Jak zaprzyjaźniłam się z rzeczywistością

Z charakterystycznym humorem i mądrością, Emily Levine podejmuje ostatnie wyzwanie w roli komika-filozofa: sprawia, że śmierć jest zabawna. W tej osobistej przemowie zabiera nas w podróż, w której zaprzyjaźniła się
z rzeczywistością i pogodziła ze śmiercią. Leivine stwierdza: "Życie to wielki dar. Wzbogacasz je najlepiej, jak możesz, a potem je oddajesz".

Na początek powiem wam coś,
co u mojej babci

wywołałby alarm pięciu "oj".

"Oj-oj-oj-oj-oj".

(Śmiech)

A jest to... Jesteście gotowi?

OK.

Mam raka płuc w czwartym
stopniu zaawansowania.

Och wiem, "biedna ja".

Ale ja tak się nie czuję.

Jestem z tym pogodzona.

Ta sytuacja ma pewne zalety,

nie każdy może przyjąć takie
niefrasobliwe podejście.

Nie mam małych dzieci.

Mam dorosłą córkę, która jest
cudowna, szczęśliwa i wspaniała.

Nie muszę martwić się o finanse.

Mój rak nie jest zbyt złośliwy.

Jest w sumie jak demokratyczny przywódca.

(Śmiech)

Nie jest przekonany, że wygra.

Ogólnie rzecz biorąc siedzi sobie i czeka,

aż Goldman Sachs da mu trochę kasy.

(Śmiech)

(Brawa)

Najlepsze z tego wszystkiego jest to,

że mam na koncie duże osiągnięcie.

Tak.

Rok temu jeszcze o tym nie wiedziałam,
kiedy ktoś napisał do mnie na Twitterze.

A oto co napisali:

"Jesteś odpowiedzialna

za ocipienie amerykańskich samców"

(Śmiech)

(Brawa)

Nie żebym zgarniała
wszystkie zasługi, ale...

(Śmiech)

Ale co, jeśli nie macie moich zalet?

Jedyną radę jaką mogę wam dać,
to zrobienie tego samego co ja.

Zaprzyjaźnijcie się z rzeczywistością.

Nie można mieć gorszych relacji
z rzeczywistością niż te, które miałam ja.

Nawet od samego początku

rzeczywistość mi się nie podobała.

Gdyby był Tinder w czasach,
gdy spotkałam się z rzeczywistością,

przesunęłabym w lewo

i wszystko dawno by się skończyło.

(Śmiech)

Rzeczywistość i ja

nie mamy tych samych wartości, czy celów,

(Śmiech)

Szczerze mówiąc ja nie mam celów.

Mam fantazje.

A fantazje są dokładnie takie jak cele,
tyle że bez wysiłku.

(Śmiech)

(Brawa)

Nie jestem wielką fanką wysiłku,

ale wiecie jak jest.

Trzeba iść do przodu, iść, iść, iść,

za pomocą przedstawiciela rzeczywistości,
funkcji wykonawczej mózgu.

Jedną z zalet śmierci jest fakt,

że funkcja wykonawcza mózgu
już nie będzie mną pomiatać.

(Śmiech)

Ale wydarzyło się coś,

dzięki czemu zdałam sobie sprawę,

że rzeczywistość może
nie być rzeczywistością.

Było tak.

Chciałam żeby rzeczywistość
zostawiła mnie w świętym spokoju.

Ale jednocześnie chciałam mieć ten
święty spokój w ładnym domu,

z kuchenką marki Wolf i lodówką Sub-Zero,

prywatnymi lekcjami jogi.

Wylądowałam w dziale rozwoju Disneya.

Pewnego dnia byłam w nowym biurze

przy ulicy Dwóch Gapciów.

(Śmiech)

Rzeczywistość była zdania,
że powinnam być dumna.

(Śmiech)

Gapiłam się na prezent, który dostałam
w celu uczczenia mojego przyjazdu.

