Како цртањето може да ве ослободи

Кој си ти? За да одговори на ова прашање, уметничката Шантел Мартин го следеше своето пенкало. Во овој брилијантно визуелен говор кој се карактеризира преку нејзината работа во слободен стил со линии - нацртан низ сè, од екраните на „Тајмс Сквер“ до телата на балетните танчерки на Њујорк Сити - Мартин споделува како таа нашла слобода и нова перспектива преку уметноста. Погледнете како цртањето може да ја поврзе вашата рака со срцето и да ја продлабочи вашата врска со светот.

Па еве сме.

Јас сум дома, сигурно
како многумина од вас.

И почнавме да разбираме

како нашата врска со себеси,

еден со друг,

и просторите во кои постоиме

длабоко може да влијае на
нашето чувство на идентитет и цел.

Многу работи драматично се променија.

Има чувство на дистанца сега
како никогаш досега.

Но што ако ти кажам

дека можеш да најдеш начин
од твоето срце до твојата рака

и да се поврзеш повторно,

и преку оваа практика
и прифаќање на оваа кауза,

можам да ти помогнам да го рекалибрираш
умот

за да ја истражуваш оваа нова
реалност со задоволство,

ентузијазам, имагинација и надеж?

Потребно ти е само пенкало.

За да однесам дотаму,

ајде да се вратиме на почетокот.

Како дете што растело во имот на локалниот
совет во југоисточен Лондон,

бев аутсајдер.

Јас сум најстарото од шест деца,

и секое од нив изгледа
како Англичанец:

руса коса, сини очи, многу слатко.

А еве ме и мене:

пола од Нигерија, кафеава,
со афро фризура.

Што се случува кога изгледаш поинаку

и се чувствуваш поинаку,

и на многу начини
почнуваш да мислиш поинаку

од секого и сѐ што е околу тебе?

Како да го најдеш патот надвор
од темно, расистичко, хомофобично

и многу осамено место?

Тука на ред доаѓа пенкалото.

Почнав да цртам.

Како што гледаш, го имам пенкалово,

и тоа знае каде оди.

И научив многу добро
да го следам.

И прво нешто што направив е
ја следев линијава,

и се нацртав надвор од култура

која ми кажуваше
само што не можев да правам.

Му верував на пенкалото,

и ме однесе до Централен Свети Мартин,

многу фенси уметничко училиште
во Лондон,

каде завршив прва во генерацијата.

Но, набрзо сфатив дека нема место
за мене во Лондон,

затоа што дали сакаш
да веруваш во тоа или не,

Англија сѐ уште е земја
со корења и функционира во

класниот систем.

И како млада, црна, геј уметничка
од семејство од работничка класа,

немав никакви шанси.

Па го напуштив Лондон и се преселив
во Јапонија,

каде не искусив луѓе да ме прашуваат
од каде сум навистина.

Бев само уште еден гајџин,

што, иронично, значи аутсајдер.

Се внесов во култура која
цени правење и занает,

каде луѓе го усовршуваат занаетот
со генерации.

Тоа е култура која усовршува
и време и простор,

за уметниците да можат да
создаваат со слобода.

И всушност открив место на кое
не бев лута.

Токио ми немаше згрешено.

Престанав да создавам со бес

или од болка.

Морав храбро да си дозволам
да создавам од друго место.

И ја најдов оваа прекрасна алатка

која надмина линија на хартија.

Го најдов ова нешто

кое ми ја поврза главата со срцето

и мојата рака со сѐ друго.

Можев да го видам светот на нови начини.

Најдов врски во агли

и решенија на проблеми
кои не знаев дека постојат.

Како да можев да го видам светот со сите
негови позитивни и негативни простори.

И само преку гледање,

повеќе не постоеше страв.

Како моето пекало да беше фенер,

а непознатото сѐ уште беше таму,

но не беше страшно.

