Return to Video

โรงเรียนรัฐบาลของอเมริกา ทำให้เด็กๆ ยังคงยากจนอยู่ได้อย่างไร

  • 0:01 - 0:03
    ฉันต้องการพูดคุยกับคุณเกี่ยวกับ
    เด็ก ๆ ของฉัน
  • 0:04 - 0:08
    ตอนนี้ฉันรู้ว่า ทุกคนคิดว่าเด็กของตน
    เป็นที่ยอดเยี่ยมที่สุด
  • 0:08 - 0:10
    เด็กที่น่ารักที่สุดที่เคยมีชีวิตอยู่
  • 0:11 - 0:13
    แต่เด็กของฉันเป็นแบบนั้นจริง
  • 0:13 - 0:14
    (เสียงหัวเราะ)
  • 0:14 - 0:16
    ฉันมีเด็ก ๆ 696 คน
  • 0:16 - 0:21
    และพวกเด็กฉลาดที่สุด สร้างสรรค์
    มีนวัตกรรม
  • 0:21 - 0:25
    เด็กฉลาดและทรงพลังที่คุณจะได้พบ
  • 0:25 - 0:30
    นักเรียนคนไหนที่ฉันได้สอนใน
    ชั้นเรียนจะเป็นเด็กของฉัน
  • 0:31 - 0:35
    อย่างไรก็ตาม เนื่องจากพ่อแม่ "จริง"
    ของพวกเด็กไม่ร่ำรวย
  • 0:35 - 0:37
    และฉันอธิบายว่า เพราะพวกเด็กเป็น
    คนผิวสีเป็นส่วนใหญ่
  • 0:37 - 0:40
    พวกนั้นจะไม่ค่อยได้เห็นในตัวเอง
  • 0:40 - 0:42
    ถึงความมหัศจรรย์ที่ฉันเห็นในพวกเด็ก
  • 0:43 - 0:45
    เพราะสิ่งที่ฉันเห็นในตัวพวกเด็ก
    คือตัวฉันเอง -
  • 0:46 - 0:48
    หรือสิ่งที่จะเป็นตัวของฉัน
  • 0:50 - 0:52
    ฉันเป็นลูกสาวของ
  • 0:52 - 0:55
    พ่อแม่ชาวอเมริกันเชื้อสายแอฟริกัน
    อเมริกันทำงานหนัก
  • 0:55 - 0:57
    ที่เลือกอาชีพเป็นข้าราชการ:
  • 0:57 - 1:01
    พ่อของฉันเป็นรัฐมนตรี แม่ของฉัน
    เป็นนักการศึกษา
  • 1:01 - 1:05
    ความมั่งคั่งไม่เคยเป็นความใฝ่ฝัน
    หลักในบ้านของเรา
  • 1:05 - 1:07
    เนื่องจากการขาดความมั่งคั่งนี้
  • 1:07 - 1:09
    เราอาศัยอยู่ในพื้นที่ใกล้เคียง
    ที่ขาดความมั่งคั่ง
  • 1:09 - 1:12
    และต่อจากนี้ ระบบโรงเรียน
    ก็ขาดความมั่งคั่ง
  • 1:12 - 1:16
    อย่างไรก็ตาม โชคดีที่เราถูกแจ๊คพ็อต
    ด้านการศึกษา
  • 1:16 - 1:19
    ในโครงการเลิกการแบ่งแยกโดยสมัครใจ
  • 1:19 - 1:22
    ที่ขนเด็กในเมือง ทั้งคนผิวดำ
    และผิวสีน้ำตาล
  • 1:22 - 1:25
    ออกไปที่โรงเรียนชานเมือง
    คนรวยและผิวขาว
  • 1:25 - 1:29
    ตอนอายุห้าขวบ ฉันต้องนั่งรถเมล์
    นานหนึ่งชั่วโมง
  • 1:29 - 1:31
    ไปยังที่ไกล ๆ
  • 1:31 - 1:33
    เพื่อให้ได้รับการศึกษาที่ดีขึ้น
  • 1:34 - 1:38
    ตอนอายุห้าขวบ ฉันคิดว่าทุกคน
    มีชีวิตเหมือนฉัน
  • 1:39 - 1:41
    ฉันคิดว่า ทุกคนไปโรงเรียน
  • 1:41 - 1:43
    และเป็นคนกลุ่มเดียวที่ใช้ดินสอ
    สีน้ำตาล
  • 1:43 - 1:45
    เพื่อระบายสีภาพคนในครอบครัว
    ของพวกเด็ก
  • 1:45 - 1:48
    ขณะที่คนอื่นกำลังใช้สีลูกพีช
  • 1:49 - 1:52
    ตอนอายุห้าขวบ ฉันคิดว่าทุกคนก็เหมือนกับฉัน
  • 1:53 - 1:56
