Τι μπορούμε να κάνουμε για να πεθαίνουμε καλά

Ο τομέας της υγείας στην Αμερική εστιάζει τόσο πολύ στην παθολογία, στα χειρουργεία και την φαρμακολογία, δηλαδή στο τι «κάνουν» οι γιατροί στους ασθενείς, ώστε συχνά παραβλέπει τις αξίες των ανθρώπων τους οποίους υποτίθεται πως περιθάλπει. Ο γιατρός ανακουφιστικής αγωγής Τίμοθι Ίριγκ, εξηγεί τα πλεονεκτήματα μιας διαφορετικής προσέγγισης, μιας προσέγγισης που προάγει τη συνολική ποιότητα ζωής και καθοδηγεί τους βαριά ασθενείς από τη διάγνωση στο θάνατο με αξιοπρέπεια και συμπόνια.

Είμαι γιατρός ανακουφιστικής αγωγής

και θέλω να σας μιλήσω σήμερα
για την υγειονομική περίθαλψη.

Θέλω να σας μιλήσω
για την υγεία και την περίθαλψη

της πιο ευάλωτης πληθυσμιακής
ομάδας της χώρας μας,

για εκείνους τους ανθρώπους
που αντιμετωπίζουν

τα πιο δύσκολα, τα πιο πολύπλοκα
και σοβαρά προβλήματα υγείας.

Θα ήθελα, επίσης,
να σας μιλήσω για τα οικονομικά.

Το σημείο που αυτά τα δύο συναντώνται
πρέπει να σας τρομάζει.

Εμένα με τρομάζει.

Θα ήθελα να σας μιλήσω
και για την ανακουφιστική ιατρική,

ένα πρότυπο περίθαλψης
για αυτή την πληθυσμιακή ομάδα

που βασίζεται σε αυτά που είναι
σημαντικά για τους ίδιους.

Μια περίθαλψη με επίκεντρο τον ασθενή,
και όσα έχουν αξία γι' αυτόν,

που βοηθάει αυτή την πληθυσμιακή ομάδα
να ζήσει καλύτερα και περισσότερο.

Είναι ένα μοντέλο περίθαλψης
που λέει την αλήθεια

και αντιμετωπίζει τον καθένα διαφορετικά

ανάλογα με την περίπτωσή του.

Θα αρχίσω με την ιστορία
του πρώτου μου ασθενή.

Ήταν η πρώτη μου μέρα ως γιατρός,

με την άσπρη, μακριά μου ποδιά.

Μπαίνω στο νοσοκομείο

και αμέσως βλέπω έναν κύριο,
τον Χάρολντ, 68 ετών,

που ήρθε στα επείγοντα
επειδή είχε πονοκεφάλους

που τις τελευταίες έξι εβδομάδες
ολοένα χειροτέρευαν.

Οι εξετάσεις έδειξαν ότι είχε καρκίνο
με μετάσταση στον εγκέφαλο.

Ο θεράπων ιατρός μου έδωσε οδηγίες

να πάω ν' ανακοινώσω στον Χάρολντ
και την οικογένειά του

τη διάγνωση, την πρόγνωση
και τις εναλλακτικές περίθαλψης που είχε.

Είχα μόλις πέντε ώρες
στην καινούρια μου καριέρα,

και έκανα το μόνο πράγμα που ήξερα.

Μπήκα μέσα,

κάθισα κάτω,

κράτησα το χέρι του Χάρολντ,

κράτησα το χέρι της γυναίκας του

και απλά ανέπνεα.

Μου είπε,
«Τα νέα δεν είναι καλά, έτσι γιε μου;»

Του είπα, «Όχι».

Κι έτσι μιλήσαμε, ακούσαμε
και μοιραστήκαμε.

Μετά από λίγο του είπα,

«Χάρολντ, τι είναι σημαντικό για σένα;

Τι είναι ιερό για σένα;»

Μου είπε, «Η οικογένειά μου».

Τον ρώτησα, «Τι θες να κάνουμε;»

Με χτύπησε στο γόνατο και είπε,
«Θέλω να πάω για ψάρεμα».

Του είπα, «Αυτό μπορώ να το κανονίσω».

Ο Χάρολντ πήγε για ψάρεμα
την επόμενη μέρα.

Πέθανε μια εβδομάδα αργότερα.

Κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής μου,

σκεφτόμουν τον Χαρολντ

και πιστεύω ότι αυτή ήταν μια συζήτηση

που δεν θα έπρεπε
να συμβαίνει τόσο σπάνια.

Είναι μια συζήτηση
που μας οδήγησε σε μια κρίση,

στη μεγαλύτερη απειλή
του αμερικάνικου τρόπου ζωής,

που είναι οι δαπάνες για την υγεία.

