Πώς μπορούμε να μετατρέψουμε τον ρατσισμό σε ένα επιλύσιμο πρόβλημα - και να βελτιώσουμε την αστυνόμευση

Όταν ορίζουμε τον ρατσισμό ως τρόπο συμπεριφοράς αντί για συναισθήματα, μπορούμε να τον μετρήσουμε - και να τον μετατρέψουμε από άλυτο πρόβλημα σε επιλύσιμο, λέει ο επιστήμονας δικαιοσύνης Φίλιπ Ατίμπα Γκοφ. Σε μια ομιλία - κλήση για δράση, μοιράζεται το έργο του στο Κέντρο για την Δικαιοσύνη στην Αστυνόμευση (Center for Policing Equity), μια οργάνωση που βοηθά τα αστυνομικά τμήματα να εντοπίζουν και να παρακολουθούν τα φυλετικά κενά στην αστυνόμευση προκειμένου να τα εξαλείψουν. Μάθετε περισσότερα σχετικά με την προσέγγισή τους με γνώμονα τα δεδομένα - και πώς μπορείτε να ασχοληθείτε με το έργο που χρειάζεται ακόμα να γίνει. (Αυτό το φιλόδοξο σχέδιο είναι μέρος του Audacious Project, της πρωτοβουλίας της TED να εμπνεύσει και να χρηματοδοτήσει την παγκόσμια αλλαγή.)

Όταν με γνωρίζουν
για πρώτη φορά στη δουλειά μου

συχνά μου εκμυστηρεύονται
μια αποκάλυψη που έχουν για μένα,

και είναι κάπως έτσι.

«Ξέρω γιατί στους αστυνομικούς διευθυντές

αρέσει να λένε σε σένα
τα σκοτεινά τους μυστικά.

Φιλ, με το διδακτορικό σου στην ψυχολογία,

και το γυαλιστερό φαλακρό κεφάλι,

βασικά είσαι ο μαύρος Δρ. Φιλ, σωστά;»

(Γέλια)

Και για κάθε άτομο
που το είπε αυτό σε μένα

θέλω να πω ευχαριστώ

επειδή ήταν η πρώτη φορά
που άκουσα αυτό το αστείο.

(Γέλια)

Αλλά για όλους τους άλλους
-ελπίζω να με πιστέψετε-

σε κανέναν αστυνομικό διευθυντή
δεν αρέσει να μου μιλάει

επειδή νομίζει
ότι είμαι κλινικός ψυχολόγος.

Και δεν είμαι κιόλας.

Δεν έχω ιδέα τι σας έκανε η μαμά σας,
δεν μπορώ να βοηθήσω.

(Γέλια)

Αρέσει στους αστυνομικούς
διευθυντές να μου μιλάνε

επειδή είμαι ειδικός σε ένα πρόβλημα
που τους φαίνεται αδύνατο να λυθεί:

το ρατσισμό στο επάγγελμά τους.

Η εξειδίκευση μου προέρχεται
από την επιστήμη μου

που μελετάει πώς το μυαλό μαθαίνει
να συσχετίζει τη μαύρη φυλή με το έγκλημα

και θεωρούν τα μαύρα παιδιά μεγαλύτερα
από όσο είναι στην πραγματικότητα.

Επίσης μελετάει την πραγματική
αστυνομική συμπεριφορά,

από όπου γνωρίζω ότι κάθε χρόνο,

ότι περίπου 1 στους 5 ενήλικους στις ΗΠΑ

έρχεται σε επαφή
με την επιβολή του νόμου.

Από αυτούς, περίπου 1 εκατομμύριο
γίνονται στόχοι αστυνομικής βίας.

Κι αν είσαι μαύρος,

είναι 2 με 4 φορές πιο πιθανό
να γίνεις στόχος αστυνομικής βίας

από ό,τι αν είσαι λευκός.

Αλλά και επειδή γνωρίζω τι σημαίνουν
αυτές οι στατιστικές από πρώτο χέρι.

Έχω νοιώσει το φόβο του να βλέπω
τον αστυνομικό να ξεκουμπώνει το όπλο του

και τον πανικό ότι κάποιος μπορεί
να νομίζει ότι ο 13χρονος βαφτισιμιός μου

είναι αρκετά μεγάλος για να είναι απειλή.

