The Internet: HTTP and HTML

Het internet: HTTP en HTML

Ik heet Jasmine en ik ben programmamanager
van het XBOX One engineringteam.

Een van onze grootste voorzieningen heet
XBOX Live. Het is een online dienst die

gamers wereldwijd verbindt, en wij
vertrouwen op het internet dat dat lukt.

Dit is geen gemakkelijke taak en er
gebeurd veel achter de schermen.

Het internet verandert compleet de manier
waarop mensen communiceren. Maar hoe

werkt het? Hoe communiceren computers
wereldwijd in feite met elkaar? Laten we

het surfen onder de loep nemen. Eerst open
je een browser. Het is de app die je gebruikt

om pagina's te bezoeken. Daarna typ je het adres
of URL in, dat staat voor Uniform Resource Locator,

van de website die je wilt bezoeken, zoals tumblr.com.
Hallo, ik het David Karp, ik ben de oprichter van Tubmblr,

en hier leggen we uit hoe die browser die we elke dag gebruiken
eigenlijk werken. Je hebt je waarschijnlijk wel

eens afgevraagd wat er gebeurd als je een
adres in je browser invoert en daarna

op enter drukt. Het is net zo gek als je
je kunt voorstellen. Op dat moment begint

je computer met een andere te praten, een
server, die meestal duizenden kilometers

ver weg staat. En in milliseconden vraagt je
computer aan de server om een website, en

die server begint te praten met je computer
in een taal die HTTP heet, HTTP staat voor

Hyper Text Transfer Protocol. Je kunt zien
de taal die de ene computer gebruikt om

aan de andere computer naar een document
te vragen. Het is eigenlijk heel eenvoudig.

Als je een conversatie tussen je computer
en een server op het internet zou

onderscheppen, dan zie je dat het voornamelijk
bestaat uit "GET"-verzoeken. Die bestaan

eenvoudig uit het woord GET en de naam van
het document dat je verzoekt. Dus als je

probeert in te loggen in Tumblr en je ons
inlogscherm laat, dan is het enige dat je

doet een GET-verzoek sturen naar de server
van Tumblr dat zegt Get /login. En dat

zegt de server van Tumblr dat je alle HTML-
code wilt voor het inlogscherm van Tumblr.

HTML staat voor Hyper Text Markup Language,
en dat kun je zien als de taal die jij gebruikt

om een browser te vertelen hoe een pagina
eruit moet zien. Als je denkt aan bijvoorbeeld

Wikipedia, niets anders dan een groot eenvoudig
document, dan HTML de taal die je gebruikt om

det titel groot en vet te maken, het juiste lettertype
in te stellen, en te linken naar bepaalde andere pagina's,

tekst vet of cursief te maken, een afbeelding in het
midden van de pagina te plaatsen, en de pagina

rechts of links uit te lijnen. De tekst van een pagina
wordt altijd direct meegenomen in de HTML,

maar andere delen zoals afbeeldingen of video's
zijn aparte bestanden met hun eigen URLs waarom

verzocht moet worden. De browser stuur aparte
HTML-verzoeken naar elk van deze en toont hen

zodra ze binnenkomen. Als een webpagina veel
verschillende afbeeldingen heeft, dan heeft

elk van hen een apart HTTP-verzoek en laadt
de pagina langzamer. Soms als je surft op het web

verzoek je niet alleen om pagina's met GET-verzoeken.
Soms stuur je informatie als je bijvoorbeeld

een formulier invult of een zoekopdracht geeft.
Je browser stuurt deze informatie in platte tekst

naar de server door middel van een HTTP POST-verzoek.
Laten we aannemen dat je inlogt op Tumblr.

Het eerste dat je doet is POST-verzoek maken,
dat is een POST naar het inlogscherm van Tumblr

waaraan wat data is gekoppeld. Het heeft je e-mailadres,
en je wachtwoord. Dat gaat naar de

server van Tumblr. Deze server ontdekt dat jij
David bent. Het stuurt een pagina terug naar

Je browser en die zegt, Gelukt! Ingelogd
als David. Maar naast die website

voegt het ook wat ontzichtbare cookiedata
toe die je browser ziet en weet op te slaan.

Dat is echt belangrijk omdat het de enige
manier is dat een website kan onthouden

wie je bent. Die cookiedata is niets anders
dan een ID-kaart voor Tumblr. Het is een

nummer dat jouw als David identificeert.
Je browser onthoudt dat nummer en de

volgende keer dat Tumblr ververst, de
volgende keer dat je naar Tumblr.com gaat

zal je browser automatisch dat ID-nummer toevoegen
bij het verzoek dat het naar de servers van Tumblr stuurt.

Nu zien de server van Tumblr dat het verzoek van jouw
browser komt, zien het ID-nummer en weten

"OK, dit is een verzoek van David."
Het internet is helemaal open. Alle verbindingen

worden gedeeld en de informatie wordt in
platte tekst verzonden. Dit stelt hackers

in staat om te snuffelen naar persoonlijke
informatie die jij over het internet verstuurd.

Maar veilige websites verhinderen dit,
door aan je browser te vragen te communiceren

via een veilig kanaal met behup van Secure Sockets Layer,
en de opvolger daarvan Transport Layer Security.

Zie SSL en TLS als een beschermingslaag om je
communicatie om deze te beschermen

tegen rondsnuffelen of knoeien. SSL en TLS
zijn actief als je het kleine slotje in de

adresbalk van je browser, naast de HTTPS.
De HTTPS-protocollen garanderen

dat jouw HTTP-verzoeken veilig en beschermd zijn.
als een website aan je browser vraagt

mee te doen in een beveiligde verbinding,
geeft het eerst een digitaal certificaat.

Dat is een soort officiële ID-kaart welke bewijst
dat de website is die het claimt te zijn. Digitale

certificaten worden gepubliceerd door bevoegde
instanties die vertrouwde entiteiten zijn die

de identiteit van websites verifiëren, en certificaten
voor hen uitgeven. Net als een overheid IDs of

passpoorten kan verstrekken. Als een website
probeert een veilige verbinding te openen zonder

de juiste verstrekte digitale certificaten, dan zal je
browser je waarschuwen. Dat is de basis van

surfen op het web! Het deel van het internet
dat we dagelijks zien. Samenvattend, HTTP en DNS

regelen het verzenden en ontvangen van HTML,
mediabestanden of alles op het web. Wat dit

mogelijk maakt onder de motorkap zijn TCP/IP en router-
netwerken die informatie afbreken en transporteren in

pakketjes. Deze pakketjes zelf bestaan uit binaire codes,
reeksen uit enen en nullen die

fysiek door elektrische kabels, glasvezel en
draadloze netwerken worden verzonden.

Gelukkig geldt, dat zodra je hebt geleerd
hoe een laag van het internet werkt, je erop

kunt vertrouwen zonder alle details te
hoeven onthouden. En we kunnen erop vertrouwen

dat al die lagen zullen samenwerken om informatie op schaal
en betrouwbaar aan te leveren.