Nie na wazon Lalique'a, czy fortepian,
który podobno niektórzy dostali,

ale na prawie metrową,
wypchaną Myszkę Miki

(Śmiech)

z katalogiem, na wypadek gdybym
chciała zamówić coś jeszcze,

co nie gryzłoby się z moją estetyką.

(Śmiech)

Kiedy sprawdziłam w katalogu,

ile ta 90-centymetrowa mysz kosztuje,

do której opisu użyto określenia...

"rzeczywistych rozmiarów".

(Śmiech)

Wtedy się zorientowałam.

Rzeczywistość nie była "rzeczywistością".

Rzeczywistość była oszustem.

Zanurkowałam w świat
fizyki kwantowej i teorii chaosu,

żeby spróbować znaleźć
prawdziwą rzeczywistość

i właśnie skończyłam film.

Tak! Wreszcie skończyłam!

Film o tym wszystkim,

nie będę się w to zagłębiać.

Po skończeniu filmu złamałam nogę.

Nie chciała się wyleczyć,

rok później musiałam mieć
kolejną operację,

po której rekonwalescencja też zajęła rok,

Dwa lata na wózku.

Właśnie wtedy zetknęłam się
z prawdziwą rzeczywistością.

Z ograniczeniami.

Te same ograniczenia,
którym zaprzeczałam całe życie,

którym umykałam i ignorowałam,

były prawdziwe

i musiałam się z nimi zmierzyć,

poświęcając im wyobraźnię,
kreatywność i umiejętności.

Okazało się, że świetnie sobie radzę
z tą rzeczywistością.

Nie przeszłam po tym
do porządku dziennego.

Zakochałam się.

I powinnam była wiedzieć,

biorąc pod uwagę mój równie chwiejny
związek z duchem czasu...

Wtrącę tylko, czy ktoś reflektuje
na magnetowid Betamax?

(Śmiech)

Więc mogłam wiedzieć, że jak tylko
zakocham się w rzeczywistości,

reszta kraju zdecyduje się pójść
w przeciwnym kierunku.

(Śmiech)

Ale nie przyszłam tutaj żeby mówić
o Trumpie, alternatywnej prawicy,

zaprzeczaniu zmianom klimatycznym,
czy nawet o producentach tej rzeczy,

którą ja nazwałabym pudełkiem,

gdyby nie fakt, że jest tu napisane:

"To nie jest pudełko".

(Śmiech)

Oni robią ze mnie wariata.

(Śmiech)

(Brawa)

Chcę opowiedzieć

o osobistym wyzwaniu z rzeczywistością,

które biorę bardzo do siebie.

Chcę je poprzedzić stwierdzeniem,
że uwielbiam naukę.

Mam, nie będąc naukowcem,

nieprawdopodobną umiejętność rozumienia
wszystkiego, co jest z nią związane,

poza samą nauką,

(Śmiech)

matematyką.

Ale najbardziej odjechane
pojęcia mają dla mnie sens.

Teoria strun.

Idea, że cała rzeczywistość powstaje
z wibracji tych malutkich...

Ja nazywam to "Wielkim Brzdękiem",

(Śmiech)

cząstek dualizmu korpuskularno-falowego.

Idea, że jedna rzecz może
przejawiać się jako dwie rzeczy...

Rozumiecie?

Że foton może przejawiać się
jako fala lub jako cząstka

pokrywa się z moją własną intuicją,

że ludzie są dobrzy i źli,

koncepcje poprawne i niepoprawne,

że Freud miał rację z zazdrością o penisa,

ale mylił się, u kogo występuje.

(Śmiech)

(Brawa)

Dziękuję.

(Brawa)

Jest też pewien wariant tej teorii,

według której rzeczywistość
jest jak dwie rzeczy,

ale tak naprawdę to interakcja
tych dwóch rzeczy,

tak jak przestrzeń i czas,

masa i energia,

oraz życie i śmierć.

