Kirby Ferguson: Rozum remiks

Nic nie jest oryginalne, mówi Kirby Ferguson, twórca serii dokumentów "Everything is a Remix." Ferguson twierdzi, że najbardziej podziwiani twórcy, od Boba Dylana do Steva Jobsa, zapożyczali, kradli i przekształcali.

Zaczniemy w 1964 roku.

Bob Dylan ma 23 lata i jego kariera

właśnie osiąga szczyt.

Zostaje ochrzczony głosem pokolenia

i miesza klasyczne utwory

w niespotykanym tempie.

Jednak istnieje mała grupa
odszczepieńców, którzy twierdzą,

że Bob Dylan kradnie utwory innych artystów.

Rok 2004. Brian Burton pseudonim Danger Mouse

bierze "White Album" Beatlesów,

miesza go z albumem Jaya-Z "The Black Album",

aby stworzyć "The Grey Album"

"The Grey Album" staję się
natychmiastową sensacją w internecie

i wytwórnia płytowa Beatlesów wysyła niezliczone

listy wzywające do zaprzestania działalności
ze względu na "nieuczciwą konkurencję

i obniżenie wartości naszej własności."

"The Grey Album" jest remiksem.

Jest nowym środkiem wyrazu
stworzonym ze starego.

Został stworzony przy użyciu trzech technik:

powielania, przekształcania i łączenia.

W taki sposób remiksujesz. Bierzesz istniejące utwory

siekasz je, przekształcasz kawałki,

łączysz je z powrotem w całość,

otrzymujesz nowy utwór, który jednak

jest złożony ze starych utworów.

Myślę jednak, że nie są to
tylko elementy remiksu.

Myślę, że są to podstawowe
elementy każdego procesu twórczego.

Myślę, że wszystko jest remiksem,

i myślę, że jest to lepszy sposób
aby pojąć kreatywność.

W porządku, wróćmy do 1964 roku i posłuchajmy

skąd niektóre, wczesne utwory Dylana pochodzą.

Zrobimy sobie porównanie poszczególnych utworów.

W porządku, pierwszym utworem, który usłyszycie

jest "Nottamun Town." Jest to
tradycyjna folkowa melodia.

Następnie usłyszycie "Masters of War" Dylana.

Jean Ritchie: ♫ W mieście Nottamun,
żadna dusza nie wypatruje, ♫

♫ żadna dusza nie podniesie wzroku,
żadna dusza nie spuści głowy. ♫

Bob Dylan: ♫ Przybywajcie panowie wojny, ♫

♫ wy, którzy budujecie wielkie działa, wy,
którzy budujecie samoloty śmierci, ♫

♫ Wy, którzy budujecie wszystkie bomby. ♫

Kirby Ferguson: Praktycznie to ta sama melodia

i kompozycja. Następny utwór to "The Patriot Game,"

autorstwa Dominica Behana. Następnie usłyszycie

"With God on Our Side" Dylana.

Dominic Behan: ♫ Przyjdźcie wy wszyscy młodzi buntownicy, ♫

♫ i słuchajcie kiedy śpiewam, ♫

♫ o cierpieniu ukochania własnej ziemi. ♫

BD: ♫ Moje imię jest niczym, ♫

♫ mój wiek znaczy mniej, ♫

♫ kraina, z której pochodzę nazywa się Midwest. ♫

KF: W tym przypadku Dylan przyznaje,

że musiał już słyszeć "The Patriot Game",
po prostu zapomniał o tym,

kiedy piosenka niejako zaszumiała gdzieś

w jego głowie, po prostu pomyślał, że to jego utwór.

Na koniec to "Who's Going To Buy You Ribbons,"

kolejna tradycyjna folkowa melodia.

Następnie "Don't Think Twice, It's All Right."

W tym przypadku chodzi mi bardziej o tekst.

Paul Clayton: ♫ Nie ma sensu
siedzenie i wzdychanie, ♫

♫ kochanie, i nie ma sensu siedzenie i płacz. ♫

BD: ♫ Nie sensu siedzenie i zastanawianie
się dlaczego, kochanie, ♫

♫ jeśli nie wiesz do tej pory, ♫

♫ i nie ma sensu siedzenie
i zastanawianie się, kochanie, ♫

♫ jakoś to i tak nic nie pomoże. ♫

KF: W porządku. Jest tego więcej.

Oszacowano, że dwie trzecie melodii,

których Dylan użył w swoich wczesnych
utworach było zapożyczonych.

Typowe wśród folkowych pieśniarzy.

Oto rada Woody Guthriego, idola Boba Dylana:

"Słowa są ważne.

Nie martw się o melodie. Weź jedną,

śpiewaj wysoko, kiedy inni śpiewają nisko,

śpiewaj szybko, kiedy inni śpiewają wolno
i masz całkiem nową melodię."

(Śmiech) (Aplauz)

Właśnie to Guthrie zrobił

i jestem pewien, że wszyscy rozpoznacie rezultaty.

(Muzyka)

Znacie tę melodię, prawda? Znamy ją?

Tak naprawdę to nie.

To jest "When the World's on Fire", stara melodia,

w tym przypadku wykonywana
przez rodzinę Carterów.

Guthrie zaadaptował ją w "This Land Is Your Land."

Bob Dylan, tak jak wszyscy wykonawcy
muzyki folk, skopiował melodie,

przekształcił je, połączył z nowymi słowami,

które często były swoimi własnymi miksturami

wcześniejszych tekstów.

Amerykańskie prawa autorskie
i patentowe działają w sprzeczności

do poglądu, że budujemy na pracach innych.

Zamiast tego te przepisy,
jak i przepisy na całym świecie

korzystają raczej z niezręczniej
analogii własności.

