De schokkende waarheid over je gezondheid | Lissa Rankin | TEDxFiDiWomen

Lisa Rankin beschouwt onze gezondheid vanuit een spiritueel perspectief. Ze introduceert haar 'cairn model' -- het steenmannetje -- van welzijn en gezondheid.

Wat is het belangrijkst
voor je gezondheid?

Wat denk je?

Een uitgebalanceerd,
voornamelijk plantaardig dieet,

je hormonen in balans houden,
iedere dag sporten, genoeg slapen --

Wat denk je?

Vitamines slikken, je regelmatig
laten controleren door de dokter?

(Gelach)

Dit lijken allemaal belangrijke,
zelfs doorslaggevende voorwaarden

om gezond te blijven,

maar wat als ik zou zeggen
dat voor je lichaam zorgen

het minst belangrijk was
voor je gezondheid?

Wat denk je?

Ik ben een dokter, dus als je me
dit vijf jaar geleden had verteld,

was dat absolute heiligschennis geweest.

Ik heb tenslotte 12 jaar gestudeerd

omdat het lichaam het fundament
voor alles in ons leven zou moeten zijn.

Wat als het medische vakgebied
het helemaal verkeerd heeft;

wat als ons lichaam niet bepaalt
hoe we ons leven leiden?

Wat als ons lichaam feitelijk
een spiegel van onze manier van leven is?

Denk er eens over na.

Denk eens terug aan een tijd

wanneer je niet het leven leidde
dat je had moeten leiden.

Misschien had je de verkeerde relatie;

of je bevond je
in een vijandige werkomgeving,

omdat je dacht dat je dat werk moest doen;

of je werd creatief gedwarsboomd;
of je voelde je spiritueel ontheemd.

Kreeg je misschien
subtiele seintjes van je lichaam,

kleine fysieke symptomen?

Het lichaam probeert je
iets te vertellen en je negeert het,

want je moet dit nu eenmaal doen.

Maar dan gaat er ineens
van alles mis in je lichaam.

Kun je je herinneren dat zoiets
ooit in je leven is gebeurd?

Ja, ik zie een hoop mensen knikken.

Ik ook. Het is mij ook overkomen.

Zo werkt het lichaam
en daar is het heel goed in;

het lichaam fluistert in ons oor.

Maar als we het fluisteren negeren,
begint het te schreeuwen.

Miljoenen mensen negeren
het fluisteren van hun lichaam.

Het is een epidemie

waar de moderne geneeskunde
niet mee om weet te gaan.

Mensen die eraan lijden
voelen zich vermoeid,

angstig en depressief, slapen slecht

en hebben geen zin meer in seks.

Ze hebben last van allerlei pijntjes,

dus ze gaan naar de dokter
omdat er iets niet goed is.

De dokter doet een hele reeks onderzoeken

die allemaal uitwijzen dat er niets
met deze patient aan de hand is.

Toch voelt die patient zich niet goed.

Ze gaat dus naar een andere dokter
en het proces herhaalt zich,

want want ze weet zeker
dat er iets mis is.

En dat is ook zo,
alleen niet zoals zij denkt.

Ik werkte vroeger
bij een hele drukke zorginstelling,

ik zag er 40 patiënten per dag

en raakte tot op het bot
gefrustreerd door die patiënten.

Ze kwamen bij me
en hun lijden was overduidelijk.

Ik deed de onderzoeken, die waren normaal,

ik vertelde ze dat alles in orde was
en dan keken ze me zo aan van:

nee, echt niet. Er is iets met me.

Ik voelde me zo gefrustreerd
omdat ik geen goede diagnose kon stellen,

terwijl zij dachten:
geef me alsjeblieft gewoon een pil.

Maar er was geen pil.
Daar helpt geen pil tegen.

Er bestaat geen lab-test om een diagnose
te stellen voor deze epidemie,

er is geen vaccin om het te voorkomen
en geen chirurgie om het eruit te snijden.

Pas jaren later kwam ik erachter

dat ik onder dezelfde epidemie leed
als mijn patiënten.

Toen ik 33 jaar oud was,

was ik een doorsnee dokter.

Ik dacht dat ik alles in mijn leven
had bereikt wat ik wilde bereiken.

Het zag er allemaal heel succesvol uit:

het huis aan zee in San Diego;
het vakantiehuis; de boot;

de royale pensioenvoorziening,
zodat ik later gelukkig zou kunnen zijn.

Ik was op dat moment
al twee keer gescheiden.

Ik had hoge bloeddruk.

Ik nam daar drie medicijnen voor
die allemaal niet werkten

en er was juist vastgesteld
dat ik geopereerd moest worden

vanwege precancereuze cellen
op mijn baarmoederhals.

