1
00:00:14,026 --> 00:00:16,496
'ကျုပ်ဟာ ကိုယ်ပျောက် လူသားပါ။'

2
00:00:16,496 --> 00:00:20,728
Mrs. Dalloway က သူကိုယ်တိုင်အတွက်
ပန်းတွေ ဝယ်မယ်လို့ ပြောတယ်။'

3
00:00:20,728 --> 00:00:24,777
'ခင်ဗျားက Italo Calvino ရဲ့ ဝတ္ထုသစ်ကို
စဖတ်တော့မယ်ပေါ့။'

4
00:00:26,370 --> 00:00:30,742
ဒီအဖွင့် စာကြောင်းသုံးကြောင်းတွေဟာ 
Ralph Ellisonရဲ့ "Invisible Man"

5
00:00:30,742 --> 00:00:32,762
Virginia Woolf ရဲ့ "Mrs. Dalloway"

6
00:00:32,762 --> 00:00:36,562
Italo Calvino ရဲ့ 
'If on a winter’s night a traveler' ထဲကပါ။

7
00:00:36,562 --> 00:00:39,682
တစ်ကြောင်းစီဟာ မတူတဲ့ ရှုထောင့်တစ်ခုကို 
သက်သေပြနေတယ်။

8
00:00:39,682 --> 00:00:42,892
ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ကို ဘယ်သူပြောနေလဲ၊
ဘယ်အမြင်ကနေ ပြောနေလဲဆိုတာတွေက

9
00:00:42,892 --> 00:00:46,412
စာရေးဆရာတစ်ယောက်က ပြုလုပ်တဲ့ 
အရေးပါတဲ့ ရွေးချယ်မှုတွေပါ။

10
00:00:46,412 --> 00:00:50,544
ဇာတ်လမ်း တစ်ပုဒ်ကို မတူတဲ့ ရှုထောင့်တစ်ခု
ကနေ ပြောပြရင် လုံးဝ ပြောင်းလဲသွားနိုင်တယ်။

11
00:00:52,504 --> 00:00:54,360
ဒီပုံပြင်ကို ကြည့်ပါ။

12
00:00:54,360 --> 00:00:59,820
"Rapunzel ရေ Rapunzel ရေ၊ မင်းရဲ့ ဆံပင်ကို
ဖြန့်ချလိုက်ပါ" လို့ မင်သားက ပြောတယ်။

13
00:00:59,820 --> 00:01:03,350
Rapunzel က သူ့ဆံပင်ကို ဖြေချလိုက်ပြီး
ပြတင်းပေါက်ကနေ လွှဲချပေးလိုက်တယ်။

14
00:01:03,350 --> 00:01:06,420
မင်းသားက ဆံနွယ်တွေကနေ
မျှော်စင်ထဲကို တွယ်တက်သွားတယ်။

15
00:01:06,420 --> 00:01:11,064
ဇာတ်ကြောင်းပြောသူက ဇာတ်လမ်း အပြင်ကနေ
Rapunzel ကို ထုံးစံအတိုင်း ဒီလို ပြောတယ်၊

16
00:01:11,064 --> 00:01:14,164
ဒီရှုထောင့်ကို အပြောခံ 
နာမ်စားလို့ ခေါ်တယ်။

17
00:01:14,164 --> 00:01:18,044
ဒါပေမဲ့ Rapunzel ကို ဇာတ်လမ်းထဲက 
ဇာတ်ကောင်တစ်ယောက်ပါလို့ ပြောလို့ရတယ်။

18
00:01:18,044 --> 00:01:19,854
ပြောသူ နာမ်စား ဇာတ်ကောင်ပါ။

19
00:01:19,854 --> 00:01:23,284
Rapunzel ရဲ့ ဆံခွေတွေရဲ့ နောက်မြီးက
ကျွပ် ခြေထောက်မှာ ပလုံခနဲကျလာတယ်။

20
00:01:23,284 --> 00:01:26,614
ကျုပ် ဆွဲယူလိုက်ပြီး စတင်တွယ်တက်တယ်၊ အား။

21
00:01:26,614 --> 00:01:28,694
ကိုယ့်ဘာသာ ရှုပ်နေတာ ရှင်းမရခဲ့ဘူး။

22
00:01:28,694 --> 00:01:32,404
ဆံခြည်မျှင်တွေ ကျုပ် တစ်ကိုယ်လုံးအပေါ်
ပြုတ်ထွက်လာတယ်၊ ချွေးမှာ ငြိနေတယ်။

