Shimon Schocken : Udhëtime Shprese

Profesor i shkencave kompjuterike Shimon Schocken është po ashtu i apasionuar ndaj ciklizmit malor. Për të ndarë eksperiencat jetesore të tij gjate udhetimeve, ai filloi një program ne natyre me disa të rinj Izraelitë të burgosur dhe u prek shumë nga vështirësitë e tyre të mëdha dhe suksesit të thellë.

Ciklizmi malor në Israel

është diçka qe unë e bëj me pasion të madh

dhe me angazhim.

Dhe kur jam me biçikletë,

Unë ndjej që lidhem

me bukurinë e thellë të Izraelit,

dhe ndjej që lidhem

me historinë e këtij vendi

dhe ligjet biblike.

Dhe gjithashtu, për mua,

çiklizmi është një diçka fuqizuese.

Kur unë arrij majen

e malit te rrëpirë në mesin e humbëtires,

Unë ndihem i ri,

i pamposhtur, i përjetshëm.

Është sikur të jem lidhur me ndonjë te kaluar

ose me nje lloj energjie

më të madhe sesa vetja ime.

Ju mund të shihni biçiklistat e mi

tek fundi i fotos,

që më shikojnë me një fare shqetësimi.

Dhe këtu eshte një tjeter foto e tyre.

Per fat te keq, Unë nuk mund t'ju tregoj fytyrat e tyre,

as të zbuloj emrat e tyre te vërtetë,

dhe kjo sespe biçiklistat e mi

janë të burgosurit e rinj,

te denuar

qe po kryejne denimin në burgje

rreth 20 minuta me bicikletë prej këtu --

ok, si çdo gjë në Israel.

I kemi i dhene biçikletës më këta te rinj një herë në javë,

çdo te Martë, shi apo djell, për kater vitet e fundit

dhe nga ky moment, ata jane bërë nje pjesë e madhe e jetes time.

Historia fillon para katër vjetësh.

Qendra e burgut ku jane ata

është përkatesisht në mesin

e një nga udhëtimeve të mia te zakonshme,

dhe është e rrethuar me tela me gjëmba

dhe dyer elektrike dhe roje të armatosur.

Pra në një nga këto udhëtime,

Arrita te hyj brenda në kompleks

dhe shkova për të parë drejtorin.

I tregova drejtorit

qe doja të hapja një klub biçikletash malore në këtë vënd

dhe në parim doja te merrja të rinjte

nga këtu atje.

Dhe i thashë ," Te gjejmë një mënyrë

qe te bëjmë të mundur ti nxjerrim 10 fëmijë një herë në javë

me biciklete gjatë verës në qytet."

Dhe drejtori ishte i kënaqur ,

dhe ai tha qe mendonte për mua që isha pak i shkarë

dhe ai më tha,

" Ky vënd është një burg. Keta djem janë kriminele.

Këta duhet të qëndrojnë të mbyllur.

Nuk duhet të dalin jashtë."

Dhe prapseprape, ne filluam te flasim rreth kësaj,

dhe një gje solli tjetrën.

Dhe unë nuk mund ta imagjinoj vehten

te shkoj në një burg shtetëror në New Jersey

e të bëj këtë propozim,

por duke qënë se jemi në Izrael,

drejtori në nje fare mënyre e bëri të mundur.

Dhe kështu dy muaj më vonë,

ne e gjetëm vehten tonë"në hapsirë"--

unë,

dhe 10 të rinjt e burgosur

dhe një djalosh i mrekullueshëm i quajtur Russ,

që më vonë u bë miku im i mirë

dhe partneri im në këtë projekt.

Dhe gjate disa javësh, unë kisha një kënaqësi të pa masë

që t'i tregoja këtyre djemve

botën e lirisë së plotë,

një botë që konsiston në pamje perallore

si këto --

dhe cdo gje qe ju shihni është pa dyshim në Izrael --

po ashtu hasëm

me të gjitha llojet e krijesave

të të gjitha llojeve te madhesisë,

ngjyrave,formave,

etj.

Pavarësisht nga kjo bukuri,

fillimi ishte jashtë mase i sikletshem.

Çdo pengesë e vogël

çdo e përpjetë e vogel

do ti shkatonte djemve

të ndalojnë ne shteg e te dorezohen.

Kështu që patem shumë të tilla gjëra.

Unë zbulova që ata kishin kaluar një kohe të veshtirë

duke u perballuar me pengesa dhe vështirësi--

jo për shkak se nuk ishin mirë fizikisht.

Por për vet faktin se pse ata përfunduan aty .