Więc nie rozumiem,

najzwyczajniej w świecie
nie rozumiem postawy ludzi

chcących "pokonać śmierć",
"przezwyciężyć śmierć".

Niby jak to się robi?

Jak pokonuje się śmierć
bez zabijania życia?

Dla mnie nie ma to sensu.

Muszę też przyznać,

że wydaje mi się to być
bardzo niewdzięczne.

Dostajesz ten wspaniały dar,

życie,

ale zachowujesz się jakbyś poprosił
Mikołaja o Rolls-Royce'a Silver Shadow,

a dostał wirówkę do sałaty.

Wiecie, jak to jest z wołowiną.

Ma datę przydatności do spożycia,

ale to śmierć jest zerwaniem umowy.

Nie czaję tego.

Nie rozumiem.

Dla mnie to brak szacunku.

Brak szacunku do natury.

Pomysł, że zdominujemy naturę,

że zawładniemy naturą,

że natura jest zbyt słaba,
by oprzeć się naszemu intelektowi.

Nie, nie sądzę.

Myślę, że jeśli naprawdę studiowaliście
fizykę kwantową, jak ja,

no dobra, przeczytałam maila
od kogoś, kto ją studiował, ale..

(Śmiech)

Musicie zrozumieć,

że nie żyjemy już w świecie koncepcji
wielkiego zegara Newtona.

Żyjemy we wszechświecie skórki bananowej.

Nigdy nie będziemy w stanie
wiedzieć wszystkiego

lub kontrolować wszystkiego,

lub wszystko przewidzieć.

Natura jest jak autonomiczny samochód.

Najlepsze, co możemy zrobić to to,
co stara kobieta w dowcipie.

Nie wiem, czy go znacie.

Stara kobieta prowadzi samochód,

z córką w średnim wieku
na fotelu pasażera.

Przejeżdża na czerwonym świetle.

Córka nie chce powiedzieć niczego,
co zabrzmiałoby jak:

"Jesteś za stara, by prowadzić",

więc nie mówi nic.

Za chwilę sytuacja powtarza się
na kolejnych światłach,

więc córka najtaktowniej,
jak tylko się da mówi:

"Mamo, masz świadomość,

że dwa razy przejechałaś na czerwonym?"

Matka na to: "To ja prowadzę?"

(Śmiech)

(Brawa)

Więc...

teraz zrobię pewien mentalny skok,

co będzie dla mnie łatwizną, bo jestem
Evelem Knievelem mentalnych skoków.

Napis na mojej tablicy rejestracyjnej to:

"Cogito, ergo zoom".

Mam nadzieję, że zgodzicie się tu ze mną.

Moim największym problemem
z nastawieniem pokonania śmierci jest to,

że jeśli jesteś przeciwko śmierci,

dla mnie jesteś przeciwko życiu,

czyli jesteś też przeciwko naturze,

co oznacza też, że jesteś
przeciwko kobietom,

bo kobiety od dawna
utożsamia się z naturą.

Moim źródłem wiedzy
w tej kwestii jest Hannah Arendt,

niemiecka filozof, która napisała
książkę "Kondycja ludzka".

Mówi w niej, że pracę tradycyjnie

utożsamia się z człowiekiem.

Praca jest czymś, co pochodzi z głowy,

co wymyślamy,

co tworzymy,

co zostawiamy po sobie na świecie.

Z kolei wysiłek utożsamia się z ciałem.

Z ludźmi, którzy go wykonują

lub go znoszą.

Więc dla mnie

postawa, która temu przeczy,

która przeczy temu, że jesteśmy
w harmonii z biorytmami,

cyklicznymi rytmami wszechświata,

nie tworzy przyjaznego
środowiska dla kobiet

czy dla ludzi utożsamianych z wysiłkiem,

a mianowicie,

ludzi, których identyfikujemy jako
potomków niewolników

czy ludzi wykonujących pracę fizyczną.