    แต่เมื่อฉันโตขึ้น ฉันก็เริ่มสังเกต
    เห็นสิ่งต่าง ๆ เช่น
  • 1:57 - 2:00
    เพื่อนบ้านของฉันไม่ต้องตื่นขึ้นมา
  • 2:00 - 2:01
    เวลาตีห้า
  • 2:01 - 2:04
    และไปโรงเรียนที่ห่างออกไปหนึ่งชั่วโมง
  • 2:04 - 2:07
    ทำไมฉันถึงเรียนไวโอลิน
  • 2:07 - 2:10
    ในขณะที่เพื่อนบ้านของฉันไม่มี
    แม้แต่วิชาดนตรี
  • 2:11 - 2:15
    ทำไมเพื่อนบ้านของฉันเพิ่งเรียนรู้
    และอ่านเนื้อหา
  • 2:15 - 2:17
    ที่ฉันเรียนไปเมื่อ 2-3 ปีก่อน
  • 2:18 - 2:20
    ต่อมา เมื่อฉันอายุมากขึ้น
  • 2:21 - 2:25
    ฉันเริ่มมีความรู้สึกผิดในใจ
  • 2:25 - 2:29
    ในแบบที่ฉันกำลังทำอะไรบางอย่าง
    ที่ฉันไม่ควรจะทำ
  • 2:29 - 2:31
    เอาอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่ของฉัน
  • 2:32 - 2:33
    รับของขวัญ
  • 2:34 - 2:36
    ที่มีชื่อคนอื่นอยู่
  • 2:36 - 2:39
    ทุกสิ่งมหัศจรรย์เหล่านี้ที่ฉันได้สัมผัส
  • 2:39 - 2:41
    และได้ประสบการณ์
  • 2:41 - 2:44
    ฉันรู้สึกว่า ฉันไม่ควรจะได้จริงๆ
  • 2:45 - 2:49
    ฉันไม่ควรจะมีห้องสมุด สิ่งอำนวย
    ความสะดวกที่มีอุปกรณ์ครบครัน
  • 2:49 - 2:52
    หรือสนามเด็กเล่นที่ปลอดภัย
  • 2:52 - 2:54
    ฉันไม่ควรจะมีแผนกละคร
  • 2:54 - 2:57
    กับละครตามฤดูกาลและคอนเสิร์ต
  • 2:57 - 2:59
    ดิจิตอล ภาพ ศิลปะการแสดง
  • 3:00 - 3:04
    ฉันไม่ควรจะมีแหล่งข้อมูลทางชีววิทยา
    หรือห้องปฏิบัติการเคมีอย่างเต็มรูปแบบ
  • 3:04 - 3:07
    รถโรงเรียนที่ส่งฉันถึงประตูบ้าน
  • 3:07 - 3:10
    อาหารกลางวันที่โรงเรียนที่เตรียมไว้อย่างดี
  • 3:10 - 3:11
    หรือแม้กระทั่งเครื่องปรับอากาศ
  • 3:12 - 3:14
    นี่เป็นสิ่งที่เด็กๆ ของฉันไม่ได้รับ
  • 3:15 - 3:16
    คุณเห็นว่า เมื่อฉันโตขึ้น
  • 3:16 - 3:19
    ในขณะที่ฉันรู้สึกขอบคุณสำหรับโอกาส
    ที่น่าอัศจรรย์นี้
  • 3:19 - 3:21
    ที่ฉันได้รับ
  • 3:21 - 3:24
    ฉันคิดเสมอว่า
  • 3:24 - 3:27
    แล้วคนอื่นๆ ล่ะ
  • 3:27 - 3:31
    มีเด็กอีกหลายพันคนเช่นเดียวกับฉัน
  • 3:31 - 3:32
    ใครสมควรได้รับอภิสิทธิ์นี้เช่นกัน
  • 3:32 - 3:34
    ทำไมทุกคนไม่ได้รับสิ่งนี้
  • 3:34 - 3:39
    ทำไมการศึกษาที่มีคุณภาพสูง
    จึงมีให้เฉพาะคนรวยเท่านั้น
  • 3:40 - 3:43
    ประหนึ่งว่าฉันเป็นผู้รอดชีวิต
    จากโศกนาฏกรรม
  • 3:43 - 3:46
    เพื่อนบ้านทั้งหมดของฉัน
    กำลังประสบ
  • 3:46 - 3:48
    ความพังพินาศทางการศึกษา
  • 3:48 - 3:52
    ที่ฉันรอดมา เพียงเพราะนั่งรถมาคนละคัน
  • 3:52 - 3:55
    ฉันเป็นเหมือนการกรีดร้องของ
    โมเสสทางการศึกษา
  • 3:55 - 3:56
    "ให้คนของฉันไป ...
