Πώς θα μετατρέψουμε τις πόλεις που βουλιάζουν σε τοπία που αντιμετωπίζουν τις πλημμύρες.

Από το Λονδίνο μέχρι το Τόκιο, οι πόλεις βουλιάζουν εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής -- και οι μοντέρνες, τσιμεντένιες δομές μας κάνουν ακόμα πιο ευάλωτους στις σοβαρές πλημμύρες, λέει η αρχιτέκτονας τοπίων και υπότροφος του TED, Κοτσακόρν Βοράκoμ. Τι θα συνέβαινε, όμως, αν σχεδιάζαμε τις πόλεις μας ώστε να καταπολεμούν τις πλημμύρες; Σε αυτή την γεμάτη έμπνευση ομιλία, η Βοράκoμ μας δείχνει πώς σχεδίασε ένα τεράστιο πάρκο στην Μπανγκόκ, το οποίο μπορεί να αποθηκεύσει δισεκατομμύρια λίτρα από το νερό της βροχής, επιφέροντας περισσότερες λύσεις για το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής και βοηθώντας τις πόλεις να επιστρέψουν στη φύση.

Αυτή ακριβώς τη στιγμή,

με κάθε ανάσα που παίρνουμε,

παγκοσμίως, βυθίζονται σημαντικές πόλεις
στις εκβολές των ποταμών,

όπως η Νέα Υόρκη, το Λονδίνο,

το Τόκιο, η Σαγκάη, η Νέα Ορλεάνη,

καθώς επίσης και η δική μου
πόλη, η Μπανγκόκ.

Εδώ έχουμε τη συνηθισμένη εκδοχή
της κλιματικής αλλαγής.

Κι εδώ είναι η δική μου.

Δεν είναι κάτι σπουδαίο,

μόνο ένας κροκόδειλος στο δρόμο.

(Γέλια)

Αυτός είναι ο επιτακτικός αντίκτυπος
της κλιματικής αλλαγής:

Οι πόλεις που βυθίζονται.

Εδώ βλέπετε την αστικοποίηση της Μπανγκόκ,

να επεκτείνεται προς κάθε κατεύθυνση,

να μετατρέπεται
από μια πορώδη, αγροτική γη --

τη γη που μπορούσε ν' αναπνεύσει
και ν' απορροφήσει το νερό --

σε μια τσιμεντένια ζούγκλα.

Να πώς φαίνονται ορισμένα σημεία της
μετά από μια τριαντάλεπτη βροχόπτωση.

Και κάθε φορά που βρέχει,

εύχομαι το αμάξι μου
να μπορούσε να μετατραπεί σε βάρκα.

Δεν υπάρχει χώρος για νερό στο έδαφος.

Η γη έχασε τη δυνατότητα απορρόφησής του.

Στην πραγματικότητα,
η μητροπολιτική περιοχή της Μπανγκόκ

είναι μια πολιτεία
με 15 εκατομμύρια κατοίκους

που ζουν, εργάζονται και μετακινούνται
πάνω στο λασπώδες δέλτα του ποταμού.

Η Μπανγκόκ βουλιάζει
πάνω από ένα εκατοστό κάθε χρόνο,

τέσσερις φορές γρηγορότερα

από την προβλεπόμενη αύξηση
της στάθμης του νερού.

Μπορεί να είμαστε

κάτω από τη στάθμη
της θάλασσας έως το 2030,

που δεν είναι και πολύ μακριά.

Το ότι είμαι εδώ σαν αρχιτέκτονας τοπίων,
δεν είναι σύμπτωση.

Τα παιδικά μου χρόνια
τα έζησα σε σπίτι με μεσοτοιχία,

δίπλα σε έναν πολύβουο δρόμο,
που πάντα είχε κίνηση.

Μπροστά από το σπίτι μου
βρισκόταν ένα τσιμεντένιο πάρκινγκ,

όπου πήγαινα για να παίζω.

Τα μόνα ζωντανά πλάσματα
που συναντούσα εκεί,

και διασκέδαζα μαζί τους,

ήταν αυτά τα έξυπνα φυτά

που πασχίζουν να αναπτυχθούν
μέσα απ' τις ρωγμές

του τσιμεντένιου πεζοδρομίου.

Με τους φίλους μου,
το αγαπημένο μας παιχνίδι

ήταν να μεγαλώνουμε
ολοένα και περισσότερο

την τρύπα στη ρωγμή

για να μπορέσει αυτό
το μικρό φυτό να συρθεί έξω --

να ξετρυπώνει όλο και πιο πολύ.

Και ναι, η αρχιτεκτονική τοπίου

μου δίνει την ευκαιρία να συνεχίσω
αυτή τη φιλοδοξία μου να σπάω πράγματα --

(Γέλια)

να βοηθήσω αυτό το τσιμεντένιο
έδαφος να ενωθεί με τη φύση που ήταν.

