.

Bu durum bana insanların
jenerasyonlar hakkında

ne düşündükleri konusunda
iyi bir his verdi.

Hadi bir göz atalım.

Öğrendim ki; baby boomers çok muhafazakar.

Amerikalılar aptal olduklarını düşünüyor.

En kötü jenerasyon, çok sinirliler,

görünüşe göre ırkçı ve çok önemliler.

X jenerasyonuna bakalım.

X jenerasyonunun
kinik bir grup olduğunu öğrendim,

onlar kızgınlar,

kayıp jenerasyon olarak biliniyorlar,

bunu biz de biliyoruz;
en küçük jenerasyon.

Görünüşte onlar da aptallar.

(Gülüşmeler)

Çoğunlukla, baby boomers
ile birlikte hakları yenmiş.

Pekala, sırada Y jenerasyonu.
Bunlar bizim hakkımızda öğrendiklerim.

Yiyeceklere takıntılarımız var.

(Gülüşmeler)

Biz de ayrıca aptalız,

tembeliz, hassasız, kovulmuşuz,

ayrıca nefret edilenleriz
ve önemli olduğumuzu düşünüyoruz.

Bu, muhtemelen internetteki
en berbat arama sonucu.

Z jenerasyonu ise hapı yutmuş.

(Gülüşmeler)

Beş yıldır çok çeşitli kuruluşların
liderleri ve takipçileriyle konuşuyorum.

Farkına vardığım şey ise şu:

Jenerasyonlar, konuşmaların
parçası haline gelmedi,

jenerasyonlar işteyken
konuşmanın kendisi haline geldi.

Öğrendiğim şey ise:

Google arama sonuçlarının doğru olduğu
varsayımı altında çalışıyoruz.

Böylece; organizasyonlar,
birden çok jenerasyonun olduğu

iş yerlerini nasıl yönetecekleri
bulmakta çaresiz kalıyorlar.

''Yönet''

Her türlü şeyi yönetiyoruz.

Şu anda Y jenerasyonu
dalgasına hazırlanmaktayız.

Kasırgalara hazırlanıyoruz, değil mi?

MCAT sınavını geçmeye hazırlanıyoruz,
doğal bir afete hazırlanıyoruz.

23 yaşındakilerin işe gelmesine
neden hazırlanıyoruz?

(Gülüşmeler)

Bu organizasyonlarla konuştum
ve yaptıkları harika şeyleri duydum:

Herkesin iyi geçinebileceği,
kişilerin kendilerini özerk

ve gelişiyor hissettikleri
çalışma alanları yaratmak gibi.

Fakat çok nesilli iş yerlerini
yönetmek için ortaya atılan

gerçekten aptalca şeyler de duydum.

Hazır mısınız?

İşte gördüğüm şey:

Bir organizasyonu ziyaret ettim,

eğer görebilirsen olabilirsin adlı
bir felsefeyi benimsemişler.

Gerçekten önemli bir kavram.

Ama bence batırdılar.

İdeal çok nesilli iş yerinin
fotoğraflarını duvara asmışlar

çünkü onu görebilirseniz olabilirsiniz.

(Gülüşmeler)

Veya bunun gibi bir şey.

(Gülüşmeler)

Böyle bir işte çalışmak bile istemem.

(Gülüşmeler)

Görünüşe göre burada renk giymiyorsun,

İK'nin insanların topuklularla
zıplaması gibi ciddi sorunları var.

Bunu garanti ediyorum.

Yakın zamanda Y kuşağını
elde tutmak amaçlı

mola odasına top çukuru koyma

fikrinin kabul edilmediği
bir iş yeriyle konuştum.

Biz 30 yaşındayız 3 değil.

(Gülüşmeler)

Doğrusu, tanıdığım Y kuşağından
genç bir kıza şöyle söylenmişti:

eğer insanların onu
ciddiye almasını istiyorsa,

sadece Y kuşağı olduğu için,

şunu yapması gerekiyordu:
vatka kullanmak.

Evet.

Eğer o vatkaları kullanmazsa

ondan daha yaşlı ve daha genç kişiler
onu ciddiye almazlar.

Açıkça bu 80'lerin tarzı,

hiçbir yerden satın bile
alamadığınız vatkalar.

Bu genç kız iki yüksek lisansa sahip.

Bu genç kız bendim.

Geldiğimiz en iyi sonuç bu mu?

Çok nesilli yerleri nasıl yöneteceğiz?

Vatkalarla mı?

(Gülüşmeler)

Organizasyonlara konuşmamdan
öğrendiğim diğer bir şey ise

çeşitli yaşlarda geniş bir yelpazede
insan istihdam edildiğidir.

Farklı olduğumuzdan çok daha benzeriz.

Ve bizler bunu sürekli duyuyoruz.

İnsanlar önemli işler
yapmak istiyor, esneklik istiyor,

destekçi istiyorlar, takdir istiyorlar,

daha iyi kahve istiyorlar.

Fakat bunların hiçbiri
jenerasyonlar ile ilgili değil.