Maar belangrijker was dat ik
het contact met mezelf kwijt was.

Ik was zo teleurgesteld over mijn werk,

geestelijk helemaal leeg;

ik wist helemaal niet meer wie ik was.

Ik had mezelf verstopt
onder een hele serie maskers.

Ik had een doktersmasker,
voor als je die witte jas aanhebt,

op dat voetstuk staat,
of je alles onder controle hebt,

alsof je het allemaal wel weet.

Ik ben ook professioneel artiest,
dus ik had een artiestenmasker,

dat moet er donker en broeierig uitzien,

mysterieus -- hongerend,

dat was ik ook niet.

Ik was inmiddels
voor de derde keer getrouwd,

drie keer is scheepsrecht.

Dus droeg ik het masker
van de plichtsgetrouwe echtgenote,

die het eten op tafel moet hebben

en die de juiste sexy lingerie draagt.

Toen raakte ik in verwachting
en dan komt er plotseling

dat gigantische moedermasker
ook nog eens bij.

Jullie kennen dat masker wel.

Je hoort dan ineens in je genen te hebben

dat je de perfecte koekjes kan bakken.

Onder die laag maskers zat ik dus

toen mijn volmaakte kwelling begon.

Op dat moment in mijn leven,
het was januari 2006

en ik beviel net van mijn dochter
via een keizersnede,

ging mijn 16 jaar oude hond dood,

mijn gezonde jonge broer
kreeg een acuut leverfalen

van de antibiotica Zithromax,

en mijn geliefde vader
overleed aan een hersentumor.

Alles binnen 2 weken.

Ik had net een diepe zucht geslaakt
toen mijn echtgenoot,

die op de baby zou passen,

twee vingers van zijn linkerhand
kwijtraakte aan de cirkelzaag.

Dus --

Ze zeggen dat als je leven in elkaar stort

je ofwel zelf groeit, of je stort mee in.

Gelukkig besloot ik ervan te groeien,
er stond iets in mezelf op.

SARK noemde het mijn 'Inner Wise Self';
ik noem het mijn innerlijke waakvlam.

Ze zei: "Tijd om de maskers af te doen.
Tijd om te stoppen met die waanzin.

Stop met doen wat je moet doen
en ga doen wat je voelt."

Ik zou moeten stoppen met mijn werk.
Dat was niet niks.

Ik had twaalf jaar gestudeerd
om dokter te worden.

Dat had honderdduizenden dollars gekost.

Mijn hele doktersleven was al ingericht:
het huis, de hypotheek,

al die dokterspullen, nietwaar?

Mijn man had geen werk
en ik had net een baby.

Om mijn vrijheid te kopen moest ik ook
eventuele wanpraktijk-claims nog afkopen,

een bedrag van zes cijfers,
mocht ik ooit nog aangeklaagd worden.

Ik besloot het te doen en mijn lieve man
besloot me daarin te steunen.

Ik stopte met mijn werk,
verkocht mijn huis,

stopte mijn pensioenvoorziening
en verdween de stad uit.

De eerste paar maanden schreef ik,
schilderde ik, likte mijn wonden.

(Gelach)
(Applaus)

Het was pas negen maanden later --

iedereen dacht al: negen maanden!
Ik ben gynaecoloog --

dat ik me realiseerde dat je kunt stoppen
met je werk maar niet met je roeping.

Ik voelde me al heel vroeg geroepen,
ik was pas zeven jaar,

om het medische vak te dienen,
te praktiseren;

die roeping was er nog steeds.

Ik was zo verwond door het systeem
dat ik het niet eens in de gaten had,

maar het kwam terug na wat rust en heling.

Toch wist ik dat ik niet terug kon,
ik kon geen 40 patiënten per dag aan;

7,5 minuut per patient,
daarvoor was ik niet gaan studeren.

Dus begon ik deze zoektocht,
die inmiddels al vijf jaar duurt,

om die oorspronkelijke inspiratie
voor dit vak terug te vinden.

Ik moest er dus ook achter komen
wat ik aan geneeskunst haatte.

Eerst gaf ik iedereen de schuld:

de advocaten die op jacht waren
naar medisch verwijtbaar handelen;

de grote pharmaceutische bedrijven;
de zorginstellingen;

de verzekeringsmaatschappijen.

Toen dacht ik: het is
het reductionistische medische systeem,

we zijn zo vreselijk gespecialiseerd.

Ik ben verloskundig gynaecoloog
en kreeg dus mensen met bekkenklachten,

maar ik wist gewoon
dat er iets groters was

dat hun klachten veroorzaakte.