  • 3:56 - 3:58
    ยังโรงเรียนที่มีคุณภาพสูง!"
  • 3:58 - 3:59
    (เสียงหัวเราะ)
  • 4:00 - 4:04
    ฉันเห็นทันทีว่า เด็กอีกครึ่งหนึ่งกำลัง
    ได้รับการปฏิบัติและการศึกษาอย่างไร
  • 4:04 - 4:07
    ฉันเห็นสวรรค์ของการศึกษา
  • 4:07 - 4:11
    และฉันก็ไม่สามารถหาคำบรรยายได้ๆ
    มาแก้ต่างความเหลื่อมล้ำนี้ได้เลย
  • 4:14 - 4:18
    ตอนนี้ ฉันสอนในระบบโรงเรียนที่
    เหมือนกันซึ่งฉันขอไปเอง
  • 4:19 - 4:23
    ฉันได้สัมผัสเครื่องมือทางการศึกษา
    ที่ฉันได้รับสมัยยังเป็นนักเรียน
  • 4:23 - 4:27
    และตอนนี้เป็นครู ฉันไม่สามารถจัดหา
    เครื่องมือแบบเดียวกันนี้ได้
  • 4:27 - 4:29
    ให้แก่นักเรียนของฉัน
  • 4:29 - 4:34
    มีหลายคืนที่ฉันร้องไห้ด้วย
    ความหงุดหงิด
  • 4:34 - 4:35
    ความโกรธ
  • 4:35 - 4:37
    และความเสียใจ
  • 4:37 - 4:40
    เพราะฉันไม่สามารถสอนเด็กๆ ของฉันให้ได้
    เหมือนที่ฉันเคยได้รับการสอน
  • 4:41 - 4:45
    เนื่องจากฉันไม่มีสิทธิ์เข้าถึงทรัพยากร
    หรือเครื่องมือแบบเดียวกัน
  • 4:45 - 4:47
    กับที่ฉันเคยใช้เรียน
  • 4:47 - 4:50
    เด็กๆๆ ของฉันสมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่ามาก
  • 4:50 - 4:53
    เรานั่งและเรายังคงต่อสู้
    หัวชนฝากับคำนี้
  • 4:53 - 4:56
    "ช่องว่างทางความสำเร็จ
    ช่องว่างทางความสำเร็จ!"