23
00:01:32,404 --> 00:01:36,460
ပြောသူ နာမ်စား ဇာတ်ကြောင်းမှာ 
ဇာတ်လမ်းဟာ ဘယ်ဇာတ်ကောင်က

24
00:01:36,460 --> 00:01:40,636
ဇာတ်ကြောင်းပြောသူဆိုတာကို မူတည်ပြီး 
သိသိသာသာ ပြောင်းလဲသွားနိုင်တယ်။

25
00:01:40,636 --> 00:01:44,366
Rapunzel က မင်းသားအစား
ဇာတ်ကြောင်းပြောတယ် ဆိုပါစို့။

26
00:01:44,366 --> 00:01:51,255
တွေးမိတာက ၂၅ ပေ ဆံပင်ကို ဖြေဖို့ ဘယ်လောက်
ကြာတာကို သူနှစ်သက်တယ်လို့မျှော်လင့်တယ်။

27
00:01:51,255 --> 00:01:56,212
ဟပ်ချိုး၊ ကျွန်မ အမှန် ပြောမယ်၊ ဦးရေဟာ
ဦးခွံကနေ ဆန့်ထွက်လာမယ်လို့ ကျွန်မထင်တယ်။

28
00:01:56,212 --> 00:02:00,212
"နည်းနည်း မြန်မြန် တွယ်တက်လို့ ရလား"
လို့ ကျွန်မ အော်လိုက်တယ်။

29
00:02:00,212 --> 00:02:04,801
နာသူ နမ်စားမှာ ဇာတ်ကြောင်းပြောသူက 
ဇာတ်လမ်းကို စာဖတ်သူကို ဦးတည်တယ်။

30
00:02:04,801 --> 00:02:09,892
သူက သင့်နာမည်ကို ခေါ်တယ်။ 
သင့်ဆံပင်ကို ဖြန့်ချစေချင်တယ်။

31
00:02:09,892 --> 00:02:14,350
သင်ဟာ ဆံပင်ကို ဖြေချပြီးပေမဲ့ 
သင့်မှာ လာကြည့်သူ သိပ်မများဘူး။

32
00:02:14,350 --> 00:02:18,230
အပြောခံ နာမ်စား၊ ပြောသူ နာမ်စားနဲ့
နာသူ နမ်စား အမြင်တွေမှာ

33
00:02:18,230 --> 00:02:21,740
တစ်ခုစီမှာ ထူးခြားတဲ့ ဖြစ်နိုင်ခြေတွေနဲ့ 
အကန့်အသတ်တွေ ရှိပါတယ်။

34
00:02:21,740 --> 00:02:25,740
ဒီတော့ သင့်ဇာတ်လမ်းအတွက် ရှုထောင့်
တစ်ခုကို သင် ဘယ်လို ရွေးချယ်နိုင်လဲ။

35
00:02:25,740 --> 00:02:28,400
ကန့်သတ်မှုတွေဟာ သေချာပေါက်
မကောင်းတဲ့ အရာတော့ မဟုတ်ဘူး။

36
00:02:28,400 --> 00:02:32,946
ဒါတွေက ဇာတ်လမ်းကိုစူးစိုက်ဖို့(သို့)တချို့
အပိုင်းတွေကို အသားပေးဖို့ ကူညီနိုင်တယ်။

37
00:02:32,946 --> 00:02:34,106
ဥပမာ

38
00:02:34,106 --> 00:02:39,024
အပြောခံ နာမ်စား ဇာတ်ကြောင်းပြောသူဟာ 
ဇာတ်ကောင်တွေကနေ နည်းနည်း ခွာထားရတယ်။

39
00:02:39,024 --> 00:02:43,156
ဒါပေမဲ့ ဝေးကွာမှု ခံစားချက်တစ်ခုက အရေး
ပါတဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေအတွက် ကောင်းနိုင်တယ်။