По пет години живење во Јапонија
и фокусирање на мојот занает,

се чувствував како да ми треба промена.

Па се преселив во Њујорк,

затоа што тоа го прави
еден уметник, така?

Се преселуваш во најдобриот
град на светот

кој ја има можноста

да направи да се чувствуваш
целосно невидливо.

Тогаш почнав навистина да се прашувам,

„Која си ти?“

Ќе се разбудев насабајле,
и пред да започнам со денот,

ќе медитирав со оваа мантра.

И со ова прашање на ум,

продолжив да цртам.

Ја следев линијата.

Ѝ дозволив да го води патот.

Процесот на земање пенкало,

нешто на што секој има пристап,

чинот на давање себеси дозвола
да ги пуштам

сите мисли, стравови,
несигурности --

сѐ што би ми сметало

да си дозволам да бидам целосно јас --

тоа стана мојот начин
на искусување на слобода.

Кога дојдов во Њујорк,

не сакав да играм по правилата
на уметничкиот свет.

Продолжив да бидам аутсајдер.

Продолжив да цртам.

Љуботпитноста стана мастилото
за моето пенкало,

и продолжив да нуркам подлабоко.

Со тек на време, почнав да создавам
смел, самоуверен простор за мене,

простор само за мене.

Првично, беше мојата спална соба.

Но таа соба заврши во весникот
„Њујорк Тајмс,“

и наеднаш, бев видена и позната

по овој свет што го создадов.

Оттогаш,

создадов и соработував
со едни од најуникатните уметници,

институции и простори,

од екраните на Тајмс Сквер,

до Њујоршкиот балет
за нивната серија со уметници,

каде интервјуирав голем број танчер(к)и.

Нивните приказни и зборови
станаа основата

на преку 30 цртежи и уметнички дела,

што ги презедоа ѕидовите на шеталиштето,

прозорците и подовите.

Долго време,

сакав да создадам простор
за размислување и поезија.

И во 2019,

таа можност ми беше дадена од

Советот на Островот на Гувернерот.

Ми го дадоа совршеното платно

во форма на поранешна воена капела.

Запознај се со „Собата Мај“

Со цртежи на екстериерот
инспирирани од историјата на островот,

влегуваш внатре, ги соблекуваш чевлите,

и има цртеж на подот
во форма на лавиринт

кој те враќа тебе кон себе.

Тоа е покана да се останеш смирен(а).

И ти дозволува да видиш
реченици на ѕидот.

„Нека бидеш паметен.“

„Нека спиеш мирно ноќе.“

„Нека ги спасиме дрвата.“

„Нека ти“, „нека ти“, „нека ние“.

И овие фрази личат како да
излегуваат од тебе

или паѓаат во тебе.

Дозволив линиите да бидат
како своевиден јазик,

јазик кој се расплетува
слично како животот.

И кога има тишина,

Јас барав врска
преку разговор,

поставував прашања да им помогнам
со непријатноста.

Цртањето ме научи
како да создавам свои правила.

Ме научи како да ги отворам очите
не само да видам тоа што е,

туку и тоа што може да биде.

И каде има скршени системи,

можеме да создадеме нови
кои функционираат и им се корисни на сите,

наместо на избраните неколкумина.

Цртањето ме научи
како целосно да се ангажирам со светот.

И тоа што сфатив низ овој јазик
на линиите

не е важноста да бидеш виден,

туку подарокот на гледање на тоа
што го даваме на другите

и колку вистинска слобода
е можноста да гледаш.

И не го мислам тоа буквално,

затоа што видот е само еден начин
за човек да гледа.

Тоа што го мислам е да се искуси светот
во неговата целост,

можеби и повеќе за време на
најпредизвикувачките моменти

како оној со кој се соочуваме денес.

Јас сум Шантел Мартин.

Јас цртам.

И те повикувам да земеш пенкало

и да видиш каде ќе те однесе.

[Музика]