Η διαδρομή από το «όχι» στο «ναι»

Ο Γουίλιαμ Γιούρι, συγγραφέας του βιβλίου «Πετυχαίνω τη συμφωνία», προσφέρει έναν κομψό, απλό (αλλά όχι εύκολο) τρόπο να επιτυγχάνεται συμφωνία ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις, από οικογενειακές διαμάχες έως και, ίσως, τη Μέση Ανατολή.

Το θέμα της δύσκολης διαπραγματεύσης

μου θυμίζει μία από τις αγαπημένες μου ιστορίες
από τη Μέση Ανατολή,

Ενός άντρα που άφησε
στους τρεις γιους του 17 καμήλες.

Και στον πρώτο γιο,
άφησε τις μισές καμήλες,

στον δεύτερο γιο άφησε
το ένα τρίτο από τις καμήλες,

και στον μικρότερο γιο άφησε
το ένα ένατο από τις καμήλες.

Οι τρεις γιοί λοιπόν
μπήκαν σε διαπραγμάτευση.

Ο αριθμός 17 δεν διαιρείται με το δύο.

Δεν διαιρείται με το τρία.

Δεν διαιρείται με το εννιά.

Τα αδερφικά αίματα άρχισαν να ανάβουν.

Τέλος, έχοντας φτάσει σε απόγνωση,

πήγαν και συμβουλεύτηκαν
μια σοφή γριά γυναίκα.

Η σοφή γριά σκέφτηκε
το πρόβλημά τους για πολλή ώρα.

και τελικά επέστρεψε και είπε

«Λοιπόν, δεν ξέρω αν μπορώ να σας βοηθήσω,

αλλά τουλάχιστον, αν θέλετε,
σας δίνω τη δική μου καμήλα».

Έτσι τώρα είχαν 18 καμήλες.

Ο πρώτος γιος πήρε το μερίδιό του
- το μισό του 18 είναι το εννιά,

Ο δεύτερος γιος πήρε το ένα τρίτο
- το ένα τρίτο του 18 είναι έξι.

Ο μικρότερος γιος πήρε το ένα ένατο-

το ένα ένατο του 18 είναι δύο.

Το σύνολο μας κάνει 17.

Τους περίσσευε και μία καμήλα.

Την επέστρεψαν στην σοφή γριούλα.

(Γέλια)

Εάν σκεφτεί κανείς
για ένα λεπτό αυτή την ιστορία,

νομίζω ότι μοιάζει πολύ

με τις δύσκολες διαπραγματεύσεις
στις οποίες εμπλεκόμαστε.

Ξεκινούν σαν τις 17 καμήλες,
δεν υπάρχει κανένας τρόπος να τις λύσουμε.

Μέ κάποιον τρόπο πρέπει

να κάνουμε ένα βήμα πίσω από αυτές
τις καταστάσεις, όπως η σοφή γριά γυναίκα,

να κοιτάξουμε την κατάσταση
με φρέσκια ματιά

και να βρούμε την 18η καμήλα.

Το να βρίσκω την 18η καμήλα
στις συγκρούσεις του πλανήτη

υπήρξε το πάθος της ζωής μου.

Βασικά βλέπω την ανθρωπότητα κάπως σαν αυτούς τους τρεις αδερφούς

είμαστε όλοι μια οικογένεια.

Αυτό το γνωρίζουμε επιστημονικά και

χάρη στην επανάσταση στις επικοινωνίες,

όλες οι φυλές του πλανήτη, και οι 15000 φυλές,

βρίσκονται σε επαφή η μία με την άλλη.

Είναι μια μεγάλη οικογενειακή συγκέντρωση.

Αλλά παρόλα αυτά, όπως σε πολλές οικογενειακές συγκεντρώσεις,

δεν είναι όλα ειρηνικά και ανάλαφρα.

Υπάρχουν πολλές συγκρούσεις.

Και το ερώτημα είναι,

πώς διαχειριζόμαστε τις διαφορές μας;

Πώς διαχειριζόμαστε τις βαθύτερες διαφορές μας,

με δεδομένη την ανθρώπινη τάση για σύγκρουση

και την ανθρώπινη εφευρετικότητα

όσον αφορά όπλα τεραστίων διαστάσεων καταστροφής;

Αυτό είναι το ερώτημα.