Maar daar worden we niet voor opgeleid.

Ik dacht: dat is het probleem,
je gaat naar de dokter

voor pijn aan je pink en hij zegt:
"Sorry, ik ben duimdokter."

(Gelach)

Niemand ziet het hele plaatje.

Ik dacht: integrale medische praktijk,
dat is de dan oplossing.

Dus ging ik werken
bij een integrale medische praktijk

en dat ging een stuk beter;
ik had een heel uur voor mijn patiënten.

Ik kon echt naar ze luisteren.

We accepteerden geen verzekerden
voor 'kostenefficiënte zorg',

dus dat was een hele vooruitgang.

Toch bleef ik ergens tegenaan botsen.

Als je bij ons kwam en je was depressief

kreeg je kruiden en aminozuren
in plaats van Prozac.

Of wanneer je andere
fysieke symptomen had --

Toch bleef het een allopathisch model:

de oplossing lag altijd buiten jezelf

en ik moest je iets geven
wat je in kon nemen.

Ik dacht: misschien is het dat niet,
misschien moet ik verder kijken

en nieuwe medische gereedschappen vinden.

Ik begon dus samen te werken

met allerlei prachtige aanvullende
en alternatieve zorgaanbieders:

acupuncturisten, naturopaten,
voedingsdeskundigen.

Ik begon mijn patiënten te behandelen
met naalden in hun energiemeridianen

en rauw voedsel, en dat was geweldig.

Ik bleef echter tegen hetzelfde oplopen:

het bleef symptoombestrijding.

Als we het probleem

niet bij de bron aanpakten,

ontwikkelden ze gewoon
weer nieuwe symptomen.

Ik werd op dat moment
echt gefrustreerd en echt nieuwsgierig,

dus begon ik serieus te graven

naar wat een lichaam
nu eigenlijk gezond maakt

en wat ons nu echt ziek maakt.

Ik dook in de medische literatuur
en deed een jaar onderzoek

naar alle gerandomiseerde
gecontroleerde klinische onderzoeken.

Ik besloot: genoeg geweest,
ik ga het uitzoeken;

de onderste steen moest boven komen.

Ik zat uren in de bibliotheek,
zoekend, lezend, studerend.

Ik schrok me dood van wat ik vond;

dit had niemand mij verteld
in mijn medische opleiding.

Alles waar we aan denken bij gezondheid,
wat we denken dat gezond is, dat klopt.

Bewegen is belangrijk,
gezond eten is belangrijk,

doktersbezoek is belangrijk.

Maar niemand heeft me ooit verteld
dat gezonde relaties belangrijk zijn,

dat een gezond beroepsleven belangrijk is,

jezelf creatief uiten,

je geestelijk verbonden voelen,

een gezond seksleven hebben,

gezonde financiën,

in een gezonde omgeving leven,

geestelijk gezond zijn,

en natuurlijk zijn al die dingen
waar we normaliter aan denken,

ook belangrijk:
goed voor je lichaam zorgen.

De informatie is overweldigend.

Het meeste vind je niet in de gangbare
door dokters gelezen vakbladen,

veel ervan vind je
in de psychologische literatuur

en de sociologische literatuur.

Maar als je goed zoekt, vind je het
in The New England Journal of Medicine,

in The Journal of the
American Medical Association,

het komt van Harvard en Yale
en Johns Hopkins.

Dit zijn betrouwbare gegevens die laten
zien dat dit minstens zo belangrijk is,

zo niet belangrijker.

Een van mijn patiënten
eet rauw en veganistisch,

ze loopt marathons,
slikt 20 supplementen per dag,

slaapt 8 uur per nacht,
doet alles wat haar dokter zegt,

heeft zó'n dik dossier
en toch heeft ze allerlei kwalen.

Ze had gehoord wat ik
met mijn patiënten deed

en ik heb een inschrijfformulier
van 20 pagina's lang.

Het vraagt je naar al die dingen:
relaties, werk, geestelijk leven,

creativiteit, seksleven, al die dingen
die je hele persoon bepalen.

Ze kwam en ze vulde het formulier in
en ze vroeg me: "Dokter, wat heb ik?"

Ik zei: "Wat je hebt?
Je echtgenoot misbruikt je,

je haat je werk,
je voelt je creatief onderdrukt,

geestelijk ontheemd

en je hebt je vader nooit vergeven

vanwege de incest in je jeugd.

Je lichaam komt er nooit bovenop
tot je daar iets aan kunt doen."

Goed voor je lichaam zorgen is dus
niet het belangrijkste voor je gezondheid.

Wat dan wel?

