Πώς μας συνδέει η φωτογραφία

Ο διευθυντής φωτογραφίας του National Geographic, Ντεϊβιντ Γκρίφιν, γνωρίζει την δύνα,η της φωτογραφίας να μας συνδέει με τον κόσμο μας. Στην ομιλία γεματή με θαυμάσιες φωτογραφίες μας διηγείται το πως χρησιμοποιούμε φωτογραφίες για να πούμε τις ιστορίες μας.

Aς ξεκινήσουμε κοιτάζοντας κάποιες όμορφες φωτογραφίες.

Αυτό είναι μια μνημειώδης φωτογραφία του National Geographic,

μια Αφγανή πρόσφυγας φωτογραφημένη από τον Στίβ Μακ Κάρυ.

Το Σατυρικό περιοδικό του Χάρβαρντ πρόκειται να βγει σύντομα

με μια παρωδία του Νational Geographic,

και ανατριχιάζω στη σκέψη ότι θα πειράξουν αυτή την φωτογραφία.

Ω, η οργή του Φώτοσοπ.

Αυτό είναι ένα τζέτ που προσγειώνεται στο Σαν Φρανσίσκο από τον Μπρούς Ντέιλ.

Βίδωσε μια κάμερα στην ουρά.

Μια ποιητική εικόνα για μια ιστορία του Τολστόι από τον Σαμ Άμπελ.

Πυγμαίοι στη Λαοκρατική Δημοκρατία του Κογκό από τον Ράντι Όλσον.

Λατρεύω αυτή τη φωτογραφία γιατί μου θυμίζει

τα μπρούντζινα γλυπτά του Ντεγκά με τον μικρό χορευτή.

Μια πολική αρκούδα να κολυμπά στην Αρκτική από τον Πώλ Νίκλιν.

Οι πολικές αρκούδες χρειάζονται πάγο για να μπορούν να μετακινούνται ―

δεν είναι πολύ καλοί κολυμβητές.

Και γνωρίζουμε τι γίνεται με τον πάγο.

Εδώ είναι καμήλες που διασχίζουν την Κοιλάδα των Ρωγμών στην Αφρική,

φωτογραφημένες από τον Κρις Τζόνς.

Η φωτογραφία έχει βγει κατευθείαν από πάνω τους και έτσι αυτές είναι οι σκιές τους

Αυτό είναι ένας αγρότης στο Τέξας του Ουίλιαμ Άλμπερτ Άλαρντ,

ένας μεγάλος πορτραιτίστας.

Και η Τζεϊν Γκοντάλ, κάνοντας την δική της ειδική σύνδεση,

φωτογραφιμένη από τον Νίκ Νίκολς.

Aυτό είναι μια disco σαπουνιού στην Ισπανία φωτογραφιμένη από τν Ντεϊβιντ Άλαν Χάρβεϊ.

Και ο Ντεϊβιντ είπε ότι εκεί ένα σορό παράξενα πράγματα

συνέβαιναν στην πίστα.

Αλλά, τουλάχιστόν είναι καθαρό.

( Γέλιο )

Αυτό είναι λιοντάρια θαλάσσας στην Αυστραλία κάνοντας τον δικό τους χορό,

από τον Ντεϊβιντ Ντουμπιλέ.

Και αυτό είναι ένας κομίτης, φωτογραφισμένος από τον Δρ. Ουάν Μεϊσον.

Και τελικά, η πλώρη του Τιτανικού, χωρίς αστέρες ταινιών,

φωτογραφισμένη από τον Ίμορι Κριστόφ.

Η φωτογραφία έχει μια δύναμη που προβάλλει

κατώ από αυτήν τη αδυσώπητη δίνη του σημερινού κορεσμένου κόσμο των μέσων,

γιατί φωτογραφίες επιδιώκουν να φτάσουν τον τρόπο

με τον οποίο το μυαλό μας παγώνει μια σημαντική στιγμή.

Εδώ είναι ένα παράδειγμα.

Πριν τέσσερα χρόνια ήμουν στην παραλία με τον γιό μου,

και μάθαινε κολύμβι

σε αυτό το σχετικά απαλό κύμα των παραλιών του Ντελαβέρ.

