"Henüz"ün gücü | Carol S Dweck | TEDxNorrköping

Bu konuşma yerel bir TEDx etkinliğinde, TED konferanslarından bağımsız olarak yapılmıştır. Carol Dweck "zihin gelişimi"- öğrenmek ve problem çözmek için beyin kapasitemizi geliştirebileceğimiz fikri üzerinde araştırmalar yapıyor. Bu konuşmada, çözülmesi biraz daha zor olan bir problem üzerinde iki farklı şekilde düşünmeyi anlatıyor. Bunu çözecek kadar zeki misiniz...ya da henüz çözemediniz mi? Bu etkileyici alan harika bir tanıtım.

"Henüz"ün Gücü.

Şikago'da bir lisede, öğrencilerin

mezun olmak için belirli sayıda dersi
geçmeleri gerektiğini ve

geçemedikleri ders için ''Henüz değil.''
notunu aldıklarını duydum.

Bunun harika olduğunu düşündüm.

Çünkü kalma notu alırsanız, ben hiçim,
ben hiçbir yere varamam diye düşünürsünüz.

Ama eğer ''Henüz değil.''
notunu alırsanız,

öğrenme eğrisi üstünde
olduğunuzu anlarsınız.

Bu size geleceğe doğru bir yol sunar.

''Henüz değil'' kariyerimin ilk yıllarında
bana ilham veren önemli bir olay,

gerçek bir dönüm noktası oldu.

Çocukların zorluklarla ve sorunlarla

nasıl başa çıktıklarını görmek istedim.

Bunun için, 10 yaşındaki çocuklara

onların çözebilmeleri için biraz daha
zor olan sorular verdim.

Bazıları şaşırtıcı şekilde
olumlu tepki gösterdi.

Şöyle şeyler söylediler,
''Zorluğu severim!''

veya ''Biliyorsunuz, bunun öğretici
olmasını umuyorum.''

Yeteneklerinin geliştirilebilir
olduğunu anladılar.

Onlarda, gelişme zihniyeti olarak
adlandırdığım bir bakış açısı vardı.

Ama diğer öğrenciler, bunun dramatik,
felaket olduğunu hissettiler.

Onların daha kalıplaşmış zihinsel
bakış açıları ile

zekaları sınava tabi tutulmuş
ve başarısız olmuşlardı.

"Henüz"ün gücünün tadını
çıkarmak yerine,

şu anın zulmüne tutunmuşlardı.

Sonra ne yaptılar?

Ne yaptıklarını size söyleyeyim.

Bir çalışmada, eğer sınavdan kalırlarsa
bize bir sonraki sefer

daha fazla çalışmak yerine muhtemelen
kopya çekeceklerini söylediler.

Başka bir çalışmada, başarısızlıktan sonra

kendilerinden daha kötü
yapan birini aradılar

böylece bu kişiyi bulunca kendilerini
daha iyi hissedeceklerdi.

Çalışmalar boyunca zorluktan kaçtılar.

Bilim insanları, öğrenciler hata ile
karşılaştıkları zamanlarda

zihinlerindeki elektriksel
faaliyetleri gözlemledi.

Sol tarafta, kalıplaşmış zihniyete sahip
öğrencileri görüyorsunuz.

Zihinlerinde neredeyse hiç etkinlik yok.

Hatadan kaçıyorlar.

Onlarla mücadele etmiyorlar.

Fakat sağ tarafta, gelişme zihniyetine
sahip, yani yeteneklerinin

geliştirilebileceğine inan
öğrencileri görüyorsunuz.

Çok mücadele ediyorlar.

Henüz ile heyecanlılar

ve çok mücadele ediyorlar.

Hatayı işliyor ve

ve ondan öğrenip düzeltiyorlar.

Çocuklarımızı nasıl yetiştiriyoruz?

Onları "henüz" yerine şimdi
için mi yetiştiriyoruz?

A alma takıntısına sahip
çocuklar mı yetişitiriyoruz?

Büyük hayaller kurmayı bilmeyen
çocuklar mı yetiştiriyoruz?

Onların en büyük hedefi bir sonraki
A veya bir sonraki sınav notu mu?

Daimi onaylanma ihtiyacını mı

geleceklerine taşıyorlar?

Belkide, çünkü iş verenler bana gelip

biz zaten bir günü ödülsüz

geçiremeyen genç çalışanlarla dolu

bir nesil yetiştirdik diyorlar.

Peki ne yapabiliriz?

"Henüz"e ulaşan köprüyü nasıl
kurabiliriz?

İşte yapabileceklerimizin bazıları.

Öncelikle, zeka ya da yeteneği övmeden

bilgece övebiliriz.

Bu başarısız oldu.

Bunu artık daha fazla yapmayın.