  • 4:56 - 4:59
    เป็นเรื่องที่ยากที่จะเข้าใจ
  • 4:59 - 5:03
    ทำไมเด็กเหล่านั้นทำได้ดีและเด็กๆ
    เหล่านี้ทำไม่ได้ล่ะ
  • 5:03 - 5:04
    เอาจริงนะ
  • 5:05 - 5:07
    ฉันคิดว่า เราเข้าใจผิด
  • 5:07 - 5:08
    ฉันคิดว่าเรา
  • 5:08 - 5:10
    ดังที่ Gloria Ladson-Billings กล่าวไว้
  • 5:10 - 5:15
    ว่าเราควรจะพลิกกระบวนทัศน์และภาษาของเรา
    และเรียกมันตามความเป็นจริง
  • 5:16 - 5:17
    ไม่ใช่ช่องว่างความสำเร็จ
  • 5:18 - 5:20
    แต่เป็นหนี้ทางการศึกษา
  • 5:20 - 5:26
    หนี้ทางทรัพยากรการศึกษา
    ที่ถูกทิ้งไว้ ไม่เคยถูกลงทุน
  • 5:26 - 5:30
    ลงในการศึกษาของเด็กผิวดำและผิวสีน้ำตาล
    ตลอดเวลาที่ผ่านมา
  • 5:31 - 5:34
    ความลับที่รู้จักกันน้อยใน
    ประวัติศาสตร์อเมริกัน
  • 5:34 - 5:39
    คือสถาบันเพียงแห่งเดียวในอเมริกา
    ที่สร้างขึ้นมาเฉพาะสำหรับคนผิวสี
  • 5:40 - 5:41
    คือการค้าทาสชาวอเมริกัน
  • 5:42 - 5:44
    และบางคนจะเถียงว่ามีระบบเรือนจำ
  • 5:44 - 5:46
    แต่นั่นเป็นหัวข้อสำหรับ TED Talk
    ได้อีกเรื่องหนึ่ง
  • 5:46 - 5:47
    (เสียงหัวเราะ)
  • 5:48 - 5:52
    ระบบโรงเรียนของประเทศนี้ถูกสร้างขึ้น
    ถูกซื้อและจ่ายเงิน
  • 5:52 - 5:56
    ด้วยการค้าที่เกิดจากการค้าทาส
    และแรงงานทาส
  • 5:57 - 6:01
    ในขณะที่ชาวแอฟริกันอเมริกันถูกกดขี่
    และไม่ได้รับอนุญาตให้ได้รับการศึกษา
  • 6:01 - 6:04
    แรงงานเหล่านั้นคือผู้สร้างที่แท้จริง
  • 6:04 - 6:06
    ของสถาบันที่พวกเขาถูกกีดกันออกมา
  • 6:06 - 6:11
    ตั้งแต่นั้นมา ทุกคดีความ นโยบาย
    การศึกษา การปฏิรูป
  • 6:11 - 6:14
    มีความพยายามเพียงแค่ปรับเปลี่ยน
  • 6:14 - 6:17
    แต่ไม่หยุดมองแล้วยอมรับเสียว่า
  • 6:17 - 6:20
    เราทำผิดมาตั้งแต่แรกแล้ว
  • 6:21 - 6:25
    ยกตัวอย่างการศึกษาประวัติศาสตร์อเมริกา
    อย่างง่ายๆ
  • 6:25 - 6:27
    ทนฟังฉันเล่าหน่อยนะ
  • 6:28 - 6:31
    คนผิวดำถูกกีดกันภายใต้ระบบทาส
    อย่างที่เรารู้ๆ กัน
  • 6:31 - 6:33
    แต่ด้วยความช่วยเหลือของ
    คนขาวผู้ใจบุญสุนทาน
  • 6:33 - 6:35
    พวกนั้นจึงได้สร้างโรงเรียนของตน
  • 6:35 - 6:37
    การแบ่งแยกแต่เท่าเทียมกัน
    เป็นเรื่องยอมรับได้
  • 6:38 - 6:40
    ในขณะที่เราทุกคนรู้ว่า สิ่งต่างๆ
    ถูกแบ่งแยกออกอย่างชัดเจน
  • 6:40 - 6:42
    แต่ไม่มีสิ่งใดเลยที่เท่าเทียม
  • 6:43 - 6:48
    ด้วยคดีระหว่าง Enter Brown กับคณะกรรมการการศึกษา
    ของเมืองโทเปก้า รัฐแคนซัสในปี 1954
  • 6:48 - 6:51
    การแบ่งแยกเผ่าพันธุ์ทางกฎหมายนี้
