Inheemse kennis komt samen met wetenschap om klimaatverandering op te lossen

Om een probleem zo groot als klimaatverandering aan te pakken, hebben we zowel wetenschap als inheemse kennis nodig, zegt milieuactiviste Hindou Oumarou Ibrahim. In deze boeiende talk deelt ze hoe haar nomadengemeenschap in Tsjaad nauw samenwerkt met wetenschappers om bedreigde ecosystemen te herstellen -- en biedt ze lessen over het creëren van weerbaardere gemeenschappen.

Ik denk dat iedereen van jullie
een smartphone of een iPhone heeft

en waarschijnlijk heb je vanochtend
de weersomstandigheden gecheckt;

of het zou gaan regenen
en je een paraplu zou moeten meenemen,

of het zonnig zou worden
en je een zonnebril nodig zou hebben,

of dat het koud zou worden
en je een extra jas zou kunnen gebruiken.

Soms zal het je goede informatie geven,

maar soms niet.

Laat me je dit vertellen:

mijn beste app is mijn grootmoeder.

(Gelach)

Haar naam is Mamadda.

Ze kan je niet alleen vertellen
wat voor weer het vandaag zal worden,

maar ze kan dit voorspellen
voor de komende twaalf maanden.

Of het een goed regenseizoen wordt ...

of niet.

Ze kan je dit vertellen
door gewoon haar omgeving te observeren,

door het observeren van de windrichting,

de wolkenposities,

de vogelmigratie,

de grootte van fruit,

de bloemen.

Ze kan je dit vertellen door het gedrag
van haar eigen kudde te observeren.

Zo begrijpt zij meer van het weer
en het ecosysteem waarin zij leeft.

Ik kom uit een gemeenschap van veehouders.

Wij zijn nomaden.

We verhuizen van de ene
naar de andere plaats

om water en graasgebieden te vinden.

We kunnen per jaar wel duizend kilometer,
de grootte van Californië, afleggen.

En dit leven helpt ons om in harmonie
met ons ecosysteem te leven.

We begrijpen elkaar.

Voor ons is de natuur onze supermarkt,

waar we ons voedsel kunnen verzamelen

en ons water.

Het is onze apotheek,

waar we onze medicinale planten halen.

Maar het is ook onze school,

waar we leren hoe we de natuur
beter beschermen

en hoe het ons terug kan geven
wat we nodig hebben.

Maar met de impact
van klimaatsverandering,

ervaren we ook een ander effect.

De zoetwaterbron van mijn gemeenschap
behoort tot de top vijf in Afrika.

Dit is het Tsjaadmeer.

Toen mijn moeder geboren werd,

was het wateroppervlak van het Tsjaadmeer
ongeveer 25.000 vierkante kilometer groot.

Toen ik dertig jaar geleden geboren werd,

was het 10.000 vierkante kilometer.

En nu ...

is het wateroppervlak
nog ongeveer 1.200 vierkante kilometer.

Negentig procent van dit meer
is gewoon verdampt --

verdwenen.

En meer dan 40 miljoen mensen
leven rond dit meer

en zijn ervan afhankelijk.

Dat zijn de veehouders,

de vissers

en de boeren.

Zij kunnen niet rekenen op salaris
aan het einde van de maand.

Zij rekenen op regenval.

Zij rekenen op de gewassen die groeien

of de weide voor hun vee.

De afnemende middelen leiden ertoe

dat veel gemeenschappen
vechten voor die middelen.

Wie het eerst komt, het eerst maalt.

De volgende zal tot de dood
moeten vechten.

Klimaatverandering heeft dus effect
op onze leefwereld,

door ons sociale leven te veranderen.

Want de rol van man en vrouw
is anders in deze regio.

De man moet zijn familie voeden,

voor zijn gemeenschap zorgen

en als hij dat niet kan doen ...

is zijn waardigheid in gevaar.

Hij kan niets anders doen
om het terug te krijgen.

Klimaatverandering zorgt er dus voor
dat onze mannen vaak ver weg zijn.

Dat is migratie.

Ze kunnen naar een grote stad migreren,

waar ze zes tot twaalf maanden blijven
en een baan krijgen,

zodat ze geld kunnen terugsturen.

Als ze geen baan krijgen,

moeten ze in de Middellandse Zee springen

en naar Europa migreren.

Sommigen van hen overlijden daar,

maar dat houdt niemand tegen.

Natuurlijk is het rot
voor het ontvangende land,

meestal ontwikkelde landen.

Zij moeten zich aanpassen
om de migranten te ontvangen.

Maar wat denk je van de achterblijvers?

De vrouwen en kinderen,

die de rol van man moeten overnemen,

de rol van vrouw,

die zorg moeten dragen
voor veiligheid, voedsel en gezondheid

voor de hele familie,

zowel kinderen als ouderen.

Die vrouwen zijn dus mijn heldinnen.

Zij zijn namelijk vernieuwers.

Zij zijn probleemoplossers.

Zij maken de beperkte middelen groot
voor de gemeenschap.

Dat is mijn volk.

We gebruiken de traditionele kennis
van het inheemse volk

om betere veerkracht te krijgen,

zodat we kunnen overleven.

Onze kennis is niet alleen bedoeld
voor onze gemeenschappen.

Het is er om te worden gedeeld
met iedereen die met ons leeft.

En inheemse mensen over de hele wereld
redden 80% van de biodiversiteit.

Wetenschappers zeggen dat.

Inheemse mensen in de Amazone ...

Je vindt er de meest diverse ecosystemen,

beter dan nationale parken.

De inheemse mensen
in het Pacifische gebied,

de grootmoeders en grootvaders,

zij weten waar je na een orkaan
voedsel kunt halen.

