Hoe ik bevriend raakte met de werkelijkheid

Met haar typische humor en wijsheid gaat Emily Levine haar grootste uitdaging als komiek/filosoof te lijf: hoe maak je doodgaan leuk? In deze persoonlijke talk laat ze ons zie hoe ze bevriend raakte met de werkelijkheid -- en vrede sloot met de dood. Het leven is een enorm geschenk, zegt ze: "Je verrijkt het zo goed je kunt en dan lever je het weer in."

Ik ga jullie eerst iets vertellen

dat bij mijn grootmoeder
een vijf-oj-alarm had af doen gaan:

oj-oj-oj-oj-oj.

(Gelach)

En dat is ... Ben je er klaar voor?

Oké.

Ik heb longkanker in stadium 4.

Ik weet het: "Arme ik."

Zo voel ik het niet.

Ik kan het zo goed accepteren.

Toegegeven, ik ben bevoordeeld --

niet iedereen kan daar
zo luchtig over doen.

Ik heb geen jonge kinderen;

ik heb een volwassen, briljante,
gelukkige, prachtige dochter.

Ik heb geen grote financiële problemen.

Mijn kanker is niet zo agressief.

Beetje als de leiding van de Democraten --

(Gelach)

niet overtuigd dat ze kunnen winnen.

Het zit daar maar een beetje te wachten
tot Goldman Sachs weer wat geld geeft.

(Gelach)

(Applaus)

O! En het beste nog:

ik heb iets bijzonders bewerkstelligd.

Ja.

Ik wist het niet eens
tot iemand me vorig jaar tweette.

En ze zeiden dit:

"Je bent verantwoordelijk

voor de watjes-cultuur
onder de Amerikaanse mannen."

(Gelach)

(Applaus)

Niet dat ik dat
alleen heb gedaan, maar ...

(Gelach)

Maar wat als je niet
zo bevoorrecht bent als ik?

Het enige wat ik je kan aanbevelen
is hetzelfde te doen als ik:

vrienden worden met de realiteit.

Je kunt geen slechtere relatie hebben
met de realiteit dan ik had.

Vanaf het prille begin

had ik al niks met de realiteit.

Als er Tinder was geweest
toen ik de realiteit ontmoette,

had ik naar links geveegd
en ik was van het hele gedoe af geweest.

(Gelach)

En de realiteit en ik,

we hebben niet dezelfde
normen, waarden of doelen --

(Gelach)

Ik zal je eerlijk zeggen:
ik heb geen doelen,

ik heb fantasieën.

Het zijn net doelen maar dan zonder
dat je er iets voor hoeft te doen.

(Gelach)

(Applaus)

Ik ben geen fan van hard werken,

maar je kent de realiteit --

gaan, gaan, gaan, gaan! --

dat doet zijn agent,
de executieve functies --

een van de voordelen van doodgaan:

dan hebben mijn executieve functies
niemand meer om op te jutten.

(Gelach)

Maar er gebeurde iets

waardoor ik erachter kwam

dat de realiteit
misschien de realiteit niet is.

Wat er gebeurde was --

kijk, ik wilde eigenlijk gewoon
dat de realiteit me met rust liet,

maar dan wel in een leuk huis

met de best denkbare
inbouw-keukenapparatuur,

privé yogalessen --

dat ik terechtkwam in een baan bij Disney.

En ik zat op een dag
in mijn nieuwe kantoor

op Dopeystraat nummer 2 --

(Gelach)

waarvan de realiteit vond
dat ik daar trots op mocht zijn ...

(Gelach)

En ik zit te kijken naar het geschenk
waarmee ze me verwelkomden --

geen Lalique vaas of de vleugel
waar anderen me over hadden verteld,

maar een één meter hoge Mickey Mouse

(Gelach)

met een catalogus --

voor het geval dat ik nog meer
lelijke dingen wou bestellen.

(Gelach)

En toen ik in de catalogus opzocht

wat deze meterhoge muis moest kosten,

zag ik dat hij zo werd omschreven:

"Levensgroot."

(Gelach)

Toen wist ik het.

De realiteit was geen 'realiteit'.

De realiteit was een bedrieger.

Dus dook ik in kwantumfysica
en chaos-theorie

om de echte realiteit te vinden

en ik heb net een film afgemaakt --

ja, eindelijk af! --

daarover,

dus daar ga ik nu niet op in,

maar het was pas
nadat we die film hadden gemaakt

en ik mijn been brak
en het maar niet wou helen,

zodat ze het een jaar later
opnieuw moesten opereren,

en ook dat duurde weer een jaar --

twee jaar in een rolstoel,

en toen maakte ik echt kennis
met de realiteit:

grenzen.

