Hoe fotografie ons verbindt

De fotodirecteur van National Geographic, David Griffin, kent de kracht van fotografie om ons met de wereld te verbinden. In een talk gevuld met glorieuze beelden, vertelt hij over hoe we allemaal foto's gebruiken om onze verhalen te vertellen.

Laten we beginnen
met een paar geweldige foto's.

Dit is een icoon van National Geographic,

een Afghaanse vluchteling
door Steve McCurry.

Maar de Harvard Lampoon
gaat binnenkort een

parodie op National Geographic uitbrengen,

en ik ril bij de gedachte
wat ze met deze foto gaan doen.

Oh, de toorn van Photoshop.

Dit is een jet die landt
in San Francisco door Bruce Dale.

Hij monteerde een camera op de staart

Een poëtisch beeld voor een verhaal
over Tolstoy door Sam Abell.

Pygmeeën in Congo-Kinshasa
door Randy Olson.

Ik houd van deze foto
omdat het me herinnert

aan Degas' bronzen sculpturen
van de kleine danseres.

Een ijsbeer zwemt
in Antarctica door Paul Nicklin.

IJsberen hebben ijs nodig
om zich voort te bewegen --

het zijn geen goede zwemmers.

We weten wat er met het ijs gebeurt.

Dit zijn kamelen die door
de Riftvallei trekken in Afrika,

gefotografeerd door Chris Johns.

Loodrecht omlaag genomen,
dus dit zijn de schaduwen.

Dit is een veehouder in Texas
door William Albert Allard,

een groot portrettist.

Jane Goodall, die haar eigen
speciale connectie maakt,

gefotografeerd door Nick Nichols.

Dit is een zeepdisco in Spanje,
gefotografeerd door David Alan Harvey.

David zei dat er een hoop vreemde dingen

gebeurden op de dansvloer...

maar... het is wel hygiënisch.

(Gelach)

Dit zijn zeeleeuwen in Australië
die hun dansje doen,

door David Doubilet.

Dit is een komeet,
vastgelegd door Dr. Euan Mason.

En tot slot, de boeg van
de Titanic, zonder filmsterren,

gefotografeerd door Emory Kristof.

Fotografie heeft een kracht die standhoudt

onder de voortdurende
stortvloed van media-uitingen,

omdat foto's nabootsen hoe onze geest

een belangrijk moment vastlegt.

Een voorbeeld.

Vier jaar geleden was ik
op het strand met mijn zoon.

Hij leerde zwemmen

in de relatief milde branding
van de Delaware.

Maar ik wendde me even af,
en een stroming sleurde hem mee

richting de pier.

Terwijl ik hier sta kan ik zien

hoe de momenten bevroren tot één beeld

terwijl ik het water in ren.

Ik zie de rotsen hier.

Er komt een golf op hem af.

Ik zie zijn handen uitgestrekt,

en zijn gezicht vol paniek,

me aankijkend: "Help me pap".

Ik bereikte hem, de golf spoelde over ons.

We kwamen aan land, hij mankeerde niets.

We waren een beetje aangeslagen.

Maar deze 'flitsherinnering',
zoals dat heet,

bracht alle elementen samen

om niet slechts de gebeurtenis,
maar ook de emotie te vatten.

Dat is waaraan een foto appelleert

wanneer hij een sterke band
creëert met de kijker.

Nu moet ik bekennen,

dat ik vorige week tegen Kyle zei

dat ik dit verhaal ging vertellen.

Hij zei: "O ja, dat herinner ik me ook!

Ik herinner me dat jij op het strand

naar me aan het schreeuwen was."

(Gelach)

Ik dacht dat ik een held was!

(Gelach)

Dit is een dwarsuitsnede
van enkele opmerkelijke beelden

gemaakt door 's werelds
beste fotojournalisten

die aan de frontlinie
van hun beroepsveld werken.

Behalve één.

Deze foto werd verleden jaar genomen

door Dr. Euan Mason in Nieuw Zeeland,

en hij werd aangeboden,
en gepubliceerd door National Geographic.

Sinds vorig jaar heeft onze website
een sectie: 'Jouw Shot'

waar iedereen foto's kan aanbieden
voor mogelijke publicatie.

Het is een groot succes geworden,

dat de fanatieke
foto-gemeenschap aanboort.

De kwaliteit van deze amateurfoto's

is soms verbazingwekkend.

Dat versterkt mijn idee

dat iedereen minstens 1 of 2

topfoto's in zich heeft.

Maar om een goede fotojournalist te zijn

moet je meer dan slechts een of twee

topfoto's in je hebben.

Je moet ze voortdurend kunnen maken.

Maar belangrijker nog:

je moet weten hoe je
een visueel verhaal vertelt.

Je moet weten hoe je een verhaal vertelt.

Ik ga jullie wat reportages laten zien

die volgens mij de verhalende kracht
van fotografie laten zien.

Fotograaf Nick Nichols ging een klein

en relatief onbekend
natuurreservaat documenteren

in Tsjaad, genaamd Zakouma.

