Cómo a escola pública americana mantén aos nenos na pobreza.

Por que unha boa educación debería ser exclusiva para os nenos ricos? Nas escolas de barrios con poucos recursos o largo de EE.UU., e en especial nas comunidades de cor, existe unha falta de materiais que nas escolas con maiores ingresos son considerados como o máis básico. Entre eles atopamos instrumentos musicais, libros novos, comidas saudables e mesmo campos de fútbol; todos eles teñen unha importante repercusión no desenvolvemento do potencial dos alumnos. Kandice Summer observa esta disparidade na súa aula de Boston todos os días. Nesta inspiradora charla, pídenos que afrontemos os feitos, e que os cambiemos.

Quero falarvos dos meus nenos.

Agora, xa sei que todo o mundo
pensa que o seu neno é o mellor,

e máis guapo que xamais existiu.

Pero os meus sono de verdade.

(Risas)

Teño 696 nenos

e son os máis intelixentes,
inventivos, innovadores...

os nenos máis brillantes e poderosos
que xamais coñecerás.

Cada un dos estudantes aos que tiven
o honor de ensinar é o meu neno.

Porén, dado que os seus
"verdadeiros" pais non son ricos

e, tendo en conta que,
como a maioría son de cor,

rara vez serán quen de verse en sí mesmos

a xenialidad que eu vexo neles.

Porque eu véxome reflectida neles

ou no que eu podería ter sido.

Son filla de dous pais traballadores,

ambos con carreiras universitarias,
afroamericanos,

que elixiron carreiras como
funcionarios públicos:

meu pai, ministro;
miña nai, profesora.

A riqueza non era unha prioridade
na nosa casa.

Debido a esta inexistente riqueza,

viviamos nun barrio
onde a riqueza non existía,

e consecuentemente, nun sistema educativo
que carecía da mesma.

Non obstante, e afortunadamente, tocounos
a lotería a nivel educativo

nun programa voluntario de eliminación
da segregación racial

que leva en bus a nenos procedentes
de barrios pobres, nenos de cor,

ás escolas preto das cidades,
ricas e brancas.

Cando tiña cinco años, tiven que facer
unha viaxe dunha hora en autobús

ata un lugar afastado

para conseguir unha mellor educación.

Con cinco anos, pensaba que todo o mundo
tiña unha vida coma a miña.

Pensaba que todo o mundo ía á escola

e que eramos os únicos que empregaban
as ceras marróns

para colorear os retratos que
facíamos das nosas familias,

mentres que os demais empregaban
as cores carne.

Con cinco anos, pensaba que
todo o mundo era coma min.

Mais cando medrei, comecei a percibir
cousas como:

Como é que que o meu amigo do barrio
non ten que se erguer ás cinco da mañá

e ir á escola que está
a unha hora de camiño?

Como pode ser que eu aprenda
a tocar o violín

mentres os meus amigos nin
sequera teñen clase de música?

Por que os meus amigos estaban
aprendendo e lendo materia

que eu xa dera dous ou tres anos antes?

Como ven, a medida que medraba,

comecei a ter esta sensación
contradictoria no ventre

como se estivese facendo
algo que non debera;

collendo algo que non era meu;

recibindo un agasallo,

mais co nome doutra persoa escrito nel.

Todas aquelas cousas marabillosas
que estaba descubrindo e experimentando...

sentía coma se realmente non debera telas.

Como se non debese ter unha biblioteca,
instalacións deportivas ben equipadas

ou patios seguros nos que xogar

Como se non debese ter
departamentos de teatro

con concertos e obras cada temporada;

artes dixitais, visuais, escénicas...

Como se non debese ter laboratorios
de bioloxía ou química ben equipados,

autobuses escolares
que me levasen ata a porta,

almorzos preparados no momento

ou incluso aire acondicionado.

Esas son cousas que os meus nenos non teñen.

Como ven, mentres medraba,

ao tempo que estaba agradecida por esta
marabillosa oportunidade que recibira,

sempre sentía esta intensa punzada:

Pero, que pasa cos demais?

Hai miles de nenos coma min
que tamén merecen isto.

Por que non todo o mundo o consegue?

Por que a educación de calidad está
soamente reservada aos ricos?

Era como se eu tivese algún tipo
de remorso de supervivencia.