Πρωτύτερα, οι Ταϊλανδέζοι
-- οι άνθρωποί μου --

είχαμε προσαρμοστεί
στον κύκλο της υγρής και ξηρής περιόδου

και μπορούσατε να μας πείτε και αμφίβια.

(Γέλια)

Ζούσαμε και στην ξηρά και στο νερό.

Είχαμε προσαρμοστεί και στα δύο.

Και η πλημμύρα ήταν ένα ευτυχές γεγονός,
όταν το νερό έκανε τη γη μας γόνιμη.

Σήμερα, όμως, πλημμύρα σημαίνει...

καταστροφή.

Το 2011,

Η Ταϊλάνδη χτυπήθηκε

από την πιο καταστροφική
και πολυδάπανη πλημμύρα της ιστορίας μας.

Η πλημμύρα μετέτρεψε την κεντρική Ταϊλάνδη
σε μια τεράστια λίμνη.

Εδώ βλέπετε το μέγεθος της πλημμύρας
στο κέντρο της εικόνας,

έναντι της της έκτασης της Μπανγκόκ,
με το κίτρινο χρώμα.

Το νερό υπερχείλιζε από τον βορρά,

διασχίζοντας αρκετές επαρχίες.

Εκατομμύρια από τους ανθρώπους μου,

μαζί εγώ και η οικογένειά μου,

εκτοπιστήκαμε από τα σπίτια μας
και μείναμε άστεγοι.

Κάποιοι αναγκαστικά εγκατέλειψαν την πόλη.

Πολλοί, φοβούμενοι ότι θα έχαναν
τα σπίτια και τα υπάρχοντά τους,

έμειναν πίσω, στην πλημμύρα,
δίχως ηλεκτρικό ρεύμα και καθαρό νερό.

Κατά τη γνώμη μου,
αυτή η πλημμύρα φανερώνει ξεκάθαρα

ότι οι μοντέρνες μας υποδομές,

και κυρίως η μανία μας
να πολεμάμε τις πλημμύρες με τσιμέντο,

μας έχει κάνει υπερβολικά ευαίσθητους
στην κλιματική αβεβαιότητα.

Όμως στην καρδιά αυτής της καταστροφής,

βρήκα αυτό που με καλούσε.

Δεν μπορώ να μένω άπραγη,
ενώ η πόλη μου συνεχίζει να βουλιάζει.

Η πόλη με χρειαζόταν,

και είχα την ικανότητα
να λύσω αυτό το πρόβλημα.

Πριν από έξι χρόνια,

ξεκίνησα το πρότζεκτ μου.

Κέρδισα τον διαγωνισμό
για το Πάρκο της Εκατονταετηρίδας.

Ήταν μια μεγάλη, δύσκολη αποστολή
από το πρώτο πανεπιστήμιο της Ταϊλάνδης

για να γιορτάσει την εκατοστή επέτειό του

παρέχοντας αυτό το κομμάτι γης,
για να γίνει ένα δημόσιο πάρκο στην πόλη.

Το να έχεις ένα πάρκο ακούγεται
φυσιολογικό για πολλές πόλεις,

αλλά όχι για την Μπανγκόκ,

που έχει εξαιρετικά χαμηλή
κατά κεφαλήν δημόσια βλάστηση

αναφορικά με τις μεγαλουπόλεις της Ασίας.

Με το πρότζεκτ μας
έγινε το πρώτο νέο δημόσιο πάρκο

έπειτα από σχεδόν 30 χρόνια.

Αυτό το πάρκο των 44 στρεμμάτων --

μία μεγάλη πράσινη ρωγμή
στην καρδιά της Μπανγκόκ --

άνοιξε μόλις πέρσι.

(Χειροκρότημα και επευφημίες)

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Επί τέσσερα χρόνια,
υλοποιήσαμε αμέτρητες συναντήσεις

για να πείσουμε και
να μην πάψουμε ποτέ να πείθουμε

ότι αυτό το πάρκο δεν έγινε απλά
για λόγους αισθητικής ή αναδόμησης:

πρέπει να βοηθήσει την πόλη
να διαχειριστεί το νερό,

να τη βοηθήσει να αντιμετωπίσει
την κλιματική αλλαγή.

Κοιτάξτε πώς λειτουργεί.

Η Μπανγκόκ είναι μια επίπεδη πόλη,

οπότε αξιοποιήσαμε τη βαρύτητα,
δίνοντας κλίση σε ολόκληρο το πάρκο,

ώστε να συγκεντρώνουμε
κάθε σταγόνα βροχής.

Η δύναμη της βαρύτητας τραβά
την απορροή απ' το ψηλότερο σημείο

προς το χαμηλότερο σημείο.

Στο πάρκο υπάρχουν τρία κύρια στοιχεία
που λειτουργούν σαν ενιαίο σύστημα.

Το πρώτο, η πράσινη οροφή.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη
πράσινη οροφή στην Ταϊλάνδη,

με δεξαμενές για το νερό της βροχής
και το μουσείο κάτω από αυτήν.

Στην ξηρή περίοδο,

το νερό που συγκεντρώνεται απ' τη βροχή
ποτίζει το πάρκο για ένα μήνα.