Έτσι, όταν ένας αστυνομικός διευθυντής,

ή ένας πάστορας,

ή ένας ιμάμης, ή μια μητέρα -

όταν με καλούν αφού ένας αστυνομικός
έχει πυροβολήσει ένα άοπλο μαύρο παιδί,

καταλαβαίνω λίγο
τον πόνο στη φωνή τους.

Είναι μια καρδιά που σπαράζει γιατί
δεν μπορεί να λύσει ένα θανάσιμο πρόβλημα.

Σπάει επειδή προσπαθεί να κάνει κάτι

που μοιάζει ταυτόχρονα
αναγκαίο και αδύνατο.

Όπως νιώθεις όταν προσπαθείς
να διορθώσεις τον ρατσισμό.

Αναγκαίο και αδύνατο.

Έτσι, αρέσει στους διευθυντές
να μου μιλάνε γιατί είμαι ειδικός

αλλά δεν θα μιλούσαν πρόθυμα στον Δρ. Φιλ

αν τους έλεγα ότι τα προβλήματα τους
δεν έχουν ελπίδα.

Όλη η έρευνά μου,

και η δεκαετία δουλειάς στο κέντρο μου

-το Κέντρο Δίκαιας Αστυνόμευσης-

με οδηγεί σε ένα ελπιδοφόρο συμπέρασμα

μέσα στον σπαραγμό του ρατσισμού στις ΗΠΑ,

που είναι αυτό:

η προσπάθεια να λύσουμε
τον ρατσισμό μοιάζει αδύνατη

επειδή ο ορισμός μας του ρατσισμού
την κάνει αδύνατη,

αλλά δεν χρειάζεται να συμβαίνει έτσι.

Να σας πω τι εννοώ.

Ο πιο κοινός ορισμός του ρατσισμού

είναι ότι η ρατσιστική συμπεριφορά είναι
προϊόν μολυσμένου μυαλού και καρδιάς.

Αν ακούσετε προσεκτικά πώς προσπαθούμε
να θεραπεύσουμε τον ρατσισμό,

θα το καταλάβετε.

«Πρέπει να εξαλείψουμε το μίσος.

Πρέπει να πολεμήσουμε την άγνοια», σωστά;

Είναι οι καρδιές και τα μυαλά.

Το μόνο πρόβλημα με τον ορισμό αυτό
είναι ότι είναι εντελώς λανθασμένος -

επιστημονικά και αλλιώς.

Μια από τις θεμελιώδεις ιδέες
της κοινωνικής ψυχολογίας

είναι ότι οι απόψεις
δεν προβλέπουν τις συμπεριφορές,

αλλά επιπλέον,

ποτέ δεν κατέβηκε στο δρόμο
μια μαύρη κοινότητα

για να απαιτήσει οι λευκοί
να μας αγαπήσουν περισσότερο.

Οι κοινότητες διαμαρτύρονται
για να σταματήσουν οι θάνατοι,

επειδή ο ρατσισμός
είναι συμπεριφορές όχι συναισθήματα.

Και οι ηγέτες πολιτικών δικαιωμάτων

όπως ο Κινγκ και η Φάνι Λου Χέιμερ
χρησιμοποίησαν την γλώσσα της αγάπης,

ο ρατσισμός που πολέμησαν,

ήταν ο αποκλεισμός και η βιαιότητα.

Είναι οι πράξεις πάνω από τα συναισθήματα.

Και όλοι αυτοί οι ηγέτες θα συμφωνούσαν,

αν ένας ορισμός του ρατσισμού
δυσκολεύει να φανούν

οι πληγές που προκαλεί ο ρατσισμός,

δεν είναι μόνο λάθος.

Ένας ορισμός που λαμβάνει υπόψη
τις προθέσεις των υβριστών

περισσότερο από τις βλάβες των θυμάτων --

ο ορισμός αυτός του ρατσισμού
είναι ρατσιστικός.

Αλλά αν αλλάξουμε τον ορισμό του ρατσισμού
από απόψεις σε συμπεριφορές,

μεταμορφώνουμε το πρόβλημα
από αδύνατο σε επιλύσιμο.

Επειδή οι συμπεριφορές είναι μετρήσιμες.