Todos os meus amigos estaban a
experimentar

un desastre educacional

do que eu me salvara grazas a
unha viaxe en autobús.

Eu era coma un Moisés educativo berrando:

"Deixade ir aos meus
a unha escola de calidade!"

(Risas)

Vin de primeira man como a outra metade
era tratada e educada.

Vin a terra prometida da educación

e non teño forma algunha de xustificar a
disparidade.

Agora ensino no mesmo sistema educativo
do que me quería refuxiar.

Sei de primeira man as ferramentas
que me deran como estudante,

e agora, como profesora, non teño
acceso a esas mesmas ferramentas

para darllas aos meus alumnos.

Foron incontables as noites nas que
chorei de frustración,

indignación

e tristeza,

porque non podo ensinar aos meus nenos
do mesmo xeito no que eu fun educada

porque non teño acceso aos mesmos
recursos ou ferramentas

que foron empregados para ensinarme.

Os meus nenos merecen algo moito mellor.

Sentámonos e seguimos golpeándonos
as cabezas contra o termo:

"Brecha educacional, brecha educacional!"

É tan difícil de entender

porque estes nenos se desenvolven ben e
estes outros non?

Quero decir, en serio.

Creo que nos equivocamos en todo.

Creo que nós,

como Gloria Ladson-Billings di,

debemos darlle a volta ao noso paradigma e
idioma e chamalo polo seu nome.

Non é unha brecha educacional

É unha débeda educacional,

por todos os recursos escolares pasados
nos que nunca se investiu

para educación dos nenos de cor
ao longo do tempo.

Un segredo pouco coñecido
da historia americana

é que a única institución americana creada
especificamente para a xente de cor

é a trata de escravos

Algúns debatirían sobre
o sistema penitenciario

pero iso sería tema para
outra charla TED.

(Risas)

O sistema de escola pública deste país foi
construído, mercado e pagado

empregando o comercio xerado na trata e
labor de esctravos.

Mentres os afroamericanos eran
escravizados e se lles prohibía estudar,

a súa labor construía a mesma institución
da que foron excluídos.

Desde entón, cada caso xudicial,
cada política educativa, cada reforma,

foi un intento de modernizar o deseño,

mais ca de deterse e admitir:

fixémolo todo mal dende o principio.

Unha simplificación excesiva da historia
da educación americana.

Ben, teñan paciencia comigo.

Os negros foron afastados, xa sabedes
todo o tema da escravitude

Grazas á axuda de humanitarios brancos,

construíron as súas propias escolas.

Separatista pero igualitario estaba BEN.

Pero aínda que saibamos de certo
que existía esta separación,

de ningún xeito era igualitaria.

Segundo o caso Brown contra
o Consello de Educación de Topeka,

Kansas, 1954

a separación de razas
é agora ilegal.

Pero moi poucas persoas prestaron atención
a todos os casos xudiciais desde entón,

que arruinaron a educación
prometida para cada neno

que pretendía Brown contra o Consello.

Algúns argumentan que hoxe
as nosas escolas están máis segregadas

do que estaban antes de que
se intentasen cambiar nun primeiro momento

Ensinar aos meus nenos sobre
desegregación, os nove de Little Rock,

o movemento polos dereitos civís

é un momento moi incómodo da miña clase

cando teño que escoitar
a voz dun neno preguntando,

"Se as escolas foron desegregadas en 1954,

por que non hai nenos brancos aquí?"

(Risas)

Estes nenos non son tontos.

Saben perfectamente o que
está pasando

e o que non

Saben que cando se trata da educación,

as vidas da xente negra non importan

nin nunca o fixeron.

Durante anos, tratei desesperadamente de
cultivar nos meus nenos

o amor pola lectura

Acumulara unha modesta biblioteca de clase

con libros que conseguira de
tendas de segunda man, de trasteiros...

Mais cando decía
aquelas terribles palabras:

"Colle un libro e le"

Pensariades que acabara de
declarar a guerra.

Era unha tortura.

Un día,

despois de que escoitara sobre
unha páxina web chamada

DonorsChoose, onde profesores
fan listas de material

que precisan para as súas clases
e doantes anónimos llos facilitaban,

decidín aventurarme e facer
tamén unha lista

da biblioteca soñada dun adolescente.

Máis de 200 libros novos foron enviados á
miña clase un por un.