Het oorspronkelijke plan was

een klassiek verhaal over diverse diersoorten

en een exotische plek te vertellen.

Tot op zekere hoogte deed Nick dat ook.

Dit is een serval.

Hij heeft zichzelf op de foto gezet,

met wat je noemt een camera-val.

Hij is in een infraroodstraal gestapt

en heeft zo zijn eigen foto gemaakt.

Dit zijn bavianen bij een waterplek.

De automatische camera nam

duizenden foto's als deze.

Nick had op het laatst massa's foto's

van de achterwerken van bavianen.

(Gelach)

Een leeuw aan een nachtelijke snack --

let op de gebroken tand.

Een krokodil loopt
de oever op naar zijn nest.

Mooi, dat beetje water

dat van zijn staart afdruipt.

Maar de centrale soort
in Zakouma zijn de olifanten.

Dit is een van de grootste
intacte kuddes in dit deel van Afrika.

Hier is een shot bij maanlicht,

iets waarin digitale fotografie
veel veranderd heeft.

Met de olifanten sloeg het verhaal om.

Nick, samen met
onderzoeker Dr. Michael Fay,

deed de matriarch
van de kudde een halsband om.

Ze noemden haar Annie

en begonnen haar te volgen.

De kudde was veilig
binnen de grenzen van het park

dankzij de toewijding
van deze groep parkwachters.

Maar toen de moesson begon,

migreerde de kudde
naar voedselgebieden buiten het park.

Daar kwamen ze in de problemen.

Buiten de veiligheid
van het park waren stropers

die op ze jaagden,
enkel voor de waarde van hun ivoor.

Na weken van mobiliteit

kwam de matriarch,
die ze via radiosignalen volgden

buiten het park tot stilstand.

Annie was vermoord, samen met
20 andere dieren uit de kudde.

Ze kwamen enkel voor het ivoor.

Dit is een van de parkwachters.

Ze kregen een van de stropers
te pakken met dit ivoor.

Ze konden het hier niet laten,

want het was nog steeds waardevol.

Nick kwam terug met

een verhaal dat verder ging
dan het gebruikelijke:

"Is het geen verbazingwekkende wereld?"

Hij creëerde een verhaal
dat ons publiek diep raakte.

In plaats van slechts kennis van het park,

creëerde hij een begrip en empathie

voor de olifanten, de parkwachters

en de vele thema's
rondom mens/dier-conflicten.

We gaan verder naar India.

Soms kun je een breed verhaal
gefocust vertellen.

We kijken hier naar
hetzelfde thema dat Richard Wurman

aansnijdt in zijn
New World Population Project.

Voor het eerst in de geschiedenis

leven meer mensen in stedelijke
dan in landelijke omgevingen.

De meeste groei is niet in de steden,

maar in de krottenwijken eromheen.

Jonas Bendiksen,
een zeer energieke fotograaf,

kwam naar me toe en zei:

"We moeten dit documenteren.
Hier is mijn voorstel:

laten we elke krottenwijk
ter wereld gaan fotograferen."

Ik zei: "Nou, weet je, dat is
wel erg ambitieus met ons budget."

Dus in plaats van

erop uit te trekken en een

zogenaamd 'overzichtsverhaal' te maken,

waarbij je een beetje van alles ziet,

stuurden we Jonas naar Dharavi,

wat deel is van Mumbai, India.

We lieten hem daar logeren en werkelijk

in het hart van dit immense
stadsdeel doordringen.

Jonas keek niet alleen
oppervlakkig naar de

walgelijke omstandigheden
in zulke plaatsen.

Hij zag dat dit een levend
en vitaal deel was

van hoe het gehele
stedelijke gebied functioneerde.

Door op één plek gericht te blijven,

boorde Jonas de ziel
en volhardende menselijke geest aan

die onder de gemeenschap schuilgaat.

En hij deed dat erg mooi.

Soms kun je een verhaal alleen vertellen
met een overweldigende foto.

We voegden onderwater-
fotograaf Brian Skerry

bij fotojournalist Randy Olson,

om de uitputting van
de wereld-visstanden te documenteren.

We waren niet de enigen
die dit onderwerp aanpakten,

maar de foto's die Brian en Randy maakten

geven uitstekend zowel de menselijke

als de natuurlijke verwoesting
weer van overbevissing.

Hier, in een foto van Brian,

is een schijnbaar
gekruisigde haai gevangen

in een kieuwnet bij Baja.

Ik heb redelijke foto's
van bijvangst gezien,

de dieren van de verkeerde soort

die per ongeluk worden opgevist.

Maar hier legde Brian
een uniek gezichtspunt vast

door zichzelf onder
de boot te positioneren

toen ze het afval overboord gooiden.

Brian nam zelfs nog grotere risico's

voor deze nooit eerder gemaakte foto

van een sleepnet dat
de oceaanbodem leegschraapt.

Terug aan land fotografeerde Randy Olson

een provisorische vismarkt in Afrika,

waar de resten van
gefileerde vis verkocht werden,

terwijl de belangrijkste delen
reeds op weg naar Europa waren.

In China fotografeerde
Randy een kwallenmarkt.

