RSA Animate - Veranderende onderwijsparadigma's

In deze talk van RSA animatie, legt Sir Ken Robinson de link tussen 3 verontrustende trends: stijgende drop-out cijfers, afnemend belang van kunst en ADHD. Een belangrijke en indringende talk voor ouders en leerkrachten.

Elk land op Aarde is op dit moment

het publiek onderwijs aan het hervormen.

Er zijn twee redenen voor.

De eerste is economisch.

Mensen zijn op zoek naar manieren

om onze kinderen op te leiden

voor de economieën van de 21e eeuw.

Hoe doen we dat?

We kunnen niet anticiperen

hoe de economie eruit zal zien

op het einde van de volgende week,

zoals recent duidelijk is geworden.

Hoe doen we dat?

De tweede reden is cultureel.

Elk land op Aarde probeert uit te vissen

hoe we kinderen opleiden

zodat ze een gevoel hebben
van een culturele identiteit,

zodat we

onze culturele genen van onze maatschappijen
kunnen doorgeven

én deel uitmaken van het proces van globalizering.

Hoe maken we die cirkel rond?

Het probleem is dat ze de toekomst
proberen te ontmoeten

door te doen wat ze in het verleden deden.

Daarmee vervreemden ze miljoenen kinderen

die schoolgaan zinloos vinden.

Toen wij naar school gingen,

hielden ze ons daar met een verhaal:

als je hard werkte en goed je best deed

en een diploma haalde,

dan zou je een baan vinden.

Onze kinderen geloven dat niet.

Ze hebben gelijk.

Het is goed om een diploma te hebben

maar het is geen garantie meer.

In het bijzonder als de weg ernaartoe

de meeste dingen die belangrijk voor je zijn, marginaliseert.

Sommige mensen willen de lat hoger leggen

alsof dit een geweldig idee is.

Echt waar? Ja, dat moeten we.

Waarom zou je de lat lager leggen?

Ik heb daarvoor nog
geen overtuigend argument tegengekomen.

Ik heb daarvoor nog
geen overtuigend argument tegengekomen.

Maar verhogen? Ja, dat moeten we doen.

Het probleem is

dat het huidige onderwijssysteem

ontworpen en gestructureerd is

voor een andere tijd.

Het is bedacht

in het intellectuele cultuur van de Verlichting.

In de economische omstandigheden

van de Industriële Revolutie.

In de eerste helft van de 19e eeuw.

was er geen publiek onderwijs.

Niet echt.

Je kon onderwezen worden door de Jezuïten

als je geld had.

Gemeenschappelijk onderwijs,
betaald via belastingen,

verplicht voor iedereen

en gratis.

Dat was een revoutionair idee.

Veel mensen waren er tegen.

Ze zeiden:

"Het is niet mogelijk voor veel straatkinderen,

arbeiderskinderen

om te genieten van publiek onderwijs.

Ze zijn niet in staat om te leren lezen en schrijven.

Waarom zouden we er tijd aan besteden?

Zo dachten ze erover.

Een hele serie vooroordelen

over de sociale structuur en de mogelijkheden.

Het ontstond uit de economische van die tijd.

Daardoor liep een

intellectueel model van het brein

dat essentieel was

in het beeld van intelligentie in de Verlichting.

Echte intelligentie bestaat uit

de mogelijkheid
om op een bepaalde manier te redeneren

en de kennis van de originele klassieken.

We namen dit aan als academische vaardigheid.

Dat zit diep verankerd in de genen
van het publieke onderwijs.

Er zijn twee soorten mensen.

Academisch en niet-academisch.

Slimme mensen en niet-slimme mensen.

Het gevolg is

dat vele briljante mensen denken dat ze dat niet zijn.

Ze worden beoordeeld

op basis van een bepaald beeld van het verstand.

We hebben deze twee pilaren:

economisch en intellectueel.

Mijn visie is

dat dit model chaos veroorzaakte

in de levens van vele mensen.

Het was geweldig voor sommigen.