Cada día había novas entregas e os meus
alumnos exclamaban con xúbilo,

"Semella Nadal!"

(Risas)

Despois decían,

"Señorita Summer, de onde veñen
estes libros?"

Entón eu respondíalles,

"Persoas descoñecidas de todo o país
quixeron que os tiverades."

Entón eles decían, con sospeita,

"Pero son novos".

(Risas)

Ao que eu respondía:

"Merecedes libros novos."

Toda esta experiencia tocoume no máis
fondo cando unha das nenas díxome,

mentres abría un fráxil libro de bolsillo,

"Señorita Summer, pensaba que
ti mercaras estes libros,

porque vós os profesores sempre estades
mercándonos cousas

Mais, o feito de saber que un estraño,
que alguén que non coñezo,

preocúpase tanto por min

é xenial."

Saber que descoñecidos coidarán de ti

é un privilexio que os meus nenos
non poden permitirse.

Dende a doazón,

houbo un fluxo constante de nenos
collendo libros prestados

e logo devolvéndoos exclamando:

"Este libro estivo ben!"

(Risas)

Agora, cando digo "Colle un libro e le",

os nenos corren á miña biblioteca.

Non era que non quixeran ler,

senón que estarían encantados de facelo,
se tivesen os recursos.

Institucionalmente falando,

o noso sistema de escola pública nunca foi
xusto cos nenos de cor.

Seguimos concentrándonos
nos resultados finais

ou nos resultados dos exames,

e frustrándonos.

Chegamos a unha catástrofe e
preguntámonos,

"Como puido acabar tan mal?
Como chegamos aquí?"

En serio?

Se desatendes a un neno
durante moito tempo

deixas de ter o dereito de sorprenderte

cando as cousas non saen ben.

Deixade de sentirvos perplexos

ou confusos

ou desconcertados

polas diferenzas de rendemento escolar,

diferenza de ingresos,

os índices de encarceramento,

ou calquera disparidade económica que sexa
o termo "de moda" do momento.

Os problemas que temos como país

son problemas que creamos como país.

A calidade da túa educación é
directamente proporcional

á posibilidade de acceso á universidade,

ao acceso a un traballo,

ao acceso ao futuro.

Ata que vivamos nun mundo onde cada neno
poida ter unha educación de calidade

independentemente de onde resida

ou da cor da súa pel,

hai cousas que podemos facer a
gran escala.

A financiación de escolas non debería
decidirse en base a impostos sobre

a propiedade ou algunha
novedosa ecuación económica

onde os nenos ricos seguen
beneficiándose das axudas do Estado

mentres que aos pobres se lles
está a quitar continuamente

comida e recursos.

Gobernadores, senadores, alcaldes,
membros do concello,

se vamos chamar á educacion pública
educación pública,

entón debería ser precisamente iso.

Senón, deberiamos chamalo polo seu nome:

unha forma de manter a pobreza.

"Educación pública:

mantendo aos nenos pobres
na probreza dende 1954."

(Risas)

Se realmente, coma país, cremos que a
educación é a "gran igualadora,"

entón debería ser xustamente iso:
imparcial e equitativa.

Ata entón, non haberá democracia na nosa
educación democrática.

Nun nivel intermedio:

historicamente falando,
a educación dos nenos de cor

sempre dependeu da caridade doutros.

E, desafortunadamente,
hoxe segue sendo así.

Se o teu fillo, filla,
sobriña, sobriño, ou veciño,

ou o pequeno Timmy que vive na mesma rúa
e que vai a unha escola rica,

desafía ao comité escolar para asumir
ao seu cargo unha escola empobrecida

ou a unha clase
nesas condicións de pobreza

Pecha as divisións dedicándote á
comunicación

e ás relacións que si importan.

Cando se comparten os recursos,

non se dividen;

se multiplican.

E a pequena escala:

se es un ser humano,

doa.

Tempo, diñeiro, recursos, oportunidades...

o que sexa que teñas no corazón.

Hai páxinas web coma DonorsChoose

que detectan esta disparidade

e realmente queren facer algo por
cambiala.

Que é un carpinteiro sen ferramentas?

Que é unha actriz sen escenario?

Que é un científico sen laboratorio?

Que é un doutor sen equipamento?

Eu dígovolo:

son os meus nenos.

Non deberían ser os vosos, tamén?

Grazas.

(Aplausos)