Καθώς έχω περάσει τις τρεις τελευταίες δεκαετίες της ζωής μου

-σχεδόν τέσσερις-

ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο,

προσπαθώντας να δουλεύω, εμπλεκόμενος σε συγκρούσεις

από την Γιουγκοσλαβία μέχρι την Μέση Ανατολή

από την Τσετσενία ως την Βενεζουέλα,

ορισμένες από τις πιο δύσκολες συγκρούσεις στον πλανήτη,

έκανα συχνά αυτή την ερώτηση στον εαυτό μου.

Και νομίζω ότι βρήκα, κατά κάποιον τρόπο,

ποιο είναι το μυστικό για την ειρήνη.

Στην πραγματικότητα είναι εντυπωσιακά απλό.

Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι απλό.

Δεν είναι καν καινούριο.

Μπορεί να είναι ένα από τα αρχαιότερα ανθρώπινα κληροδοτήματα.

Το μυστικό για την ειρήνη είμαστε εμείς.

Εμείς που λειτουργούμε

ως η περιβάλλουσα κοινότητα

γύρω από οποιαδήποτε διαμάχη,

που μπορούμε να παίξουμε έναν εποικοδομητικό ρόλο.

Επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα παράδειγμα με μια ιστορία.

Πριν από 20 περίπου χρόνια ήμουν στη Νότιο Αφρική

και δούλευα με τις δυο πλευρές εκείνης της σύγκρουσης

είχα έναν επιπλέον μήνα

κι έτσι πέρασα κάποιο χρόνο ζώντας

με αρκετές ομάδες της φυλής των Βουσμάνων.

Είχα περιέργεια να τους μάθω, να μάθω και τον τρόπο που λύνουν τις διαφορές τους

Γιατί, στο κάτω κάτω, για όσο καιρό θυμούνται,

ήταν κυνηγοί και τροφοσυλλέκτες

και ζούσαν πάνω-κάτω όπως οι πρόγονοί μας

για το 99 τοις εκατό της ανθρώπινης ιστορίας.

Όλοι οι άντρες, λοιπόν, έχουν δηλητηριασμένα βέλη που χρησιμοποιούν για κυνήγι

απόλυτα θανατηφόρα.

Πώς λύνουν λοιπόν τις διαφορές τους;

Αυτό λοιπόν που έμαθα

είναι ότι ό,τι και να συμβεί σε αυτές τις κοινότητες,

κάποιος πηγαίνει και κρύβει τα δηλητηριασμένα βέλη στο δάσος,

και μετά κάθονται όλοι γύρω γύρω κυκλικά κάπως έτσι,

και κάθονται και μιλάνε και μιλάνε.

Μπορεί να πάρει δύο, τρείς ή τέσσερις ημέρες,

αλλά δεν σταματούν

μέχρι να βρουν μια λύση,

ή ακόμα καλύτερα ένα συμβιβασμό.

Και αν τα πνεύματα εξακολουθήσουν να είναι οξυμένα

τότε στέλνουν κάποιον μακριά να επισκεφτεί άλλους συγγενείς

για να ηρεμήσουν τα πνεύματα.

Αυτό λοιπόν το σύστημα

είναι νομίζω ίσως το σύστημα που μας κράτησε ζωντανούς μέχρι σήμερα,

με δεδομένη την ανθρώπινη φύση.

Αυτό το σύστημα, το αποκαλώ τρίτη πλευρά.

Γιατί αν το σκεφτεί κανείς,

γενικά όταν σκεφτόμαστε διαμάχη, όταν την περιγράφουμε,

υπάρχουν συνήθως δύο πλευρές.

Είναι οι Άραβες εναντίον των Ισραηλινών, οι εργαζόμενοι εναντίον των διευθυντών

ο σύζυγος εναντίον της συζύγου, οι Ρεπουμπλικάνοι εναντίον των Δημοκρατικών

αλλά αυτό που δεν βλέπουμε συχνά

είναι ότι πάντα υπάρχει μια τρίτη πλευρά.

