De como as mulleres traerán a liberdade, a xustiza e a paz

"Fun a primeira muller presidenta dunha nación africana e coido que máis países deberían probar a experiencia", afirma H.E. Ellen Johnson Sirleaf, Premio Nobel e expresidenta de Liberia. Mediante o relato da historia de como as mulleres de Liberia axudaron a reconstruír o país despois de anos de guerra civil, Sirleaf trata a equidade de xénero como elemento esencial para a paz e a prosperidade --e comparte o seu plan de alzar a toda unha xeración de mulleres preparadas para tomaren o liderado e convertérense en catalizadoras do cambio social.

Fun a primeira muller presidenta

dunha nación africana.

E coido que máis países
deberían probar a experiencia.

(Risas)

(Aplausos e ovación)

Unha vez que o teito de cristal escachou

xa non se pode arranxar...

por moito que se intente.

Cando asumín a presidencia de Liberia

en xaneiro de 2006,

tivemos que enfrontarnos ó gran desafío
que é unha nación despois dun conflito:

economía colapsada,

infraestruturas destruídas,

institucións disfuncionais,

débeda descomunal,

administración pública sobredimensionada.

Tamén tivemos que enfrontarnos

ós desafíos dos que quedaran esquecidos.

As principais vítimas
de todas as guerras civís:

mulleres e infancia.

O meu primeiro día no cargo,

estaba emocionada...

e estaba esgotada.

Fora un ascenso moi longo

até chegar a onde estaba.

As mulleres foron as que máis sufriron

durante o noso conflito civil,

e tamén foron
as encargadas de solucionalo.

A nosa historia fala

de moitas mulleres
fortes e con iniciativa.

Unha presidenta
da Asemblea Xeral das Nacións Unidas,

unha xuíza de sona
do Tribunal de Circuíto,

unha presidenta
da Universidade de Liberia.

Sabía que tiña que formar

un equipo ben forte

e con capacidade de enfrontar

os desafíos da nosa nación.

E quería que todos os altos cargos
fosen mulleres,

mais sabía que iso non era posible.

Así que me conformei
con poñelas en postos estratéxicos.

Recrutei unha economista moi competente
do Banco Mundial

para que fose a nosa ministra de Finanzas,

e liderase os nosos esforzos
por reducir a débeda.

Outra para que fose
ministra de Asuntos Exteriores,

para reactivar as nosas
relacións bilaterais e multilaterais.

A primeira muller xefa da Policía

para abordar os medos das nosas mulleres,

que tanto sufriran durante a guerra civil.

Outra para que fose
ministra de Asuntos de Xénero,

para asegurar a protección
e a participación das mulleres.

Co tempo seguíronlles

a ministra de Xustiza,

a ministra de Obras Públicas,

a ministra de Agricultura,

a ministra de Comercio e Industria.

Esta participación en postos directivos

non tiña precedentes na Administración.

E aínda que eu sabía

que non había mulleres abondas
con experiencia

para formar un gabinete só de mulleres,

como eu quería,

decidín nomear
un gran número de mulleres

para cargos ministeriais secundarios:

como executivas,

como administradoras,

nos gobernos locais,

no servizo diplomático,

no poder xudicial,

ou nas institucións públicas.

Funcionou.

A finais de 2012,

o noso crecemento económico
alcanzara o seu máximo cun 9%,

reconstruïamos as nosas infraestruturas
a un ritmo acelerado,

as nosas institucións volvían funcionar.

A nosa débeda de 4.9 mil millóns

fora practicamente anulada.

Tiñamos boas relacións
co Fondo Monetario Internacional,

co Banco Mundial,

e co Banco Africano de Desenvolvemento.

Tamén tiñamos boas relacións de traballo

con todas as nacións africanas irmás

e con moitas outras nacións
de todo o mundo.

As nosas mulleres
podían durmir tranquilas polas noites,

sen medo.

A nosa infancia sorría de novo,

como eu lles prometera
durante o meu discurso de investidura.

A reputación e a credibilidade

da nosa nación,

perdidas tras tantos anos de conflito

recuperáranse.

Mais o progreso nunca está garantido.

E na nosa asemblea lexislativa,
durante o meu primeiro mandato,

as mulleres eran o 14%.

Durante o segundo mandato

diminuíron ó 8%,

porque a contorna
era cada vez máis tóxica.

Eu levei a miña parte
das críticas e da toxicidade.

Ninguén é perfecto.

Pero non hai nada máis predicible

que unha muller forte

que quere cambiar as cousas,

que ten coraxe para alzar a voz,

que é ousada nas súas accións.

Acepto as críticas.

As miñas decisións teñen un porqué

e estou satisfeita cos resultados.

E por iso precisamos
máis mulleres dirixentes.

Porque sempre haberá
quen nos queira tirar polo chan,

quen nos queira destruír

porque quere manter o *statu quo*.

A África subsahariana
realizou importantes avances

no liderado feminino
e na participación das mulleres,

especialmente na asemblea lexislativa

--no Parlamento, como lle chaman--

tantas mulleres

máis do 50% nunha das nosas nacións,

máis do 60%, a mellor do mundo...

pero sabemos que non é suficiente.

Malia que debemos estar moi agradecidas

e aplaudir o progreso que fixemos,

sabemos que aínda queda moito por facer.

Teremos que enfrontarnos
ós vestixios persistentes

e estruturais

do que sexa que hai contra as mulleres.

En demasiados lugares,

os partidos políticos

están baseados no clientelismo,

no patriarcado,

e na misoxinia

e tratan de manter as mulleres

afastadas dos seus lexítimos lugares,

para deixalas fóra

dos postos de liderado.

Con demasiada frecuencia as mulleres

--malia teren mellor rendemento,

malia seren igual ou máis competentes--

enfróntanse á desigualdade salarial.

Así que debemos continuar a traballar

para cambiar as cousas.

Debemos ser quen
de cambiar os estereotipos.

Debemos loitar contra

esas barreiras estruturais

que impiden que as mulleres

sexan tratadas coa equidade que merecen.

E tamén debemos traballar cos homes.

Porque, cada vez máis,

recoñecemos que a plena equidade de xénero

asegurará una economía máis forte,

unha nación máis desenvolvida,

e máis pacífica.

E por iso debemos continuar traballando.

E por iso somos socios.

Inaugurarei un Centro
para as Mulleres e o Desenvolvemento

que unirá--

(Aplausos)

a mulleres comprometidas

que van de camiño a converterse en líderes,

con mulleres que destacaron

e avanzaron no liderado.

Xuntas,

durante un período de 10 anos,

temos a crenza firme

de que crearemos unha ondada de mulleres

preparadas para asumir,

sen vergoña

e intencionalmente,
o liderado e a influencia

en todos os ámbitos sociais.

Por iso --

(Risas)

con 81 anos, non me podo retirar.

(Aplausos e risas)

(Aplausos e ovación)

As mulleres están a traballar polo cambio

en África.

As mulleres están a traballar polo cambio

en todo o mundo.

Eu estarei con elas,

e serei unha delas,

para sempre.

(Aplausos)

Grazas pola vosa atención.

Saíde e cambiade o mundo.

(Aplausos e ovación)