Αλλά γύρισα για μια στιγμή και παγιδέυτηκε στο νερό

και άρχισε να σπρίχνεται προς την προβλήτα.

Μπορώ να σταθώ εδώ και να βλέπω,

καθώς τον ακολουθώ στο νερό,

οι στιγμές μειώνονται και παγώνουν έπειτα.

Μπορώ να δω τους βράχους εκεί.

Ένα κύμα είναι έτοιμο να τον χτυπήσει.

Μπορώ να δω το χέρι του να απλώνεται,

μπορώ να δω τον φόβο στο πρόσωπο του,

κοιτάζοντας με, λέγοντας "Βοήθισε με, Μπαμπά."

Τον έχω, το κύμα διαλύεται πάνω μας.

Είμαστε πισώ στη στεργιά, είναι εντάξει.

Είμασαν λίγο τρομοκρατιμένοι.

Αλλά αυτή η "φωτογραφική μνήμη", όπως λέγεται,

υπάρχει όταν όλα τα στοιχεία συλλέγονται για να ορίσουν

όχι απλά ένα συμβάν, αλλά ένα συναισθηματικό σύνδεσμο σε αυτό.

Και σε αυτό εισχωρεί μια φωτογραφία

όταν δημιουργεί την της δυνατή σύνδεση με τον θεατή.

Τώρα έχω να σας πω,

ότι μιλούσα με τον Καϊλ την περασμένη βδομάδα γι΄αυτό,

ότι θα πω αυτή την ιστορία.

Και είπε, " Ο, ναι, το θυμάμαι και εγώ αυτό!

Θυμάμαι την εικόνα σου

φωάζοντας μου από το νερό."

{ Γέλιο )

Νόμιζα ότι ήμουν ήρωας.

{ Γέλιο )

Έτσι...

αυτό παρουσιάζει - αυτό είναι ένα σύνθετο παράδειγμα από

κάποιες ιδιαίτερες εικόνες από κάπιους από τους καλύτερους φωτορεπόρτερ του κόσμου

δουλέυοντας στην κορυφή της τέχνης τους.

Εκτός από έναν.

Αυτή η φωτογραφ'ια είναι από τον Δρ. Ευάν Μαϊσον

στη Νέα Ζηλανδία πέρσι,

και κατατέθηκε και δημοσιέυθηκε στο National Geographic.

Την ποηγοηγούμενη χρονιά προσθέσαμε στην ιστοσελίδα μας μια ενότητα με το όνομα "Your Shot,"

όπου ο καθένας μπορεί να υποβάλλει φωτογραφίες για πιθανλη δημοσίευση.

Και έγινε μια φοβερή επιτυχία,

περπατώντας σε μια κοινότητα από θηασωτές φωτογραφίας.

Η ποιότητα των ερασιτεχνικών φωτογραφιών

μπορεί, κάποιες φορές, να είναι εκπληκτική.

Και βλέποντας αυτό, ενδυναμώνει. για εμένα,

ότι ο καθένας μας έχει τουλάχιστον ένα ή δυο

φανταστικές φωτογραφίες μέσα μας.

Αλλά για να είστε ένας μεγάλος φωτορεπόρτερ,

θα πρέπει να έχετε περισσότερες από μια ή δύο

σπουδαίες φωτογραφίες μέσα σας.

Θα πρέπει να μπορείτα να τις κάνετε συνλεχεια.

Αλλά ακόμα πιο σημαντικά,

πρέπει να γνωρίζετε πως να κάνεται μια οπιτκή ιστορία.

Πρέπει να γνωρίζετε πως να πείτε μια ιστορία.

Τώρα θα μοιραστώ μαζί σας κάποιες καλύψεις

που αισθάνομαι ότι υποδεικνύουν την δύναμη της φωτογραφικής αφήγησης.

Ο φωτογράφος Νικ Νίκολς πήγε να καταγράψει

'ενας πολύ μικρό και σχετικά άγνωστο καταφύγειο άγιας ζωής

στο Τσάντ, ονομαζέται Ζακούμα.

Η αρχική πρόθεση ήταν ένα ταξίδι εκεί

και επιστρέφοντας μια κλασσική ιστορία διαφορών ειδών,

από εξοτική ζωή.

Και αυτό ήταν αυτό που έκανε ο Νικ σε ένα βαθμό.