Και η τρίτη πλευρά της διαμάχης είμαστε εμείς,

είναι η περιβάλλουσα κοινότητα,

είναι οι φίλοι, οι σύμμαχοι,

τα μέλη της οικογένειας, οι γείτονες.

Και μπορούμε να παίξουμε έναν ιδιαίτερα εποικοδομητικό ρόλο.

Ίσως ο πιο θεμελιώδης τρόπος

με τον οποίο μπορεί η τρίτη πλευρά να βοηθήσει

είναι να υπενθυμίσει στις δύο πλευρές αυτό που πραγματικά διακυβεύεται.

Για το καλό των παιδιών, για το καλό της οικογένειας,

για το καλό της κοινότητας, για το καλό του μέλλοντος,

ας σταματήσουμε να μαλώνουμε για ένα λεπτό κι ας αρχίσουμε να μιλάμε.

Γιατί το θέμα είναι

ότι όταν εμπλεκόμαστε σε διαμάχη

είναι πολύ εύκολο να χάσουμε την προοπτική μας.

Είναι πολύ εύκολο να αντιδράσουμε.

Τα ανθρώπινα πλάσματα είμαστε μηχανές αντίδρασης.

Και όπως λέει μια παροιμία,

όταν είσαι θυμωμένος, θα βγάλεις τον καλύτερο λόγο

που θα πάρεις ποτέ πίσω.

Κι έτσι η τρίτη πλευρά μας το υπενθυμίζει αυτό.

Η τρίτη πλευρά μας βοηθάει να πάμε στο μπαλκόνι,

το οποίο είναι μια μεταφορά που χρησιμοποιώ ως ένα μέρος προοπτικής

όπου μπορούμε να εστιάσουμε στο προσδοκώμενο αποτέλεσμα.

Αφήστε με να σας πω μια ιστορία από την δική μου διαπραγματευτική εμπειρία.

Πριν απο μερικά χρόνια, συμμετείχα ως διαμεσολαβητής

σε κάποιες πολύ δύσκολες συζητήσεις

μεταξύ των ηγετών της Ρωσίας

και των ηγετών της Τσετσενίας.

Όπως ξέρετε, υπήρχε μεταξύ τους πόλεμος.

Και συναντηθήκαμε στην Χάγη

στο Μέγαρο του Διεθνούς Δικαστηρίου

στην ίδια αίθουσα όπου λάμβανε χώρα

το δικαστήριο για τα εγκλήματα πολέμου στην Γιουγκοσλαβία.

Και οι συζητήσεις ξεκίνησαν κάπως άσχημα

όταν ο αντιπρόεδρος της Τσετσενίας

ξεκίνησε δείχνοντας τους Ρώσους και λέγοντας,

"Θα πρέπει να μείνετε στις θέσεις σας,

γιατί θα δικαστείτε για εγκλήματα πολέμου."

Και μετά συνέχισε, κι ύστερα γύρισε σε μένα και μου είπε,

"Είσαι Αμερικανός.

Κοίταξε τι κάνετε εσείς οι Αμερικανοί στο Πουέρτο Ρίκο."

Και το μυαλό άρχισε να τρέχει, "Πουέρτο Ρίκο, τι ξέρω για το Πουέρτο Ρίκο;"

Άρχισα να αντιδρώ,

αλλά μετά προσπάθησα να θυμηθώ να πάω στο μπαλκόνι.

Και μετά έκανε μια παύση,

και όλοι κοίταξαν εμένα για να δώσω μια απάντηση,

με τη νέα αυτή προοπτική, μπόρεσα να τον ευχαριστήσω για τις παρατηρήσεις του

και να πω, "Εκτιμώ την κριτική σας για την χώρα μου,

και την εκλαμβάνω ως ένα σημάδι ότι βρισκόμαστε μεταξύ φίλων

που μπορούν και μιλούν ανοιχτά ο ένας στον άλλον.

Αλλά εδώ δεν ήρθαμε για να μιλήσουμε για το Πουέρτο Ρίκο ή το παρελθόν.