Όταν ένα πρόβλημα είναι μετρήσιμο,

μπορείς να χρησιμοποιήσεις έναν
καθολικό κανόνα οργανωτικής επιτυχίας,

Έχεις ένα πρόβλημα ή ένα στόχο,
τον μετράς,

και λαμβάνεις υπόψη σου αυτή τη μέτρηση.

Οπότε, αν κάποιος οργανισμός
μετρά την επιτυχία έτσι,

γιατί να μη γίνεται για την αστυνόμευση;

Απ' ό,τι φαίνεται, γίνεται ήδη.

Αστυνομικά τμήματα ήδη εφαρμόζουν
τη τροφοδοτούμενη από δεδομένα λογοδοσία

αλλά μόνο για τα εγκλήματα.

Η μεγάλη πλειοψηφία
των αστυνομικών τμημάτων στις ΗΠΑ

χρησιμοποιούν ένα σύστημα
που λέγεται Κόμπστατ.

Είναι μια διαδικασία που,
αν χρησιμοποιηθεί σωστά,

αναγνωρίζει τα εγκληματικά δεδομένα,

τα εντοπίζει και ταυτοποιεί πρότυπα,

και μετά επιτρέπει στα αστυνομικά
τμήματα να λογοδοτούν

για τους στόχους ασφαλείας του κοινού.

Συνήθως δουλεύει είτε κατευθύνοντας την
προσοχή και τους πόρους της αστυνομίας,

ή αλλάζοντας την συμπεριφορά
των αστυνομικών στα συμβάντα.

Οπότε αν δω σε μια γειτονιά
μια σειρά από ληστείες,

θα αυξήσω τις περιπολίες
σ' αυτή τη γειτονιά.

Αν δω άνοδο ανθρωποκτονιών,

θα χρειαστεί να μιλήσω
στην κοινότητα για να μάθω γιατί

και να προσαρμόσω τη συμπεριφορά
των αστυνομικών για τη μείωση της βίας.

Όταν καθορίζεις τον ρατσισμό
με μετρήσιμες συμπεριφορές,

μπορείς να πετύχεις το ίδιο.

Μπορείς να φτιάξεις
ένα Κόμπστατ για δικαιοσύνη.

Ακριβώς αυτό κάνει
το Κέντρο Δίκαιης Αστυνόμευσης.

Να σας εξηγήσω πώς δουλεύει.

Αφού το αστυνομικό τμήμα μας προσκαλεί,

χειριζόμαστε τα νομικά θέματα,
μιλάμε με την κοινότητα,

και το επόμενο βήμα είναι
να αναλύσουμε τα δεδομένα.

Ο στόχος αυτών των αναλύσεων
είναι να καθορίσουμε

πόσο προβλέψιμη είναι π.χ. η χρήση
δύναμης από την αστυνομία

από την εγκληματικότητα, τη φτώχεια
και τα δημογραφικά στοιχεία της γειτονιάς.

Ας πούμε ότι οι παράγοντες προβλέπουν

ότι η αστυνομία θα εξασκήσει βία
σε τόσους Αφροαμερικανούς.

Εντάξει;

Η επόμενη ερώτηση είναι,

πόσοι Αφροαμερικανοί είναι πράγματι

στόχος αστυνομικής χρήσης βίας;

Ας πούμε ότι είναι τόσοι.

Γιατί υπάρχει διαφορά;

Μεγάλο μέρος του χάσματος είναι η διαφορά

ανάμεσα σε τι προβλέπεται από παράγοντες
που δεν μπορεί να ελέγξει η αστυνομία

και τι προβλέπεται από όσους μπορεί -

τις πολιτικές και συμπεριφορές τους.

Ψάχνουμε τους τύπους επικοινωνίας

ή τις περιοχές της πόλης

όπου το χάσμα είναι μεγαλύτερο,

επειδή τότε μπορούμε να τους κατευθύνουμε,

«Ψάξτε εδώ. Λύστε πρώτα αυτό το πρόβλημα».

Είναι η θεραπεία που οι διευθυντές
μπορούν να καταλάβουν,

επειδή τίποτα δεν εμπνέει τόσο πολύ
στην ιστορία του ρατσισμού

όσο ένα επιλύσιμο πρόβλημα.