Οπότε, τι ξέρουμε;

Ξέρουμε ότι για αυτή την κατηγορία,
τους πιο βαριά ασθενείς,

δαπανούμε το 15% του ΑΕΠ.

Περίπου 2,3 τρις δολάρια.

Το 15% του ΑΕΠ πάει
στο 15% που είναι οι βαριά ασθενείς.

Αν το προεκτείνουμε αυτό
στις δύο επόμενες δεκαετίες,

λόγω της αύξησης του πληθυσμού,

με αυτόν το ρυθμό θα πάει στο 60% του ΑΕΠ.

Όταν ξοδεύω το 60% του ΑΕΠ
των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής,

αυτό πλέον αφορά ελάχιστα
το σύστημα υγείας.

Αφορά το ένα λίτρο γάλα,

τα δίδακτρα των πανεπιστημίων.

Αφορά όλα όσα έχουν αξία για εμάς

και όσα γνωρίζουμε
αυτή τη δεδομένη στιγμή.

Θέτει σε κίνδυνο την ελεύθερη οικονομία
και τον καπιταλισμό

των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Ας ξεχάσουμε τις στατιστικές για λίγο,
ας ξεχάσουμε τους αριθμούς.

Ας μιλήσουμε για την αξία που έχει
κάθε δολάριο που ξοδεύουμε.

O Άτλαντας Υγείας του Ντάρτμουθ,
πριν από έξι χρόνια,

έκανε μια έρευνα για κάθε δολάριο
που ξοδεύουμε για την υγεία,

ιδιαίτερα γι' αυτή την πληθυσμιακή ομάδα.

Βρήκαν ότι οι ασθενείς με τις υψηλότερες
κατά κεφαλήν δαπάνες,

υπέφεραν περισσότερο,
πονούσαν περισσότερο,

είχαν περισσότερη κατάθλιψη

και συνήθως, πέθαιναν πιο σύντομα.

Πώς γίνεται αυτό;

Ζούμε στις ΗΠΑ, με το καλύτερο
σύστημα υγείας στον πλανήτη.

Ξοδεύουμε δέκα φορές περισσότερο
γι' αυτούς τους ασθενείς

απ' ό,τι η αμέσως επόμενη χώρα.

Αυτό δεν βγάζει νόημα.

Όμως γνωρίζουμε
πως στη λίστα με τις πρώτες 50 χώρες

που έχουν οργανωμένο σύστημα υγείας,

εμείς είμαστε τριακοστοί έβδομοι.

Χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ
και υποσαχάριες χώρες της Αφρικής,

βρίσκονται υψηλότερα στη λίστα από εμάς,
όσον αφορά στην ποιότητα και την αξία.

Κάτι που βλέπω καθημερινά στη δουλειά μου,

και είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς
το έχετε δει στην πορεία σας,

είναι πως το περισσότερο
δεν σημαίνει και καλύτερο.

Κάνουμε περισσότερες εξετάσεις,
πολλές απ' αυτές άχρηστες,

-χημειοθεραπείες, χειρουργεία, κλπ-

όμως όσο πιο πολλά κάνουμε σε κάποιον,

τόσο του μειώνουμε
την ποιότητα της ζωής του.

Και, συνήθως, τη συντομεύουμε.

Λοιπόν, τι θα κάνουμε γι' αυτό;
Τι κάνουμε γι' αυτό;

Και γιατί είναι έτσι;

Η ωμή πραγματικότητα, κυρίες και κύριοι,

είναι πως εμείς, το σύστημα υγείας,
οι γιατροί με τις άσπρες ποδιές,

σας κλέβουμε.

Σας κλέβουμε τη δυνατότητα

να επιλέξετε πώς θέλετε
να ζήσετε τις ζωές σας

μέσα στο πλαίσιο
της όποιας ασθένειας έχετε.

Εστιάζουμε στην ασθένεια,
την παθολογία, τα χειρουργεία,

και τη φαρμακευτική αγωγή,

και παραβλέπουμε τον άνθρωπο.

Πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το ένα
χωρίς να κατανοήσουμε το άλλο;

Κάνουμε κάτι σ' αυτό

ενώ πρέπει να κάνουμε κάτι γι' αυτό.

Ο τριπλός στόχος του συστήματος υγείας:

Πρώτον, καλύτερες συνθήκες για το ασθενή.

Δεύτερον, βελτίωση
της υγείας του πληθυσμού.

Τρίτον, συνεχής μείωση
των κατά κεφαλήν δαπανών.

Η ομάδα μας,
η ομάδα της ανακουφιστικής αγωγής,

όταν εργαζόταν το 2012
με τους ασθενέστερους των ασθενών,

με καρκινοπαθείς,
καρδιοπαθείς, πνευμονοπαθείς,

ασθενείς με νεφρική ανεπάρκεια, με άνοια,

πώς βελτίωσε τις συνθήκες
διαβίωσης των ασθενών;

«Θέλω να είμαι στο σπίτι μου, γιατρέ».