Αυτό είναι μια άγρια γάτα

Βασικά τραβάει την δική του εικόνα,

με κάτι που ονομάζεται παγίδα κάμερας.

Υπάρχει μια ακτίδα λεϊζερ που κινείται,

και στέκεται εντός της ακτίδας και βγάζει την φωτογραφία του.

Αυτά είναι μπαμπουίνοι σε σημείο με νερό

Νικ- η κάμερα, ξανά, μια αυτόματη κάμερα-

έβγαλε χιλιάδες φωτογραφίες από αυτό.

Και ο Νικ έμεινε με πάρα πολλές φωτογραφίες

με την πίσω όψη μπαπουίνων.

( Γέλιο )

Ένα λιοντάρει τρώγοντας ένα νυχτερινό σνάκ --

παρατηρίστε ότι έχει ένα σπασμένο δόντι.

Και ένας κροκόδικος περπατά σε δίπλα στο ποτάμη προς το καταφύγειο του.

Λατρεύω αυτό το λίγο νερό

που τρέχει πάνω στην ουρά του.

Αλλά το κεντρικό είδος στο Ζακούμα είναι οι ελέφαντες.

Μια από τις εκ μεγαλύτερες αγέλες σε αυτό το σημείο της Αφρικής.

Εδώ είναι μια νυχτερίνη λήψη φωτογραφίας στο φως του φεγγαρίου,

κάτι για το οποίο η ψηφιακή φωτογραφία έχει κάνει μια μεγάλη διαφορά.

Είναι οι ελέφαντες που κινούσαν αυτή την ιστορία.

Ο ΝΙκ, μαζί με τον ερευνητή Δρ. Μαϊκλ ΦεΪ,

περικύκλωσαν την μητέρα αυτής της αγέκης.

Την ονόμασαν Άννη

και ξεκίνησαν να καταγράφουν τις κινήσεις της.

Η αγέλη ήταν ασφαλή εντός των συνόρων του πάρκου

γιατί είχε μια αφωσιωμένη ομάα από φύλακες.

Αλλά όταν ξεκινά η ετήσιες βροχοπτώσεις,

η αγέλη θα ξεκινούσε να μετακινείται προς σημεία τροφής εκτός του πάρκου.

Και σε αυτό το σημείο αρχίζουν τα προβλήματα.

Για την ασφάλεια εκτός του πάρκου υπήρχαν λαθροκυνηγοί

που θα κυνηγούσαν μόνο και μόνο για την αξία του ελεφαντοδοντού.

Η μητέρα που την κατέγραφαν με ασύρματο,

μετά από βδομάδες μετακίνησεων μπρος πίσω, μέσα και έξω από το πάρκο,

έπαψε εκτός του πάρκου.

Η Άννη σκοτώθηκε, μαζί με άλλα 20 μέλη της αγέλης της.

Και ήρθαν για το ελεφαντοδόντο.

Αυτό είναι ένας των φυλάκων.

Κατάφεραν να διώξουν του λαθροκυνηγούς και να διαφύλάξουν αυτό το ελεφαντοδόντο.

Δεν μπορούσ,ν να το αφήσουν εκεί.

γιατί έχει ακόμη αξία.

Αλλά αυτό που έκανε ο Νικ ήταν, όταν επέστρεψε

με μια ιστορία που έφτασε πίσω από την μέθοδο της παλίας σχολης

του απευθείας, "Δεν είναι αυτό ένας φανταστικός κόσμος;"

Αντίθετα δημιουργήσε μια ιστορία που άγγιζε το κοινό μας βαθιά.

Αντί για την απλή γνώση για αυτό το πάρκο,

δημιούργησε μια κατανοήση και εμπάθεια

για τους ελέφαντες, τους φύλακες και τα πολλά ζητήματα

γύρω από τις συγκρούσεις άνθρωπου- άγριας ζωής.

Τώρα ας πάμε στην Ινδία.

Κάποιες φορές μπορείς να πεις μια μεγάλη ιστορία με συγκεκριμένο τρόπο.

Κοιτάξαμε το ίδιο θέμα που ο Ρίτζάρντ Βούμαν

αγγίζει στο έργο του Ο Πληθυσμός του Νέου Κόσμου.