Αν η κοινότητα της Μινεάπολης
ζητούσε από το αστυνομικό της τμήμα

να διορθώσει τις ηθικές αποτυχίες
του ρατσισμού στην αστυνόμευση,

αμφιβάλλω αν θα μπορούσαν να το κάνουν.

Αν αντ' αυτού η κοινότητα έλεγε,

«Τα δεδομένα σας λένε
ότι δέρνετε πολλούς άστεγους.

Δεν το σταματάτε καλύτερα;»

Αυτό η αστυνομία
μπορεί να μάθει να το κάνει.

Και το έμαθαν.

Το 2015, το αστυνομικό τμήμα
της Μινεάπολης μας ενημέρωσε

ότι η κοινότητά πίστευε
ότι χρησιμοποιούσαν βία πολύ συχνά.

Τους δείξαμε πώς να διαβάσουν
τα δεδομένα τους

για να εντοπίσουν συμβάντα
όπου η βία μπορούσε να αποφευχθεί.

Όταν εξετάσεις αυτά τα δεδομένα,

βλέπεις ότι ένα δυσανάλογο ποσοστό
συμβάντων χρήσης βίας,

αφορούσαν ανθρώπους άστεγους,
σε ψυχική οδύνη, χρήστες ουσιών

ή συνδυασμός και των τριών -

ακόμα περισσότερο

με βάση αυτούς τους παράγοντες
που σας έλεγα πριν.

Οπότε έτσι εξηγείται το χάσμα.

Επόμενη ερώτηση είναι γιατί.

Απ' ότι φαίνεται οι άστεγοι
συχνά χρειάζονται υποστήριξη.

Όταν η υποστήριξη δεν υπάρχει,
όταν δεν παίρνουν τα φάρμακά τους,

όταν χάνουν τη θέση τους στο άσυλο,

είναι πιθανότερο να συμπεριφερθούν
έτσι ώστε να κληθεί η αστυνομία.

Και όταν έρχεται

είναι πιθανότερο να αντισταθούν,

επειδή συνήθως
δεν έχουν κάνει κάτι παράνομο,

αλλά απλώς ζουν στον δρόμο.

Το πρόβλημα δεν ήταν να εκπαιδευτούν
οι αστυνομικοί διαφορετικά στη Μινεάπολη.

Το πρόβλημα ήταν
ότι χρησιμοποιούσαν την αστυνομία

για να «θεραπεύσουν» την κατάχρηση
ουσιών και την έλλειψη στέγης.

Έτσι, η Μινεάπολη βρήκε ένα τρόπο
να παρέχει κοινωνικές υπηρεσίες

και πόρους της πόλης

στην κοινότητα των άστεγων
πριν κληθεί η αστυνομία.

(Χειροκρότημα)

Βέβαια, το πρόβλημα δεν είναι πάντα
η έλλειψη στέγης, σωστά;

Καμιά φορά το πρόβλημα
είναι ο φόβος της απέλασης,

όπως ήταν στο Σολτ Λέικ Σίτι,
ή είναι τώρα το Χιούστον,

όπου οι διευθυντές χρειάστηκε να πουν

«Δεν θα σας απελάσουμε
αν πάρετε την Άμεση Δράση».

Ή το πρόβλημα είναι πεζή καταδίωξη

όπως στο Λας Βέγκας,

όπου εκπαίδευσαν τους αστυνομικούς
να τρέχουν πιο σιγά για να αναπνέουν

αντί να αφήνουν
την αδρεναλίνη να κλιμακώνεται.

Αναζητήσεις στο Όκλαντ,

τραβώντας ανθρώπους
από τα αυτοκίνητα στο Σαν Χοσέ,

ο τρόπος που περιπολούν τις γειτονιές

στη ζώνη 3 στο Πίτσμπουργκ

και τις γειτονιές μαύρων
κοντά στην προκυμαία στην Βαλτιμόρη.

Αλλά σε κάθε πόλη,

αν τους δώσουμε ένα επιλύσιμο πρόβλημα,

προσπαθούν και το λύνουν.

Όλοι μαζί οι συνεργάτες μας
πέτυχαν 25% λιγότερες συλλήψεις,

λιγότερα συμβάντα βίας,

και 13% λιγότερους
τραυματισμούς αστυνομικών.

