Co dla ciebie oznacza moja chusta? | Yassmin Abdel-Magied | TEDxSouthBank

Ta prelekcja wygłoszona na lokalnej konferencji TEDx, niezależnej od konferencji TED.
Nieświadoma stronniczość jest dominującą cechą naszej kultury i sprawia, że każdy z nas kreuje pewne założenia opierające się na naszym wychowaniu i autorytetach. Te ukryte uprzedzenia wpływają na wszystko i nadszedł czas, abyśmy byli bardziej rozważni, bystrzejsi, lepsi. W tej zabawnej i szczerej prelekcji Yassmin Abdel-Magied w zaskakujący sposób prowokuje nas do wykroczenia poza pierwotne wyobrażenia.

Ktoś taki jak ja mija was na ulicy.

Myślicie, że to matka,

uchodźczyni

czy ofiara ucisku?

A może macie ją za kardiologa,

adwokata

lub lokalnego polityka?

Mierzycie mnie wzrokiem
od góry do dołu

i zastanawiacie się,
jak mi się żyje,

albo czy mąż zmusza mnie
do ubierania się w ten sposób?

A gdybym nosiła chustę tak?

Mogę iść ulicą w tym samym stroju,

a to, czego się po mnie spodziewają
i jak mnie traktują,

zależy od tego jednego elementu.

Nie będzie to jednak
kolejna pogadanka o hidżabie,

bo muzułmanki są czymś
znacznie więcej ubraniem.

Same wybierają, czy owinąć głowę chustą.

Będę mówić o wychodzeniu poza uprzedzenia.

A gdybym przeszła obok,
a później odkrylibyście

że tworzę samochody wyścigowe,

że zaprojektowałam własną wyścigówkę
i prowadziłam ekipę wyścigową na uczelni,

bo taka jest prawda.

A gdybym tak powiedziała,
że przez 5 lat trenowałam boks,

bo to też prawda.

Zaskoczyłoby was to?

Dlaczego?

Panie i panowie,

to zaskoczenie i związane z tym zachowanie

są rezultatem tak zwanej
nieświadomej stronniczości

lub ukrytego uprzedzenia.

A to skutkuje absurdalnie krzywdzącym

brakiem różnorodności wśród pracowników,

szczególnie w sferach wpływu.

Pozdrawiam gabinet federalny Australii.

(Brawa)

Od razu zaznaczę:

nieświadoma stronniczość
to nie świadoma dyskryminacja.

Nie twierdzę, że w każdym z was
czai się ukryty seksista, rasista,

ktoś dyskryminujący osoby starsze,
czekający, by się ujawnić.

Nie to mam na myśli.

Wszyscy jesteśmy uprzedzeni.

Patrzymy na świat przez pewne filtry.

Nikogo nie oskarżam,

stronniczość to nie zarzut.

To raczej coś, co musi
zostać zidentyfikowane,

poznane i złagodzone.

Może ono dotyczyć rasy

albo płci.

Może dotyczyć klasy społecznej,
edukacji, niepełnosprawności.

W rzeczywistości wszyscy jesteśmy
uprzedzeni do tego, co inne,

co odbiega od naszych norm społecznych.

Jeśli chcemy żyć w świecie,

w którym okoliczności naszych narodzin

nie determinują naszej przyszłości

i w którym równouprawnienie
jest wszechobecne,

każdy z nas ma do odegrania rolę

w upewnianiu się, że te uprzedzenia
nie determinują naszego życia.

Szeroko znany eksperyment
na temat nieuświadomionego uprzedzenia

dotyczącego płci, przeprowadzono
w latach 70. i 80.

W tamtych czasach w skład orkiestr
wchodzili przeważnie mężczyźni,

a kobiety stanowiły najwyżej 5%.

Ponoć dlatego, że mężczyźni grali inaczej,

przypuszczalnie lepiej. Przypuszczalnie.

Jednak w 1952 roku
Bostońska Orkiestra Symfoniczna

rozpoczęła eksperyment.

Zaczęli przesłuchania w ciemno.

Zamiast interakcji twarzą w twarz,
grało się za ekranem.

Co zabawne,

nie zarejestrowano żadnej nagłej zmiany,

dopóki nie poproszono
przesłuchiwanych o zdjęcie butów

przed wejściem na salę.

Stukot obcasów

o drewniany parkiet

wystarczał, by wydać kobiety.

I proszę bardzo,

wyniki przesłuchań wykazały,

że nastąpił 50-procentowy wzrost szans

dla kobiet na przejście
wstępnych eliminacji.

Co niemal potroiło
ich szanse na angaż

O czym to świadczy?

Niefortunnie dla mężczyzn,
wcale nie grali inaczej,

ale sądzono, że tak właśnie było.

To ta stronniczość determinowała
otrzymywany przez nich wynik.

Więc teraz rozpoznajmy i przyznajmy

istnienie uprzedzeń.

Spójrzcie, wszyscy to robimy.

Podam wam przykład.

Syn i ojciec biorą udział
w okropnym wypadku samochodowym.

Ojciec ginie na miejscu,

a syn, ciężko ranny, zostaje
przewieziony do szpitala.