Για πρώτη φορά στην ιστορία,

περισσότεροι άνθρωποι ζουν σε αστικά παρά σε φυσικά περιβάλλοντα.

Και η μεγαλύτερη ανάπτυξη δεν είναι στις πόλεις,

αλλά στο περιθώριο που της περικυκλώνει.

Γόνας Μπεντικσέν, ένας πολύ ενεργός φωτογράφος,

ήρθε σε μένα και είπε,

" Χρειαζόμαστε να καταγράψουμε αυτό, και εδώ είναι η πρόταση μου:

Ας ταξιδέψουμε σε ολόκληρο τον κόσμο και φωτογραφίσουμε κάθε περιθώριο στον κόσμο."

Και είπα," Καλά, ξέρεις, αυτό μπορεί να είναι λίγο φιλόδοξο για τον προϋπολογισμό μας."

Έτσι, αντί για αυτό, κάναμε,

αντί να πάμε έξω και αναζητώντας ένα αποτέλεσμα

για κάτι που εμείς αντιληφθήκαμε σαν ερευνητική ιστορία,

όπου απλά μπαίνεις και βλέπεις λίγο απ΄όλα,

στείλαμε τον Γόνας στο Dharavi

που είναι κομμάτι του Μουμπάι, Ινδία,

και τον αφήσαμε να μείνει εκεί για να εισχωρήσει

σε καρδία και ψυχή όλο αυτό το πραγματικά μεγάλο κομμάτι της πόλης.

Αυτό που έκανε ο Γόνας δεν ήταν απλά να παεί και να ρίξει μια ματιά

στις άθλιες συνθήκες που υπάρχουν σε αυτά τα μέρη.

Είδε ότι αυτό ήταν να ζείς και να αναπνέεις και ένα ζωντανό κομμάτι

και πως λειτουργεί μια ολόκληρη αστική περιοχή.

Μένωντας αυστηρά συγκεντρωμένος σε ένα μέρος,

Ο Γόνας εισχώρησε στην ψυχή και το δυνατό ανθρώπινο πνέυμα

που υπάρχει σε αυτή την κοινότητα.

Και το έκανε με έναν όμορφο τρόπο.

Κάποιες φορές, όμως, ο μοναδκικός τρόπος να πεις μια ιστορία είναι να σαρώσεις μια εικόνα.

Πήραμε στην ομάδα τον υποβρύχιο φωτογράφο Μπραϊάν Σκέρι

και τον φωτορεπόρτερ Ράντι Όλσον

για να καταγράψουν εξάντληση της παγκόσμιας αλιείας.

Δεν είμασταν οι μόνοι που έπεαν σε αυτό το θέμα,

αλλά οι φωτογραφίες που δημιούργησαν ο Μπραϊαν και ο Ράντι

είναι από της καλύτερες εμφανίσεις από εξίσου την ανθρώπινη

και φυσικλη καταστροφή της υπερβολικής αλιείας.

Εδώ, σε μια φωτογραφία του Μπραϊαν,

ένας εμφανέστατα ταλαιπωρημένος καρχαρίας έχει πιαστεί

σε ένα βράγχιο δίχτι από Baja.

Έχω δει μια σειρά από εικόνες ΟΚ από bycatch,

τα ζωντανά τυχαία καρφωμένα

κατά την διάρκεια ψαρέματος για ένα συγκεκριμένο είδος.

Αλλά εδώ, ο Μπραϊαν αποθανάτησε μια μοναδική εικόνα

τοποθετώντας τον εαυτό του κάτω από το καράβι

όταν έριχναν τα περισέυματα π΄σιω στην θάλασσα.

Και ο Μπραϊαν πήρε ένα ακόμα μεγαλύτερο ρίσκο

για να πάρει αυτή την μοναδική φωτογραφία

από ένα δίχτη παραγάδι αχρηστέυοντας το έδαφος της θάλασσας.

Πίσω στο έδαφος, ο ράντι Όλσον φωτογραφούσε

μια βάρδυα στην ψαροαγορά στην Αφρική,

όπου τα περισέυματα αοό φιλεταρισμένο ψάρι πουλιούνται στα εστιατόρια,

τα κύρια κομμάτια έχουν ήδη σταλθεί στην Ευρώπη.