Είμαστε εδώ για δούμε αν μπορούμε να βρούμε έναν τρόπο

να σταματήσουμε τον πόνο και την αιματοχυσία στην Τσετσενία."

Η συζήτηση επανήλθε στην σωστή πορεία.

Αυτός είναι ο ρόλος της τρίτης πλευράς,

να βοηθήσει τα δύο μέρη να πάνε στο μπαλκόνι.

Τώρα αφήστε με να σας πάω για ένα λεπτό

σε αυτό που θεωρείται ευρέως ως η πιο δύσκολη διαμάχη στον κόσμο,

ή η πιο αδιέξοδη διαμάχη,

τη Μέση Ανατολή.

Το ερώτημα είναι: ποιά είναι εδώ η τρίτη πλευρά;

Πώς μπορούμε να πάμε στο μπαλκόνι;

Δεν θα ισχυριστώ ότι έχω την απάντηση

στο Μεσανατολικό,

αλλά νομίζω ότι έχω ένα πρώτο βήμα,

κυριολεκτικά ένα πρώτο βήμα,

κάτι που ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να κάνει ως η τρίτη πλευρά.

Επιτρέψτε μου να σας κάνω πρώτα μία ερώτηση.

Πόσοι από εσάς

τα τελευταία χρόνια

βρεθήκατε στν θέση να ανησυχείτε για την Μέση Ανατολή

και να αναρωτιέστε τί θα μπορούσατε να κάνετε;

Απλώς από περιέργεια, πόσοι από εσάς;

Εντάξει, οι περισσότεροι από εμάς.

Κι εδώ, που είμαστε τόσο μακριά.

Γιατί δίνουμε τόση πολλή προσοχή σε αυτή την διαμάχη;

Λόγω του μεγάλου αριθμού των νεκρών;

Εκατοντάδες φορές περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν

σε συγκρούσεις στην Αφρική απ΄ό,τι στην Μέση Ανατολή.

Όχι, λόγω της ιστορίας,

επειδή αισθανόμαστε προσωπικά μπλεγμένοι

σε αυτή την ιστορία.

Ανεξάρτητα εάν είμαστε Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι ή Εβραίοι

θρησκευόμενοι ή όχι,

αισθανόμαστε ότι έχουμε ένα προσωπικό μερίδιο σε αυτή.

Οι ιστορίες μετράνε. Το γνωρίζω αυτό ως ανθρωπολόγος.

Οι ιστορίες είναι το μέσο που χρησιμοποιούμε για να μεταδώσουμε γνώση.

Δίνουν νόημα στις ζωές μας.

Αυτό κάνουμε εδώ στο TED, αφηγούμαστε ιστορίες.

Οι ιστορίες είναι το κλειδί.

Η ερώτησή μου λοιπόν είναι,

ναι, ας προσπαθήσουμε να λύσουμε τα πολιτικά ζητήματα

εκεί στη Μέση Ανατολή,

αλλά ας κοιτάξουμε προσεκτικά και την ιστορία.

Ας προσπαθήσουμε να φτάσουμε στις ρίζες του ζητήματος.

Ας δούμε αν μπορούμε να εφαρμόσουμε εδώ την τρίτη πλευρά.

Τι θα σήμαινε αυτό; Ποιά είναι η ιστορία;

Ως ανθρωπολόγοι ξέρουμε

ότι κάθε πολιτισμός έχει μια ιστορία καταγωγής.

Ποιά είναι η ιστορία καταγωγής της Μέσης Ανατολής;

Σε μια φράση, είναι:

4000 χρόνια πριν, ένας άντρας και η οικογένειά του

διέσχισαν τη Μέση Ανατολή

και ο κόσμος άλλαξε για πάντα.

Αυτός ο άντρας φυσικά

ήταν ο Αβραάμ.

Και η βασική αρχή του ήταν η ενότητα,

η ενότητα της οικογένειάς του.

Είναι ο πατέρας όλων μας.

Αλλά δεν πρόκειται μόνο για την βασική αρχή του, είναι και το μήνυμά του.

Το βασικό του μήνυμα ήταν και πάλι ενότητα,

η διασύνδεση και η ενότητα όλων των πραγμάτων.

