Waarom je betaald zou moeten worden voor je data

's Werelds meest waardevolle technologiebedrijven profiteren van de persoonlijke gegevens die je genereert. Waarom krijg je er dan niet voor betaald? In deze relevante talk pleit ondernemer en technoloog Jennifer Zhu Scott voor privédata-eigendom -- waarmee je jouw data naar eigen goeddunken kunt doneren, vernietigen of verkopen -- en laat ze zien hoe deze groeiende beweging macht (en contant geld) terug in handen van mensen zou kunnen geven.

Ik groeide op in de late jaren 70
in landelijk China,

tijdens de laatste jaren van het streven
van mijn land naar absolute gelijkheid

ten koste van de vrijheid.

Iedereen had toen werk,

maar iedereen had het moeilijk.

In de vroege jaren 80
was mijn vader elektricien

en mijn moeder werkte
twee shifts in het plaatselijke hospitaal.

Maar toch hadden we niet genoeg te eten

en onze levensomstandigheden
waren deplorabel.

We waren zeer zeker gelijk --

gelijk arm dan.

De staat bezat alles.

Wij bezaten niets.

Het verhaal dat ik jullie ga vertellen
gaat over mijn strijd

om tegenslag te overwinnen

met mijn weerbaarheid, moed
en pure vastberadenheid.

Nee, grapje, dat ga ik
jullie niet aandoen.

(Gelach)

Daarentegen ga ik jullie vertellen

over een nieuwe vorm
van collectieve armoede,

een die velen van ons niet herkennen

en die we dringend moeten gaan begrijpen.

Jullie hebben wel gemerkt

dat de voorbije twintig jaar
het bezit is toegenomen.

Weelde werd gecreëerd
met een adembenemende snelheid.

Als instrument bracht het bedrijven
diepe inzichten in klanten,

operationele efficiëntie

en enorme inkomsten.

Maar voor sommigen werd het ook een middel

om democratische verkiezingen
te kunnen manipuleren

of om te waken voor winst
of politieke doeleinden.

En wat is deze miraculeuze verworvenheid?

Jullie hebben het geraden: data.

Zeven op de tien rijkste bedrijven
ter wereld zijn tech-bedrijven

die ofwel rechtstreeks
winst maken uit data

of hun macht halen
uit de kern van de data.

Meerdere onderzoeken tonen aan

dat de grote meerderheid
van zakelijke besluitnemers

data als een essentieel bestanddeel
van succes beschouwen.

We hebben allemaal ondervonden

hoe data het paradigma
ingrijpend verschuiven

aangaande onze persoonlijke,
economische en politieke levens.

Wie de data bezit, bezit de toekomst.

Maar wie produceert de data?

Ik veronderstel dat iedereen hier
een smartphone heeft,

meerdere media accounts

en de voorbije week
een paar keer gegoogeld heeft.

We maken inderdaad allemaal data aan.

Men schat dat tegen 2030,

tien jaar na nu,

er op de wereld ongeveer 125 miljard
verbonden apparaten zullen bestaan.

Dat zijn gemiddeld
vijftien apparaten per persoon.

We maken al elke dag data aan.

We zullen exponentieel
meer gaan aanmaken.

Google, Facebook en Tencents
gecombineerde inkomsten in 2018

bedroegen 236 miljard Amerikaanse dollars.

Wie van jullie is betaald voor de data
die jullie voor hen hebben aangemaakt?

Niemand, toch?

Data hebben een immense waarde,
maar zijn in centraal beheer en bezit.

Jullie zijn allemaal
rondwandelende grondstoffen

voor die grote databedrijven,

maar jullie worden niet betaald.

Daar komt bij

dat ze jullie niet eens zien
als onderdeel in dit verdienplaatje.

Nogmaals,

we zijn ongetwijfeld gelijk:

we zijn net zo arm.

Iemand anders bezit alles
en wij bezitten niets.

Klinkt bekend, toch?

Wat moeten we dan doen?

Er kunnen hints zitten

in hoe mijn leven
na die moeilijke start verliep.

Mijn familie kreeg het beter
in de jaren 80.

Het systeem evolueerde

en mensen mochten wat houden
van wat ze creëerden.

'Mensen die in de oceaan duiken',

'xia hai' --

deze Chinese term beschrijft degenen
die de staatsbedrijven verlieten

om voor zichzelf te beginnen.

Op privaat bezit van een zaak

volgde privaat bezit van auto's,

eigendom, voedsel, kleren en dingen.

De economische machine begon te draaien

en het leven van mensen
begon te verbeteren.

Voor het eerst was rijk worden eervol.

Toen ik in de jaren 90 ging studeren
in Chengdu, in West-China,

konden vele jongeren zoals ikzelf

voordeel halen uit het nieuwe systeem.

Na mijn afstuderen

stichtte ik met anderen mijn eerste zaak

en verhuisde naar Shenzen,

het splinternieuwe economische centrum,

dat tevoren een vissersdorp was.