Και εδώ στην Κίνα. ο Ράντι τράβιξε μια αγορά μεδουσών.

Όπως καταστρέφονται οι κύριες πηγές τροφής,

η σοδειά πήγαινει όλο και πιο βαθία στης θάλασσες

και φέρνει περισσότερες τέτοιες πηγές προτεϊνης.

Αυτό σημαίνει ψάρεμα μέχρι την εξάντληση της διατρφικής αλυσίδας.

Αλλά υπάρχουν και σπίθες ελπίδας,

και πιστέυω ότι οποιδήποτε στιγμή θα κάνουμε μια μεγάλη, πολύ μεγάλη ιστορία γι' αυτό,

πραγματικά δεν θέλουμε να πάμε

για να δούμε απλά τα πρβλήματα.

Θέλουμε επίσης να δούμε για λύσεις.

Ο Μπραϊαν φωτογράφησε το ναυτικό καταφύγειο στη Νέα Ζηλανδία

όπου η εμπορική αλεία έχει απαγορευτεί,

ως αποτέλεσμα έχουν ανανεωθεί τα εξαντλημένα είδη,

και μαζί τους μια πιθανή λύση για μακροπρόθεσμη αλεία.

Η φωτογραφία μπορεί επίσης να μας συναρπάζει να αντιμετωπίσουμε

ζητήμτα που είναι ενδυνάμει οδυνηρά και συγκρουσιακά.

Ο Τζαιμς Νάχτβεϊ, που τιμήθηκα στο TED της προηγούμενης χρονιάς,

ασχολήθηκε με την εγκάθαρση του ιατρικοπεριθαλπιτικού συστήματος

που χρησημοποιήθηκε για να αντμετωπίσει τους Αμρικανούς τραυματισμένους από το Ιράκ.

Είναι σαν να είσαι σε μια σύραγγα όπου ένας τραυματισμένος στρατιώτης μπαίνει από την μια πλευρά

και είναι, πίσω σπίτι, στην άλλη.

Ο Τσίμ ξεκίνησε στον πόλεμο.

Εδώ, ένας ιατρικός τεχνικός έρχεται σε έναν τραυματισμένο στρατιώτη

σε ελικόπτερο ακριβώς πίσω στο νοσοκομείο εδάφους.

Εδώ το νοσοκομείο εδάφους.

Ο στρατιώτης στα δεξιά έχει το όνομα της κόρης του

σε ταττού στο στήθος του ως υπενθύμηση για το σπίτι.

Από εδώ, οι πιο σοβαρά τραυματισμένοι μεταφέρονται

πισώ στη Γερμανία. όπου συνατιούνται με τις οικογένειες τους

για πρώτη φορά.

Και μετά πίσω στις Πολιτείες να συνέρθουν σε νοσοκομεία βετεράνων

όπως εδώ στο Walter Reed.

Και τελικά, συχνά εξωπλιμλενοι με προσθέσεις υψηλής τεχνολογίας

η έξοδος από το ιατρικοπεριθαλπτικό σύστημα και επαναφορά

στις προ- πολέμου ζωές.

Ο Τζίμ κατέγραψε κάτι που θα μπορούσε να είναι κατευθείαν μια ιατρικοεπιστημονική ιστορία

και έδωσε ανθρώπινη διάσταση που άγγηζε βαθιά τους αναγνώστες μας.

Τώρα, αυτές οι ιστορίες είναι εξαιρετικά παραδείγματα

του πως η φωτογραφιία μπορεί να χρησημποιήθει

για να μεταφέρει κάποια από τα πιο σημαντικά θέματα μας.

Αλλά υπάρχουν και στιγμές όταν οι φωτογράφοι

απλά συναντούν πράγματα που είναι, όταν απλά συμβαίνουν,

απλή πλάκα.

Ο φωτογράφος Πώλ Νίκλιν ταξίδεψε στην Αναρκτική

για να τραβίξει μια ιστορία για τις λεωπάρδαλες φώκιες.

Σπάνια έχουν φωτογραφηθεί, από την μια γιατί θεωρούνται να είναι

από τους πιο επικίνδυνα αρπακτικά ζώα στον ωκεανό.

