آنچه که می توانیم برای بهتر مردن انجام دهیم

مراقبتهای درمانی در آمریکا آنچنان روی آسیب شناسی، جراحی و داروشناسی -- آنچه پزشکان برای بیماران "انجام می دهند"-- متمرکز شده است که اغلب ارزشهای انسان را فراموش می کند؛ ارزشهایی که قرار است به آنها توجه شود. تیموتی ایرگ، پزشک مراقبتهای تسکینی، از مزایای روشی متفاوت حرف می زند، روشی که کیفیت کلی زندگی بیمار را بالا می برد و بیماران صعب العلاج را از زمان تشخیص تا زمان مرگ با شایستگی و عشق همراهی می کند.

من پزشک مراقبتهای تسکینی هستم.

و خوشحالم که امروز با شما
درباره مراقبتهای سلامت صحبت می کنم.

دوست دارم درباره
سلامت و مراقبت از

ارزشمندترین و محبوبترین
افراد کشورمان برایتان بگویم

کسانی که با پیچیده ترین مسائل
مربوط به سلامت سروکار دارند

می خواهم درباره اقتصاد هم با شما حرف بزنم

و تلاقی این دو باید
شما را به شدت بترساند --

من را که به وحشت می اندازد.

همچنین مایلم درباره پزشکی تسکینی صحبت کنم

یک الگوی درمانی برای این جامعه،
که در ارزشهایشان ریشه دارد.

درمان بیمار-محور بر اساس ارزشهای آنها

که به این مردم کمک می کند
زندگی بهتر و طولانی تری داشته باشند.

این یک مدل مراقبتی است که
واقعیت را می گوید

و افراد را رودررو می بیند

و با افراد هرجا که هستند
ملاقات می کند

می خواهم با داستان یکی از
اولین بیمارانم شروع کنم.

اولین روزی بود که بعنوان
پزشک کار می کردم.

با روپوش بلند سفید...

تلوتلو خوران وارد بیمارستان شدم

و همان موقع یک آقای محترم ۶۸ ساله
بنام هارولد

وارد بخش اورژانس شد.

شش هفته بود که سردرد داشت

و این سردرد مدام بدتر و بدتر شده بود.

معاینات نشان داد نوعی سرطان دارد
که کل مغزش را گرفته

پزشک معالج مرا فرستاد تا به هارولد
و خانواده اش

درباره تشخیص، پیش بینی
و گزینه های درمانی اطلاع بدهم.

تازه پنج ساعت بود
که در کار جدیدم مشغول شده بودم،

تنها کاری را کردم که بلد بودم.

وارد اتاق شدم،

نشستم،

دست هارولد را گرفتم،

دست همسرش را گرفتم،

و فقط نفس کشیدم.

او گفت: "خبر خوبی نیست، درست است پسرم؟"

گفتم: "نه"

و به این صورت گفتیم و شنیدیم و درددل کردیم

و پس از مدتی گفتم:

"هارولد، چه چیزی به زندگیت معنا می دهد؟

چه چیزی برایت مقدس است؟

او گفت:

"خانواده ام"

گفتم: "چه کار می خواهی بکنی؟"

دستی روی زانویم زد و گفت:
"می خواهم بروم ماهیگیری"

گفتم: "آن را من هم بلدم"

هارولد فردای آن روز به ماهیگیری رفت.

یک هفته بعد، او از دنیا رفت.

در سالهای بعدی کارم به عنوان پزشک،

گاهی برمیگردم
و به او فکر میکنم.

و فکر میکنم که این گفتگو

خیلی کم اتفاق می افتد.

و این گفتگویی است که ما را به بحران کشانده

به بزرگترین تهدید،
برای زندگی امروزه آمریکایی ها

یعنی هزینه های درمان.

خب، ما چه می دانیم؟

ما می دانیم که این تعداد، بیمارترینها،

۱۵ درصد تولید ناخالص ملی را مصرف می کند--

حدود۲.۳ هزار میلیارد دلار.

پس، بیمارترین ۱۵ درصد جامعه،
۱۵ درصد تولید ناخالص ملی را می گیرند.

اگر آن را برای دو دهه آتی در نظر بگیریم،

با مسن تر شدن نسل انفجار جمعیت آمریکا،

با همین این نرخ به ۶۰ درصد
تولید ناخالص ملی می رسد.

شصت درصد تولید ناخالص ملی

ایالات متحده آمریکا --

حالا دیگر این مقدار ربط چندانی به
مراقبتهای درمانی آن زمان ندارد.

بلکه به یک گالن شیر مربوط است

با شهریه دانشگاه.

به چیزهایی مربوط است که
برای ما ارزش دارند

و هر چیزی که الان می دانیم.

مساله اقتصاد بازار آزاد

و نظام سرمایه داری آمریکا مطرح است.

بیایید یک لحظه کلا آمار را کنار بگذاریم.
ارقام را فراموش کنید.

بیایید درباره ارزش هر دلاری که خرج می کنیم
صحبت کنیم.

