Que é a depresión? - Helen M. Farrell

Ver a lección completa en: http://ed.ted.com/lessons/what-is-depression-helen-m-farrell

A depresión é a maior causante de discapacidade no mundo. Nos EE. UU. sófrea case un 10% dos adultos. Como é unha enfermidade mental, é máis difícil de comprender ca, por exemplo, o colesterol alto. Helen M. Farrel examina os síntomas e os tratamentos da depresión, e dá consellos para axudar a unha persoa próxima que a sufra.

Lección de Helen M. Farrel, animación de Artrake Studio.

A depresión é a maior causante
de discapacidade no mundo.

Nos EE. UU.

sófrea case un 10% dos adultos.

Como é unha enfermidade mental,

é máis difícil de comprender ca,
por exemplo, o colesterol alto.

Unha cousa que crea moita confusión
é a diferenza entre ter depresión

e sentirse deprimido.

Case todo o mundo se sente
desanimado de cando en vez.

Cando tes malas notas,

perdes o traballo

ou discutes,

ata un día de chuvia pode poñerte triste.

Por veces non hai razóns.

Aparece da nada.

Despois, as circunstancias mudan

e eses sentimentos desaparecen.

A depresión clínica é diferente.

É un trastorno mental

que non desaparecerá só porque o desexes.

Dura polo menos dúas semanas

e altera a capacidade de traballar,

divertirte,

ou amar.

A depresión pode ter diferentes síntomas:

desgana,

perda de interese no que nos gusta,

inapetencia,

sentimentos de inutilidade
ou culpabilidade,

durmir demasiado ou moi pouco,

pouca concentración,

estar demasiado alterado ou lento,

pouca enerxía

ou pensamentos de suicidio recorrentes.

Se tes polo menos cinco destes síntomas,

segundo as pautas psiquiátricas,

encaixas no diagnóstico da depresión.

Os síntomas non se ven só na conduta.

A depresión tamén ten
manifestacións físicas no cerebro.

Primeiro,

hai cambios que se ven a ollo ceibe

e con raios X

como os que ocorren no lóbulo
frontal e o hipocampo.

A escala microscópica

a depresión asóciase con cousas como:

a transmisión anómala ou a redución
de certos neurotransmisores,

en especial a serotonina, a noradrenalina
e a dopamina;

ritmos circadianos alterados,

ou cambios específicos nas fases REM
e na parte profunda do teu ciclo de sono,

e disfuncións hormonais

como o aumento nos niveles de cortisol
e desregulacións nas hormonas tiroides.

Pero os neurocientíficos non teñen
unha imaxe completa

de que é o que causa a depresión.

Parece que ser unha relación complexa
entre os xenes e o medio ambiente,

pero non existe un diagnóstico exacto

que prediga onde e cando se vai producir.

Os síntomas da depresión son intanxibles,

por iso é difícil saber quen a padece.

O Instituto Nacional de Saúde Mental

asegura que unha persoa común
cunha enfermidade mental

tarda polo menos dez anos en pedir axuda.

Pero hai tratamentos moi efectivos.

A medicación e a terapia compleméntanse
para estimular a química cerebral.

Nos casos máis extremos,
a terapia de electrochoque,

que é coma unha convulsión controlada
no cerebro do paciente,

é tamén moi útil.

Outros tratamentos prometedores

como a estimulación magnética transcranial

están sendo estudados.

Se coñeces a alguén que sufra depresión

anímao a coñecer algunha destas opcións.

Podes ofrecerlle a túa axuda
en tarefas concretas

como buscar terapeutas pola zona

ou elaborar unha lista de preguntas
para facerllas ó médico.

Para alguén con depresión,

estes primeiros pasos
parécenlle insalvables.

Se se sente culpable ou avergoñado,

explícalle que a depresión
é un problema médico

como a asma ou a diabetes.

Non é unha fraqueza
nin un trazo de personalidade

e non debe esperar simplemente
a que lle pase,

igual que non espera
a que lle pase un brazo roto.

Se non sufriches depresión,

intenta non comparala
con cando estiveches desanimado.

Comparar o que o outro está sentindo
con sentimentos temporais de tristeza

pode facer que se sinte culpable
do seu sufrimento.

Incluso pode axudar falar
abertamente da depresión.

Hai estudos que sinalan que preguntarlle
a alguén se ten pensamentos suicidas

reduce o seu risco de suicidio.

Falar sobre as enfermidades mentais
axuda a reducir o estigma

e fai máis fácil que a xente pida axuda.

Cantos máis pacientes procuren axuda,

máis aprenderán os científicos
sobre a depresión

e máis eficaces serán os tratamentos.