Η δύναμη της ποικιλομορφίας μέσα σας

Η Ρεμπέκα Χουάνγκ έχει περάσει μια ζωή συνδυάζοντας ταυτότητες: την κορεάτικη κληρονομιά, την αργεντίνικη ανατροφή και μόρφωση στις Ηνωμένες Πολιτείες, και για πολύ καιρό δυσκολευόταν να βρει ένα μέρος στον κόσμο που να αποκαλεί πατρίδα. Όμως, μαζί με αυτές τις προκλήσεις ήρθε μια καθοριστική συνειδητοποίηση: ότι ένα διαφορετικό υπόβαθρο είναι ένα ξεχωριστό πλεονέκτημα στον σημερινό παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Σε αυτή την προσωπική ομιλία, η Χουάνγκ αποκαλύπτει τα ατελείωτα ωφέλη στην αποδοχή των πολύπλοκων ταυτοτήτων μας, και μοιράζεται τις ελπίδες της για τη δημιουργία ενός κόσμου όπου οι ταυτότητες δεν αποξενώνουν, αλλά φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά.

Κρατιόμαστε χέρι-χέρι,

κοιτάζοντας την πόρτα.

Τα αδέρφια μου κι εγώ περιμέναμε
τη μητέρα μου να γυρίσει πίσω

από το νοσοκομείο.

Ήταν εκεί επειδή η γιαγιά μου έκανε
επέμβαση για τον καρκίνο εκείνη τη μέρα.

Τελικά, οι πόρτες άνοιξαν,

και είπε,

«Έφυγε.

Έφυγε».

Άρχισε να κλαίει γοερά και αμέσως είπε,

«Πρέπει να κάνουμε τις ετοιμασίες.

Η τελευταία επιθυμία της γιαγιάς σας
ήταν να ταφεί στην Κορέα».

Ήμουν σχεδόν 12 ετών,
και όταν έφυγε το σοκ,

τα λόγια της μητέρας μου
ηχούσαν στα αυτιά μου.

Η γιαγιά μου ήθελε
να ταφεί πίσω στην πατρίδα.

Είχαμε μετακομίσει από την Κορέα
στην Αργεντινή πριν από έξι χρόνια,

χωρίς να ξέρουμε Ισπανικά
ή πώς να τα βγάλουμε πέρα.

Και κατά την άφιξή μας,
ήμασταν μετανάστες που έχασαν τα πάντα.

έτσι έπρεπε να δουλέψουμε πολύ σκληρά
για να ξαναφτιάξουμε τη ζωή μας.

Γι' αυτό δεν μου είχε περάσει απ' τον νου
ότι ύστερα από τόσα χρόνια,

η πατρίδα μου ήταν ακόμα στην Κορέα.

Με έκανε να αναρωτηθώ πού ήθελα
να ταφώ εγώ κάποια μέρα,

πού ήταν η πατρίδα για μένα,
και η απάντηση δεν ήταν εμφανής.

Κι αυτό με ενοχλούσε πολύ.

Έτσι, αυτό το επεισόδιο ξεκίνησε
μια δια βίου αναζήτηση της ταυτότητάς μου.

Γεννήθηκα στην Κορέα, τη χώρα του κίμτσι,

μεγάλωσα στην Αργεντινή,

όπου έφαγα τόσες μπριζόλες που πιθανόν
να είμαι κατά 80% αγελάδα έως τώρα,

και μορφώθηκα στις Ηνωμένες Πολιτείες,
όπου εθίστηκα στο φυστικοβούτυρο.

(Γέλια)

Κατά την παιδική μου ηλικία,
αισθανόμουν περισσότερο Αργεντίνια,

αλλά η εμφάνισή μου
με πρόδιδε μερικές φορές.

Θυμάμαι την πρώτη μέρα στο γυμνάσιο,

η καθηγήτρια της ισπανικής φιλολογίας
μπήκε στην αίθουσα.

Εξέτασε βιαστικά όλους
τους συμμαθητές μου και είπε,

«Εσύ, πρέπει να κάνεις ιδιαίτερα,
αλλιώς δεν θα περάσεις αυτό το μάθημα».

Αλλά έως τότε μιλούσα
ήδη άπταιστα τα Ισπανικά,

έτσι ένιωθα σαν να μπορούσα
να γίνω είτε Κορεάτισσα είτε Αργεντίνια,

αλλά όχι και τα δύο.

Mου φάνηκε σαν ένα παιχνίδι
μηδενικού αθροίσματος,

όπου έπρεπε να παρατήσω
την παλιά μου ταυτότητα

για να μπορέσω να κερδίσω
ή να αποκτήσω μια καινούργια.

Λοιπόν, όταν έγινα 18,
αποφάσισα να πάω στην Κορέα,

ελπίζοντας ότι θα έβρισκα τελικά
ένα μέρος που να αποκαλώ πατρίδα.

