اتکاء به خود - کاترین د جسوس - TEDx Doral Academy Prep

«اینگونه نیست که تنها می‌مانیم تا وقتی رشد کنیم، چون می‌آموزیم چفدر توانا هستیم، چه قابلیت‌هایی داریم، و چقدرراحت می‌توانیم با سختی‌ها کنار بیاییم»
کاترین، دانشجوی سال آخر، که از یک شاگرد درس خوان رشته STEM (علوم ومهندسی )، به یک فیلمساز الهام بخش تبدیل شد که از انجام کارهای غیرممکن و فرصت سازی ازآنها لذت می‌برد.
کاترین، کاندیدای دریافت بورسیه نشنال مریت، جایزه‌ی‌ سیلور نایت وبرنده جوایز بین الملی فیلمسازان دبیرستانی، کسی است که هرگز نمی تواند ازانتظارات بالایی که برای خودش تعیین می‌کند کوتاه آید. معلمان و همکلاسی های او در مورد قلب مهربان و علاقه‌اش در کمک به دیگران همزبان هستند. اگر چیزی در مورد کاترین وجود داشته باشد این است که او همیشه ۱۰۰٪ خودش است.
این سخنرانی در نشست TEDx در چارچوب کنفرانس TED صورت پذبرفته است اما توسط یک تشکیلات محلی، مستقلا سازما ن داده شده است.
برای اطلاعات بیشتر به لینک زیر مراحعه فرمایید.
https://www.ted.com/tedx

اگر من را می‌شناسید،
خواهرم را هم می‌شناسید.

خیلی‌ها واقعا انتظار دارند که ممکن است
هر لحظه وارد شود

برای سخن‌رانی در کنار من.

چون ما دوقلو هستیم، درسته؟

ما هرکاری را باهم انجام می‌دهیم.

از شکم مادر تا گور.

دوست نداشتم اعلام کنم که امشب
من به تنهایی اینجا حضور دارم،

می‌دانم، عجیب است -

که دوقلوها کاری را به تنهایی انجام دهند،

اما، آری، امشب فقط خودم هستم.

حال با این تفاصیل، برای خیلی‌ها
ممکن‌است این سوال پیش بیاد که چرا.

کت، چرا امشب تصمیم گرفتی
تنها باشی؟

خوب، به عنوان یکی از دوقلوها،

صادقانه، من همواره با
تنهایی خودم در جدال بوده‌ام.

خیلی‌ها درتشخیص نه تنها

تفاوتهای ظاهری من و خواهرم، بلکه حتی

تفاوتهای شخصیتی ما
ناموفق‌اند.

خوب، من قلبا می‌دانم
که ما با هم فرق داریم.

و امشب من به تنهایی در اینجا حضور
پیداکردم تا نه تنها به شما

که به خودم هم این مسئله را ثابت کنم .

چون تا زمانی‌ که من اینجا باشم و بتوانم

در این‌ مورد حرافی کنم که ما دو تا از
هم جدا، وافراد مستقلی هستیم،

هنوز سعی دارم که بفهمم دقیقا
چه چیزاین وضع را بوجود می‌آورد.

من خیلی تعجب می کنم،

وقتی از من می‌پرسند، «شماها چه فرقی
با هم دارید؟»

پیدا کردن یک پاسخ درست واقعا سخت است.

فقط ما خیلی چیزهای مشابه را دوست داریم.

در مورد مسائل مشابه حرف می‌زنیم،
از چیزهای مشابه نفرت داریم،

احساسات ما مثل هم‌ و
کارهای مشابه انجام می‌دهیم.

فقط مطمئن هستیم که مثل هم لباس نمی‌پوشیم.

و می‌توانم به شما قول دهم که کاملا
اتفاقی‌است.

تلاشی نمی‌کنیم که مثل هم باشیم.

فقط اتفاق است.

لذا حداقل کاری که می‌توانم بکنم
موهایم را کوتاه‌ می‌زنم.

کوتاه تراز موهای او، همین.

موی کوتاه‌ترمن باعث می‌شود تا من حس
خوبی داشته باشم، متفاوت، مستقل.

به ‌من یاد آوری می‌کند که من خودم هستم،

که من یک عصیان‌گر و ریسک ‌پذیرم،

بی‌باک و بی‌کله‌ای که سعی
دارد خیلی فکر نکند،

بچه ننه، شلخته و سربه‌هوا،

کسی که بدون فکر و نسنجیده
دهانش را بازمی‌کند.

موی کوتاه‌تر یک تفاوت جسمی‌است که
یادآوری می‌کند من واقعا متفاوتم،

من خودم هستم،

یکی مثل میلیون‌ها
انسان دیگر هستم،

نه نیمی از یک جفت، نه بخشی از یک واحد،

بلکه من فقط کاترین دژسوس هستم.

فقط کت، فقط خودم.

خواهرم و من اغلب اوقات
با هم مقایسه می‌شویم.

و به‌عنوان یک دوقلو، می‌فهمم که چرا.

ولی من هنوزمنتظر روزی هستم که

نتایج آزمون من وموفقیت‌های
من با خواهرم مقایسه نشود.