Έπειτα, η απορροή της πράσινης στέγης
πέφτει στο βρεγμένο έδαφος,

όπου τα ενδημικά φυτά
μπορούν να φιλτράρουν τα ύδατα

και να τα καθαρίσουν.

Και στο χαμηλότερο σημείο,

η λιμνούλα ανάκτησης
συγκεντρώνει όλο το νερό.

Σ' αυτή τη λίμνη,
υπάρχουν θαλάσσια ποδήλατα.

Οι άνθρωποι, κάνοντας πεντάλ,
βοηθούν στον καθαρισμό του νερού.

Η γυμναστική τους γίνεται ένα ενεργό μέρος
του υδάτινου συστήματος του πάρκου.

Όταν η ζωή σας στέλνει μια πλημμύρα,

απλώς διασκεδάστε με το νερό.

(Γέλια)

Στο Πάρκο της Εκαντονταετηρίδας υπάρχει
χώρος και για ανθρώπους και για νερό,

που είναι αυτό ακριβώς
που χρειάζονται οι πόλεις μας.

Το σχέδιό του είναι αμφίβιο.

Το πάρκο δεν έγινε
για να ξεφορτωθούμε την πλημμύρα.

Έγινε για να βρούμε έναν τρόπο
να ζήσουμε μαζί της.

Ούτε μία σταγόνα βροχής
δεν πήγε χαμένη σ' αυτό το πάρκο.

Αυτό το πάρκο μπορεί να συγκεντρώσει
περίπου 4 εκατομμύρια λίτρα νερό.

(Χειροκρότημα)

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Κάθε προτζεκτ που αναλαμβάνουμε
είναι, θεωρώ, μια ευκαιρία

να δημιουργήσουμε

περισσότερες πράσινες ρωγμές
μέσα στην τσιμεντένια ζούγκλα,

αξιοποιώντας τη λύση
της αρχιτεκτονικής των τοπίων,

όπως, να μετατρέψουμε
αυτή την τσιμεντένια ταράτσα

σε μια αστική φάρμα,

που μπορεί ν' απορροφήσει τη βροχή·

να μειώσει την αστική θερμική νησίδα

και να δημιουργήσει τροφή μέσα στη πόλη·

μπορούμε να ξαναχρησιμοποιήσουμε
αυτή την εγκαταλελειμμένη κατασκευή

ώστε να γίνει μια πράσινη γέφυρα
για τους πεζούς·

κι ακόμα ένα πάρκο
ανθεκτικό στις πλημμύρες

στο Πανεπιστήμιο Ταμασάτ,

που αποτελεί σχεδόν τη μεγαλύτερη
πράσινη οροφή σε Πανεπιστημιούπολη

στη Νοτιοανατολική Ασία.

Οι ισχυρές πλημμύρες
είναι το νέο φυσιολογικό για εμάς,

και βάζουν τη περιοχή
της νοτιοανατολικής Ασίας --

τη μεγαλύτερη παράκτια περιοχή --

σε τεράστιο ρίσκο.

Η δημιουργία του πάρκου
είναι μία απ' τις πολλές λύσεις.

Η επίγνωση της κλιματικής αλλαγής

σημαίνει ότι εμείς,
ανεξαρτήτως επαγγέλματος,

είμαστε υποχρεωμένοι
να κατανοήσουμε το ρίσκο του κλίματος

και οτιδήποτε κι αν κάνουμε,
ας είναι μέρος της λύσης.

Επειδή αν οι πόλεις μας
συνεχίσουν να είναι όπως είναι τώρα,

μία παρόμοια καταστροφή θα συμβεί ξανά ...

και ξανά.

Το να δημιουργούμε λύσεις
σε αυτές τις πόλεις που βουλιάζουν,

είναι σαν να κάνουμε το αδύνατο δυνατό.

Και γι' αυτό,

θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας
μία λέξη που πάντα έχω στο μυαλό μου,

που είναι, «tangjai».

Η λέξη «tang» σημαίνει «κρατώ γερά»

και «jai» σημαίνει «καρδιά».

Κρατήστε γερά την καρδιά σας
στον σκοπό σας.

Στα Ταϊλανδέζικα,
όταν δεσμευόμαστε ότι θα κάνουμε κάτι,

βάζουμε τη «γερή καρδιά»
μπροστά από τα λόγια μας,

ώστε η καρδιά μας
να είναι μέσα στην πράξη μας.

Δεν έχει σημασία
πόσο δύσκολος είναι ο στόχος,

πόσο μεγάλη η ρωγμή,

εσύ προχωράς προς τον στόχο σου,

επειδή εκεί βρίσκεται η καρδιά σου.

Και ναι, η Ταϊλάνδη είναι σπίτι.

Αυτή η γη είναι το μοναδικό μου σπίτι

και εκεί κρατώ γερά την καρδιά μου.

Εσείς πού κρατάτε τη δική σας;

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Σας ευχαριστώ.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)