In de afgelopen twintig jaar
is Shenzen gegroeid ...

tot een mondiaal kenniscentrum
van vernieuwing.

Privaat eigendom was een vrijheidsvorm
die we daarvoor nog niet hadden.

Het creëerde ongekende kansen
voor onze generatie

en motiveerde ons

om ongelooflijk hard
te werken en te studeren.

Meer dan 850 miljoen mensen
rezen daardoor uit de armoede op.

Volgens de Wereldbank

bedroeg de extreme armoede in China
in 1981, in mijn kindertijd, 88%.

In 2015 was dat 0,7%.

Ik ben een product van dat succes

en ik ben blij jullie te kunnen vertellen
dat ik nu mijn eigen AI-bedrijf heb

en een zeer werelds
en dynamisch leven leid --

dat was totaal ondenkbaar
toen ik nog een kind was in West-China.

Natuurlijk ging deze welvaart
ten koste van iets,

namelijk van gelijkheid,
milieu en vrijheid.

Ik kom hier zeer zeker niet zeggen

dat China het al helemaal
heeft uitgeknobbeld.

Helemaal niet.

Noch dat data helemaal vergelijkbaar zijn
met fysieke bezittingen.

Dat zijn ze niet.

Maar mijn levenservaring toonde me
wat in het volle licht verborgen bleef.

Vandaag is het publieke debat zo gefocust
op het regelgevende en het private

als het om eigendom van data gaat.

Maar ik wil vragen:

Wat als we eens op een heel andere manier
naar eigendom van data kijken?

Wat als data-eigendom in feite

een persoonlijke, individuele
en economische zaak zou zijn?

Wat als we in de nieuwe digitale economie
een stuk van wat we creëren mogen bezitten

en we mensen de vrijheid geven
om zelf over hun privédata te beslissen.

Het legale begrip eigenaarschap betekent
dat je je eigen data kan bezitten,

gebruiken,

cadeau geven,

doorgeven,

vernietigen

of verhandelen

of verkopen

voor een door jou zelf bepaalde prijs.

Wat als we dezelfde definitie
nu eens aan iemands privédata toekennen,

zodat we onze data
kunnen gebruiken, vernietigen

of verkopen voor door ons gekozen prijzen?

Sommigen van jullie zullen zeggen:

'Ik zou mijn data nooit of te nimmer,
voor welk geld dan ook, verkopen.'

Maar laat me je vertellen
dat dat precies is wat je nu doet,

behalve dan dat je deze
nu gratis weggeeft.

Daarbij komt dat privacy
zeer persoonlijk en genuanceerd is.

Je zou het privilege kunnen hebben
dat jij je privacy laat primeren op geld,

maar voor miljoenen eigenaars
van kleine zaken in China,

die niet zo gemakkelijk
aan bankleningen geraken,

is het gebruiken van data

om snel goedkeuring te krijgen
van AI-gebruikende geldschieters

een antwoord op dringendere behoeften.

Wat voor jou privé is,

is anders dan wat privé voor anderen is.

Wat nu voor jou privé is,

is wat anders dan wat privé was
toen je nog studeerde.

Dat hoop ik tenminste.

(Gelach)

We maken altijd, alhoewel vaak onbewust,
dergelijke afwegingen,

gebaseerd op persoonlijke overtuigingen
en voorkeuren in het leven.

Daarom zou data-eigendom onvolledig zijn
als we er geen prijs aan kunnen hechten.

Door individuen het recht te geven
om een prijs te bepalen,

verwerven we een instrument

om onze persoonlijke
en genuanceerde voorkeuren te tonen.

Je zou er bijvoorbeeld voor kunnen kiezen
om je data gratis weg te geven

als een bijdrage aan een medisch onderzoek
voor jou zeer betekenisvol zou zijn.

Of als we de mogelijk hadden

om aan onze gedragsgegevens
een prijs toe te kennen

van bijvoorbeeld $100.000.

Ik denk dat geen politieke groep

je stem zou kunnen beïnvloeden
of manipuleren.

Jij controleert.

Jij beslist.

Ik weet wel dat dit
nogal onwaarschijnlijk klinkt,

maar de trends wijzen al op

een groeiend en erg krachtig
individueel streven naar data-eigendom.

Om te beginnen creëren start-ups al tools
om ons wat controle terug te geven.

De nieuwe browser Brave
sterkt gebruikers met 'Brave Shields' --

zo noemen ze het echt --

door data-graaiende reclame en trackers
agressief te blokkeren

en te voorkomen dat data
vanuit de browser weglekt.

Andersom kunnen gebruikers
terug onderhandelen en prijzen.

Als gebruikers ervoor kiezen
reclame toe te laten,

dan beloont Brave hen
met 'Basic Attention Tokens',

waarmee ze inhoud achter betaalmuren
kunnen kopen van uitgevers.