منتظر روزی هستم که هرروزه تکرار نشود

« ۲ امتیاز بیش از خواهرت گرفتی» -

« ۲ امتیاز کمتر » « ۲ امتیاز بیشتر.»

من منتظر روزی هستم که با خودی که
قبلاً بودم مقایسه شوم.

عذرمی‌خواهم اگر کمی خودخواه بنظر می‌رسم،

ولی منتظر روزی هستم که موفقیت‌های من

در مقایسه با خواهرم ارزیابی نشود.

اساسا رقابتی بین من و خواهرم
وجود نداشته باشد.

من واقعا به فعالیت‌های
خواهرم افتخار می‌کنم،

و می‌دانم که او هم به
من افتخارمی‌کند.

اما من اهمیتی نمی‌دهم که
بهتراز خواهرم باشم.

من می‌خواهم بدانم که آیا از
دیروز خود بهتر بوده‌ام.

چون به‌عنوان یک فرد، که خودم باشم،
هدف رشد خودم است.

اما با این وجود، فکر می‌کنم همواره در کنار
خواهرم بوده ام، زیرا این راه آسان‌تراست.

داشتن بهترین دوست، جفت دوقلوی من،
همواره در کنارم، آسانتراست،

همیشه در کنارم هست تا در تصمیم گیری‌ها
به من کمک کند،

هست تا درانتخاب اینکه چی بپوشم، چی بخرم،

چه غذایی در رستوران سفارش دهم.

حتی برای مصاحبت خیلی ساده‌تراست؛
لازم نیست چیزی بگوئیم.

مردم فقط ما را باهم
مقایسه می‌کنند، مثل،

«خدای من، شما دوقلو هستید.
شبیه هم نیستند؟»

و ازین جا سر صحبت باز می‌شود.

آسانتراست، خیلی آسانتر
از تنها بودن است.

ترس از تنها بودن: خجالت‌آوراست.

اما این گونه نیست که تنها می‌مانیم
تا وقتی رشد کنیم و بزرگ شویم،

چون می‌آموزیم چفدر توانا هستیم، چه
قابلیت‌هایی داریم،

که چقدرراحت می‌توان با
سختی‌ها کنار آمد.

من به هرلحظه، هرخاطره، هرجایزه، هرعنوان،

هرخنده، هرگریه‌ای که

شانس در میان گذاشتن آنرابا خواهرم
داشته‌ام عشق ورزیده‌ام.

اما الان آماده‌ام که یک فصل جدید،
یک کتاب تازه را شروع کنم.

برای متمایز کردن خودم، من مشتاقم
که برای خودم اسمی بسازم.

من مشتاقم که ببینم این داستان
من است که می‌گویم،

و مطمئنا دعا می‌کنم.

البته، این یه جورمصادره
به مطلوب است،

چه داستانی کاترین دژسوس - نه کیمبرلی و
کاترین - می‌خواهد تعریف کند؟

شما - نه والدین شما، دوستان
ویا معلمین‌ شما - چه داستانی

می‌خواهید تعریف کنید؟

برای این سوال، تا زمانی‌‌ که
بخود متکی نباشیم،

مادامی که به صداهای درونمان،
مغزمان، قلبمان،

اندام‌های درونی گوش
ندهیم، پاسخی نداریم.

من ازکلبشه‌ای بودن، سطحی بودن
و مانند آن نفرت دارم،

اما فکرنمی‌کنم هیج توصیفی بهتر
بتواند توضیح دهد

چیزی را که می‌خواهم بیان کنم،

وقتی داستان زندگی خودت را می‌نویسی، به
یاد داشته باش که قلم،

مداد، مدادشمعی، هایلایتر ویا قلم شارپی -

یا هرچه که ترجیح
میدهی دردستان توست.

چون شما به چیزی دسترسی دارید که
هیچ کس دیگر به آن دسترسی ندارد،

قلبتان، روحتان، ذات و گوهروجود تان.

اینها متعلق به شما و فقط مال شماست.

اینها نشلن می‌دهند شما کیستید،
هویت شما چیست.

خوب، شما کی هستید؟ من کی هستم!؟

من نمی‌دانستم این پرسش چقدردشوار است

تا وقتی سعی کردم به خودم جواب دهم.

خوب، من کی‌هستم؟

درسته که من یک دوقلو هستم، اما من
چیزی ورای آنم.

من کاترین دژسوس هستم.

من یک زن سیه چرده هیسپانیک
هستم، آمریکایی نسل اول.

من یک هنرمندم، یک فیلم‌ساز.

من یک علاقمند هاردکور، بازفید، وهرچز
ابر قهرمانی، هستم.

من یک وصله ناجور، یک کرم کتاب هستم،

من خیلی چیزهای دیگر هم دارم.

اما مهمترازهمه، من خودم هستم،

خودم یک دختر که می‌خواهد شاد باشد،

می‌خواهد هرکاری را که
دوست دارد انجام دهد.

من قط یک دخترم که تشنه
پیش رفتن، فراگیری و رشد هستم.

دختری هستم که چیز دیگری هم
می‌خواهم، یک چیز خوب،

چیزی که قلبم به من گفت

من برای یافتن آن با اتکاء به
خود از همین‌جا آغاز می‌کنم.

سپاسگزارم.