Er waren mensen

die hiervan profiteerden.

De meesten echter niet.

Ze leden eronder.

Het is een moderne epidemie.

Misplaatst

en verzonnen.

De ADHD-plaag.

Ik heb een kaart die het voorkomen
van ADHD in Amerika toont.

Of de diagnose ADHD.

Vergis je niet.

Ik bedoel niet dat ADHD niet bestaat.

Ik bedoel niet dat ADHD niet bestaat.

Ik ben niet onderlegd om dat te beweren.

Ik weet dat de overgrote meerderheid van

psychologen en kinderartsen

denken dat het bestaat.

Maar er wordt nog over gediscusieerd.

Ik weet wel

dat het een epidemie is.

Deze kinderen krijgen uit routine medicatie

zoals bij ons onze amandelen werden uitgehaald.

Op dezelfde grillige basis

en dezelfde reden: medische mode.

Onze kinderen leven

in de meest intens stimulerende periode

in de geschiedenis van de Aarde.

Ze worden overstelpd met informatie

en de roep om hun aandacht vanop elk platform,

computers,

iPhones,

advertenties,

en honderden televisiekanalen.

We straffen hen

omdat ze afgeleid zijn.

Van wat?

Saaie dingen.

Voor het grootste gedeelte op school.

Het lijkt mij dat dit niet helemaal een toeval is

dat het voorkomen van ADHD gestegen is

parallel met de groei van standaardtesten.

Onze kinderen krijgen

Rilatine en nog van die dingen.

Dikwijls gevaarlijke medicijnen

om hen te doen focussen en kalm te houden.

Volgens deze kaart verhoogt de diagnose van ADHD

naarmate je naar het oosten van het land gaat.

Mensen beginnen hun interesse
te verliezen in Oklahoma,

ze kunnen niet meer goed denken in Arkansas,

en tegen de tijd dat ze in Washington zijn,

zijn ze het volledig kwijt.

Er zijn verschillende redenen voor:

het is een verzonnen epidemie.

Kunsten

en ik zeg dit niet alleen voor kunsten.

Ik denk dat het ook geldt voor wetenschappen

en wiskunde.

Ik spreek over de kunst in het bijzonder

Ik spreek over de kunst in het bijzonder

omdat zij het slachtoffer zijn
van de huidige mentaliteit.

In het bijzonder.

Kunsten,

in het bijzonder de esthetische ervaring.

Bij een esthetische ervaring

zijn al je zintuigen op zijn scherpst.

Als je aanwezig bent in het moment.

Als je meetrilt met de opwinding

van hetgeen je ervaart.

Als je helemaal leeft.

Verdoving sluit je zintuigen af

en verdooft je voor hetgeen gebeurt.

Veel medicijnen doen dat.

We sturen onze kinderen verdoofd
door het onderwijs.

We sturen onze kinderen verdoofd
door het onderwijs.

We zouden net het tegendeel moeten doen.

We moeten hen niet verdoven.

We moeten hen wakker maken

voor hetgeen ze in hen hebben.

Ons model

van onderwijs

is gemodelleerd naar de interessen van de industrie

en het beeld daarvan.

Ik geef een paar voorbeelden.

Scholen zijn

nog altijd georganiseerd zoals een fabriek:

belgerinkel,

aparte gebouwen,

gespecialiseerde aparte onderwerpen.

We onderwijzen kinderen in groepen.

We zetten hen samen per leeftijd.

Waarom?

Waarom veronderstellen we dat

het belangrijkste dat kinderen gemeen hebben

hun leeftijd is?

Het is alsof het belangrijkste aan hen

hun fabricagedatum is.

Ik ken kinderen die veel beter presteren

dan andere kinderen van dezelfde leeftijd
en in andere vakken.

Of op verschillende tijdstippen van de dag.

Of beter in kleine groepen dan in grote.

Of soms willen ze alleen zijn.

Als je geïnteresseerd bent in het leermodel

start je niet met een productielijn-mentaliteit.