Dhe u bëra shumë e më shumë i shqetësuar,

sepse une isha aty

jo vetem qe te isha aty me ta,

por gjithashtu per te cikluar e krijuar nje skuader

dhe nuk dija cfare te beja.

Tani, me lejoni t'ju jap nje shembull.

Ne jemi duke shkuar poshte kodres ne nje terren shkembor

dhe Alex-it i ngec rrota e parë

në një nga këto te çarat këtu.

Kështu që ai rrëxohet,

dhe vritet lehtë,

por kjo nuk e ndalon atë për tu ngritur prapë

dhe fillon te hidhet lartë e poshtë mbi biçikletën e tij

dhe te shaje keqas.

Më pas ai hedh helmetën e tij në ajer.

Çanta e shpinës se tij bie në një tjetër vënd.

Dhe më pas ai vrapon te pema më e afërt

dhe fillon të thyeje degët dhe të gjuaje me gurë

dhe të mallkonte në mënyrë që nuk e kisha dëgjuar ndonjeherë.

Dhe unë që qëndroj atje,

duke parë këtë skenë

me nje mosbesim te plote,

duke mos ditur cfare te bej.

Une jam mesuar me algoritma

dhe struktura te dhenash

dhe studente shume te motivuar,

dhe asgje ne pervojen time

nuk kishte të bënte

me një nje adoshent të nxehur dhe dhunues

në mes të humbëtires.

Dhe ju duhet të kuptoni që këto incidente

nuk ndodhën ne vënde të përshatshme.

Ato ndodhën në vënde si këto,

në shkretëtiren Judease,

20 larg rrugës më të afërt.

Dhe ajo ç'fare ju nuk shikoni në këtë pikturë

është që diku aty në mes këtyre djemëve

është një adoleshent që është ulur në një shkëmb,

duke thënë, "Unë nuk do të lëviz qe këtej. Harrojeni këtë.

Boll."

Hë pra, ky është një problem

sepse në një menyrë apo tjetrën, ti duhet ta bësh këtë djalë të lëvizë,

sepse së shpejti bie nata dhe është e rrezikshme.

Mu deshën disa incidente të tilla që të gjeja zgjidhjen se çfare duhet të bëja.

Në fillim , ishte një tmerr.

U përpoqa me fjalë të serta dhe kërcenuese

por nuk pati asnjë rezultat.

Kjo është ajo ç'ka ata kanë kaluar gjatë jetës së tyre.

Dhe ne nje moment unë kuptova

që kur një fëmijë si ky është në këtë gjëndje,

gjëja më e mirë që ti mund të bësh

është te rrish sa me afër tij qe të jetë e mundur ,

gjë që është e vështirë

sepse ajo që ti do është që të ikësh.

Por kjo është ajo që ai ka përjetuar gjatë gjjithë jets së tij,

njerëz që i largohen atij .

Kështu që ajo që ti duhet te bësh është ti rrish afër atij

dhe ti afrohesh

dhe duke e ledhatuar tek shpatullat

ose ti japësh një copë çokollate.

Pra do ti thoja, " Alex, Unë e di që është tmerësisht e vështirë.

Pse nuk pushon për disa minuta

dhe pastaj vazhdojmë."

" Largohu ti maniak-psikopat.

Pse na solle në këte vend të mallkuar?"

Dhe unë që i thosha, "Qetësohu Alex.

Merre këtë copë çokollatë."

Dhe Alex që bënte "Arrrrggg!"

Sepse duke të kuptoni

që në këto udhëtime ne jemi vazhdimisht të uritur --

dhe mbas saj po ashtu.

Po kush është Alexi, për të filluar ?

Ai është 17 vjeç.

Kur ai ishte 8-vjeç,

dikush e e nisi me anije për në Odessa

dhe e dërgoi atë në Israel

për hesap të tij.

Dhe ai përfundoi në jug të Tel Aviv-it

dhe nuk pati fat

te sistemohej diku

dhe bridhte rrugëve

dhe ai u bë një anëtar gangsterash i spikatur.

Dhe ai kaloi 10 vjetë të jetës së tij

në vetëm dy vënde,

në lagje të varfra dhe në burgun e shtetit,

kur ai bëri dy vitet e fundit

përpara se te mbaronte së uluri në atë shkëmb aty.

Dhe kështu që me këtë djalë

ishte abuzuar ,

i braktisur, i injoruar, i tradhtuar

pothuajse nga çdo i rritur që takonte.

Kështu që për këtë djalë,

kur një i rritur që mëson ta respektoje qëndron afër tij

dhe nuk largohet prej tij

në çdo situatë,

pavarsisht se si ai sillet,

është një experiencë e forte sheruese.

Ishte nje akt i pranimit te pakushtezuar,

dicka qe ai nuk e ka pasur kurre.