Ama çocukların gelişme
süreçlerini övün

onların çabalarını, stratejilerini,
odaklanmalarını, azmini övün,

onların gelişimini övün.

Süreci övmek,

daha dayanıklı ve esnek çocuklar
yetiştiriyor.

"Henüz"ü ödüllendirmenin
başka yolları da var.

Yakın zamanda Washington Üniversitesinden
oyun üzerinde çalışan bilim

adamları ile "henüz"ü ödüllendiren

yeni bir online matematik oyunu
yapmak için bir araya geldik.

Oyunda öğrenciler stratejileri, çabaları
ve ilerlemelerinden dolayı ödüllendirildi.

Klasik bir matematik oyunu

doğru cevabı şu an verdiğinizde
ödüllendirme yapar.

Ancak bu oyunda süreç ödüllendirildi.

Daha çok çaba,

daha fazla strateji,

daha uzun uğraş süreleri ve

çok zor sorularla karşılaştıklarında
daha çok azim gösterdiklerini gördük.

Sadece ''henüz'' ve ''henüz değil''
kelimelerinin

çocuklara daha fazla
özgüven verdiğini

onlara gelecek için daha fazla
devamlılık kazandırdığını görüyoruz.

Öğrencilerin zihinsel bakış açılarını
gerçekten değiştirebiliyoruz.

Bir çalışmada, onlara

yeni ve zor bir şey öğrenmek için
kendilerini

güven alanlarının dışına
çıkmaya her zorladıklarında,

beyinlerindeki nöronların yeni
ve daha güçlü bağlar

kurduğunu ve zamanla daha
akıllı olduklarını öğrettik.

Bakın ne oldu: Bu çalışmada

öğrencilere bu ''gelişme zihniyeti''
öğretilmeyen öğrenciler

zor okul geçişinde düşmeye
devam eden notlar gösterdiler.

Ancak bunun öğretildiği öğrencilerin
notlarında sert çıkışlar görüldü.

Bu gelişimi şu ana kadar

özellikle zorlanmakta olan binlerce
öğrencide gözlemledik.

Hadi eşitlikten söz edelim.

Ülkemizde, şehir merkezleri

veya Yerli Amerikalı bölgeleri
gibi bölgelerde

kronik olarak düşük performans gösteren

öğrenci grupları var.

Uzun süre başarısız olduklarından bir çok
kişi bunun kaçınılmaz olduğunu düşünüyor.

Ama eğitimciler gelişim zihniyeti
olan, "henüz"e dayalı sınıflar

oluşturduklarında eşitlik gerçekleşiyor.

Sadece bir kaç örnek olarak
şunları verebiliriz.

Harlem, New York'ta bir anasınıfı,
bir yılda,

Ulusal Başarı Sınavında %95'lik
dilime girdi.

Bu öğrencilerin bir çoğu okula
başladığında kalem tutamıyordu.

Bir yılda,

çok gerilerde yer alan, South Bronx'taki
dördüncü sınıf öğrencileri

eyalet matematik sınavında
New York eyaletinin en iyi

dördüncü sınıfı oldular.

Bir ile bir buçuk yılda,

Yerli Amerikalı bölgesindeki bir
okuldaki öğrenciler

kendi bölgelerinin tabanından
tavanına çıktılar.

Bu bölgeye Seattle'ın varlıklı
bölgeleri dahildi.

Yani yerli çocuklar Microsoft
çocuklarını geçti.

Bu gerçekleşti,

çünkü çaba ve zorluğun
anlamı dönüştürülmüştü.

Öncesinde, çaba ve zorluk onlara

aptallık ve pes etme hissi verirdi,

fakat şimdi çaba ve zorluk,

onların nöronlarının
yeni ve daha güçlü

bağlar kurmalarını sağlıyor.

İşte o zaman daha akıllı oluyorlar.

Yakın zamanda 13 yaşında bir erkek
çocuğundan bir mektup aldım.

Şöyle yazmış; ''Sevgili Profesör Dweck,

yazılarınızın bilimsel araştırmalara
dayalı gerçeklere dayanmasını takdir

ediyorum ve bu nedenle yazdıklarınızı
uygulamaya karar verdim.

Okul çalışmalarıma, ailemle ilişkilerime

ve okuldaki çocuklarla ilişkilerime

daha çok çaba harcadım

ve tüm bu alanlarda önemli
ilerlemeler kaydettim.

Şimdi anlıyorum ki, hayatımın
çoğunu boşa harcamışım.''

Artık daha fazla hayat harcamayalım.

Çünkü yeteneklerin böylesine

büyük gelişime açık olduğunu
bildiğimizde,

çocukların, tüm çocukların,

o gelişmeyi yaratacak "henüz"lerle dolu
yerlerde yaşamaları

temel insanlık hakkı haline geliyor.

Teşekkürler.

(Alkışlar)