    ถึงได้กลายเป็นการกระทำที่ผิดกฎหมาย
  • 6:52 - 6:58
    แต่มีเพียงไม่กี่คนที่ให้ความสนใจ
    กับคดีอื่นๆ ตั้งแต่นั้นมา
  • 6:58 - 7:03
    ที่ได้ล้มล้างความหวังทางการศึกษา
    ของเด็กทุกคน
  • 7:03 - 7:06
    ที่ Brown และคณะกรรมการการศึกษาฯ
    ตั้งใจทำ
  • 7:06 - 7:10
    บางคนแย้งว่า วันนี้ในตอนนี้ โรงเรียนของเรา
    แบ่งแยกออกจากกันมากขึ้น
  • 7:10 - 7:15
    ยิ่งกว่าที่เราพยายามลดการแบ่งแยก
    ในตอนแรกเสียอีก
  • 7:16 - 7:20
    การสอนเด็กเกี่ยวกับการขจัดการแบ่งแยก
    ทั้งเหตุการณ์ Little Rock Nine
  • 7:20 - 7:21
    และขบวนการสิทธิของพลเมือง
  • 7:21 - 7:24
    ล้วนเป็นช่วงเวลาที่น่าอึดอัดใจ
    ที่จะถูกสอนในห้องเรียนของฉัน
  • 7:24 - 7:27
    เมื่อฉันต้องได้ยินเสียงของเด็กถามว่า
  • 7:28 - 7:31
    "ถ้าโรงเรียนถูกขจัดการแบ่งแยก
    ในปี พ.ศ. 2497 (ค.ศ. 1954)
  • 7:31 - 7:34
    ทำไมไม่มีเด็กสีขาวที่นี่ล่ะ"
  • 7:34 - 7:35
    (เสียงหัวเราะ)
  • 7:35 - 7:36
    เด็กเหล่านี้ไม่โง่
  • 7:37 - 7:39
    พวกเด็กรู้ว่า เกิดอะไรขึ้น
  • 7:40 - 7:41
    อะไรไม่ได้เกิดขึ้น
  • 7:42 - 7:44
    พวกเด็กรู้ว่า เมื่อมาถึงการศึกษา
  • 7:45 - 7:46
    ชีวิตคนผิวดำไม่สำคัญ
  • 7:47 - 7:48
    และไม่เคยมีความสำคัญ
  • 7:50 - 7:57
    หลายปีที่ผ่านมา ฉันพยายามอย่างมาก
    ที่จะปลูกฝังให้เด็กๆ ของฉันรักการอ่าน
  • 7:57 - 8:00
    ฉันสร้างห้องสมุดในห้องเรียน
    ขนาดพอประมาณ
  • 8:00 - 8:04
    มีหนังสือที่ฉันรวบรวมมาจาก
    ร้านค้าหนังสือเก่า
  • 8:04 - 8:06
    เก็บจากร้านมือสอง ของทิ้งแล้วต่างๆ
  • 8:06 - 8:09
    แต่เมื่อใดก็ตามที่ฉันพูดว่า
  • 8:09 - 8:11
    "เอาหนังสือออกมาและอ่านซะ"
  • 8:11 - 8:13
    คุณจะคิดว่าฉันเพิ่งประกาศสงคราม
  • 8:13 - 8:15
    เพราะมันคือการทรมาน
  • 8:16 - 8:17
    วันหนึ่ง
  • 8:17 - 8:20
    หลังจากที่ฉันได้ยินเกี่ยวกับ
    เว็บไซต์ที่เรียกว่า DonorsChoose
  • 8:20 - 8:23
    ที่ครูในชั้นเรียนสร้างรายการ
    ของสิ่งที่ต้องการ
  • 8:23 - 8:25
    สำหรับใช้ห้องเรียน
  • 8:25 - 8:27
    และให้ผู้ไม่ประสงค์ออกนามมาบริจาค
  • 8:27 - 8:31
    ฉันจึงลองเสี่ยงเขียนความต้องการลงไป
  • 8:31 - 8:35
    ว่าต้องการห้องสมุดในฝันของวัยรุ่น
  • 8:36 - 8:40
    มีหนังสือใหม่ๆ กว่า 200 เล่มถูกส่งไปที่
    ห้องของฉันทีละเล่ม
  • 8:41 - 8:45
    ทุกๆ วัน จะมีหนังสือเข้ามาใหม่
    และเด็กของฉันจะตะโกนด้วยความสุข
  • 8:45 - 8:47
    "นี่มันเหมือนวันคริสต์มาสเลย!"