Dua te them disa fjale rreth ketij vizioni.

Kur une filova kete program kater vite me pare,

Kisha nje plan origjinal

qe te krijoja nje skuader

me fitues te dores se dyte.

Kisha nje pamje te Lance Armstrong

ne mendjen time.

Dhe kjo me mori saktësisht dy muaj

me një stermundim të madh

për të kuptuar që ky vizion

s'kishte vend,

dhe që atje ishte një vizion tjeter

shume me i rëndësishëm

dhe akoma me i përshtatshëm.

Dhe e gjitha filoi të më qartësohej mua në këtë projekt,

që qëllimi i këtyre udhëtimeve

duhet aktualisht

të ekspozojë fëmijët

në një gjë vetëm:dashuria.

Për të dashuruar vëndin, kodrat e larta

dhe ato poshtë,

për të gjtha krijesat e cuditëshme që na rrethojnë ne --

kafshët, bimët,

insektet --

dashuri dhe respekt

për djemtë e tjerë në skuadrën tënde,

në skuadrën e biçikletave,

dhe më e rëndësishmja,

dashuri dhe respekt për veten tënde,

që është diçka

që atyre vërtet i mungon.

Sëbashku me djemtë,

Unë gjithashtu kalova përmes nje transformimi te çuditshëm.

unë vij nga një botë e pamëshirshme

e shkencës dhe teknologjisë së lartë.

Unë mendoja që arsyeja dhe logjika

dhe udhëtimi i papërkulshëm

ishin rrugët e vetme që i bëne të mundura gjerat.

Dhe përpara se të punoja me fëmijët,

cdo gjë që bëra me ta,

ose çdo gjë që unë e bëra vetë

ishte e imagjinuar të bëhej perfekt,

ideale, optimale,

por pasi punova me ta për disa kohë,

Unë zbulova virtutet e mëdha të ndjeshmërisë

dhe përkulshmërisë

dhe duke qënë i aftë për të filluar me disa vizione,

dhe nqse vizioni nuk do të funksiononte, asgje s'do të ndodhte.

E gjitha ajo që duhet të bëni është të luani me atë, ta ndryshoni pak atë

dhe te sajoni diçka që të ndihmojë, që funksionon.

Kështu që tani, unë ndiej

që këto janë principet e mia ,

dhe nqs juve nuk do i pëlqeni ato,

Unë kam të tjera.

( Të qeshura )

( Duartrokitje )

Dhe një nga këto principe

është fokusimi.

Përpara cdo udhëtimi

ne uleshim bashkë me djemtë,

dhe u jepnim atyre një fjalë

për të menduar gjatë udhëtimit.

Ti duhet të fokusoje vëmëdjen e tyre mbi diçka

sepse shumë gjëra ndodhin.

Kështu që janë fjalë si "puna në grup"

ose "përballim"

ose madje koncepte më te komplikuara

si " burim shpërndarje"

ose " perspektiva" një fjalë që ata nuk e kupojnë.

Ju e dini, perspektiva

është një gjë shumë e rëndësishme

strategji jetike

që udhëtimi në mal mund të mësojë ty.

Unë i them fëmijëve

kur ata mundohen të ngjisin ndonjë kodër

dhe une e ndjej që ata nuk mund t'ia dalin dot,

vërtetë të ndihmon të injorosh pengesat e menjëhershme

dhe ngrin kokën dhe hedh sytë vërdallë

dhe shikon pamjen rreth teje qe rritet.

Fjalë për fjalë të shtyn ty përpara.

Kjo është se cfare eshte perspektiva.

Ose ju mund gjithashtu të shikoni mbrapa ne kohë

dhe të kuptosh që ti ke tashmë mposhtur

male më të larte perpara .

Dhe ja se si ata zhvillojnë vetë-vlerësim.

Tani, më lejoni t'ju japë një shembull se si ajo funksionon,

Ti je me biçikletëm tënde nga fillimi i Shkurtit.

Ështe shumë ftohtë, dhe ti je duke qëndruar në një nga këto ditë me shi,

dhe është shi i imët

i ftohtë dhe i freskët,

dhe ti je duke qëndruar, le të themi, ne Yokneam.

Dhe ti sheh lart ne qiell përmes një vrime tek retë

ti sheh manastirin aty tek maja e Muhraka --

aty ishe supozuar të ngjiteshe tani --

dhe ti thua, "Nuk ka asnje menyre qe të arrij atje."

Dhe ende, dy orë më vonë

ti e gjen veten tënde duke qëndruar në majën e këtij manastiri,

i njollosur me baltë,

gjak dhe i djersitur.