De grenzen die ik
mijn hele leven had ontkend

en overtreden en genegeerd

waren echt,

en daar moest ik het mee doen

en dat vergde verbeelding,
creativiteit en al mijn vaardigheden.

Het bleek dat ik heel goed was
in echte realiteit.

Ik accepteerde haar niet alleen,

ik werd er verliefd op.

Ik had het kunnen weten,

gezien mijn dito twijfelachtige
relatie met de tijdgeest ...

Laat ik het zo zeggen:
als je nog een Betamax zoekt ...

(Gelach)

Ik had kunnen weten dat
zodra ik verliefd werd op de realiteit,

de rest van het land
juist de andere kant op zou gaan.

(Gelach)

Maar ik ga het niet hebben

over Trump of de 'alt-right'
of klimaatverandering-ontkenners

of zelfs over de makers hiervan,

wat ik een doos zou noemen,

maar nou hebben ze hier geschreven:

"Dit is geen doos."

(Gelach)

Ze proberen me gek te maken.

(Gelach)

(Applaus)

Waar ik het wel over wil hebben

is een persoonlijke
strijd met de realiteit

die ik persoonlijk opvat,

en laat ik vooraf zeggen
dat ik gek ben op wetenschap.

Ik heb dit --

al ben ik zelf geen wetenschapper --

dit opmerkelijke vermogen
om alles over wetenschap te begrijpen,

behalve de wetenschap zelf --

(Gelach)

wiskunde dus.

Maar de wildste concepten snap ik gewoon.

Snaartheorie:

het idee dat de hele realiteit voortkomt
uit de vibraties van die minuscule --

Ik noem het 'De Grote Boing'.

(Gelach)

Dualiteit van golven en deeltjes:

het idee dat een ding zich
als twee dingen kan manifesteren ...

Snap je?

Dat een foton zich kan manifesteren
als een golf en als een deeltje

viel samen met mijn diepste intuïtie

dat mensen goed zijn én slecht,

dat ideeën goed zijn maar ook fout.

Freud had het goed dat penisnijd bestond,

maar had het mis over wie dat heeft.

(Gelach)

(Applaus)

Dank je wel.

(Applaus)

En dan heb je die variatie erop

die zegt dat de realiteit
lijkt op twee dingen

die feitelijk de interactie
tussen die twee blijkt te zijn,

zoals tijd-ruimte,

materie-energie,

en leven en dood.

Dus ik begrijp niet,

ik begrijp gewoon niet

wat de mensen bezielt
die de dood willen 'overwinnen'.

Hoe wil je dat doen dan?

Hoe ga je de dood overwinnen
zonder het leven te verliezen?

Ik snap het niet.

En, moet ik zeggen,

ik vind het niet bepaald dankbaar.

Ik bedoel, je krijgt
dit buitengewone geschenk --

het leven --

maar het is net of je Sinterklaas
had gevraagd om een Rolls-Royce

en je kreeg uiteindelijk een kaasschaaf.

Het punt is --

Het punt is de beperkte houdbaarheid.

De dood verpest het feestje.

Ik snap dat niet.

Ik snap niet --

voor mij is dat respectloos.

Je toont geen respect voor de natuur.

Het idee dat wij
de natuur er wel onder krijgen,

dat wij dat wel even zullen regelen,

dat de natuur geen partij is
voor ons intellect --

nee, daar geloof ik niet in.

Als je je net als ik
in kwantumfysica had verdiept --

nou ja, iemand stuurde me
er ooit een e-mail over --

(Gelach)

Je moet begrijpen

dat dit niet meer Newton's
voorspelbare universum is.

We leven in een bananenschil-universum

en we zullen nooit alles weten

of in de hand krijgen

of kunnen voorspellen.

De natuur is als een zelfsturende auto.

We kunnen nog het beste doen
als die oude vrouw in die grap --

Ik weet niet of je hem kent.

Een oude vrouw rijdt in haar auto

met haar dochter
van middelbare leeftijd naast haar

en die moeder rijdt
pardoes door een rood licht.

De dochter wil niks zeggen,

want dat klinkt al snel als
"Je bent te oud om te rijden."

Dus zegt ze maar niks.

Vervolgens rijdt die moeder
door nog een rood licht

en de dochter zegt zo tactvol mogelijk:

"Moeder, weet je wel

dat je door twee
rode lichten bent gereden?"

Waarop die moeder zegt: "O, rijdt ik?!"

(Gelach)

(Applaus)

Dus ...

En nu maak ik een gedachtesprong,

wat voor mij geen kunst is, want ik ben
de Evel Knievel van de gedachtesprongen;

op mijn kenteken staat:

"Ik denk, dus ik ga snel."

Ik hoop dat je me wilt volgen,

maar mijn echte probleem met dat idee
van het overwinnen van de dood

is dat als je anti-dood bent --

wat voor mij ook anti-leven betekent,

wat dan ook anti-natuur betekent --

je volgens mij ook anti-vrouw bent,

want vrouwen worden al lang
geïdentificeerd met de natuur.