Prace twórcze mogą być
pewnego rodzaju własnością,

lecz jest to własność, na której wszyscy budujemy

a twórczość może tylko zapuścić korzenie i rosnąć

kiedy grunt został przygotowany.

Henry Ford kiedyś powiedział:
"Nie wymyśliłem nic nowego.

Po prostu połączyłem odkrycia innych ludzi,

za którymi stały całe wieki pracy.

Rozwój zdarza się kiedy wszystkie
czynniki, które do niego prowadzą

są gotowe. Wtedy jest nieunikniony."

Rok 2007. iPhone debiutuje na rynku.

Apple niewątpliwie daje nam
to odkrycie dosyć wcześnie.

Jego czas sie zbliżał, główna technologia

ewoluowała bowiem od dziesięcioleci.

To jest multi-touch, kontrola urządzenie

przez dotyk wyświetlacza.

Oto Steve Jobs przedstawiający multi-touch

i grożący żartobliwie.

Steve Jobs: Wynaleźliśmy nową technologię

nazwaną multi-touch.

Możesz swoimi palcami robić
na nim różne konfiguracje,

i chłopie, myśmy to opatentowali. (Śmiech)

KF: Tak. W dalszym ciągu multi-touch w akcji.

To podczas prezentacji TED, rok wcześniej.

Oto Jeff Han i oto multi-touch.

Przynajmniej ten sam gatunek.

Posłuchajmy co Jeff Han
ma do powiedzenia na temat

tej nowomodnej technologii.

Jeff Han: Wyczuwanie multi-touch to nic --

nic całkowicie nowego. Tacy ludzie jak Bill Buxton

bawili się tym już w latach 80.

Technologia nie jest najbardziej ekscytującą rzeczą

w tym momencie. Ważniejsza jest
jego nowo odkryta dostępność.

KF: Jest całkiem szczery, ze to nic nowego.

Multi-touch jako całość nie jest opatentowana.

Tylko mniejsze elementy są

i to w tych małych elementach

wyraźnie widzimy prawo patentowe
zaprzeczające swojemu celowi:

promowanie rozwoju sztuk użytecznych.

Tutaj mamy pierwszy mechanizm
"przeciągnij aby odblokować".

Tutaj jest wszystko co niezbędne.
Apple opatentowało to.

To 28-stronnicowy patent oprogramowania, streszczę,

co zawiera. Odblokowywanie telefonu

poprzez przesunięcie ikony palcem. (Śmiech)

Trochę przesadzam. Ten patent ma szeroki zakres.

Czy ktoś może być właścicielem tego pomysłu?

W latach 80. nie było patentów oprogramowania

i to Xerox zapoczątkował graficzny interfejs użytkownika.

Co gdyby opatentowali menu podręczne,

paski przesuwania, pulpit z ikonami,
które wyglądają jak foldery

i kartki papieru?

Czy młode i niedoświadczone Apple

przetrwałoby prawny atak od dużo większej

i dojrzalszej firmy jak Xerox.

Pomysł, że wszystko jest remiksem może brzmieć

zdroworozsądkowo do momentu,
kiedy to ty jesteś remiksowany.

Na przykład ...

SJ: Picasso miał powiedzenie.

Mówił, "Dobrzy artyści kopiują. Wielcy kradną."

Wiecie, zawsze

byliśmy bezwstydni jeżeli chodzi
o kradzież wielkich pomysłów.

KF: To jest rok '96. Tutaj mamy 2010.

"Zamierzam zniszczyć Androida
ponieważ jest to skradziony produkt."

(Śmiech)

"Jestem gotów wytoczyć
termojądrowe działa." (Śmiech)

Innymi słowy, wielcy artyści kradną,
byle nie ode mnie.

(Śmiech)

Ekonomiści behawioralni określają tego
typu rzeczy jako niechęć do strat

Mamy silne predyspozycje do ochrony tego,

co traktujemy jako nasze.

Nie żywimy takiej niechęci do kopiowania

tego, co mają inni, ponieważ ciągle to robimy.

Mamy tutaj pewnego rodzaju równanie.

Mamy regulacje, które zasadniczo
traktują twórczość jako własność,

Dodatkowo olbrzymie nagrody i ugody

w sprawach o naruszanie,
plus olbrzymie koszty procesowe

aby zabezpieczyć się w sądzie,

oraz błędy poznawcze kontra postrzegane szkody.

Podsumowanie wygląda następująco.

To cztery ostatnie lata pozwów

w dziedzinie smartfonów.

Czy jest to promowanie postępu sztuki użytecznej?

Rok 1983. Bob Dylan ma 42 lata i jego czas

w kulturalnym centrum zainteresowania dawno przeminął.

Nagrywa utwór zatytułowany "Blind Willie McTell,"

nazwany na cześć wykonawcy bluesowego, utwór

jest podróżą przez przeszłość,
przez mroczniejsze, ale prostsze

czasy, kiedy muzycy, tacy jak Willie McTell

mieli niewiele złudzeń, co do tego, co zrobili.

"Zrzynam od innych pisarzy,

ale układam po swojemu."

Myślę, że to jest to, co głównie robimy.

Nasza kreatywność
pochodzi z zewnątrz, nie z wnętrza.

Nic nie zawdzięczamy wyłącznie sobie.
Jesteśmy zależni od siebie na wzajem

i przyznanie się do tego nie jest akceptowaniem

przeciętności i powielania.

Jest wyzwoleniem od naszych przesądów,

i jest to zachęta, żeby nie
oczekiwać od siebie za wiele

i po prostu zacząć [tworzyć].

Dziękuję bardzo. To zaszczyt być tutaj.

Dziękuję. (Aplauz)

Dziękuję. Dziękuję. (Aplauz)

Dziękuję. (Aplauz)