Και η βασική του αξία ήταν ο σεβασμός,

η καλοσύνη προς τους ξένους.

Για αυτο είναι γνωστός, για τη φιλοξενία του.

Κι έτσι, υπό αυτή την έννοια,

αποτελεί συμβολικά μια τρίτη πλευρά

για τη Μέση Ανατολή.

Είναι αυτός που μας υπενθυμίζει

ότι ανήκουμε όλοι σε ένα ευρύτερο σύνολο.

Πώς λοιπόν θα-

σκεφτείτε το λίγο για ένα λεπτό.

Σήμερα αντιμετωπίζουμε τη μάστιγα της τρομοκρατίας.

Τι είναι η τρομοκρατία;

Η τρομοκρατία είναι βασικά το να παίρνεις έναν αθώο ξένο

και να του φέρεσαι ως εχθρό που σκοτώνεις,

έτσι ώστε να δημιουργήσεις τρόμο.

Ποιό είναι το αντίθετο της τρομοκρατίας

Είναι το να παίρνεις έναν αθώο ξένο

και να τον αντιμετωπίζεις ως φίλο

τον οποίο καλωσορίζεις στο σπίτι σου

έτσι ώστε να καλλιεργήσεις κατανόηση,

ή σεβασμό, ή αγάπη.

Τι θα γινόταν λοιπόν

αν έπαιρνε κανείς την ιστορία του Αβραάμ,

η οποία είναι η ιστορία μιας τρίτης πλευράς,

τι θα γινόταν αν -

γιατί ο Αβραάμ συμβολίζει την φιλοξενία-

τι θα γινόταν αν αυτό αποτελούσε το αντίδοτο στην τρομοκρατία;

Τι θα γινόταν αν μπορούσε να αποτελέσει ένα εμβόλιο

ενάντια στην θρησκευτική μισαλλοδοξία;

Πώς θα γινόταν αυτή η ιστορία πραγματικότητα;

Δεν αρκεί πια να πει κανείς μια ιστορία

-όσο κι αν αυτό είναι ισχυρό-

αλλά οι άνθρωποι πρέπει να βιώσουν την ιστορία.

Πρέπει να μπορούν να ζήσουν την ιστορία. Πώς θα γινόταν αυτό;

Αυτές ήταν οι σκέψεις μου σχετικά με αυτό το ζήτημα.

Κι έτσι φτάσαμε στο πρώτο βήμα εδώ.

Γιατί ο απλός τρόπος για να το κάνεις

είναι να κάνεις έναν περίπατο.

Πηγαίνεις για μια βόλτα στα βήματα του Αβραάμ.

Ξαναζείς τα βήματα του Αβραάμ.

Γιατί το περπάτημα έχει πραγματική δύναμη.

Ξέρετε, μιλώντας ως ανθρωπολόγος, το περπάτημα μας έκανε ανθρώπους.

Είναι αστείο, όταν περπατάς,

περπατάς δίπλα δίπλα

προς την ίδια κοινή κατεύθυνση.

Αν ερχόμουν μπροστά σου κατά πρόσωπο

κι ερχόμουν τόσο κοντά σου,

θα αισθανόσουν απειλούμενος.

Αλλά αν περπατάς δίπλα-δίπλα,

ακόμα και ακουμπώντας τους ώμους,

δεν υπάρχει πρόβλημα.

Ποιός τσακώνεται καθώς περπατάει;

Γι'αυτό και στις διαπραγματεύσεις, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν,

οι άνθρωποι πηγαίνουν μια βόλτα στο δάσος.

Κι έτσι μου ήρθε η ιδέα

να δημιουργήσουμε την έμπνευση

για μια διαδρομή, μια πορεία

σκεφτείτε τον δρόμο του μεταξιού, τη διαδρομή στα Απαλάχια όρη

που μοιάζουν με τα βήματα

του Αβραάμ.

Πολλοί είπαν, "Αυτό είναι τρελό. Δεν μπορείς να το κάνεις.

Δεν μπορείς να ακολουθήσεις τα βήματα του Αβραάμ. Είναι πολύ επικίνδυνο.