40
00:02:43,156 --> 00:02:46,636
အပြောခံ နာမ်စား ဇာတ်ကြောင်းပြောသူကို
ကန့်သတ်ထားလို့လည်းရတယ်။

41
00:02:46,636 --> 00:02:50,516
ဆိုလိုတာက ဇာတ်ကောင်တစ်ကောင်ရဲ့အတွေး
တွေနဲ့ ခံစားချက်တွေနဲ​့ နီးနီး ကပ်ထားတာပါ။

42
00:02:50,516 --> 00:02:54,446
(သို့) သူတို့ဟာ နေ့ရာအနှံ့ရှိနိုင်ပြီး
ဇာတ်ကောင်တွေရဲ့ စိတ်တွေ လူးလာခတ်ပြီး

43
00:02:54,446 --> 00:02:57,295
စာဖတ်သူကို သတင်းအချက်အလက်
ပိုပြီးပေးနိုင်တယ်။

44
00:02:57,295 --> 00:03:02,170
ပြောသူ နာမ်စား ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်က စာဖတ်သူနဲ့
စာရေးသူကြားမှာ နီးကပ်မှုကို ဖန်တီးတယ်။

45
00:03:02,170 --> 00:03:05,480
ဒါက ဇာတ်ကြောင်းပြောသူရဲ့ 
အသိသုတကိုပါ ကန့်သတ်တယ်။

46
00:03:05,480 --> 00:03:07,010
စာဖတ်သူက ဇာတ်ကောင်နဲ့အတူ

47
00:03:07,010 --> 00:03:10,920
သတင်းအချက်အလက်ကို ရှာဖွေစဉ်မှာ
စိတ်ထင့်မှုကို ဖန်တီးနိုင်တယ်။

48
00:03:10,920 --> 00:03:13,180
ပြောသူ နာမ်စား ဇာတ်ကြောင်းပြောသူဟာ

49
00:03:13,180 --> 00:03:16,340
ဇာတ်ကောင် အတွေ့အကြုံကိ အတိအကျ 
ကိုယ်စားပြုဖို့ သေချာပေါက် မလိုဘူး။

50
00:03:16,340 --> 00:03:19,360
သူတို့ဟာ လှည့်စားတာ (သို့)
မရိုးမသားတာဖြစ်နိုင်တယ်။

51
00:03:19,360 --> 00:03:22,744
Kazuo Ishiguro ရဲ့ ဝတ္ထု
"The Remains of the Day" မှာ

52
00:03:22,744 --> 00:03:29,292
၁၉၅၆ က ဇရာအို ဗြိတိသျှ ဘဏ္ဍာစိုး
Stevens ဟာ နှစ်များစွာ အမှုထမ်းခဲ့ပေမဲ့

53
00:03:29,292 --> 00:03:33,292
သူ အလုပ်လုပ်ပေးသူရဲ့ ချို့ယွင်းချက်တွေကို
အသိအမှတ်ပြုဖို့ ပျက်ကွက်တာကို ပြောပြတယ်။

54
00:03:33,292 --> 00:03:37,042
သူ့ဇာတ်လမ်းတွေထဲက ဆို့နင့်အက်ကွဲသံတွေဟာ
နောက်ဆုံးတော့ သူနေထိုင်တဲယဉ်ကျေးမှုနဲ့

55
00:03:37,042 --> 00:03:41,025
လူတန်းစားစနစ်ရဲ့အသိအမှတ်ပြုဖို့လိုတဲ့ 
အားနည်းချက်တွေဆီ

56
00:03:41,025 --> 00:03:42,625
စာဖတ်သူကို ဆွဲခေါ်သွားတယ်။

57
00:03:42,625 --> 00:03:45,595
Justin Torres ရဲ့ ဝတ္ထုရှည် 
"We the Animals" ဟာ

58
00:03:45,595 --> 00:03:48,895
ဗဟုဝုစ် ပြောသူ နာမ်စား တစ်ခုနဲ့ စတင်တယ်။

59
00:03:48,895 --> 00:03:52,705
'ငါတို့ဟာ လှမ်းဆွဲတဲ့ လက် ခြောက်ဖက်၊
ဆောင့်နင်းတဲ့ ခြေခြောက်ဖက် ဖြစ်ခဲ့တယ်။