Chirurg patrzy na chłopaka i mówi:

"Nie mogę operować".

Dlaczego?

"To mój syn".

Jak to możliwe?

Panie i panowie,

chirurgiem jest jego matka.

A teraz ręce do góry wszyscy,

którzy natychmiast założyli,
że chirurgiem był mężczyzna?

To dowód, że nieświadoma
stronniczość istnieje,

ale musimy po prostu rozpoznać, że jest,

i poszukać sposobów na obejście jej,

tak by skupić się na rozwiązaniach.

Interesującym aspektem

nieuświadomionej stronniczości
jest sprawa parytetów.

To często poruszana kwestia.

Jedna z krytycznych opinii
wiąże się z ideą zasług.

Nie chcę być wybierana
dlatego, że jestem kobietą,

ale dlatego, że na to zasługuję,

bo jestem najlepszą osobą
do danej pracy.

To dość powszechna opinia
wśród kobiet-inżynierów,

z którymi pracuję i które znam.

I rozumiem to, też to przerabiałam.

Ale gdyby idea zasług była prawdziwa,

dlaczego w eksperymencie
z Yale z 2012 roku

identyczne CV na stanowisko
technika laboratoryjnego

niżej oceniono dla Marii niż Mariana,

rzadziej oferowano jej pracę

i płacono mniej?

Ta stronniczość istnieje

lecz musimy skupić się na tym,
jak ją obejść.

To interesujące,

istnieją badania na ten temat

znane jako paradoks zasług.

Jak na ironię, organizacje twierdzące,

że zasługi to główny czynnik

decydującym o zatrudnieniu,

znacznie częściej zatrudniają mężczyzn

i więcej im płacą, bo
najwyraźniej zasługi to cecha męska.

Ale cóż.

Wydaje wam się, że mnie przejrzeliście,

że wiecie, co się dzieje?

A wyobrażacie sobie jak
zarządzam czymś takim?

Albo jak wchodzę i mówię:

‘’Hej chłopaki, to się robi tak.’’?

Cieszę się, że możecie

(Brawa)

bo panie i panowie,
tym zajmuję się na co dzień.

A co najlepsze, jest to całkiem zabawne.

W miejscach typu Malezja

muzułmanki kierujące platformami
to żadna nowina.

Jest ich tak wiele.

Niemniej to zabawne.

Mówię raz do kolesia:

''Chcę się nauczyć surfować".

A on: "Yassmin, jak miałabyś surfować

z tym wszystkim na sobie,

a nie znam żadnych plaż dla kobiet".

Po czym wpadł na wspaniały pomysł:

"Przecież to ty zarządzasz organizacją

Młodzież Bez Granic, nie?".

Może zaprojektuj kostiumy
dla muzułmańskich plażowiczek

o nazwie Młodzież Bez Szortów Plażowych?".

(Śmiech)

Na co ja: "Dzięki”.

Był też inny koleś, który mi powiedział

że powinnam jeść jogurt, ile wlezie,

bo to jedyna kultura, jaką tam znajdę.

Problem w tym, że to trochę prawda,

bo mamy ogromny brak
różnorodności w sile roboczej,

a szczególnie w kręgach wpływowych.

W 2010 roku

australijski uniwersytet
przeprowadził eksperyment.

Wysłano 4000 identycznych podań o pracę

na podrzędne stanowiska.

Aby mieć tyle samo
rozmów kwalifikacyjnych,

co ktoś z anglosaskim imieniem,

osoba z Chin musiała wysłać
68% więcej podań,

osoba z Bliskiego Wschodu, jak ja,

64% więcej.

Jeśli pochodzisz z Włoch masz szczęście,

bo wówczas jedyne 12% więcej.

W miejscach jak Dolina Krzemowa
wcale nie jest lepiej.

Google opublikowało stan zatrudnienia

i 61% to biali, 30% Azjaci, a pozostałe 9%
to grupa czarnych, Hiszpanów

i takich tam.

Reszta świata technologii
wcale nie wygląda lepiej

i wiadomo o tym,

ale nie wiem, czy coś się z tym robi.

Rzecz w tym, że to nie wzbogaca.

Green Park, brytyjski dostawca

wyższego szczebla,

zbadał, że ponad połowa firm z FTSE 100

nie ma w zarządzie osób
rasy innej niż biała,

mowa nie tylko o menedżerach.

A dwie trzecie nie ma kierowników

pochodzących z mniejszości narodowych.

Powiedziałam wam wiele okropnych rzeczy.

Myślicie: "Boże, aż tak źle? Co robić?’’.

Na szczęście zauważyliśmy,
że problem istnieje.

Możliwości brak,

a to przez nieświadomą stronniczość.

A może myślicie sobie:

‘’Ja nie jest ciemnoskóry, co to ma
ze mną wspólnego?’’.

Pozwólcie, że zaoferuję rozwiązanie.

Jak już mówiłam,

żyjemy w świecie,
w którym szukamy ideałów.

A jeśli chcemy stworzyć świat,

w którym miejsce narodzin
nie ma znaczenia,

wszyscy musimy być
częścią rozwiązania.

