Moc wewnętrznej różnorodności

Rebeca Hwang spędziła wiele lat na rozwijaniu różnych tożsamości. Pochodzi z Korei, dorastała w Argentynie i studiowała w Stanach Zjednoczonych. Długo ciężko było jej odnaleźć miejsce, które mogłaby nazwać domem. Te wyzwania doprowadziły do kluczowego odkrycia: różnorodne doświadczenia życiowe są w dzisiejszych czasach wyjątkową zaletą. Hwang w swojej prelekcji opowiada o niezliczonych korzyściach, które niesie akceptacja złożonej tożsamości. Dzieli się też nadzieją na stworzenie świata, w którym tożsamość nie będzie przyczyną wykluczenia, ale okazją do tworzenia wspólnoty.

Trzymamy się za ręce

i wpatrujemy w drzwi.

Czekaliśmy z rodzeństwem
na powrót mamy ze szpitala.

Była tam, bo babcia miała tego dnia
operację nowotworu.

Wreszcie drzwi się otworzyły

i mama powiedziała:

"Ona odeszła.

Odeszła".

Zaczęła szlochać
i natychmiast powiedziała:

"Musimy wszystko przygotować.

Ostatnim życzeniem babci było,
żeby pochować ją w domu, w Korei".

Miałam wtedy zaledwie 12 lat
i kiedy szok ustąpił,

słowa mamy nadal dźwięczały mi w uszach.

Babcia pragnęła być pochowana w domu.

Przeprowadziliśmy się z Korei
do Argentyny 6 lat wcześniej.

Nie znaliśmy hiszpańskiego
i nie wiedzieliśmy, jak się utrzymamy.

Gdy dotarliśmy do nowego kraju,
byliśmy imigrantami, którzy nie mieli nic,

więc musieliśmy pracować bardzo ciężko,
żeby odbudować nasze życie.

Więc po tych wszystkich latach
nie przyszło mi do głowy,

że domem nadal była Korea.

Zaczęłam się zastanawiać,
gdzie chciałabym być pochowana,

gdzie był mój dom.

Odpowiedź nie była oczywista.

Bardzo mi to doskwierało.

Ten epizod zapoczątkował życiową misję
poszukiwania własnej tożsamości.

Urodziłam się w Korei,
kraju słynącemu z kimchi,

dorastałam w Argentynie,

gdzie jadłam tyle steków,
że pewnie w 80% jestem krową.

Kształciłam się w Stanach Zjednoczonych,

gdzie uzależniłam się
od masła orzechowego.

(Śmiech)

W dzieciństwie czułam się Argentynką,

ale mój wygląd nieraz mnie zdradzał.

Pamiętam, jak pierwszego dnia
szkoły średniej

nauczycielka literatury hiszpańskiej
weszła do sali.

Przyjrzała się wszystkim

i powiedziała:

"Ty musisz znaleźć sobie korepetytora,

w przeciwnym razie nie zaliczysz zajęć".

Ale wtedy już mówiłam
płynnie po hiszpańsku.

Czułam, że mogłam być
albo Koreanką albo Argentynką,

ale nie tym i tym naraz.

Znalazłam się w impasie.

Musiałabym wyrzec się
poprzedniej tożsamości,

żeby zdobyć nową.

W wieku 18 lat postanowiłam
pojechać do Korei w nadziei,

że wreszcie znajdę miejsce,
które będę mogła nazwać domem.

Ale tam ludzie pytali:

"Dlaczego mówisz po koreańsku
z hiszpańskim akcentem?"

(Śmiech)

Oraz: "Pewnie jesteś z Japonii,
bo masz takie duże oczy

i obcą mowę ciała".

Czyli miałam w sobie zbyt wiele
z Koreanki, żeby być Argentynką,

i zbyt wiele z Argentynki,
żeby być Koreanką.

To było dla mnie kluczowe odkrycie.

Nie znalazłam miejsca,
które mogłabym nazwać domem.

Ilu ludzi pochodzących z Korei wygląda jak
Japończycy i mówi z hiszpańskim akcentem,

albo, konkretniej,
z akcentem argentyńskim,

istnieje na świecie?

Być może to było moją zaletą.

Łatwo było mi się wyróżnić,

co nie mogło zaszkodzić w świecie,
który tak szybko się zmieniał,

gdzie umiejętności z dnia na dzień
mogły okazać się być zbędne.

Więc przestałam szukać
stuprocentowego podobieństwa

do ludzi, których spotykałam.

Zrozumiałam, że często byłam mostem,

który łączył skonfliktowane grupy ludzi.

Z tą świadomością

postanowiłam w pełni zaakceptować
wszystkie różne wersje siebie,

a chwilami nawet pozwoliłam sobie
odkrywać się na nowo.

Na przykład w szkole średniej
byłam straszną kujonką.

Nie miałam wyczucia mody, nosiłam
grube okulary i miałam nieciekawą fryzurę.

Wiecie, o co chodzi.

Myślę, że miałam przyjaciół tylko dlatego,
że pozwalałam im odpisać zadanie domowe.