60
00:03:52,705 --> 00:03:58,542
'ငါတို့ဟာ ရန်စတစ်ခုထဲမှာ ပိတ်လှောင်ခံရတဲ့
ညီနောင်တွေ၊ ကောင်လေးတွေ၊ ဘုရင်ငယ်သုံးပါး။"

61
00:03:58,542 --> 00:04:01,587
ဇာတ်လမ်း တစ်စိတ်တစ်ဒေသမှာ
ကောင်လေးတွေ အရွယ်ရောက်လာပြီး

62
00:04:01,587 --> 00:04:06,577
အခြားသူတွေကနေ ကင်းကွာလာတယ်လို့
ခံစားမိတဲ့အခါ ရှုထောင့်က

63
00:04:06,577 --> 00:04:10,677
ပြောသူ နာမ်စား ဧကဝုစ်ကို ပြောင်း
သွားတယ်။ 'ငါတို့' ကနေ 'ငါ' ကိုပါ။

64
00:04:10,677 --> 00:04:13,697
နာသူ နာမ်စားဟာ အတွေ့ရ 
ပိုနည်းတဲ့ ရွေးချယ်မှုတစ်ခုပါ။

65
00:04:13,697 --> 00:04:18,511
နောက်ထပ် 'သင်' ဖြစ်လာဖို့ ရေးသူက ဖတ်သူကို
မယုံမကြည် မြောနေအောင် လုပ်ဖို့လိုတယ်။

66
00:04:18,511 --> 00:04:21,201
စာဖတ်သူကို ဇာတ်ကောင်တစ်ကောင်ရဲ့
ရှုထောင့်မှာ ထားခြင်းက

67
00:04:21,201 --> 00:04:23,621
အလျင်လိုမှုနဲ့ စိတ်ထင့်မှုကို 
တည်ဆောက်နိုင်တယ်။

68
00:04:23,621 --> 00:04:24,791
ဒါပေမဲ့ တစ်ခါတစ်ရံကျတော့

69
00:04:24,791 --> 00:04:28,937
နာသူ နမ်စားကို ရည်ရွယ်တာက စာဖတ်သူကို
ဇာတ်လမ်းနဲ့ ပိုနီးအောင် ဆွဲယူဖို့ထက်

70
00:04:28,937 --> 00:04:31,677
ဇာတ်ကြောင်းပြောသူကို ကိုယ်ပိုင် 
ဇာတ်လမ်းမှ ခွာနေစေဖို့ပါ။

71
00:04:31,677 --> 00:04:32,807
ဒီဖြစ်ရပ်တွေမှာ

72
00:04:32,807 --> 00:04:37,881
နာသူ နာမ်စား ဇာတ်ကြောင်းပြောသူတွေဟာ 'ငါ'
ဆိုတာထက် 'သင်'လို့ ကိုယ်တိုင်ရည်ညွှန်းတယ်။

73
00:04:37,881 --> 00:04:43,082
စာရေးသူတွေဟာ ရှုထောင့်အပေါ် မူကွဲ
အသစ်တွေနဲ့ အမြဲမပြတ် စမ်းသပ်နေလေ့ရှိတယ်။

74
00:04:43,082 --> 00:04:46,150
အသစ်အသစ်သော ပကတိနီးပါးနဲ့ 
ပကတိကို ဆပွားထားတဲ့ နည်းပညာတွေဟာ

75
00:04:46,150 --> 00:04:49,730
ဒီစမ်းသပ်မှုအတွက် ဖြစ်နိုင်ခြေတွေကို
တိုးချဲ့ပေးနိုင်လောက်တယ်။

76
00:04:49,730 --> 00:04:53,730
ပကတိနီးပါး နေရာထဲက ထူးခြားတဲ့ရှုထောင့်
တစ်ခုမှာ လူတွေကို နေရာချ​ေ​ေပေးခြင်းဖြင့်

77
00:04:53,730 --> 00:04:57,590
ဇာတ်လမ်းတွေကို ကျွန်ုပ်တို့ ပြောပြပုံ၊ 
တွေ့ကြုံပုံကို ဘယ်လို ပြောင်းလဲပစ်နိုင်လဲ။