Ουσιαστικά, εντοπίζοντας
τα μεγαλύτερα κενά

και εστιάζοντας την προσοχή
της αστυνομίας στη λύση τους,

μπορούμε να παρέχουμε ένα εμβολιασμό κατά
των φυλετικών ανισοτήτων στην αστυνόμευση.

Αυτή τη στιγμή, έχουμε την ικανότητα
να συνεργαστούμε με 40 πόλεις τη φορά.

Άρα, αν θέλουμε η χώρα
να μη νιώθει πια εξαντλημένη

προσπαθώντας να λύσει
ένα άλυτο πρόβλημα,

θα χρειαστεί πολύ περισσότερη υποδομή.

Επειδή ο στόχος μας είναι
να διαθέτουμε τα εργαλεία

για να εκμεταλλευτούμε την υψηλή
ικανότητα αφοσιωμένων οργανωτών

και καινοτόμων αστυνομικών διευθυντών.

Για να φτάσουμε εκεί
θα χρειαστεί συλλογική βούληση

που οδήγησε στα συμπεριληπτικά σχολεία

και κέρδισε τη μάχη
για τα παιδιά των πρώην σκλάβων,

ώστε να δημιουργήσουμε
κάτι σαν σύστημα υγείας

ικανό να παρέχει το εμβόλιό μας
σε όλη τη χώρα.

Επειδή η δική μας παράτολμη ιδέα

είναι υλοποιήσουμε
ένα Κόμπστατ για τη δικαιοσύνη

σε αστυνομικά τμήματα που θα εξυπηρετήσουν
100 εκατομμύρια ανθρώπους στις ΗΠΑ

τα επόμενα πέντε χρόνια.

(Χειροκροτήματα και επευφημίες)

Αυτό θα σημαίνει ότι περίπου
το ένα τρίτο της χώρας

θα εξοπλιστεί με εργαλεία
μείωσης των φυλετικών διακρίσεων

σε αστυνομικές συλλήψεις και χρήσεις βίας,

αλλά και κατά της εκδίκασης υπερβολικών
ποσών για εγγυήσεις αποφυλάκισης,

των μαζικών φυλακίσεων,

των προβλημάτων οικογενειακής αστάθειας,
ψυχικής υγείας και κατάχρησης ουσιών,

και άλλων δεινών που επιδεινώνουν
τα δυσλειτουργικά νομικά συστήματα.

Επειδή κάθε μη αναγκαία σύλληψη
που μπορεί να αποτραπεί

σώζει μια οικογένεια από ένα τρομακτικό
ταξίδι μέσα σ΄αυτά τα συστήματα.

Όπως και κάθε όπλο που μπορούμε
να αφήσουμε ασφαλισμένο

σώζει μια ολόκληρη κοινότητα
από μια ζωή θλίψης.

Ο καθένας μας,

υπολογίζουμε τα πράγματα
που έχουν σημασία για εμάς.

Οι επιχειρήσεις υπολογίζουν το κέρδος,

οι καλοί μαθητές
προσέχουν τους βαθμούς τους,

οικογένειες καταγράφουν
την ανάπτυξη των παιδιών τους

με μολυβιές στην κάσα της πόρτας.

Όλοι μετράμε τα πράγματα
που έχουν σημασία για εμάς,

γι' αυτό νιώθουμε ότι μας παραμελούν

όταν κανένας δεν μας υπολογίζει.

Τα τελευταία 250 χρόνια,

ορίζαμε τα προβλήματα
του ρατσισμού και αστυνόμευσης

με τρόπο λειτουργικά αδύνατο να μετρηθούν.

Αλλά τώρα η επιστήμη δείχνει
ότι μπορούμε να αλλάξουμε αυτό τον ορισμό.

Στο Κέντρο Δίκαιας Αστυνόμευσης,

πιστεύω ότι μπορεί να έχουμε μετρήσει

περισσότερη αστυνομική
συμπεριφορά από ποτέ πριν.

Και αυτό σημαίνει ότι αν έχουμε τη βούληση

και τους πόρους,

αυτή θα μπορούσε να είναι η γενιά

που θα σταματήσει να νιώθει
ότι ο ρατσισμός είναι άλυτο πρόβλημα,

και αντί γι' αυτό βλέπει

ότι αυτό που ήταν αναγκαίο τόσο καιρό
είναι πια δυνατό.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα και επευφημίες)