خب، اطلس دارتموث، حدود شش سال پیش،

هر دلاری که در مراقبتهای درمانی
خرج شده بود را بررسی کرد--

در کل این جمعیت.

ما دریافتیم بیمارانی که
بالاترین مخارج سرانه را دارند،

بیشتر از همه رنج میکشند،
درد دارند، افسردگی.

و البته آنها اغلب زودتر می میرند.

چطور ممکن است؟

ما در آمریکا زندگی می کنیم.

که بزرگترین سیستم
مراقبتهای درمانی دنیا را دارد.

ما در مقایسه با کشور دوم در این زمینه،

ده برابر بیشتر خرج این بیماران می کنیم.

معنی ندازد.

اما آنچه می دانیم این است،

که از میان ۵۰ کشور جهان

که دارای سیستم مراقبتهای درمانی هستند

ما رتبه ۳۷ را داریم.

کشورهای بلوک شرق سابق،
و کشورهای آفریقایی جنوب صحرا

از نظر کیفیت و اندازه از ما جلوترند.

چیزی که من هر روز در کارم تجربه می کنم.

و مطمئنم خیلی از شما
در زندگی تجربه کردهاید این است:

بیشتر همیشه به معنی بیشتر نیست.

افرادی که آزمایش بیشتر،

کارهای اضافی،

شیمی درمانی بیشتر،
جراحی یا هرچیز بیشتری دارند --

هرچه بشتر برایشان انجام میدهیم،

کیفیت زندگی آنها کمتر می شود.

و اغلب، زندگی شان را کوتاهتر می کند.

خب، می خواهیم در این مورد چه کار کنیم؟

چه کار می خواهیم بکنیم؟

و چرا اینطور است؟

حقیقت شوم این است، خانمها و آقایان،

که صنعت مراقبتهای درمانی
--پزشکان روپوش سفید--

دارند از شما می دزدند.

این فرصت را از شما میدزدند

که چه انتخابی برای زندگیتان دارید

در ارتباط با هر بیماری که دارید.

ما روی بیماری و آسیب شناسی و جراحی

و داروشناسی تمرکز کرده ایم.

ما انسان را فراموش کرده ایم.

چطور می توانیم بدون

درنظر گرفتن این، درمان کنیم؟

ما برایش کارهایی انجام می دهیم؛

ما باید کاری برایش بکنیم.

اهداف سه گانه مراقبتهای درمانی:

یک، تجربه بیمار را بهبود بخشید.

دو، سلامت عمومی را ارتقا بخشید.

سه، سرانه هزینه را در یک طیف کاهش دهید.

گروه ما، مراقبتهای تسکینی،

در سال ۲۰۱۲، در کار با
بیمارترین بیماریها تاسیس شد--

سرطان،

بیماری قلبی، بیماری ریوی،

بیماری کلیوی،

زوال عقل --

چطور توانستهایم تجربه بیمار
را بهبود دهیم؟

"دکتر، من می خواهم در خانه باشم".

"باشد، ما در خانه از تو مراقبت می کنیم."

کیفیت زندگی بهبود یافته.

به انسان فکر کنیم.

دو: سلامت عمومی.

ما چه نگاه متفاوتی به این مردم داریم؟

و چطور در سطحی متفاوت و عمیق تر
با آنها ارتباط برقرارمیکنیم؟

و شرایط انسان را در حدی
فراتر از خودمان در نظر میگیریم؟

چطور این گروه را طوری مدیریت می کنیم،

که بیماران سرپایی ما،

که در سال ۲۰۱۲، نود و چهار درصد بودند،
هرگز به بیمارستان نرفتند؟

نه بخاطر اینکه نمی توانستند،

بلکه نیازی به این کار نداشتند.

ما مراقبتها را نزد آنها بردیم.

ما ارزشها و کیفیت را
درمورد آنها در نظر گرفتیم.

شماره سه: هزینه سرانه.

برای این جمعیت،

که هزینهشان امروز ۲.۳ هزار میلیارد دلار
و ۲۰ سال بعد ۶۰ درصد تولید ناخالص ملی است،

هزینه مراقبتهای درمانی را
تا حدود ۷۰ درصد کاهش دادیم.

آنها به بیش از آنچه
طبق ارزشهایشان می خواستند رسیدند،

زندگی بهتر و درازتری داشتند،

ولی با دو سوم هزینه کمتر.

اگرچه زمان هارولد محدود بود،

اما برای مراقبتهای تسکینی محدود نیست.

مراقبتهای تسکینی یک الگوست،
از مرحله تشخیص تا پایان زندگی.

ساعت ها،

هفته ها، ماه ها، سالها

به شکلی پیوسته--

با درمان، بدون درمان.

کریستین را ببینید.

سرطان دهانه رحم در مرحله سه،

بنابراین، متاستازی که از دهانه شروع شد،

تمام بدنش را گرفته است.

او در دهه ۵۰ عمرش است،
و زندگی می کند.

این پایان زندگی نیست،

این خود زندگی است.

این فقط مربوط به سالمندان نیست،

مربوط به همه مردم است.

این ریچارد است.