Zorgen voor je geest,
zorgen voor je hart,

zorgen voor je ziel,

contact maken met wat ik noem
je innerlijke waakvlam.

Die waakvlam is
dat deel van je, die essentie,

dat authentieke, diepste deel van jou,
die geestelijke, goddelijke vonk

die altijd weet wat goed voor je is.

Je bent ermee geboren,
je neemt het mee de dood in

en ze weet altijd de waarheid
over jou en je lichaam.

Ze fluistert in je oor,
ze is je intuïtie,

ze is dat prachtige deel
dat jouw grootste fan is,

het deel dat jou liefdesbrieven schrijft.

Ze is de meest heilzame bron
die je je kunt wensen,

beter dan welk medicijn ook,
beter dan welke dokter ook.

Op basis van alles wat ik geleerd had,
ontwikkelde ik een nieuw welzijnsmodel.

Het was niet gebaseerd
op taartgrafieken en pyramides

zoals vele welzijnsmodellen
die ik heb gezien.

Ik baseerde het op het steenmannetje.

Hebben jullie die dingen gezien
in San Francisco?

Van die stapels gebalanceerde stenen,
ik hou ervan, altijd gedaan.

Als artiest spreekt het me visueel aan.

Ik hou van de wederzijdse afhankelijkheid.

Iedere steen is afhankelijk van de andere;

je kunt er geen steen uithalen
of het hele ding stort in.

De meest hachelijke steen
is nog de bovenste.

Dat is het lichaam,
daar zie ik het lichaam.

Het lichaam is de bovenste steen.

Als een van de facetten
die jouw geheel vormen uit balans raakt,

is het lichaam het eerste
dat begint te fluisteren.

De onderste steen
is je innerlijke waakvlam,

je werkelijke essentie,
dat kwetsbare, doorzichtige deel van jou.

Zo kwam ik dus tot dat model,
dat ik de 'whole health cairn' noem

en daar gaat mijn volgende boek over.

Het gaat over alle facetten
die jou heel maken;

het gaat over zelfgenezing vanuit je basis
en als je dit eenmaal herkent,

heb je alle benodigde gereedschappen
om je eigen helingstraject te beginnen.

Alle facetten die jouw geheel vormen,

worden omringd door wat ik
de 'healing bubble' noem.

Dat is liefde, dankbaarheid en plezier.

De wetenschap toont aan dat al die dingen
ook goed voor je gezondheid zijn,

als de lijm die alles bij elkaar houdt.

Ik daag je dus uit.

Als je een fysiek symptoom hebt,

als je lijdt aan de epidemie
die de hele ontwikkelde wereld plaagt,

vraag jezelf dan eens af:

"Wat is de echte reden
voor mijn ziekte of lijden;

wat wankelt er in mijn steenmannetje?"

Wat is de echte diagnose
en wat kun je eraan doen?

Hoe kun je transparanter zijn?

Hoe kun je meer openstaan
voor meer mogelijkheden?

Hoe kun je eerlijker zijn tegen jezelf
over wat je nodig hebt en wie je bent?

Als je het geluk had dat je Brene Brown's
geweldige TED-Talk hebt gezien

over de kracht van kwetsbaarheid --

ik zie veel knikkende hoofden, mooi --

die is zo goed, die gaat over
de wetenschap achter echt zijn,

kwetsbaar en transparant zijn.

Het genereert liefde en intimiteit,
wat zorgt voor oxytocin en endorfine

en het vermindert schadelijke
stresshormonen als cortisol en adrenaline.

Als we ons echte zelf laten zien,
als we onze waakvlam laten schijnen,

helen we onszelf van binnenuit

en dat is krachtiger dan wat geneeskunde
je ooit van buitenaf kan geven.

Dus daag ik je uit
dat recept voor jezelf te schrijven.

Dat kan geen dokter voor je doen.

We kunnen je medicijnen geven,

we kunnen opereren,
en soms is dat nodig,

het kan je zelfhelingsproces aanzwengelen.

Maar om de essentie te helen,
zodat je geen nieuwe symptomen krijgt,

zodat je niet opnieuw onder het mes hoeft,
moet je je eigen recept uitschrijven.

Dus vraag ik je: "Wat heb je nodig,
hoe krijg je je lichaam weer gezond?

Wat moet er veranderen,
wat moet je bijstellen in je leven?"

Als je zou weten dat je maskers afdoen

en ons je stralende
innerlijke licht laten zien

de oplossing was
voor je gezondheidsproblemen,

zou je het dan doen?

Ik daag je uit.

Er zou wel eens iets wonderbaarlijks
kunnen gebeuren met je lichaam.

Dankjewel.

(Applaus)