Θα πρέπει να διασχίσεις όλα αυτά τα σύνορα.

Περνάει από 10 διαφορετικές χώρες της Μέσης Ανατολής,

γιατί τις ενώνει μεταξύ τους."

Κι έτσι μελετήσαμε την ιδέα στο Χάρβαρντ.

Κάναμε την απαραίτητη προεργασία.

Και μερικά χρόνια πριν, μια ομάδα από εμάς,

περίπου 25 άτομα από 10 διαφορετικές χώρες,

αποφασίσαμε να δούμε αν θα μπορούσαμε να ξαναβρούμε τα βήματα του Αβραάμ,

πηγαίνοντας από την αρχική του γενέτειρα στην πόλη της Ούρφα

στη Νότια Τουρκία, Βόρεια Μεσοποταμία.

Κι έπειτα πήραμε ένα λεωφορείο και κάναμε μερικές βόλτες

και πήγαμε στο Χαρράν,

όπου, κατά την Βίβλο, ξεκινάει το ταξίδι του.

Μετά διασχίσαμε τα σύνορα με την Συρία, πήγαμε στο Αλέππο,

το οποίο μάλιστα πήρε το όνομά του από τον Αβραάμ.

Πήγαμε στη Δαμασκό,

μια πόλη που συνδέεται από την αρχαιότητα με τον Αβραάμ.

Μετά πήγαμε στη Βόρειο Ιορδανία

στην Ιερουσαλήμ

που έχει απόλυτη σχέση με τον Αβραάμ, στη Βηθλεέμ,

και τελικά στο μέρος όπου έχει ταφεί

στην Χεβρώνα.

Στην ουσία περπατήσαμε από την γέννηση ως τον θάνατό του.

Αποδείξαμε ότι μπορεί να γίνει. Ήταν ένα καταπληκτικό ταξίδι.

Αφήστε με να σας κάνω μια ερώτηση.

Πόσοι από σας είχαν την εμπειρία

να βρεθούν σε μια ἀγνωστη γειτονιά,

ή άγνωστη χώρα,

κι ένας άγνωστος, ένας εντελώς άγνωστος άνθρωπος,

να έρθει και να σας δείξει καλοσύνη,

ίσως να σας προσκαλέσει στο σπίτι του, να σας κεράσει ένα ποτό,

να σας δώσει έναν καφέ, να σας φτιάξει ένα γεύμα;

Πόσοι από εσάς είχαν μια τέτοια εμπειρία;

Αυτή είναι η ουσία

του δρόμου του Αβραάμ.

Κι αυτό που ανακαλύπτεις είναι ότι πηγαίνεις σε αυτά τα χωριά στη Μέση Ανατολή

όπου περιμένεις εχθρότητα,

και βρίσκεις την πιο εκπληκτική φιλοξενία,

που συνδέεται εξ ολοκλήρου με τον Αβραάμ.

"Στο όνομα του πατέρα Αβραάμ,

άφησέ με να σου προσφέρω φαγητό."

Κι έτσι αυτό που ανακαλύψαμε

είναι ότι ο Αβραάμ δεν είναι απλά μια μορφή από ένα βιβλίο για αυτούς τους ανθρώπους,

είναι ζωντανός, είναι μια ζωντανή παρουσία.

Και για να περάσω κατευθείαν στο νόημα,

τα τελευταία δύο χρόνια τώρα,

χιλιάδες άνθρωποι

έχουν ξεκινήσει να κάνουν τμήματα της διαδρομής του Αβραάμ

στη Μέση Ανατολή,

απολαμβάνοντας την φιλοξενία των ανθρώπων εκεί.

Έχουν ξεκινήσει να περπατούν

στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη,

στην Ιορδανία, την Τουρκία, τη Συρία.

Πρόκειται για μια εκπληκτική εμπειρία.

Άντρες, γυναίκες, νέοι, γέροι

περισσότερες γυναίκες από άντρες, μάλιστα, κάτι που έχει ενδιαφέρον.