Αλλά εκεί οι άνθρωποι με ρωτούσαν,

«Γιατί μιλάς κορεάτικα
με ισπανική προφορά;»

(Γέλια)

Και «Πρέπει να είσαι Γιαπωνέζα
λόγω των μεγάλων ματιών σου

και της ξένης γλώσσας του σώματος».

Κι έτσι αποδείχτηκε ότι ήμουν
πολύ Κορεάτισσα για να είμαι Αργεντίνια,

αλλά πολύ Αργεντίνια
για να είμαι Κορεάτισσα.

Κι αυτή ήταν μια καθοριστική
συνειδητοποίηση για μένα.

Απέτυχα να βρω ένα μέρος
στον κόσμο που να αποκαλώ πατρίδα.

Αλλά πόσοι Κορεάτες που μοιάζουν
με Γιαπωνέζους μιλούν με ισπανική προφορά,

ή ακόμα πιο συγκεκριμένα,
αργεντίνικη προφορά

πιστεύετε πως υπάρχουν εκεί έξω;

Ίσως αυτό να είναι ένα πλεονέκτημα.

Ήταν εύκολο για μένα να ξεχωρίσω,

το οποίο δεν με πείραζε
σε έναν κόσμο όπου άλλαζε γρήγορα,

όπου οι ικανότητες μπορούσαν
να ξεπεραστούν εν μια νυκτί.

Γι' αυτό, έπαψα να κοιτάζω
για εκείνη την εκατό τοις εκατό ομοιότητα

με τους ανθρώπους που γνώριζα.

Αντ' αυτού, συνειδητοποίησα ότι ήμουν
συχνά το μόνο σημείο αλληλεπικάλυψης

ανάμεσα σε ομάδες ανθρώπων
που ήταν συνήθως σε σύγκρουση μεταξύ τους.

Έτσι, με αυτή τη συνειδητοποίηση κατά νου,

αποφάσισα να αποδεχτώ όλες
τις διαφορετικές εκδόσεις του εαυτού μου,

ακόμα και να επιτρέψω στον εαυτό μου
να επαναπροσδιορίζεται κάποιες φορές.

Έτσι, στο λύκειο, για παράδειγμα,

οφείλω να ομολογήσω
πως ήμουν μεγάλο σπασικλάκι.

Δεν είχα την αίσθηση της μόδας:
χοντρά γυαλιά, απλή κόμμωση,

μπορείτε να καταλάβετε.

Νομίζω ότι είχα φίλους μόνο
επειδή μοιραζόμουν την εργασία μου.

Αυτή είναι η αλήθεια.

Αλλά μια φορά στο πανεπιστήμιο,

μπόρεσα να βρω
μια νέα ταυτότητα για τον εαυτό μου,

και το σπασικλάκι έγινε
ένα διάσημο κορίτσι.

Αλλά ήταν στο ΜΙΤ,

οπότε δεν ξέρω αν μπορώ
να πάρω την αναγνώριση γι' αυτό.

Όπως λένε εκεί,

«Οι πιθανότητες είναι καλές,

αλλά τα εμπορεύματα είναι παράξενα».

(Γέλια)

Άλλαξα ειδικότητες τόσες πολλές φορές
που οι σύμβουλοί μου αστειεύονταν

ότι θα έπρεπε να πάρω ένα πτυχίο
στις «τυχαίες σπουδές».

(Γέλια)

Το είπα αυτό στα παιδιά μου.

Και έπειτα, με τα χρόνια,
απέκτησα πολλές διαφορετικές ταυτότητες.

Ξεκίνησα ως εφευρέτρια,
επιχειρηματίας, κοινωνική καινοτόμος.

Mετά έγινα επενδύτρια,

γυναίκα της τεχνολογίας, δασκάλα.

Και πιο πρόσφατα, έγινα μαμά,

ή όπως λέει το νήπιό μου επανειλημμένα,

«Μαμά!» μέρα και νύχτα.

Ακόμα κι η προφορά μου ήταν μπερδεμένη:

η προέλευσή της ήταν πολύ μπερδεμένη,

που οι φίλοι μου την αποκαλούν,
«ρεμπεκανικά».

(Γέλια)

Αλλά το να επαναπροσδιοριστείς
μπορεί να είναι πολύ δύσκολο

Μπορεί να αντιμετωπίσεις
πολλή αντίσταση κάποιες φορές.

Όταν είχα σχεδόν τελειώσει
με το διδακτορικό μου,

κόλλησα το επιχειρηματικό μικρόβιο.

Βρισκόμουν στη Σίλικον Βάλεϊ,

κι έτσι το γράψιμο μιας διατριβής
στο υπόγειο δεν φάνηκε τόσο ενδιαφέρον

όπως το να αρχίσω τη δική μου εταιρεία.