Co ciekawe autorka eksperymentu
z technikami laboratoryjnymi

zaoferowała pewne rozwiązanie.

Powiedziała, że jedyna rzecz
łącząca kobiety sukcesu,

jedyna ich wspólna cecha,

to dobry mentor.

Mentorstwo, każdy już o tym słyszał,

istnieje w języku potocznym.

A teraz kolejne wyzwanie dla was.

Wyzywam każdego z osobna,
do bycia czyimś mentorem.

Każdy chcę być mentorem
dla kogoś do nas podobnego,

wizualnie,

pod względem doświadczeń.

Gdy widzę muzułmańską
dziewczynę z pazurem,

Myślę: "Hej, trzymajmy się razem".

Wchodzicie do pokoju, a tam
osoba z waszej szkoły,

uprawialiście razem sport,

Istnieje duże prawdopodobieństwo,
że to im będziecie chcieli pomóc.

A dla kogoś, kto nie dzieli
z wami doświadczeń

znalezienie tej więzi
będzie wyjątkowo trudne.

Pomysł bycia mentorem
dla kogoś odmiennego,

kogoś z inną przeszłością,

nieważne jaką,

ma służyć otwieraniu drzwi tym,
którzy nie mieli szansy

dostać się nawet do przedpokoju.

Ponieważ, panie i panowie,
świat nie jest sprawiedliwy,

a ludzie nie rodzą się z równymi szansami.

Urodziłam się w jednym
z najbiedniejszych miast, w Chartumie,

Urodziłam się brązowa,
urodziłam się kobietą

i muzułmanką w świecie, który jest
dosyć podejrzliwy wobec nas,

z powodów, nad którymi nie mam kontroli.

Jednakże wiem też,
że urodziłam się z przywilejami.

Mam wspaniałych rodziców.

Miałam dostęp do edukacji

i możliwość emigrowania do Australii.

Ale także miałam szczęście
napotkać wspaniałych mentorów,

którzy otworzyli przede mną drzwi,
o których nie miałam pojęcia.

Pewien mentor powiedział mi

"Twoja historia jest ciekawa

podzielmy się nią".

Inny powiedział:

"Reprezentujesz wszystko, co nie pasuje
do australijskiej platformy wiertniczej,

ale chodź mimo to".

I jestem, mówię do was.

I nie jestem jedyna.

W mojej społeczności jest wiele osób,

którym pomogli mentorzy.

Młody muzułmanin w Sydney,

dzięki pomocy
swojego mentora,

założył slam poetycki w Bankstown,

który urósł do wielkich rozmiarów.

I teraz on potrafi zmienić
życie wielu młodych osób.

Pewna kobieta z Brisbane,

Afganka, uchodźczyni,

nie mówiła po angielsku,
kiedy przyjechała do Australii.

Mentorzy pomogli jej zostać lekarzem.

Otrzymała nagrodę roku
Young Queenslander w 2008.

Ona jest źródłem inspiracji.

To nie jest łatwe.

To ja.

Ale jestem też kobietą
w stroju wiertnika,

i tą, która nosiła abaję.

Czy zostalibyście moim mentorem,

widząc którąś z tamtych wersji mnie?

Bo jestem tą samą osobą.

Musimy wychodzić
poza nasze uprzedzenia,

być czyimś mentorem
po przeciwnej stronie spektrum,

bo zmiany strukturalne wymagają czasu,

a ja nie mam aż tyle cierpliwości.

Więc jeśli mamy coś zmienić,

jeśli mamy stworzyć świat,

w którym wszyscy mamy te same szanse,

musimy otworzyć drzwi innym.

Może wam się wydawać,
że różnorodność was nie dotyczy,

ale wszyscy jesteśmy częścią systemu

i wszyscy możemy być częścią rozwiązania.

A jeśli nie wiecie,
gdzie znaleźć kogoś odmiennego,

wybierzcie się tam,
gdzie zwykle nie bywacie.

Jeśli zapisujecie się do szkół prywatnych,

pójdźcie do szkół państwowych.

Albo chociażby do lokalnego
centrum edukacji dla uchodźców

A może pracujecie w biurze.

Zaproście zagubionego
świeżaka po studiach.

Bo to byłam kiedyś ja.

Otwórzcie im drzwi,

nie w symboliczny sposób,
bo my nie jesteśmy ofiarami,

raczej pokażcie im możliwości.

Bo otwierając własny świat,

zdacie sobie sprawę,
że macie dostęp do drzwi,

o których oni nie mieli pojęcia,

o czym z kolei wy nie mieliście pojęcia.

Panie i panowie,

istnieje problem braku możliwości
w naszym społeczeństwie,

przez nieświadomą stronniczość

Ale każdy z was może to zmienić.

Wiem że rzucono wam dziś wiele wyzwań.

Ale może uda wam się choć
pomyśleć o tym trochę inaczej,

bo różnorodność to magia.

I zachęcam was do wyjścia
poza początkowe poglądy.

Bo mogę się założyć,

że były one niesłuszne.

Dziękuję.

(Brawa)