بیماری ریوی در مرحله نهایی

"ریچارد، چه چیزی برایت مقدس است؟"

"بچه هایم، همسرم و هارلی ام" (موتور)

(خنده حضار)

"بسیار خب!

من نمی توانم شما را سوار آن کنم ،
چون حتی نمی توانم سوار دوچرخه شوم،

ولی بیایید ببینیم
چکار میشود کرد."

ریچارد پیش من آمد،

وضعیت بدی داشت.

چیزی در درونش می گفت

شاید تنها چند هفته یا چند ماه وقت دارد

بعد با هم صحبت کردیم.

من گوش دادم، سعی می کردم بشنوم --

تفاوت بزرگی بود.

اینها را به این نسبت استفاده کنید.

گفتم: "بسیار خب،
بگذار روز به روز پیش برویم."

مثل همه مراحل زندگی مان.

ما ریچارد را هر روز می دیدیم،

ولی الان یک یا دو بار در هفته
تلفنی حرف می زنیم.

ولی او با وجود بیماری ریوی در آخرین مرحله،
دارد رشد می کند.

خب، پزشکی تسکینی فقط برای سالمندان نیست،

فقط برای میانسالان نیست،

برای همه است.

دوستم جاناتان را ببینید.

ما این افتخار را داشتیم که

جاناتان و پدرش امروز اینجا به ما پیوستند.

جاناتان در دهه ۲۰ عمرش است،
و من سالها پیش با او آشنا شدم.

او سرطان متاستازیک بیضه داشت،

که درمغزش هم منتشر شده بود

یک بار سکته کرده بود

مغزش جراحی شده بود

رادیوتراپی و شیمی درمانی داشت.

موقع دیدن او و خانواده اش،

چند هفته تا پیوند مغز استخوانش فاصله بود.

وقتی صحبت می کردیم،

آنها به من گفتند:
"کمک کن بفهمیم سرطان چیست؟"

چطور کارمان به اینجا رسید

بدون اینکه بفهمیم با چه چیزی طرف هستیم؟

چطور به اینجا رسیدیم
بدون اینکه به کسی بفهمانیم

با چه چیزی طرف است،

تا بعد، گام بعدی را بردارد؛
اینکه به عنوان انسان، چه پدیده ای است؟

تا بدانیم آیا این کاری است که باید بکنیم؟

خدا می داند ما می توانیم
هرکاری بخواهیم با شما بکنیم.

اما آیا باید بکنیم؟

این فقط حرف من نیست،

این روزها تمام شواهد
مربوط به مراقبتهای تسکینی

با قاطعیت نشان می دهد
افراد زندگی بهتر و طولانی تری دارند.

یک مقاله اصیل در نشریه پزشکی نیوانگلند

مربوط به سال ۲۰۱۰

مطالعه ای را بیان می کرد که
دوستانم در هاروارد روی

سرطان مرحله آخر ریه انجام دادند:

یک گروه با مراقبت تسکینی،

گروهی مشابه، بدون آن.

گروه دارای مراقبت تسکینی درد کمتر،

و افسردگی کمتر گزارش کرد.

آنها کمتر به بستری نیاز داشتند

و، خانمها و آقایان،

آنها سه تا شش ماه بیشتر زنده ماندند.

اگر مراقبت تسکینی داروی سرطان بود

هر پزشک سرطان روی زمین
آن را تجویز می کرد.

چرا این کار را نمی کنند؟

بازهم به خاطر اینکه ما روپوش سفیدهای مسخره

آموزش دیده ایم
و کار با این را یاد گرفته ایم،

نه با این.

این جایی است که
همه ما روزی به آن می رسیم

ولی امروز صحبت از مرگ نیست.

صحبت از زندگی است.

زندگی بر اساس ارزشهایمان

آنچه مقدس می دانیم

و اینکه چطور می خواهیم
فصلهای زندگیمان را بنویسیم

چه فصل آخر باشد

چه پنج فصل آخر.

آنچه ما می دانیم،

آنچه اثبات کرده ایم،

این است که این گفتگو
باید امروز اتفاق بیفتد --

نه هفته بعد، نه سال بعد.

چیزی که در خطر است زندگی امروز ماست

و زندگی ما در دوران سالمندی مان

و زندگی فرزندان و نوه هایمان.

نه فقط در اتاق بیمارستان

یا روی مبل خانه،

بلکه هرجا که می رویم
و هر چیزی که می بینیم.

پزشکی تسکینی پاسخی برای
پرداختن به ذات انسان است،

برای تغییر سفری که
همه ما با آن روبرو خواهیم شد.

برای بهتر کردن آن.

همکاران من،

بیماران من،

دولت من،

همه انسانهای روی زمین!

من از شما می خواهم همگی برخیزیم
و بهترین مراقبت ممکن را

فریاد بزنیم و بخواهیم،

طوری که بتوانیم
امروز زندگی بهتری داشته باشیم

و زندگی بهتری برای فردا رقم بزنیم.

ما باید امروز تغییر کنیم

تا بتوانیم فردا زندگی کنیم.

خیلی ممنون.

(تشویق حضار)