Mijn bron hiervoor is Hannah Arendt,

de Duitse filosofe die het boek
'De menselijke conditie' schreef.

Daarin zegt ze dat van oudsher

werk wordt geassocieerd met mannen.

Werk komt uit het hoofd;

het is wat we uitvinden,

wat we verzinnen,

hoe we onze stempel op de wereld drukken.

Zwoegen, echter, wordt
geassocieerd met het lichaam.

Het wordt geassocieerd
met mensen die zwoegen

of die bevallen.

Dus voor mij

is een idee dat dat ontkent,

dat ontkent dat we tikken
volgens de klok van de bioritmen,

de cyclische ritmen van het universum,

een idee dat een onherbergzame
omgeving schept voor vrouwen

of voor mensen die worden
geassocieerd met zwoegen,

en daarmee bedoel ik

mensen die we zien
als nakomelingen van slaven

of mensen die zware
lichamelijke arbeid verrichten.

En zo ziet dat eruit

vanuit het perspectief
van een bananenschil-universum,

vanuit de wereld die ik
'Emily's universum' noem.

Ten eerste

ben ik ongelooflijk
dankbaar voor het leven,

maar zou ik niet onsterfelijk willen zijn.

Mijn naam hoeft mij
niet zo nodig te overleven.

Sterker nog: liever niet.

Want ik heb namelijk gezien

dat ongeacht hoe aardig en briljant

en getalenteerd je ook bent,

50 jaar na je dood
keren mensen zich tegen je.

(Gelach)

En dat kan ik bewijzen.

Een kop uit de Los Angeles Times:

"Anne Frank:
achteraf toch niet zo aardig."

(Gelach)

En ik dein ook juist zo graag mee
op de cyclische ritmes van het universum.

En dat is zo bijzonder aan het leven:

die cyclus van ontwikkeling,

afbraak,

vernieuwing.

'Ik' ben slechts een verzameling deeltjes

georganiseerd in dit patroon,

dat vervolgens uit elkaar valt
en weer beschikbaar komt

zodat de natuur al die deeltjes

weer in een nieuw patroon te gieten.

Ik vind dat zo opwindend

en ik wordt er alleen maar dankbaarder van
dat ik daarvan deel mag uitmaken.

Weet je,

ik zie de dood tegenwoordig

zoals de Duitse bioloog
Andreas Weber hem ziet.

Hij ziet het als onderdeel
van de gift-economie.

Je krijgt dit enorme geschenk, het leven,

je verrijkt het zo goed als je kunt

en dan geef je het weer terug.

Auntie Mame zei:
"Het leven is een feestmaal" --

nou, ik heb mijn best gedaan.

Ik heb mogen genieten
van een gezonde eetlust,

heb het leven geconsumeerd,

maar de dood zal mij consumeren.

Ik ga de grond in zoals ik ben

en daar nodig ieder iedere microbe

en 'detritus-er'

en reducent uit

om zich uit te leven --

ik denk dat ze me
zeer smakelijk zullen vinden.

(Gelach)

Echt waar.

Het beste aan mijn houding,
denk ik, is dat hij echt is.

Dat kun je zien.

Je kunt het bekijken.

Het gebeurt echt.

Nou, misschien niet
dat ik de gift verrijk,

dat kan ik moeilijk beoordelen --

maar mijn leven is zeker verrijkt
door andere mensen.

Door TED,

die me introduceerde
bij een heel netwerk van mensen

die mijn leven hebben verrijkt,

zoals Tricia McGillis,
de ontwerper van mijn website,

die samenwerkt met mijn prachtige dochter

om mijn website in iets om te toveren

waar ik alleen nog
een blog hoef te schrijven.

Dan heb ik de executieve
functies niet meer nodig ...

Ha, ha, ha, ik win!

(Gelach)

En ik ben jullie zo dankbaar.

Ik wil niet zeggen 'het publiek',

want ik zie ons niet echt
als twee afzonderlijke dingen.

Dat zie ik dus weer in termen
van kwantumfysica.

En weet je, kwantumfysici
weten niet precies wat er gebeurt

wanneer een golf een deeltje wordt.

Er zijn verschillende theorieën --

ineenstorten van de golffunctie,
decoherentie --

maar over één ding zijn ze het eens:

dat de realiteit tot stand komt
door een interactie.

(Met brekende stem) Dus jullie ook.

En elk publiek dat ik ooit had,

vroeger en nu.

Heel erg bedankt dat jullie
mijn leven tot realiteit brengen.

(Applaus)

Dank je.

(Applaus)

Dank je.

(Applaus)

Dank je.

(Applaus)

Dank je.