  • 8:47 - 8:48
    (เสียงหัวเราะ)
  • 8:48 - 8:50
    จากนั้น พวกเด็กก็จะพูดว่า
  • 8:50 - 8:52
    "ครูซัมเนอร์คะ หนังสือเหล่านี้
    มาจากไหน"
  • 8:52 - 8:54
    แล้วฉันจะตอบ
  • 8:54 - 8:58
    "คนแปลกหน้าจากทั่วประเทศต้องการ
    ให้หนูๆ มีสิ่งเหล่านี้"
  • 8:58 - 9:01
    แล้วพวกเขาก็พูดด้วยความสงสัยว่า
  • 9:02 - 9:04
    "แต่พวกนี้เป็นหนังสือใหม่เอี่ยมเลยนะ"
  • 9:04 - 9:05
    (เสียงหัวเราะ)
  • 9:05 - 9:07
    ฉันจะตอบว่า
  • 9:07 - 9:09
    "เธอสมควรได้รับหนังสือใหม่เอี่ยม"
  • 9:10 - 9:14
    มีเหตุการณ์ประทับใจครั้งหนึ่ง
    เมื่อนักเรียนหญิงคนหนึ่ง
  • 9:14 - 9:17
    เปิดหนังสือขึ้นมาแล้วพูดว่า
  • 9:18 - 9:22
    "ครูซัมเนอร์คะ หนูคิดว่าครู
    ซื้อหนังสือเหล่านี้มาเอง
  • 9:22 - 9:25
    เพราะคุณครูมักจะซื้อสิ่งต่างๆ มาให้พวกเรา
  • 9:25 - 9:29
    แต่พอรู้ว่ามีคนแปลกหน้า
    คนที่ฉันไม่รู้จัก
  • 9:29 - 9:31
    ใส่ใจฉันมาก
  • 9:31 - 9:33
    นี่มันยอดเยี่ยมมาก"
  • 9:34 - 9:36
    การที่รู้ว่าคนแปลกหน้าจะดูแลคุณ
  • 9:37 - 9:39
    เป็นอภิสิทธิ์ที่เด็กๆ ของฉันไม่เคยได้รับ
  • 9:40 - 9:42
    นับตั้งแต่การบริจาคครั้งนั้น
  • 9:42 - 9:46
    เด็กๆ จะยืมหนังสือกลับบ้านกันเป็นเรื่องปกติ
  • 9:46 - 9:48
    แล้วส่งคืนพร้อมกับอุทานว่า
  • 9:48 - 9:50
    "เล่มนี้ดีมาก!"
  • 9:50 - 9:51
    (เสียงหัวเราะ)
  • 9:51 - 9:53
    ตอนนี้ เมื่อฉันพูดว่า "เอาหนังสือ
    ออกมาอ่านซะ"
  • 9:53 - 9:56
    เด็กๆ จะวิ่งไปที่ห้องสมุดของฉัน
  • 9:57 - 9:59
    ไม่ใช่ว่าพวกเด็กไม่ต้องการอ่าน
  • 9:59 - 10:03
    พวกเด็กยินดีที่จะอ่าน
    ถ้ามีหนังสือดีๆ ให้เขาอ่าน
  • 10:06 - 10:07
    ถ้าพูดในเชิงระบบการศึกษา
  • 10:07 - 10:12
    ระบบโรงเรียนของเราไม่เคยทำ
    สิ่งถูกต้องให้เด็กผิวดำและผิวสีน้ำตาล
  • 10:12 - 10:15
    เราให้ความสำคัญกับผลลัพธ์ที่ได้
  • 10:15 - 10:16
    หรือผลการทดสอบ
  • 10:16 - 10:18
    และต้องผิดหวัง
  • 10:18 - 10:20
    เราพบความหายนะแล้วก็สงสัยว่า
  • 10:20 - 10:23
    มันแย่ขนาดนี้ได้อย่างไร
  • 10:24 - 10:25
    จริงๆ นะ
  • 10:25 - 10:28
    หากคุณละเลยเด็กนานพอ
  • 10:28 - 10:31
    คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะแปลกใจ
  • 10:31 - 10:32
    เมื่อสิ่งต่างๆ ออกมาไม่ดี
  • 10:33 - 10:35
    อย่างง
  • 10:35 - 10:37
    หรือสับสน