Πράγματι, πριν ένα χρόνο ένας ερευνητής έχει

αρπαχτεί από μια και σύρθηκε μεχρή τον βυθό και σκοτώθηκε.

Έτσι μπορείτε να φανταστείτε, ότι ο Πωλ ήταν ίσως λίγο διστακτικός

για να μπεί στο νερό.

Τώρα, αυτό που κάνουν οι λεωπάρδαλες φώκιες συνήθως είναι να τρώνε πινγκουίνους.

Γνωρίζετε το "O Μάρτης των Πινγκουίνων";

είναι ένα είδος μασώ των πινγκουίνων.

( Γέλιο )

Εδώ ένας πινγκουίνος πάει στην παρυφή και προσπαθεί

να δει αν ή στεριά είναι καθαρή.

Και μετά όλοι τρέχει προς τα έξω και βγαίνει έξω.

Αλλά μετά ο Πώλ είναι στο νερό.

Και είπε ότι δεν ήταν το φοβόταν ποτέ πραγματικά αυτό.

Καλά, αυτό το θηλυκό ήρθε κατά πάνω του.

Είναι μάλλον -- είναι κρίμα που δεν μπορείτε να το δείτε στη φωτογραφία --

αλλά έχει μάκρος 12 ποδιών.

Είναι πραγματικά εξαιρετικό μέγεθος.

Και ο Πώλ έλεγε ότι δεν φοβόταν ποτέ στην πραγματικότητα,

γιατί ήταν πιο περίεργος παρά φοβισμένος.

Aυτό το παπαγάλισμα από την μια

ήταν ο τρόπος της να του πει, ¨'Ελα, δες πόσο μεγάλη είμαι!"

Ή ξέρετε, "Γειά σου, τι μεγάλα δόντια που έχεις."

( Γέλιο )

Μετά ο Πώλ νόμιζε ότι απλά τον δούλευε.

Για εκείνη, ήταν αυτό το μεγάλο, αστείο πλάσμα στο νερό

που για κάποιο λόγο δεν ενδιαφερόταν

να κινυγήσει πινγκουίνους.

Έτσι αυτό που έκανε ήταν να ξεκινήσει να του φέρνει πινγκουίνους,

ζωντανούς, και τους άφησε ακριβώς μπροστά του.

Τους άφηνε και μετά αυτά θα φέυγανε.

Σαν να τον κοιτούσε με απορία "Τι κάνεις;"

Πήγαινε πίω να τα πιάσει, και τα έφερνε πίσω

και τα άφηνε μπροστά του.

Και το έκανε αυτό για αρκετές φορές για κάποιες μέρες

μέχρι την στιγμή που απογοητέυτηκε τόσο πολύ μαζί του,

που άρχησε να τα βάζει ακριβώς στο κεφάλι του.

( Γέλιο )

Που απλά κατέληξε σε μια εξαιρετική φωτογραφία.

( Γέλιο )

Βασικά, για αυτό τον λόγο, ο Πώλ πιστέυει ότι εκείνη απλά κατάλαβε

ότι αυτός δεν θα καταφέρει να επιβιώσει.

Βλέπετε, ο τρόπος που ξεφυσάει

είναι σαν να σιχαίνεται.

( Γέλιο )

Και έχασε το ενδιαφέρον της σε εκείνον, και συνέχισε να κάνει αυτό που έκανε καλά.

Ο Πώλ ξεκίνησε να φωτογραφίζει μια σχετικά

μυστήρια και άγνωστη μορφή,

και επέστρεψε, όχι απλά με μια συλλογή από φωτογραφίες,

αλλά μια εκπληκτική εμπειρία και φοβερή ιστορία.

Είναι αυτό το είδος των ιστοριών,

αυτές που ξεπερνούν το άμεσο ή το απλά υπερφυσικό,

που παρουσιάζει την δύναμη του φωτορεπορτάζ.

Πιστέυω ότι η φωτογραφία μπορεί να χτίσει μια πραγματική σχέση με τους ανθρώπους

και μπορεί να χρησημοποιήθει ως ένας θετικός συντελεστής

για την κατανόηση των προσκλήσεων και δυνατοτήτων

να αντιμετωπίζουμε τον κόσμο σήμερα.

Σας ευχαριστώ.

( Χειροκρότημα)