«Εντάξει, θα φέρουμε τη φροντίδα σε σένα».

Βελτίωση της ποιότητας ζωής.

Σκεφτείτε τον άνθρωπο.

Δεύτερον: Η υγεία του πληθυσμού.

Με ποιον τρόπο θα δούμε
διαφορετικά αυτόν τον πληθυσμό

και θα ασχοληθούμε μαζί του
σε ένα διαφορετικό, βαθύτερο επίπεδο,

και θα συνδεθούμε μαζί του
σε ένα ευρύτερο, πιο ανθρώπινο επίπεδο;

Πώς θα διαχειριστούμε αυτή την ομάδα;

Το 2012, το 94% των εξωτερικών ασθενών μας

δεν χρειάστηκε ποτέ
να πάει στο νοσοκομείο.

Όχι επειδή δεν μπορούσαν.

Επειδή δεν χρειάστηκε.

Πήγαμε την περίθαλψη σ' αυτούς.

Διατηρήσαμε τις αξίες τους,
την ποιότητά τους.

Τρίτον: Οι κατά κεφαλήν δαπάνες.

Για αυτή την πληθυσμιακή ομάδα,

που σήμερα της αναλογούν 2,3 τρις δολάρια,

και σε 20 χρόνια το 60% του ΑΕΠ,

μειώσαμε τα νοσηλευτικά της έξοδα
κατά περίπου 70%.

Τους δώσαμε περισσότερα απ' αυτά
που ήθελαν βάσει των αξιών τους,

έζησαν καλύτερα και έζησαν περισσότερο,

με μειωμένες τις δαπάνες
κατά τα δύο τρίτα.

Η ζωή του Χάρολντ
μπορεί να ήταν περιορισμένη,

αλλά η ζωή της ανακουφιστικής
αγωγής δεν είναι.

Η ανακουφιστική αγωγή είναι ένα πρότυπο

και ξεκινάει από τη διάγνωση
μέχρι το τέλος της ζωής.

Από τις ώρες,

τις εβδομάδες, τους μήνες, τα χρόνια,

σε μια συνέχεια,

με αγωγή ή χωρίς αγωγή.

Γνωρίστε την Κριστίν.

Τρίτο στάδιο καρκίνου της μήτρας.

Μεταστατικός καρκίνος
που ξεκίνησε από τη μήτρα

και εξαπλώθηκε σε όλο της το σώμα.

Είναι περίπου 50 ετών και ζει!

Δεν έχει να κάνει με το τέλος της ζωής,

έχει να κάνει με την ίδια τη ζωή.

Δεν έχει να κάνει
μόνο με τους ηλικιωμένους,

έχει να κάνει με τους ανθρώπους.

Αυτός είναι ο Ρίτσαρντ.

Τελικό στάδιο καρκίνου των πνευμόνων.

«Ρίτσαρντ, τι είναι ιερό για σένα;»

«Τα παιδιά μου, η γυναίκα μου
και η Χάρλεϊ μου».

(Γέλια)

Εντάξει!

«Δεν θα σε πάω βόλτα,
γιατί με το ζόρι κάνω ποδήλατο,

αλλά θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε».

Ο Ρίτσαρντ ήρθε σε μένα

και ήταν σε άσχημη κατάσταση.

Μια μικρή φωνή του έλεγε
πως ο χρόνος που του έμενε

ήταν μερικές εβδομάδες ή μήνες.

Απλως μιλήσαμε.

Τον άκουγα και προσπαθούσα
να τον αφουγκραστώ.

Μεγάλη διαφορά.

Χρησιμοποιείς αυτά, αντί γι' αυτό.

Του είπα, «Εντάξει,
θα το πάμε μέρα με τη μέρα»,

όπως κάνουμε και με την υπόλοιπη ζωή μας.

Αντιμετωπίσαμε τον Ρίτσαρντ
ανάλογα με το πού βρισκόταν κάθε μέρα.

Αυτό σημαίνει ένα με δύο
τηλεφωνήματα την εβδομάδα.

Όμως τα πάει εξαιρετικά
δεδομένης της κατάστασής του.

Η ανακουφιστική αγωγή
δεν είναι μόνο για τους ηλικιωμένους,

δεν είναι μόνο για τους μεσήλικες,

είναι για όλους.

Γνωρίστε τον φίλο μου τον Τζόναθαν.

Έχουμε την τιμή να έχουμε σήμερα εδώ
τον Τζόναθαν και τον πατέρα του.

Ο Τζόναθαν έχει κλείσει τα 20
και τον γνώρισα πριν μερικά χρόνια.