De kennis van onze mensen
helpt ons omgaan --

en ook anderen --

met de gevolgen van klimaatverandering.

De wereld is aan het verliezen.

We zijn al 60% van de diersoorten verloren

en dit neemt elke dag toe.

Op een dag nam ik een wetenschapper mee
naar mijn gemeenschap.

Ik zei: "Je doet goede weersvoorspellingen
op televisie en radio,

maar wat dacht je ervan
om naar mijn volk te komen?"

En ze kwamen.

Ze zitten daar bij ons

en vanuit het niets begonnen we,
nomaden zijnde, onze spullen in te pakken.

Dus zij vragen: "Gaan we verhuizen?"

Ik antwoord: "Nee, we verhuizen niet,
het gaat zo regenen."

Ze zeggen: "Oh, er zijn geen wolken,
hoe weet je dat het gaat regenen?"

Wij zeggen: "Ja, het gaat regenen."

We pakken onze spullen in ...

en plotseling begint het hevig te regenen.

We zien de wetenschappers rondrennen,

ze verstoppen zich onder bomen
en beschermen hun spullen.

Wij hadden alles al ingepakt.

(Gelach)

Na de regenbui
begon de serieuze discussie.

Ze vragen ons: "Hoe wisten jullie
dat het zou gaan regenen?"

Wij zeggen: "De oude vrouw zag insecten
hun eitjes naar binnen brengen.

En hoewel insecten niet kunnen praten
of televisie kunnen kijken,

weten ze wel hoe ze met voorspellingen
hun generaties kunnen beschermen,

hoe ze hun voedsel kunnen beschermen.

Dus voor ons is dat het teken

dat het binnen enkele uren
zal gaan regenen."

En vervolgens zeggen zij:

"Wij hebben de kennis wel,

maar we combineren ecologische kennis
niet met kennis over het weer."

Dus zo ging ik aan de slag

met meteorologen en met mijn gemeenschap

om betere informatie te geven,

zodat mensen zich kunnen aanpassen
aan de klimaatverandering.

Ik denk dat als we
alle kennissystemen samenvoegen --

wetenschap,

technologie

en traditionele kennis --

we de beste manier krijgen
om onze mensen te beschermen,

om onze planeet te beschermen,

om het ecosysteem dat we verliezen
weer te herstellen.

Ik heb dat ook nog
op een andere manier gedaan

Ik heb een methode gebruikt
waar ik echt van hou.

Het heet '3D participatory mapping'.

'Participatory', omdat het vrouwen,

mannen,

jongeren,

ouderen --

mensen uit alle generaties
samen kan brengen.

Daarna gebruikt men
wetenschappelijke informatie

en de gemeenschap komt samen.

Ze brengen alles in kaart.

Ze krijgen de kennis die wij hebben

over waar ons heilige bos is,

waar ons waterpunt is,

waar onze looproute is,

waar we ieder seizoen naartoe gaan.

En deze methode is fantastisch

omdat het de positie van vrouwen vergroot,

want in onze gemeenschappen
mogen vrouwen en mannen niet samen zitten.

De mannen praten

en vrouwen zitten op de achtergrond --

ze zijn er niet om besluiten te nemen.

Dus nadat de mannen alle kennis
hebben hebben doorgenomen,

halen we de vrouwen erbij:
"kom eens kijken."

Ze zeggen: "oké, prima",

want ze hebben het voorwerk al gedaan.

(Gelach)

Als de vrouwen komen
en naar de kaart kijken,

zeggen ze: "hm, nee".

(Gelach)

"Dit klopt niet.

Hier verzamel ik medicijnen
en hier voedsel.

En hier verzamel ik ..."

Dus we veranderen de kennis op de kaart

en we halen de mannen erbij.

Ze denken na over wat de vrouwen zeggen.

Ze schudden allen hun hoofden.

"Ze hebben gelijk.

Ze hebben gelijk.

Ze hebben gelijk."

Dat is hoe we de positie
van vrouwen opbouwen

en hun een stem geven
in de '3D participatory mapping'.

Vrouwen krijgen
de gedetailleerde kennis

die de gemeenschap kan helpen
zich aan te passen.

En mannen hebben een beter beeld
van het grotere plaatje.

Wanneer we alles samenvoegen,

helpt deze kaart hen om te discussiëren,

maar het tempert ook het conflict
tussen de gemeenschappen

over de toegang tot hulpbronnen.

Het helpt om middelen beter te delen

en om deze te herstellen.

En het helpt om de middelen
voor de lange termijn te beheren.

Onze kennis is heel nuttig.

Kennis van inheemse mensen
is cruciaal voor onze planeet.

Het is cruciaal voor alle mensen.

Wetenschappelijke kennis
is tweehonderd jaar geleden ontdekt,

technologie honderd jaar geleden,

maar de kennis van inheemse mensen
is duizenden jaren oud.

Waarom voegen we niet alles samen?

Laten we die drie kennisvormen combineren

en mensen weerbaar maken
tegen de effecten van klimaatverandering.

En het gaat niet alleen
over ontwikkelingslanden,

maar ook over ontwikkelde landen.

We zagen de orkaan.

We zagen het overal overstromen.

We zagen vuur, zelfs hier in Californië.

Het is noodzakelijk
dat alle kennis samenkomt.

We hebben de mensen in het centrum nodig.

En we hebben besluitmakers nodig
om iets te veranderen.

Onderzoekers vertellen het hen

en wij vertellen het hen.

En we hebben de kennis.

We hebben tien jaar om het te veranderen.

Tien jaar is niets,

dus we moeten allemaal samenwerken

en we moeten nu handelen.

Dankjewel.

(Applaus)