Taka jest prawda.

Ale już jako studentka
znalazłam nową tożsamość,

i z kujonki przeistoczyłam się
w popularną dziewczynę.

To było na politechnice, MIT,

więc nie wiem, czy to wielkie dokonanie.

Jak się tam mawia:

"Szanse świetne,
lecz widoki raczej szpetne".

(Śmiech)

Zmieniałam kierunek tyle razy,
że moi doradcy zaczęli żartować,

że powinnam zdobyć dyplom
w "naukach przypadkowych".

(Śmiech)

Powiedziałam to moim dzieciom.

Później, z biegiem lat, wykształciłam
mnóstwo nowych tożsamości.

Zaczęłam jako wynalazczyni,
przedsiębiorczyni, społeczna innowatorka,

następie zostałam inwestorką,

kobietą w świecie technologii,

nauczycielką.

Niedawno zostałam mamą,

albo, w wersji mojego malucha:

"Maaaaamaaa!" I tak cały dzień i noc.

Nawet mój akcent się zakręcił,

jego pochodzenie jest tak niejasne,

że przyjaciele nazywają go
akcentem "rebeczym".

(Śmiech)

Odnajdywanie się na nowo
może być bardzo trudne.

Czasami można się spotkać
ze sporym sprzeciwem.

Kiedy kończyłam studia doktoranckie,

połknęłam bakcyla przedsiębiorczości.

Mieszkałam w Dolinie Krzemowej,

a pisanie pracy doktoranckiej w piwnicy
nie wydawało się tak interesujące,

jak rozkręcanie własnej firmy.

Więc poszłam do moich
bardzo tradycyjnych koreańskich rodziców,

którzy są tutaj dzisiaj ze mną,

z zamiarem powiadomienia ich,

że nie ukończę studiów doktoranckich.

Razem z rodzeństwem jesteśmy
pierwszym pokoleniem,

które poszło na studia, więc dla rodziny
imigrantów to było coś wielkiego.

Możecie sobie wyobrazić,
jak mogła przebiec ta rozmowa.

Na szczęście miałam ze sobą tajną broń,

którą był wykres przedstawiający
średni dochód absolwentów

studiów doktoranckich
na Uniwersytecie Stanforda

oraz średni dochód studentów,
którzy zrezygnowali z takich programów

oferowanych przez tę uczelnię.

(Śmiech)

Ten wykres na pewno wyglądałby inaczej,

Gdybym nie uwzględniła
założycieli Google'a.

(Śmiech)

Ale mama spojrzała na ten wykres
i powiedziała:

"Aha, no to... Ty się córciu realizuj".

(Śmiech)

Cześć mamo!

(Śmiech, brawa)

Dziś już, szukając tożsamości,
wcale nie chcę znaleźć dla siebie grupy.

Chodzi bardziej o przyzwolenie sobie

na zaakceptowanie rozmaitych wersji siebie

oraz pielęgnowanie różnorodności we mnie,

nie tylko wokół mnie.

Moi synowie mają teraz
trzy latka i pięć miesięcy

i obydwoje urodzili się
z potrójnym obywatelstwem

i znajomością czterech języków.

Powinnam też wspomnieć,
że mąż jest z Danii.

Mało mi było tych szoków kulturowych,

to wyszłam za mąż za Duńczyka.

Właściwie, myślę, że moje dzieci
będą pierwszymi wikingami,

którym ciężko będzie zapuścić brody.

(Śmiech)

Będziemy musieli nad tym popracować.

Mam ogromną nadzieję,
że odkryją, że ich różnorodność

otworzy przed nimi wiele drzwi w życiu

i że pomoże w odnalezieniu
wspólnoty w świecie,

który staje się teraz
coraz bardziej globalny.

Mam nadzieję, że zamiast
czuć niepokój i zmartwienie,

że nie wpasują się dobrze
w jedną kategorię,

albo, że ich tożsamość pewnego dnia
nie będzie miała znaczenia,

poczują wolność eksperymentowania

i przejmą kontrolę nad swoją narracją
i poczuciem tożsamości.

Mam też nadzieję, że użyją
swoich unikalnych mieszanek

wartości, języków, kultur i umiejętności,

żeby pomóc w tworzeniu świata,

w którym tożsamości nie używa się już
do wykluczenia tych,

którzy wyglądają inaczej,

tylko jako coś, co łączy.

I co najważniejsze, mam ogromną nadzieję,

że z wielką radością będą
przemierzać nowe tereny, tak jak ja.

Wracając do mojej babci,

jej ostatnie życzenie
było też dla mnie jej ostatnią lekcją.

Okazało się, że nie chodziło
wcale o to, żeby wrócić do Korei

i bycie pochowaną właśnie tam.

Zależało jej na tym,
żeby spocząć obok syna,

który zmarł na długo przed naszą
przeprowadzką do Argentyny.

Nie chodziło o ocean,

który rozdzielił jej dom
z przeszłości i ten teraźniejszy,

ale o znalezienie wspólnego gruntu.

Dziękuję.

(Brawa)