Είχε μεταστατικό καρκίνο των όρχεων,

που είχε κάνει μετάσταση
στον εγκέφαλό του.

Είχε πάθει εγκεφαλικό,

είχε χειρουργηθεί στον εγκέφαλο,

είχε κάνει ακτινοβολίες, χημειοθεραπεία.

Όταν γνώρισα τον ίδιο
και την οικογένειά του,

θα έκανε μεταμόσχευση
μυελού των οστών σε λίγες εβδομάδες,

και καθώς τους άκουγα
και τους αφιέρωνα χρόνο μού είπαν,

«Βοηθήστε μας να καταλάβουμε
τι είναι ο καρκίνος».

Πώς φτάσαμε ως εδώ

χωρίς να καταλαβαίνουμε
τι αντιμετωπίζουμε;

Πώς φτάσαμε ως εδώ

χωρίς να τους βοηθάμε να καταλάβουν
τι έχουν να αντιμετωπίσουν,

και μετά να κάνουμε το επόμενο βήμα,

δηλαδή, να μάθουμε
ποιοι είναι σαν άνθρωποι,

ώστε να ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε;

Ένας Θεός ξέρει πως μπορούμε
να σας κάνουμε αμέτρητα πράγματα.

Αλλά πρέπει;

Δεν χρειάζεται να βασιστείτε
στα λόγια μου.

Όλες οι έρευνες που σχετίζονται
με την ανακουφιστική αγωγή,

δείχνουν με απόλυτη βεβαιότητα

ότι οι ασθενείς ζουν καλύτερα
και ζουν περισσότερο.

Στην Ιατρική Επιθεώρηση της Νέας Αγγλίας

έγινε μια δημοσίευση το 2010,

μιας μελέτης που έγινε στο Χάρβαρντ
από φίλους και συναδέλφους μου.

Τελικό στάδιο καρκίνου του πνεύμονα:

Μια ομάδα με ανακουφιστική αγωγή,

μια αντίστοιχη ομάδα χωρίς.

Η ομάδα της ανακουφιστικής αγωγής
ανέφερε λιγότερους πόνους,

λιγότερη κατάθλιψη,

μπήκαν λιγότερες φορές στο νοσοκομείο,

και, κυρίες και κύριοι,

έζησαν τρεις με έξι μήνες περισσότερο.

Αν η ανακουφιστική αγωγή
ήταν φάρμακο κατά του καρκίνου,

κάθε ογκολόγος στον πλανήτη
θα το χορηγούσε.

Γιατί δεν το κάνουν;

Και πάλι, επειδή εμείς
οι χαζοί γιατροί με τις άσπρες ποδιές

εκπαιδευόμαστε για να ασχοληθούμε με αυτό,

όχι μ' αυτό.

Όλοι θα καταλήξουμε κάποτε εκεί.

Όμως η συζήτηση που κάνουμε σήμερα,
δεν αφορά πώς θα πεθάνουμε,

αφορά το πώς θα ζήσουμε.

Πώς θα ζήσουμε βάσει των αξιών μας,
και όσων είναι ιερά για εμάς,

και του πώς θέλουμε να γράψουμε
τα κεφάλαια της ζωής μας,

είτε είναι το τελευταίο,

είτε είναι τα πέντε τελευταία.

Αυτό που γνωρίζουμε,

αυτό που έχουμε αποδείξει,

είναι πως αυτή η συζήτηση
πρέπει να ξεκινήσει σήμερα.

Όχι την ερχόμενη εβδομάδα,
ούτε του χρόνου.

Αυτό που διακυβεύεται
είναι οι ζωές μας σήμερα,

οι ζωές μας καθώς μεγαλώνουμε,

και οι ζωές των παιδιών μας
και των εγγονιών μας.

Όχι μόνο στο δωμάτιο του νοσοκομείου
ή στον καναπέ του σπιτιού μας,

αλλά οπουδήποτε πηγαίνουμε
και στα πάντα που βλέπουμε.

Η ανακουφιστική ιατρική είναι η απάντηση
για να ασχοληθούμε με τον άνθρωπο,

για να αλλάξουμε το ταξίδι
που όλοι θα αντιμετωπίσουμε,

για να το αλλάξουμε προς το καλύτερο.

Από τους συναδέλφους μου,

τους ασθενείς μου,

την κυβέρνησή μου,

απ' όλους τους ανθρώπους,

ζητώ να σηκωθούμε,
να φωνάξουμε και να απαιτήσουμε

την καλύτερη δυνατή περίθαλψη

ώστε να ζήσουμε καλύτερα σήμερα

και να διασφαλίσουμε
μια καλύτερη ζωή αύριο.

Πρέπει να αλλάξουμε σήμερα,

ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε αύριο.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)