Dhe ti shikon poshtë tek Yokneam;

çdo gjë është kaq e vogël dhe mikroskopike.

Dhe ti thua, " hej, Alex. Shikoje atë fushë parkingu ku ne filuam.

Ështe kaq e madhe.

Unë nuk mund ta besoj që ja dola."

Dhe kjo është pika

kur ti fillon ta duash veten tënde.

Dhe kështu ne folëm rreth

atyre fjalëve speciale që ne i mësuam atyre.

Dhe tek fundi i çdo udhëtimi, ne ulemi sëbashku

dhe ndajmë momentet

në të cilat ato fjalë speciale të ditës

i shtynë dhe bënë një ndryshim

dhe këto bisedime

mund të jenë shumë frymëzuese.

Në një nga ato ditë, një nga djemtë njherë tha,

"Kur ne kalojmë mbi këtë vargmal

duke e parë nga lart Detin e vdekur --

dhe ai e ka fjalën për këtë vënd këtu --

" Mua mu kujtua

dita që unë lashë fshatin tim në Etiopi

dhe u larguam bashkë me vëllanë tim.

Ne ecëm 120 kilometra

derisa arritëm në Sudan.

Ky ishte i vetmi vënd ku për herë te parë gjetëm disa furnizime me ujë.

Dhe ai vazhdon te tregoje, dhe cdonjeri e shikon atë si një hero,

ndoshta për herë të parë në jetën e tij.

Dhe ai thotë -- sepse unë gjithashtu kam biçiklista vullnetarë me mua,

të rritur, te cilët janë ulur atje

duke e dëgjuar atë --

dhe ai që thotë, "Dhe kjo ishte vetëm filimi

i një prove të rëndë

derisa ne përfunduam në Israel.

Dhe vetëm tani, " ai thotë,

"Unë po filloj të kuptoj ku ndodhem,

dhe aktualisht më pëlqen."

Tani më kujtohet, kur ai e tha atë,

Une ndjeva mornica mbi trupin tim

sepse ai tha që duke parë nga lart Malet Moab këtu mbrapa.

Ky është vëndi ku nga e ka prejardhjen Joshua

dhe kaloi Jordaninë

dhe udhëhoqi njerit e Izraelit ne tokën e Kanna-it

3,000 vjet më parë

në këtë pjesë e fundit

të udhëtimit nga Afrika.

Dhe kështu, perspektiva

dhe konteksti dhe historia

luajnë momente kyc

nga mënyra se si Unë planifikoj udhëtimet

me djemtë e mi.

Ne vizituam Kibbutzim

që ishte themeluar nga të mbijetuarit e Holocaustit.

Ne eksploruam gërmadhat

e fshatrave të Palestinës,

dhe diskutuam se si ato kishin përfunduar në gërmadha.

Dhe ne kalum përmes shumë germadhave

te vëndbanimeve Hebraike, atyre Nabatike,

vëndbanime Cannanite --

tree-, katër, pesë mijë vjetë te vjetra.

Dhe përmes këtij përshkrimi

që është historia e këtij shteti,

djemtë morën

atë që është ndoshta më e rëndësishme

vlerën ne edukatë,

dhe ajo është kuptimi që jeta është komplekse,

dhe s'ka as të zezë dhe të bardhë.

Dhe duke vlerësuar kopmleksitetin,

ata bëhen më tolerant,

dhe toleranca të çon tek shpresa.

Unë dal me këta djem njëherë ne javë,

çdo të Martë.

Këtu është nje fotografi që bëra të Martën -- më pak se një javë më parë --

unë do dal me ta nesër gjithashtu.

Në çdo udhëtim

Unë gjithmonë mbaroj duke ndaluar tek nje nga këto vënde te pabesueshëm,

duke marrë këtë pejzazh rreth meje,

dhe unë ndihem i bekuar dhe me fat

që jam gjallë,

dhe që ndjej çdo fibër

të trupit që me dhemb.

Dhe unë ndihem i bekuar dhe me fat

që 15 vjet më parë

Unë kisha kurajon të hiqja dorë

nga poziciononi permanent tek universitetin e NY

dhe të kthehesha ne qytetin mëmë

ku unë mund të bëjë këto udhëtime të pabesueshme

me këtë grup djemsh fatkeq

që vijnë nga Etiopia

nga Marroku dhe nga Russia.

Dhe unë ndihem i bekuar dhe me fat

që çdo javë, çdo të Martë --

dhe aktualisht çdo të Premte gjithashtu --

Unë mundem perseri të festoj

palcën e kockave te mia

esencën e të jetuarit ne majë te Izraelit.

Falemiderit

( Duartrokitje )