Ik gebruik Brave nu al enkele maanden.

Het heeft al meer dan 200.000
ads en trackers tegengehouden

en me uren tijd uitgespaard.

Nu interageren sommigen onder jullie
meer met hun browser

dan met hun partners, dus ...

(Gelach)

zou je er tenminste eentje moeten vinden

die je tijd niet verprutst
en ook wat minder achterbaks is.

(Gelach)

Denk je dat Google onmisbaar is?

Denk nog eens.

Een zoekmachine is onmisbaar.

Google heeft slechts het monopolie ...

nu nog.

De zoekmachine DuckDuckGo
slaat je persoonlijke informatie niet op,

achtervolgt je niet met reclame,

noch houdt ze je zoekgeschiedenis bij.

Daarentegen geeft ze alle bezoekers
dezelfde resultaten

in plaats van resultaten
gebaseerd op hun zoekgeschiedenis.

In Londen biedt het bedrijf digi.me
een app voor je smartphone aan,

welke je helpt

om de door jou gegenereerde data
te importeren en te consolideren

vanuit Fitbit, Spotify,
socialmedia-accounts ...

Je kiest zelf waar je die data opslaat

en digi.me helpt je
om die data voor jou te laten werken

door inzichten te verschaffen

die vroeger alleen maar beschikbaar waren
voor grote maatschappijen.

Een nieuw initiatief in D.C. genaamd UBDI,

Universal Basic Data Income,

helpt mensen om geld te verdienen

door aan de hand van data
anonieme inzichten te delen,

welke maatschappijen
voor marktonderzoek kunnen gebruiken.

Als een maatschappij een studie koopt,

worden gebruikers betaald
in cash en UBDI-punten --

volgens hun inschatting
tot wel 1.000 Amerikaanse dollar per jaar

UBDI zou een reëel pad kunnen zijn
op weg naar een universeel basisinkomen

in de AI-economie.

Ook neemt het individueel bewustzijn
over privacy en data-eigendom snel toe,

nu iedereen zich bewust wordt
van dit monster

dat we in onze zakken hebben losgelaten.

Ik ben moeder van twee jonge dochters,

en geloof me,

de voornaamste bron
van zorg en angst voor een ouder,

voor mij,

is de verhouding die mijn kinderen
met technologie hebben.

Dit contract van drie pagina's
hebben mijn man en ik hen laten tekenen

voor ze hun eerste [smartphone] kregen.

(Gelach)

We willen hen helpen
om digitale burgers worden,

maar alleen als ze slimme
en verantwoordelijke burgers worden.

Ik help hen om ze te laten begrijpen

welk soort data
ze nooit zouden mogen delen.

Als je me dus googelt,

of liever -- sorry -- me DuckDuckGoot,

vind je misschien wel een hoop
over mij en mijn werk,

maar je zult allicht geen informatie
over mijn dochters vinden.

Als ze ouder zijn

en ze zich er dan willen laten zien,

is dat hun keuze, niet de mijne,

ondanks dat ik erop sta

dat ze 's werelds mooiste, verstandigste
en buitengewoonste kinderen zijn --

vanzelfsprekend.

En ik ken veel mensen
die hetzelfde vertellen

en gelijkaardige beslissingen nemen.

Dat geeft me hoop

op een echt slimme, data-rijke toekomst.

Maar ik wil de nadruk leggen
op punt 6 van deze overeenkomst.

Er staat: "ik zal nooit of nooit
online informatie delen

waarvoor ik beschaamd zou zijn,
mocht oma Dawnie ze te zien krijgen."

(Gelach)

Probeer het.

Het helpt echt.

(Gelach)

Doorheen de geschiedenis

is er altijd een afwegen geweest
tussen vrijheid en gelijkheid

bij het streven naar welzijn.

De wereld volgde steeds de cirkel
van opstapeling van weelde

naar herverdeling van weelde.

Nu de spanning tussen zij die hebben
en zij die niet hebben

in zo vele landen oploopt,

is het in ieders belang,

ook dat van de grote data-bedrijven,

om deze nieuwe vorm
van ongelijkheid tegen te gaan.

Natuurlijk is individueel bezit van data
het perfecte noch het volledige antwoord

op deze diep complexe vraag

van wat een goede digitale
maatschappij uitmaakt.

Maar volgens McKinsey

zal AI 13 biljoen Amerikaanse dollar
aan economische opbrengst genereren

in de komende tien jaar.

Door personen gegenereerde data
zullen zonder twijfel bijdragen

aan deze enorme economische groei.

Moeten we niet tenminste
een economisch model overwegen

dat de mensen macht geeft.

Als privébezit meer dan 850 miljoen mensen
uit de armoede heeft kunnen optillen,

is het onze plicht,

en dat zijn we schuldig
aan de komende generaties,

om een meer inclusieve
AI-economie te creëren

die zowel de mensen als de zaken helpt.

Dank jullie.

(Applaus)