Γι' αυτό πήγα στους πολύ
παραδοσιακούς κορεάτες γονείς μου,

οι οποίοι είναι σήμερα εδώ,

με την υποχρέωση να τους ενημερώσω

ότι θα παραιτούμουν
από το πρόγραμμα του διδακτορικού μου.

Βλέπετε, τα αδέρφια μου κι εγώ είμαστε
η πρώτη γενιά που πάει στο πανεπιστήμιο,

οπότε για μια οικογένεια μεταναστών
αυτό ήταν μια μεγάλη υπόθεση.

Μπορείτε να φανταστείτε
πώς θα κατέληγε η συζήτηση.

Αλλά ευτυχώς,
είχα ένα μυστικό όπλο μαζί μου,

το οποίο ήταν ένα γράφημα που είχε
το μέσο εισόδημα όλων των αποφοίτων

από τα διδακτορικά προγράμματα
του Στάνφορντ,

και μετά το μέσο εισόδημα
όλων αυτών που διέκοψαν τη φοίτηση

από τα προγράμματα αποφοίτησης,

(Γέλια)

Πρέπει να σας πω, αυτό το γράφημα
αλλοιώθηκε εντελώς

από τους ιδρυτές της Google.

(Γέλια)

Αλλά η μαμά μου είδε το γράφημα, και είπε,

«Ω, εύγε. Ακολούθα το πάθος σου».

(Γέλια)

Γεια σου, μαμά.

Tώρα, σήμερα η αναζήτηση
της ταυτότητάς μου

δεν είναι για να βρω τη φυλή μου πλέον.

To ζητούμενο είναι
να επιτρέψω στον εαυτό μου

να αποδεχτεί όλες
τις πιθανές παραλλαγές του

και να καλλιεργήσει
τον πλουραλισμό μέσα μου

και όχι απλώς γύρω μου.

Τα αγόρια μου είναι τριών χρονών
και πέντε μηνών σήμερα,

και ήδη γεννήθηκαν με τρεις εθνικότητες
και τέσσερις γλώσσες.

Πρέπει να αναφέρω τώρα
ότι ο άντρας μου είναι από τη Δανία,

σε περίπτωση που δεν έχω αρκετά
πολιτισμικά σοκ στη ζωή μου,

αποφάσισα να παντρευτώ έναν Δανό.

Βασικά, πιστεύω πως τα παιδιά μου
θα γίνουν οι πρώτοι Βίκινγκς

που θα δυσκολευτούν να αφήσουν
γενειάδα όταν μεγαλώσουν.

(Γέλια)

Ναι, θα πρέπει να το δουλέψουμε αυτό.

Αλλά ελπίζω πραγματικά ότι θα μάθουν
πως η πολλαπλότητά τους

θα ανοίξει και θα δημιουργήσει
πολλές πόρτες στη ζωή τους

και να το χρησιμοποιήσουν
αυτό ως έναν τρόπο

για να βρουν τη δική τους ομοιότητα

σε έναν κόσμο που είναι
ολοένα παγκοσμιοποιημένος σήμερα.

Ελπίζω πως αντί να αισθάνονται
αγχωμένα και ανήσυχα

που δεν θα χωράνε σε εκείνο το κουτί

ή ότι η ταυτότητά τους
θα είναι ανούσια κάποια μέρα,

ότι μπορούν να αισθανθούν
ελεύθερα να πειραματιστούν

και να πάρουν τον έλεγχο
της προσωπικής τους αφήγησης

και ταυτότητας.

Ευελπιστώ επίσης ότι θα χρησιμοποιήσουν
τον μοναδικό τους συνδυασμό

από αξίες, γλώσσες,
κουλτούρες και ικανότητες

για να δημιουργήσουν έναν κόσμο

που οι ταυτότητες δεν χρησιμοποιούνται
πλέον για να αποξενώνουν το διαφορετικό,

αλλά αντ' αυτού να φέρνουν
τους ανθρώπους κοντά.

Και το πιο σημαντικό,
ελπίζω πραγματικά να βρουν τεράστια χαρά

περνώντας αυτές
τις αχαρτογράφητες περιοχές,

γιατί ξέρω ότι τις πέρασα εγώ.

Τώρα, όσο για τη γιαγιά μου,

η τελευταία της επιθυμία ήταν επίσης
το τελευταίο της μάθημα για μένα.

Αποδεικνύεται ότι ποτέ δεν ήταν
η επιστροφή στην Κορέα

και να ταφεί εκεί.

Αλλά για να αναπαυτεί δίπλα στον γιο της,

ο οποίος πέθανε πολύ πριν
μετακομίσει εκείνη στην Αργεντινή.

Αυτό που είχε σημασία για εκείνη
δεν ήταν ο ωκεανός

που χώριζε τον παρελθοντικό
και τον νέο της κόσμο,

αλλά για να βρει ένα κοινό έδαφος.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)