Więc z punktu widzenia wszechświata
skórki bananowej wygląda to tak,

jak też z nastawienia, które ja
nazywam "Wszechświatem Emilii":

Po pierwsze,

jestem niesamowicie wdzięczna za życie,

ale nie chcę być nieśmiertelna.

Nie pragnę żeby moje imię
żyło dłużej niż ja.

Tak na prawdę, wcale tego nie chcę,

bo z moich obserwacji wynika,

że bez względu na to jak miły jesteś,
czy jak błyskotliwy,

czy jak utalentowany,

50 lat po śmierci ludzie
i tak zwrócą się przeciwko tobie.

(Śmiech)

Mam na to dowód.

Nagłówek z "Los Angeles Times"

"Anna Frank: Jednak wcale nie taka miła".

(Śmiech)

Kocham być w harmonii

z cyklicznymi rytmami wszechświata.

To jest tak niezwykłe w życiu:

jest cyklem tworzenia,

niszczenia,

regeneracji.

"Ja" jestem tylko zgrupowaniem cząsteczek,

które ułożyły się w tej formie,

i które rozłożą się,

udostępnią swoje części składowe naturze

i będą mogły stworzyć inny wzór.

Mnie to bardzo ekscytuje i sprawia,

że jestem jeszcze wdzięczniejsza,
za bycie częścią tego procesu.

Wiecie,

patrzę teraz na śmierć tak,
jak patrzył na nią niemiecki biolog

Andreas Weber,

czyli jak na część ekonomii dawania.

Dostajesz ten wielki dar, życie,

wzbogacasz je najlepiej jak potrafisz,

a potem je oddajesz.

Ciotka Mame powiedziała:
"Życie jest bankietem".

Ja już się najadłam.

Miałam olbrzymi apetyt na życie,

skonsumowałam je,

ale na łożu śmierci,
to ja będę skonsumowana.

Pogrzebią mnie taką, jaka jestem,

a tam zaproszę każdego mikroba,

detrytusa,

i destruenta,

żeby się najadły.

Mam nadzieję, że będę
dla nich palce lizać.

(Śmiech)

Naprawdę.

Najlepszą rzeczą w moim podejściu jest to,
że myślę, że jest prawdziwe.

Możecie to zobaczyć.

Możecie to zaobserwować.

To się dzieje na prawdę.

Może nie moje wzbogacanie daru,

tu się nie wypowiem,

ale moje życie na pewno było
wzbogacone ludźmi.

Dzięki TED,

poznałam całą masę ludzi,

którzy wzbogacili moje życie,

włączając Tricię McGills,
projektantkę mojej strony internetowej,

która pracuje z moją wspaniałą córką,

żebym na tej stronie

nie musiała robić nic poza pisaniem bloga.

Nie muszę używać
funkcji wykonawczej mózgu...

Ha, ha, ha, wygrałam!

(Śmiech)

Jestem wam tak bardzo wdzięczna.

Nie chcę powiedzieć "widowni",

bo tak na prawdę nie postrzegam
nas jako dwa odrębne podmioty.

Myślę o nas w kategoriach
fizyki kwantowej.

Fizycy kwantowi nie są do końca
pewni, co się dzieje,

gdy fala zamienia się w cząstkę.

Są różne teorie,

załamanie się funkcji falowej,

dekoherencja...

Ale wszyscy zgadzają się
co do jednej rzeczy:

że rzeczywistość pojawia się
jako wynik interakcji.

(Łamiącym się głosem) Wy też.

Każda widownia, którą miałam,

w przeszłości i obecnie.

Dziękuję że uczyniliście
moje życie prawdziwym.

(Brawa)

Dziękuję.

(Brawa)

Dziękuję.

(Brawa)

Dziękuję.

(Brawa)

Dziękuję.