Για αυτούς που δεν μπορούν να περπατήσουν

που δεν μπορούν να πάνε εκεί τώρα

έχουν αρχίσει να οργανώνουν διαδρομές

στις πόλεις, στις δικές τους κοινότητες.

Στο Σινσινάτι, για παράδειγμα, οργάνωσαν μια διαδρομή

από μια εκκλησία σε ένα τζαμί και σε μια συναγωγτή

κι ύστερα όλοι μοιράστηκαν ένα γεύμα του Αβραάμ.

Ήταν η μέρα της διαδρομής του Αβραάμ.

Στο Σάο Παόλο, στην Βραζιλία, έχει γίνει ετήσιο γεγονός

και χιλιάδες άνθρωποι τρέχουν

σε μια εικονική διαδρομή του Αβραάμ,

η οποία ενώνει τις διαφορετικές κοινότητες.

Στα ΜΜΕ αρέσει πολύ, στ' αλήθεια το έχουν λατρέψει.

Χαίρονται να του δίνουν προσοχή,

γιατί είναι εικαστικό,

και διαδίδει την ιδέα,

αυτή την ιδέα της φιλοξενίας του Αβραάμ

την ιδέα της καλοσύνης προς τους ξένους.

Μόλις πριν μερικές εβδομάδες,

η εθνική ραδιοφωνία κάλυψε το θέμα.

Τον περασμένο μήνα,

δημοσιεύτηκε ένα άρθρο στην Γκάρντιαν,

στην Μάντσεστερ Γκάρντιαν για το θέμα

δύο ολόκληρες σελίδες.

Και έβαλαν τα λόγια ενός χωρικού

που έλεγε, "Αυτός ο περίπατος μας ενώνει με τον κόσμο."

Είπε ότι ήταν κάτι σαν φως που άναψε στις ζωές μας.

Μας έφερε ελπίδα.

Περί αυτού λοιπόν πρόκειται.

Αλλά δεν σχετίζεται μόνο με την ψυχολογία μας,

έχει να κάνει και με την οικονομία,

γιατί καθώς οι άνθρωποι περπατούν ξοδεύουν χρήματα.

Κι αυτή εδώ η γυναίκα, η Ουμ Αχμάντ,

είναι μια γυναίκα που ζει σε μια διαδρομή στη Βόρεια Ιορδανία.

Είναι απελπιστικά φτωχή.

Είναι σχεδόν τυφλή, ο άντρας της δεν μπορεί να δουλέψει,

έχει επτά παιδιά.

Αλλά μπορεί να μαγειρέψει.

Κι έτσι, άρχισε να μαγειρεύει σε ομάδες περιπατητών

που περνούν από το χωριό και γευματίζουν στο σπίτι της.

Κάθονται στο πάτωμα.

Δεν έχει ούτε καν τραπεζομάντηλο.

Φτιάχνει το ωραιότερο φαγητό

φρέσκο από τον κήπο της στην εξοχή.

Κι έτσι όλο και περισσότεροι περιπατητές έχουν έρθει.

Και τελευταία έχει αρχίσει να κερδίζει λεφτά

για να στηρίξει την οικογένειά της.

Κι έτσι είπε στην ομάδα μας εκεί, τους είπε

"Με κάνατε ορατή

σε ένα χωριό όπου οι άνθρωποι κάποτε ντρέπονταν

να με κοιτάζουν."

Αυτή είναι η δυναμική της διαδρομής του Αβραάμ.

Υπάρχουν στην κυριολεξία εκατοντάδες τέτοιες κοινότητες

σε όλη τη Μέση Ανατολή, σε όλη την διαδρομή αυτή.

Η δυναμική είναι βασικά να αλλάξει το παιχνίδι.

Και για να αλλάξει το παιχνίδι, πρέπει να αλλάξει το πλαίσιο,

ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα

να αλλάξουμε το πλαίσιο

από την εχθρότητα στην φιλοξενία,

από την τρομοκρατία στον τουρισμό.

Και με αυτή την έννοια, η διαδρομή του Αβραάμ

είναι ένας παράγοντας που αλλάζει το παιχνίδι.

Αφήστε με να σας δείξω ένα πράγμα.