Met primaire voedselbronnen uitgeput,

gaat men dieper in de oceanen oogsten

om nog eiwitbronnen te bemachtigen.

Dit heet 'langs
de voedselketen omlaag vissen'.

Maar er zijn ook glimpen van hoop,

en steeds wanneer we
een heel groot verhaal brengen,

willen we niet alleen maar kijken

naar alle problemen.

We willen ook zoeken naar oplossingen.

Brian fotografeerde
een zeereservaat in Nieuw Zeeland,

waar commerciële visserij verboden werd,

met als resultaat dat
de overbeviste soorten terugkwamen,

en met hen een mogelijke
oplossing voor duurzame visserij.

Fotografie kan ons ook aansporen
om thema's te kiezen

die mogelijk verontrustend
en controversieel zijn.

James Nachtwey, die verleden jaar
geëerd werd bij TED,

keek naar de reikwijdte
van het medische systeem

dat gebruikt wordt voor de Amerikaanse
gewonden die uit Irak komen.

Het is als een koker
waar een soldaat aan één kant ingaat

en aan de ander kant, thuis, weer uitkomt.

Jim begon op het slagveld.

Hier verpleegt een medisch technicus
een gewonde soldaat

tijdens de helikoptervlucht
terug naar het veldhospitaal.

Dit is in het veldhospitaal.

De soldaat rechts heeft
de naam van zijn dochter

op zijn borst getatoeëerd
als herinnering aan thuis.

Van hieruit worden de ernstiger
gewonden terug vervoerd

naar Duitsland, waar ze hun familie

voor het eerst weer zien.

Dan terug naar de VS om
te herstellen in veteranenhospitaals

zoals hier in Walter Reed.

Uiteindelijk, vaak voorzien
van hoogwaardige protheses,

verlaten ze het
medische systeem en proberen

hun oude leven weer op te pakken.

Jim nam een standaard medisch verhaal

en gaf het een menselijke dimensie
die onze lezers diep raakte.

Deze verhalen zijn goede voorbeelden

van hoe fotografie gebruikt kan worden

om de belangrijkste thema's te behandelen.

Maar er zijn ook momenten
wanneer fotografen

dingen tegenkomen die uiteindelijk

gewoon leuk zijn.

Fotograaf Paul Nicklin
reisde naar Antarctica

voor een verhaal over zeeluipaarden.

Die zijn zelden gefotografeerd,
grotendeels omdat ze worden gezien

als een van de gevaarlijkste
roofdieren in de oceaan.

Een jaar eerder was een onderzoeker

meegesleurd naar de diepte en gedood.

Dus je kunt je voorstellen dat Paul misschien

een beetje koudwatervrees had.

Wat zeeluipaarden
doorgaans doen is pinguïns eten.

Je kent 'De mars van de pinguïns';

dit is: 'De lunch van pinguïns'.

(Gelach)

Hier gaat een pinguïn naar de rand

en kijkt of de kust veilig is.

Dan rent iedereen het water in.

Maar toen ging Paul het water in.

Hij zei dat hij nooit echt bang was geweest.

Dit vrouwtje kwam naar hem toe.

Ze is waarschijnlijk --
jammer dat je dat niet kunt zien --

maar ze is 3½ meter lang.

Behoorlijk groot, dus.

Paul zei dat hij nooit echt bang was,

omdat ze eerder
nieuwsgierig was dan bedreigend.

Die open bek was haar manier

om te zeggen: "Hey,
kijk hoe groot ik ben!"

Of: "Wat heb je grote tanden..."

(Gelach)

Paul denkt dat ze
medelijden met hem kreeg.

Voor haar was hij dat
grote, onhandige wezen

dat vreemd genoeg niet geïnteresseerd leek

in het jagen op pinguïns.

Dus begon ze hem pinguïns te brengen,

-- levend -- en ze
vlak voor hem los te laten.

Ze leverde ze af en dan zwommen ze weg.

Ze keek hem dan aan: "Wat doe je nou?"

Ging ze weer halen,

en dropte ze vlak voor hem.

Dat deed ze gedurende enkele dagen,

totdat ze zo gefrustreerd was

dat ze ze op zijn hoofd begon te leggen.

(Gelach)

Wat een fantastische foto opleverde.

(Gelach)

Uiteindelijk begreep ze volgens Paul

dat hij het nooit zou gaan redden.

Hier laat ze haar afschuw blijken

door verontwaardigd te proesten...

(Gelach)

...verloor haar interesse, en ging
terug naar waar ze goed in is.

Paul ging een relatief onbekend

en mysterieus dier fotograferen,

en kwam terug met
niet alleen een serie foto's,

maar een ongelofelijke
ervaring en een topverhaal.

Het zijn dit soort verhalen,

die voorbij de oppervlakte reiken,

die de kracht van fotojournalistiek tonen.

Ik geloof dat fotografie een echte
connectie kan maken met mensen,

en kan worden aangewend
als positief middel

om de uitdagingen en kansen te begrijpen

van onze huidige wereld.

Dank je wel.

(Applaus)