  • 10:37 - 10:38
    หรือตีมึน
  • 10:39 - 10:41
    โดยช่องว่างความสำเร็จ
  • 10:41 - 10:42
    ช่องว่างรายได้
  • 10:42 - 10:43
    อัตราการจำคุก
  • 10:44 - 10:49
    หรืออะไรก็ตาม ที่เราใช้เรียกความแตกต่าง
    ทางสังคมและเศรษฐกิจในขณะนี้
  • 10:49 - 10:52
    ปัญหาที่เรามีในระดับประเทศ
  • 10:52 - 10:54
    เป็นปัญหาที่เราสร้างขึ้นในระดับประเทศ
  • 10:55 - 10:58
    คุณภาพของการศึกษาของคุณ
    สอดคล้องกับ
  • 10:58 - 11:00
    โอกาสการเข้าถึงปริญญาของคุณ
  • 11:00 - 11:02
    โอกาสหางานของคุณ
  • 11:02 - 11:04
    โอกาสในอนาคตของคุณ
  • 11:06 - 11:11
    จนกว่าเราจะอยู่ในโลกที่เด็กทุกคนจะได้รับ
    การศึกษาที่มีคุณภาพสูง
  • 11:11 - 11:12
    ไม่ว่าพวกเด็กอาศัยอยู่ที่ไหน
  • 11:12 - 11:14
    หรือสีผิวเป็นแบบใด
  • 11:14 - 11:18
    มีหลายอย่างที่เราสามารถทำได้ใน
    ระดับมหภาค
  • 11:19 - 11:23
    การให้ทุนสนับสนุนโรงเรียนไม่ควร
    ยึดตามภาษีทรัพย์สิน
  • 11:23 - 11:25
    หรือสมการทางเศรษฐกิจต่างๆ นาๆ
  • 11:25 - 11:28
    ที่เด็กที่ร่ำรวยยังคงได้รับประโยชน์
    จากการช่วยเหลือของรัฐ
  • 11:28 - 11:32
    ในขณะที่เด็กยากจนมีปัญหา
    ถูกริดรอนอาหารและทรัพยากร
  • 11:32 - 11:34
    จากปากของเด็กๆ อย่างต่อเนื่อง
  • 11:35 - 11:39
    ผู้ว่าการ วุฒิสมาชิก นายกเทศมนตรี
    สมาชิกสภาเทศบาล
  • 11:39 - 11:41
    ถ้าเราจะเรียกการศึกษาของรัฐว่า
    การศึกษาสาธารณะ
  • 11:41 - 11:43
    มันก็ควรจะเป็นไปตามชื่อนั้นๆ
  • 11:44 - 11:47
    มิฉะนั้น เราควรเรียกสิ่งที่เป็นจริง
  • 11:47 - 11:48
    การรับประกันว่าจะยากจน
  • 11:49 - 11:51
    "การศึกษาของรัฐ
  • 11:51 - 11:54
    ทำให้เด็กมีความยากจนมาตั้งแต่
    ปี พ.ศ. 2497"
  • 11:54 - 11:55
    (เสียงหัวเราะ)
  • 11:57 - 12:02
    ถ้าเราเป็นประเทศที่เชื่อว่า การศึกษา
    คือ "ตัวสร้างความเสมอภาคอันยิ่งใหญ่"
  • 12:02 - 12:06
    มันก็ควรเป็นตามนั้น
    เท่าเทียม และเป็นธรรม
  • 12:06 - 12:11
    จนถึงขณะนี้เราไม่มีประชาธิปไตย
    ในการศึกษาแบบประชาธิปไตยของเรา
  • 12:11 - 12:13
    ในระดับกลางระหว่างมหภาคและจุลภาค
  • 12:14 - 12:17
    เมื่อพูดถึงอดีต การศึกษาของ
    เด็กผิวดำและผิวสีน้ำตาล
  • 12:17 - 12:20
    ขึ้นอยู่กับการทำบุญของคนอื่นเสมอ
  • 12:20 - 12:23
    และน่าเสียดายที่ วันนี้ยังเป็นแบบนี้
  • 12:24 - 12:28
    ถ้าลูกชายหรือลูกสาวหรือหลานสาว