Έχω εδώ ένα μικρό βελανίδι

που μάζεψα καθώς περπατούσα την διαδρομή

νωρίτερα φέτος.

Το βελανίδι συνδέεται με την βελανιδιά, φυσικά,

μεγαλώνει και γίνεται βελανιδιά,

κάτι που συνδέεται με τον Αβραάμ.

Η διαδρομή αυτή τη στιγμή είναι σαν ένα βελανίδι:

είναι ακόμα σε πρώιμο στάδιο.

Πώς θα είναι η βελανιδιά;

Σκέφτομαι την παιδική μου ηλικία,

μεγάλο μέρος της οποίας πέρασα, αφού γεννήθηκα εδώ στο Σικάγο,

στην Ευρώπη.

Αν είχατε βρεθεί

στα χαλάσματα, ας πούμε,του Λονδίνου

το 1945, ή στο Βερολίνο

και λέγατε,

"σε 60 χρόνια από τώρα,

αυτό θα είναι το πιο ειρηνικό και ευήμερο μέρος του πλανήτη,"

οι άνθρωποι θα νόμιζαν

ότι ήσασταν τρελός με την βούλα.

Αλλά τα κατάφεραν χάρη σε μια κοινή ταυτότητα -την Ευρώπη-

και μια κοινή οικονομία.

Η ερώτηση μου λοιπόν, είναι, ότι αφού μπορεί να γίνει στην Ευρώπη,

γιατί όχι στη Μέση Ανατολή;

Γιατί όχι, χάρη σε μια κοινή ταυτότητα

-που αποτελεί η ιστορία του Αβραάμ-

και χάρη στην κοινή οικονομία

που θα μπορούσε να στηριχτεί κατά μεγάλο μέρος στον τουρισμό;

Επιτρέψτε μου λοιπόν να ολοκληρώσω

λέγοντας ότι τα τελευταία 35 χρόνια

εργαζόμενος σε μερικές από τις πιο

επικίνδυνες, δύσκολες και ανεξέλεγκτες

διαμάχες σε όλο τον πλανήτη,

δεν έχω δει ακόμα μια διαμάχη

που να με κάνει να πιστέψω ότι δεν μπορεί να αλλάξει.

Φυσικά, δεν είναι εύκολο,

αλλά είναι δυνατό.

Έγινε στη Νότιο Αφρική.

Έγινε στη Βόρεια Ιρλανδία.

Θα μπορούσε να γίνει και αλλού.

Εξαρτάται απλά από εμάς.

Εξαρτάται από εμάς να γίνουμε η τρίτη πλευρά.

Σας προσκαλώ λοιπόν

να σκεφτείτε να γίνετε η τρίτη πλευρά

ακόμα και ως ένα μικρό βήμα.

Θα κάνουμε διάλλειμμα σε λίγο.

Πηγαίνετε σε κάποιον

από διαφορετική κουλτούρα, διαφορετική χώρα,

διαφορετική εθνότητα,

και κάντε μια συζήτηση μαζί του, ακούστε τον.

Αυτή είναι μια πράξη τρίτης πλευράς.

Αυτό είναι να περπατάει κανείς την διαδρομή του Αβραάμ.

Μετά από μια Ομιλία του TED

γιατί όχι μια Διαδρομή του TED;

Θα σας αφήσω λοιπόν

με τρία πράγματα.

Το πρώτο είναι ότι το μυστικό για την ειρήνη

είναι η τρίτη πλευρά.

Η τρίτη πλευρά είμαστε εμείς,

ο καθένας από εμάς,

με ένα απλό βήμα,

μπορεί να φέρει τον κόσμο,

ένα βήμα πιο κοντά στην ειρήνη.

Υπάρχει μια παλιά αφρικανική παροιμία που λέει;

"Όταν ενωθούν οι ιστοί της αράχνης

μπορούν να σταματήσουν ακόμα και το λιοντάρι."

Αν μπορούμε να ενώσουμε

τους ιστούς μας ως οι τρίτες πλευρές της ειρήνης,

μπορούμε να σταματήσουμε ακόμα και το λιοντάρι του πολέμου.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

(Χειροκροτήματα)