Elbette, insanların istediklerinde
küçük farklılıklar görüyoruz.

20 ve 60 yaşındaki insanların eve gidince
farklı şeyler yaptıklarını biliyoruz.

Farklı değer sistemine sahipler.

En azından iş dışında olan şeyler
söz konusu olduğunda.

Ama bence olan şey şu:

jenerasyonla ilgili duruma odaklandıkça

bu ''insan grupları''

insanların sadece insan olduğunu
unuttuğumuz bir alan yarattı.

''İnsan insandır.''

Gerçekte kim olduklarını, gerçekte
kimlerle çalıştığımızı bilmek için,

bu çok nesiller içeren iş yerlerinde
top çukurlarından daha iyi

nasıl yöneteceğimizi bulmak zorundayız.

Bana idealist Y kuşağından
birisi diyebilirsiniz.

Ancak bence o noktaya gelebiliriz.

Fikrin çok zor olduğunu sanmıyorum.

Ya radikal bir şekilde,
basit ve kolay olmayan,

insanlarla tanışırsak?

Yaklaşımımızı kişiselleştirin.

Ben hiçbir jenerasyonla tanışmadım.

Belirli bir nesil türü ile özdeşleşen
insanlarla çok fazla sohbet ettik.

Ben 80 yaşındakilerin kısa mesajını

ve 23 yaşındaki çocuklarının
battaniye ördüğünü biliyorum.

Bunların hiçbiri bu kuşakların
klişelerinden değil, değil mi?

Nilofer Merchant, yenilikte
bir düşünce lideridir.

Kendisi, bize insanlarla
onların yalnızlıkları sırasında

tanışmamız gerktiğini söyledi.

Yani, eşsiz geçmişimizin,
deneyimlerimizin ve umutlarımızın

bir yansıması olarak durduğumuz
dünyadaki o noktada.

Ancak bu esneklik ve merak gerektirir.

İnsanlarla kendi yalnızlıklarında
tanıştığımızda ne olur?

Dünyada durdukları tek noktada?

Sürekli iş yerinde kızgın rolü yapan
boomer jenerasyonundan kişilerin

korktuğunu öğreniyoruz.

Çünkü 16 yaşından beri her gün çalışıyor

ve pazartesi günü, tahmin edebileceğinden
daha erken bir zamanda

bir daha asla işe gitmeyecek.

Planları var.

Emeklilik listesindeki her şeyi yapmak
bir buçuk hafta kadar sürecek.

Peki ya sonra?

Birazcık korkmuş olabilecek birine
az biraz incelik gösterebilsek?

Veya X jenerasyonuna;

dört bir yandan bir şeyler
yapmaya çalışan, üç çocuklu, iki elli

ve sadece otobüse tutunmaya çalışan...

Tabii, belki de işte biraz ilgisiz.

Belki biraz bağımsız, belki de çok yorgun.

Veya işe başladıktan iki ay sonra
zam isteyen Y jenerasyonuna.

Bunun sebebi belki de
diğer tüm jenerasyonlara göre

üniversiteyi bitirdikten sonra
en çok borcu olan nesil olmasıdır.

Belki de sadece kirayı ödemeye devam
edebilmek için paraya ihtiyaçları var.

Ve aniden insanlara
yakından tanıştığında,

sahip oldukları özü gördüğünde,

artık jenerasyonlar hakkında
konuşmayı kesiyorsunuz.

Sadece; Jim, Jen ya da Candice
hakkında konuşuyorsunuz.

İşte burada verdiğim mücadele şu:

Birini seç, sadece bir tane
ve onun özünü keşfet.

Onu tanı.

Sonra uygun zamanlarda, yetiştir.

Sonra onların işe ne katabileceklerini,
kimsenin ne katamayacağını anla.

Çünkü işi zenginleştiren de bu.

Bunu yeninden yap.

Ve yeniden yap.

Ve sonra bir gün, artık jenerasyonlarla
çalışmak diye bir şey kalmayacak.

İnsanlarla çalışacağız.

Çok nesilli iş yerlerinin güzelliğini
gerçekten anlamak,

sadece insanlarla tanışmaktır.

Bu, açılıp orada onlarla birlikte
yaşamamızı gerektirmiyor.

En azından bazen, ziyaret etmek için
güzel bir yer bulabiliriz.

Bence, böylece hangi neslin en kızgın
olduğunu tartışmaya gerek yok.

Veya en yetkin ve yemeklere
en takıntılı olanın hangisi olduğunu.

Hepimiz okula, işe
ve sonra evlerimize gidiyoruz.

bazen biraz yorgun ve biraz bakımsız.

Belki de insanlarla mütevazi şekilde
tanışmak için en iyisini yapmalıyız.

oldukları halleriyle.

Nesiller arası savaşın
hissedildiği bu zamanlarda

hepimizin vatkaların
çözüm olmadığı konusunda

hem fikir olduğumuzu düşünüyorum.

(Gülüşmeler)

Teşekkürler.

(Alkış)