    หรือหลานชายหรือเพื่อนบ้าน
  • 12:28 - 12:30
    หรือน้องทิมมี่ตัวเล็ก ๆ ในซอย
  • 12:30 - 12:33
    ไปที่โรงเรียนร่ำรวย
  • 12:33 - 12:36
    จงท้าทายให้คณะกรรมการโรงเรียนของคุณ
    อุปถัมภ์โรงเรียนที่ยากจน
  • 12:36 - 12:38
    หรือห้องเรียนยากจน
  • 12:38 - 12:41
    ปิดการแบ่งแยกโดยการเริ่มสื่อสาร
  • 12:41 - 12:43
    และสร้างความสัมพันธ์ที่สำคัญ
  • 12:44 - 12:46
    เมื่อมีการแบ่งปันทรัพยากร
  • 12:46 - 12:48
    ทรัพยากรไม่ได้ถูกแบ่ง
  • 12:48 - 12:49
    แต่ทรัพยากรถูกทวีคูณ
  • 12:50 - 12:52
    และในระดับจุลภาค
  • 12:52 - 12:54
    ถ้าคุณเป็นมนุษย์
  • 12:54 - 12:55
    จงบริจาค
  • 12:56 - 13:00
    เวลา เงิน ทรัพยากร โอกาส
  • 13:00 - 13:02
    ไม่ว่าอะไรที่อยู่ในใจของคุณ
  • 13:03 - 13:05
    มีเว็บไซต์เช่น DonorsChoose
  • 13:05 - 13:07
    ที่ตระหนักถึงความแตกต่าง
  • 13:07 - 13:10
    และอยากจะทำอะไร
    สักอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างแท้จริง
  • 13:12 - 13:14
    ช่างไม้จะทำไม้อย่างไรหากไร้ครื่องมือ
  • 13:14 - 13:17
    นักแสดงจะแสดงอย่างไรหากไร้เวที
  • 13:17 - 13:19
    นักวิทยาศาสตร์จะวิจัยอย่างไร
    หากไม่มีห้องปฏิบัติการ
  • 13:20 - 13:23
    และหมอจะรักษาคนอย่างไรหากไร้อุปกรณ์
  • 13:23 - 13:25
    ฉันจะบอกคุณ
  • 13:25 - 13:26
    พวกเขาเป็นเด็ก ๆ ของฉัน
  • 13:27 - 13:29
    พวกเด็กก็ควรเป็นลูกของคุณด้วยมิใช่หรือ
  • 13:30 - 13:31
    ขอขอบคุณ
  • 13:31 - 13:37
    (เสียงปรบมือ)
Title:
โรงเรียนรัฐบาลของอเมริกา ทำให้เด็กๆ ยังคงยากจนอยู่ได้อย่างไร
Speaker:
แคนดิส ซัมเนอร์ (Kandice Sumner)
Description:

ทำไมการศึกษาที่ดีควรเป็นสิ่งพิเศษสำหรับเด็กที่ร่ำรวยเท่านั้น โรงเรียนในละแวกใกล้เคียงที่มีรายได้ต่ำทั่วสหรัฐฯโดยเฉพาะในชุมชนของคนผิวสีนั้นขาดทรัพยากรที่เป็นมาตรฐานในโรงเรียนที่ร่ำรวยมากกว่า เช่นอุปกรณ์ดนตรี หนังสือใหม่ อาหารกลางวันเพื่อสุขภาพและสนามฟุตบอล สิ่งนี้มีผลกระทบอย่างแท้จริงต่อศักยภาพของนักเรียน Kandice Sumner เห็นความไม่เท่าเทียมกันทุกวันในห้องเรียนของเธอที่บอสตัน ในการพูดคุยสร้างแรงบันดาลใจนี้ เธอขอให้เราเผชิญกับข้อเท็จจริงและช่วยเปลี่ยนแปลงเสีย
more » « less
Video Language:
English
Team:
closed TED
Project:
TEDTalks
Duration:
13:50

Thai subtitles

Revisions

Our website uses cookies for analysis purposes.