Het gaat meer en meer over conformatie.

Het gaat meer en meer over conformatie.

Als je kijkt naar standaardtesten

en gestandaardiseerde leerprogramma's,

gaat het over standaardisering.

Ik denk dat we net
het tegenovergestelde moeten doen.

Dat bedoel ik met het paradigma veranderen.

Recent werd een groot onderzoek gedaan

over divergent denken.

Enkele jaren geleden werd het gepuliceerd.

divergent denken is niet hetzelfde als creativiteit

ik zie creativiteit

als het hebben van originele ideeën

met waarde.

Divergent denken is niet hetzelfde.

Het is een essentiële vaardigheid voor creativiteit:

de mogelijkheid

om talrijke antwoorden op een vraag te bedenken.

Veel verschillende manieren
om een vraag te interpreteren

om, zoals De Bono het uitdrukt,
lateraal te kunnen denken,

niet slechts lineair of convergent te denken.

Meerdere antwoorden zien.

Er bestaan mogelijkheden om dit te toetsen

bijvoorbeeld

vraag aan mensen:

wat kun je allemaal doen met een paperclip?

Routinevragen.

De meeste mensen komen met 10 of 15 antwoorden.

Mensen die hier erg goed in zijn,
bedenken wel 200 antwoorden.

Ze vragen zich af:

kan de paperclip ook 60m hoog zijn

en uit schuimrubber bestaan?

Moet het werkelijk een gewone paperclip zijn?

Er bestaan testen voor.

1500 mensen deden deze test

in een boek Breakpoint & Beyond.

De test liep als volgt:

als je boven een bepaald niveau scoorde,

werd je gezien als een genie in divergent denken

Oké?

Ik vraag aan jullie

welk percentage van de 1500 deelnemers

scoorde op het geniale niveau
van divergent denken?

Belangrijk om weten:

het waren peuters.

Wat denk je?

Welk percentage was geniaal?

80%?

80%. Oké.

98% van de peuters bleek geniaal.

Het ging om een langdurende test,

Het ging om een langdurende test,

waarin ze dezelfde kinderen
vijf jaar later nog eens testten

op de leeftijd van 8 tot 10 jaar.

Wat denk je dat de uitslag was?
Inderdaad 50%?

5 jaar later werden ze opnieuw getest

op de leeftijd van 13 tot 15 jaar

Je voelt het al aankomen?

Dit vertelt een interessant verhaal.

Je zou immers veronderstellen
dat het divergent denken toeneemt.

Eerst ben je er niet echt goed in,

naarmate je ouder wordt,
wordt je beter.

Dit laat ons twee dingen zien:

iedereen heeft deze vaardigheid in huis.

En deze vaardigheid verslechtert
naarmate we opgroeien

Er gebeurden een hoop dingen

met deze kinderen.

Veel

Een van de meest cruciale aspecten,

daar ben ik van overtuigd:

ze werden geschoold.

Ze brengen 10 jaar op school door

en worden voorgekauwd
dat er één antwoord is

en het staat achterin het boek.

Je mag niet gaan kijken

en je mag ook niet overschrijven,

want dat is spieken

Buiten de schoolomgeving

wordt dit samenwerken genoemd

maar niet binnen de scholen.

Het is niet zo omdat docenten dat willen.

Het gebeurt gewoon op die manier.

Het zit in het onderwijs ingebakken.

We moeten anders gaan denken
over menselijke capaciteiten.

We moeten de tweedeling

academisch/niet academisch loslaten

abstract/theoretisch

beroepsonderwijs.

Deze tweedelingen zien voor wat ze zijn:

mythes.

Dan moeten we beseffen

dat écht leren in groepen gebeurt.

Samenwerking is de kern van groei.

Als we mensen individualiseren, ze opdelen

en apart beoordelen,

creëren we een bepaald onderscheid

tussen hen en de natuurlijke leeromgeving

en tenslotte

draait het vooral om de cultuur van onze instituten,

hun gewoontes

en de omgeving waarin ze zich bevinden