Բյորն Լոմբորգը սահմանում է գլոբալ առաջնահերթությունները

Եթե դուք ունենայիք 50 միլիարդ դոլար, ամենասկզբում ո՞ր խնդիրը կլուծեիք, ՁԻԱ՞Հ, թե՞ գլոբալ տաքացում: Դանիացի քաղաքագետ Բյորն Լոմբորգը հանդես է գալիս անակնկալ պատասխաններով:

Այն, ինչի մասին կցանկանայի խոսել, իրականում աշխարհում ամենամեծ խնդիրներն են:

Ես չեմ պատրաստվում խոսել "Թերահավատ բնապահպանների" մասին,

չնայած, դա նույնպես լավ թեմա է:

(Ծիծաղ)

Ես պատրաստվում եմ խոսել այն մասին, թե որո՞նք են աշխարհի ամենամեծ խնդիրները:

Բայց մինչ ես կշարունակեմ, պիտի խնդրեմ բոլորիդ

փորձել գտնել թուղթ ու գրիչ

քանի որ խնդրելու եմ ձեզ օգնել ինձ ցույց տալ, թե ինչպես ենք դա արել:

Այսպիսով, վերցրեք թուղթ ու գրիչ:

Ամենակարևորը, աշխարհում կան բազում խնդիրներ:

Ես ընդամենը կնշեմ դրանցից մի քանիսը:

800 միլիոն մարդ տառապում է սովից:

Մեկ միլիարդ մարդ զուրկ է մաքուր խմելու ջրից:

2 միլիարդ մարդ զուրկ է սանիտարական պայմաններից:

Մի քանի միլիոն մահանում է ՄԻԱՎ/ՁԻԱՀ-ից:

Եվ այս ցուցակը շարունակական է:

2 միլիարդ մարդ վտանգված է կլիմայական փոփոխությունների պատճառով և այլն:

Կան բազում, բազում խնդիրներ:

Կատարյալ աշխարհում մենք դրանք բոլորը կլուծեինք, բայց այժմ չենք կարողանում:

Մենք իրականում չենք կարող լուծել բոլոր խնդիրները:

Եվ եթե մենք դրանք չենք լուծում, ապա պետք է ինքներս մեզ հարցնենք,

և այդ պատճառով այս հարցը տնտեսագիտական ոլորտում է, պետք է ասենք,

եթե մենք չենք անում այդ բոլորը, մենք իրապես պետք է հարցնենք ինքներս մեզ,

ո՞ր խնդիրը լուծել ամենից առաջ:

Եվ ես կցանկանայի այդ հարցը ձեզ տալ:

Ենթադրենք ունենք 50 միլիարդ դոլար հաջորդ 4 տարիների համար

աշխարհում ինչ-որ լավ բան անելու համար, ինչի՞ վրա պետք է սա ծախսենք:

Մենք բացահայտեցին աշխարհի 10 ամենակարևոր խնդիրները,

և ես հակիրճ կկարդամ դրանք:

Կլիմայական փոփոխություններ, վարակիչ հիվանդություններ, հակամարտություններ, կրթություն,

ֆինանսական անկայունություն, կառավարում և կոռուպցիա,

թերսնում և սով, բնակչության միգրացիա,

սանիտարական պայմաններ և ջուր, և սուբսիդիաներ ու առևտրային արգելքները:

Մեր կարծիքով նշվածները

ներառում են աշխարհի ամենալուրջ խնդիրները:

Ամենից ակնհայտ հարցը, որ ի հայտ է գալիս,

ո՞րն է ձեր կարծիքով ամենակարևորը:

Որտեղի՞ց պետք է սկսենք այս խնդիրների լուծումները:

Բայց այս հարցադրումը սխալ է:

Ահա սա էր ամենակարևոր հարցը, որը բարձրացվել էր հունվարին Դավոսում:

Իհարկե, ճիշտ չէ մարդկանց ստիպել կենտրոնանալ խնդիրների վրա:

Քանի որ մենք չենք կարող լուծել այդ խնդիրները:

Իհարկե ամենամեծ խնդիրն այն է, որ մենք բոլորս մահկանացու ենք:

Բայց մենք չունենք միջոցներ այն լուծելու համար, այնպես չէ՞:

Կարևորը ոչ թե խնդիրների գերակայության որոշումն է,

այլ խնդիրների լուծումների գերակայության որոշումը:

Այդ դեպքում կստացվի, իհարկե սա ավելի բարդացնում է իրավիճակը:

Կլիմայի փոփոխությունը պիտի լուծվի Կիոտոյի արձանագրության համաձայն:

Վարակիչ հիվանդությունները պետք է լուծվեն հիվանդանոցների և մոծակների ցանցերի օգնությամբ:

Հակամարտությունները ՄԱԿ-ի խաղաղապահ ուժերի օգնությամբ և այլն:

Ես ցանկանում եմ խնդրել ձեզ փորձել

ընդամենը 30 վայրկյանում, (գիտեմ որ սա ինչ-որ չափով

անհնարին հանձնարարություն է) գրեք, թե ինչ եք մտածում

գլխավոր գերակայությունների վերաբերյալ:

Ու նաև (ահա այստեղ է երևում տնտեսագիտության չարությունը),

նշեք, թե որ բաները մենք չպետք է անենք առաջինը:

Ինչը՞ պետք է լինի ցուցակի վերջին տողում:

Խնդրում եմ, 30 վայրկյան, զրուցեք նաև ձեր հարևանի հետ,

և ընդամենը նշեք, որոնք պետք է լինեն աշխարհի ամենամեծ խնդիրների

ամենագերակա լուծումները, և որոնք`

առավել քիչ գերակաները:

Այս գործընթացի զարմանահրաշ մասը, և իհարկե, ես ի նկատի ունեմ,

ես շատ կցանկանայի... ինձ տրամադրված է 18 րոպե,

ես արդեն ձեզ տրամադրեցի իմ ժամանակի բավական մեծ հատվածը, լա՞վ:

Ես կցանկանայի շարունակել և օգնեմ ձեզ մտածել դրա մասին

և ահա հենց դա իրականում մենք արեցինք:

Եվ ես ձեզ կոչ եմ անում,

և նաև վաստահ եմ, որ կունենանք այսպիսի քննարկումներ հետագայում,

խնդրում եմ մտածեք, թե իրականում ինչպե՞ս ենք սահմանում գերակայություններ:

Իհարկե, դուք պետք է հարցնեք ձեզ,

ինչու՞ երբեք այդպիսի ցուցակ չի կազմվել:

Եվ դրա մի պատճառն այն է, որ գերակայություններ սահմանելը չափազանց անհարմար է:

Ոչ ոք չի ցանկանում անել դա:

Իհարկե, յուրաքանչյուր կազմակերպություն կցանկանար ցուցակի առաջին շարքում լինել:

Եվ նրանցից ոչ ոք չէր ցանկանա չլինել առաջին տեղերում:

Եվ քանի որ շատ ավելի շատ համարներ կան, որ առաջինը չեն ցուցակում

լիովին հասկանալի է, որ չենք ցանկանա

այդպիսի ցուցակ կազմել:

Մոտ 60 տարի է, ինչ մենք ՄԱԿ ունենք,

սակայն մենք երբեք չենք կազմել մի հիմնարար ցանկ

այն բոլոր կարևոր բաների մասին, որ կարող ենք անել աշխարհում,

և որոշել, թե որից պետք է սկսենք:

Դա ամենևին չի նշանակում, թե մենք չունենք գերակայություններ.

ցանկացած որոշում գերակայության որոշում է, և իհարկե մենք շարունակում ենք տարբերել առաջնահերթը երկրորդականից,

բայց անուղղակի ձևով. իհարկե դժվար թե դա ավելի լավ լինի

քան եթե մենք իրականում կատարեինք գերակայությունների որոշում

և հետևեինք դրան ու խոսեինք դրա մասին:

Այսպիսով, ես առաջարկում եմ, որ մենք իրապես ասենք,

որ շատ երկար ժամանակ մենք ընտրության բազմաթիվ տարբերակներ ենք ունեցել:

Շատ ու շատ բաներ կարող էինք անել,

բայց մենք չենք իմացել ոչ գինը, ոչ էլ քանակը:

Մենք գաղափար չունեինք այդ մասին:

Պատկերացրեք, գնում եք ռեստորան և ձեզ տալիս են մի մեծ մենյու,

բայց դուք ոչինչ չգիտեք գների մասին:

Օրինակ, դուք պիցցա եք պատվիրում, բայց չգիտեք, թե ինչ գնի է:

Այն կարող է արժենալ 1 դոլար, կամ էլ 1000 դոլար:

Այն կարող է լինել ընտանեկան պիցցա:

Կարող է լինել շատ փոքր չափի պիցցա, այնպես չէ՞:

Ցանկալի կլիներ այդ ամենը իմանալ:

Եվ սա հենց այն էր, ինչ փորձում է անել Կոպենհագենի Կոնսենսուսը`

փորձում է որոշել այս խնդիրների գինը:

Եվ Կոպենհագենի Կոնսենսուսի հիմնական աշխատանքը այսպիսին էր:

Մենք հավաքեցինք աշխարհի 30 ամենալավ տնտեսագետներին, յուրաքանչյուր ոլորտում 3 հոգի:

Այսպիսով, աշխարհի 3 ամենահայտնի տնտեսագետներ գրում էին կլիմայական փոփոխությունների մասին:

Ի՞նչ կարող էինք մենք անել: Ի՞նչ կարժենա դա:

Եվ ի՞նչ օգուտ կլինի դրանից:

Նմանապես նաև վարակիչ հիվանդությունների դեպքում:

Աշխարհի 3 խոշորագույն մասնագետները ասում են, թե մենք ի՞նչ կարող ենք անել:

Ինչպիսի՞ն կլինի դրա գինը:

Ի՞նչ պետք է անենք դրա համար, և ինչպիսի՞ն կլինեն արդյունքները:

Եվ այսպես շարունակ:

Եվ ամենաճանաչված տնտեսագետները,

աշխարհի լավագույն տնտեսագետներից 8-ը, ներառյալ 3 Նոբելյան մրցանակակիրներ

հանդիպեցին Կոպենհագենում 2004-ի մայիսին:

Մենք կոչեցինք նրանց երազանքի թիմ:

Քեմբրիջի համալսարանը հրաշալիորեն որոշեց

նրանց կոչել տնտեսագիտության Ռեալ Մադրիդ:

Սա շատ լավ է աշխատում Եվրոպայում, բայց այստեղ դա այնքան էլ հասկանալի չէ:

Եվ նրանց արածը, ըստ էության, գերակայությունների մի ցուցակի կազմումն էր:

Դուք կհարցնեք` ինչու՞ տնտեսագետներ:

Եվ իհարկե, ես շատ ուրախ եմ, որ այդ հարցը տվեցիք - (Ծիծաղ)

քանի որ դա շատ լավ հարց է:

Հարցը նրանում է, որ, իհարկե, եթե ցանկանում եք իմանալ մալարիայի մասին,

կհարցնեք մալարիայի մասնագետին:

Եթե ցանկանաք իմանալ կլիմայի մասին, կհարցնեք օդերևութաբանին:

Բայց, եթե դուք ցանկանում եք իմանալ, թե այս երկուսից ո՞րի հետ առաջինը պայքարել,

դուք նրանցից ոչ մեկին չեք կարող հարցնել, քանի որ դա նրանց աշխատանքը չէ:

Դա տնտեսագետների աշխատանքն է:

Իրենք են գնահատում:

Նրանք կատարում են այդ որոշ առումով տհաճ աշխատանքը` ասելով, թե որը պետք է անենք առաջինը

և որը` հետագայում:

Այսպիսով, ահա և այդ ցուցակը, որը և ցանկանում էի ձեզ հետ կիսել:

Իհարկե, դուք այն կարող եք տեսնել նաև ինտերնետային կայքում,

և վստահ եմ, ժամանակի հետ մենք ավելի շատ կխոսենք դրա մասին:

Նրանք ըստ էության հանդես եկան մի ցուցակով, որտեղ ասվում է,

որ կան վատ ծրագրեր են` այսինքն, այնպիսի ծրագրեր,

որտեղ մեկ դոլարի ներդրումը բերում է ավելի պակաս եկամուտ:

Կան միջակ, լավ և շատ լավ ծրագրեր:

Եվ իհարկե, մենք պետք է սկսենք հենց այդ` շատ լավ ծրագրերի իրականացումից:

Ես պատրաստվում եմ սկսել ցուցակի վերջից,

որպեսզի ավարտենք լավագույն ծրագրերով:

Սրանք վատ ծրագրերն են:

Ինչպես կարող եք տեսնել ցուցակի վերջին տողում կլիմայական փոփոխություններն են:

Շատ մարդկանց սա կտխրեցնի, և, հավանաբար, սա այն դեպքերից է,

որտեղ մարդիկ կասեն` սրան ավելի ուշ վերադառնալ չեմ կարող:

Եվ ես կցանկանայի խոսել դրա մասին, քանի որ այն չափազանց հետաքրքիր է:

Ինչու՞ այդպես ստացվեց:

Եվ ես կփորձեմ վերադառնալ այս հարցին,

քանի որ դա մեկն է այն հարցերից,

որտեղ մենք կունենանք անհամաձայնություն ձեր նշած ցուցակների հետ:

Ինչու են ասում, որ Կիոտոն,

կամ Կիոտոյից ավելի որևէ բան անելը շատ վատ նախաձեռնություն է,

պարզապես այն պատճառով, որ դա շատ անարդյունավետ է:

Սա չի նշանակում, որ գլոբալ տաքացում չի լինելու:

Չի նշանակում նաև, որ այս խնդիրը խոշոր խնդիր չէ:

Այլ ընդամենն այն, թե ինչ կարող ենք մենք անել այս հարցում,

շատ քիչ է և շատ ծախսատար:

Նրանք ըստ էության ցույց են տալիս մեզ մակրոտնտեսական մոդելների միջին ցուցանիշները,

այն է` Կիոտոյի ծրագիրը, եթե բոլորը համաձայնեն դրան, կարժենա տարեկան 150 միլիարդ դոլար:

սա ահռելի գումար է:

Այն 2-3 անգամ գերազանցում է Երրորդ Աշխարհի երկրների

զարգացման նպատակով ամենամյա տրամադրվող միջոցներից:

Այնուամենայնիվ, այն շատ քիչ օգուտ կբերի:

Համաձայն բոլոր մոդելների` այն կհետաձգի գլոբալ տաքացումը 2100թ. ընդամենը 6 տարով:

Այսինքն, Բանգլադեշում գտնվող տղան, ով 2100թ-ին ջրհեղեղի վտանգի առաջ կկանգներ, կարող է սպասել մինչև 2106:

Ինչը մի քիչ ավելի լավ է, բայց շատ ավելի լավ չէ:

Եվ այստեղ կարող ենք ասել, ահա, մենք ծախսեցինք ահռելի գումար` մի չնչին արդյունք ստանալու համար:

Որպես համեմատություն ասեմ, որ

ՄԱԿ-ը իրականում հաշվարկել էր, որ այս գումարի կեսի չափով,

տարեկան մոտավորապես 75 միլիարդ դոլարով,

կարելի է լուծել աշխարհի բոլոր պարզագույն խնդիրները:

Մենք կարող ենք աշխարհի բոլոր մարդկանց ապահովել մաքուր խմելու ջրով, սանիտարական պայմաններով

հիմնական առողջապահական խնամքով և կրթությամբ:

Այսպիսով, մենք պետք է հարցնենք ինքներս մեզ, արդյոք ցանկանում ենք ծախսել

2 անգամ ավել գումար և անել շատ չնչին դրական բան:

Կամ այդ գումարի կեսով իրականացնել անհավատալի շատ լավ գործեր:

Եվ ահա այս պատճառով է, որ սա դարձավ վատ ծրագիր:

Սա չի նշանակում, որ եթե մենք ունենանք աշխարհի բոլոր փողերը, մենք ոչինչ չպիտի անենք:

Այլ նշանակում է, որ եթե մենք չունենք այդքան փող, ապա սա պարզապես մեր առաջնային խնդիրը չէ:

Միջակ ծրագրերը /նկատի ունեցեք, որ չեմ պատրաստվում բոլորը թվարկել/,

օրինակ, վարակիչ հիվանդությունները, առողջապահական հիմնական ծառայությունները, հազիվ են այս ցանկում մի քիչ ավելի բարձր տեղ գրավել,

այն պարզ պատճառով, որ, այո, առողջապահական ծառայությունը չափազանց կարևոր է:

Այն շատ լավ բաներ կարող է անել, բայց այն նույնպես շատ, շատ ծախսատար է:

Կրկին, այս ամենը մեզ տանում է նրան, որ

մենք հանկարծակիորեն հայտնվում ենք հավասարման երկու կողմում:

Եթե դիտարկենք լավ ծրագրերը, բազում սանիտարական և ջրի ծրագրեր են առաջ գալիս,

կրկին դրանք չափազանց կարևոր են,

բայց նույնպես պահանջում են բազում ենթակառուցվածքային ծախսեր:

Ահա, ես ցանկանում եմ ցույց տալ ձեզ այն չորս գերակայությունները,

որոնք պետք է լինեն աշխարհի խնդիրների լուծմանն ուղղված

ծրագրերի առաջնային գերակայություններում:

4-րդ ամենալավ ծրագիրը մալարիան է` պայքարը մալարիայի դեմ:

Տարեկան մալարիայով վարակվում են մի քանի միլիոն մարդ:

Կորուստը կարող է նույնիսկ տոկոսներ կազմել

վտանգված երկրների ՀՆԱ-ում:

Եթե մենք ներդնենք 13 միլիարդ դոլար հաջորդ 4 տարիների ընթացքում,

մենք կարող ենք այս թիվը կիսով չափ կրճատել:

Մենք կարող ենք կանխել մոտ 500 000 մահացություն,

բայց առավել կարևորը, որ մենք կարող ենք կանխել տարեկան

1 միլիարդ մարդու վարակվելու ռիսկը:

Մենք նշանակալիորեն կավելացնենք նրանց հնարավորությունները

լուծելու շատ այլ խնդիրներ, որոնք ունեն լուծման կարիք:

Եվ իհարկե, երկարաժամկետ հատվածում, նաև գլոբալ տաքացման խնդիրը:

Երրորդ առաջնայնությունը ազատ առևտուրն է:

Համաձայն մոդելի, եթե մենք կարողանանք հասնել ազատ առևտրի

և հատկապես նվազեցնել սուբսիդավորումը ԱՄՆ-ում և ԵՄ-ում,

մենք կարող ենք նոր կյանք տալ համաշխարհային տնտեսությանը

տարեկան մոտավորապես 2400 միլիարդ դոլար ապշեցուցիչ թվի չափով,

որի կեսը կուղղվի Երրորդ աշխարհի երկրներին:

Կրկին, մենք կարող ենք ասել, որ իրականում կկարողանանք

2-3 հարյուր միլիոն մարդկանց դուրս հանել աղքատությունից

շատ արագ, մոտ 2-5 տարիների ընթացքում:

Սա կլիներ 3-րդ հրաշալի գործը, որ կարող էինք անել:

2-րդ լավ գործը կլինի կենտրոնանալ թերսնուցման խնդրի վրա:

Ոչ միայն թերսնման խնդրի ընդհանրապես, այլ կան շատ էժան միջոցներ

սննդի խնդրի լուծման համար, մասնավորապես միկրոտարրերի պակասի հետ կապված:

Աշխարհի բնակչության մոտավորապես կեսը տառապում է

երկաթի, ցինկի, յոդի և վիտամին Ա-ի պակասից:

Եթե մենք ներդնենք 12 միլիարդ դոլար,

մենք կարող ենք կտրուկ լուծում տալ այդ խնդրին:

Դա կարող է լինել 2-րդ ամենալավ ներդրումը, որ կարող ենք անել:

Եվ ամենալավ ծրագիրը կլինի ՄԻԱՎ/ՁԻԱՀ խնդրի լուծումը:

Եթե մենք ներդնենք 27 միլիարդ դոլար հաջորդ 8 տարիների ընթացքում,

մենք կարող ենք խուսափել վարակի 28 միլիոն նոր դեպքերից:

Կրկին, ինչպես է սա արվելու և ինչի վրա պետք է կենտրոնանալ`

կան ՄԻԱՎ/ՁԻԱՀ հետ պայքարի երկու տարբեր ուղղություններ:

Առաջինը բուժումն է, երկրորդը` վարակի կանխումը:

Եվ նորից, իդեալական աշխարհում, մենք երկուսն էլ կանեինք:

Բայց, եթե մենք ոչ մեկը չենք անում, կամ լավ չենք անում,

մենք գոնե պետք է հարցնենք, թե որտեղ առաջին հերթին ներդնենք:

Եվ բուժումը չափազանց ավելի թանկ է, քան կանխարգելումը:

Այսինքն, սա ըստ էության ցույց է տալիս, որ մենք կարող ենք անել շատ ավելին`

ներդնելով կանխարգելիչ ծրագրերում:

Այն գումարով, որ մենք ծախսում ենք`

մենք կարող ենք անել X քանակի լավ բան` բուժելով

և 10 անգամ ավելի լավ բան` կանխարգելելով:

Եվ կրկին, մենք առավել կկենտրոնանանք կանխման,

քան` բուժման վրա:

Սա իրականում մեզ ստիպում է մտածել մեր գերակայությունների մասին:

Ես ցանկանում եմ, որ դուք նայեք ձեր գերակայույթունների ցանկին և ասեք,

արդյոք դուք ճի՞շտ եք այն կազմել:

Կամ արդյոք դուք մոտեցե՞լ եք այստեղ ներկայացված ցանկին:

Իհարկե, խնդիրներից մեկը կրկին կլիմայի փոփոխությունն է:

Ես տեսա շատ մարդկանց, ովքեր չէին կարծում, որ այս հարցը առաջնային լուծում է պահանջում:

Մենք իհարկե պետք է աշխատենք կլիմայական փոփոխությունների խնդրի ուղղությամբ,

թեկուզ միայն նրա համար, որ սա շատ մեծ խնդիր է:

Բայց իհարկե, մենք չենք կարող լուծել բոլոր խնդիրները:

Աշխարհում կան բազում այլ խնդիրներ:

Եվ ես ցանկանում եմ պարզապես համոզվել, որ եթե մենք պետք է կենտրոնանանք որոշակի խնդիրների վրա,

ապա դրանք ճիշտ ընտրված խնդիրներ են:

Այնպիսի խնդիրներ, որտեղ մենք կարող ենք շատ բան փոխել, ոչ թե` քիչ:

Եվ ես կարծում եմ... Թոմաս Շելինգը,

մեր երազանքի թիմի անդամներից մեկը, դա շատ լավ է ձևակերպել...

Մարդիկ մոռանում են, որ 100 տարի հետո,

մինչ մենք խոսում ենք կլիմայական փոփոխությունների ազդեցության մասին

մարդիկ կլինեն շատ ու շատ ավելի հարուստ:

Նույնիսկ ՄԱԿ-ի ամենահոռետեսական կանխատեսումները

վկայում են, որ 2100թ-ին զարգացող աշխարհի միջին մարդը

կլինի այնքան հարուստ, ինչքան մենք ենք այսօր:

Նույնիսկ ավելի հավանական է, որ նրանք կլինեն մեզանից 2-4 անգամ ավելի հարուստ:

Եվ իհարկե, մենք այդ ժամանակ շատ ավելի հարուստ կլինենք:

Բայց ասածս այն է, որ երբ խոսում ենք մարդանց փրկելու,

կամ 2100թ-ի Բանգլադեշի բնակչությանը օգնելու մասին,

մենք չենք դիտարկում Բանգլադեշի աղքատ մարդկանց:

Մենք իրականում խոսում ենք շատ հարուստ հոլանդացու մասին:

Եվ իրական խնդիրն, իհարկե, այն է, թե արդյո՞ք մենք ուզում ենք

ծախսել շատ փող և մի փոքր օգնել

մի հարուստ հոլանդացու 100 տարի հետո:

Թե՞ մենք ցանկանում ենք օգնել Բանգլադեշի իրական չքավոր մարդկանց հենց այս պահին,

որ իսկապես մեր օգնության կարիքն ունեն և ում մենք կարող ենք շատ քիչ ծախսերով օգնել:

Կամ, ինչպես Շելինգն է ասում, պատկերացրեք դուք հարուստ եք, ինչպիսին անպայման կլինեք,

ասենք մի հարուստ չինացի, կամ բոլիվիացի, կամ Կոնգոյի բնակիչ 2100թ-ին

և մտածում եք 2005թ-ի մասին և ասում. "Ինչ տարօրինակ է, որ նրանք այնքան են անհանգստացել

որ օգնեն ինձ մի քիչ դիմակայել կլիմայական փոփոխություններին,

և բացարձակորեն հոգ չեն տարել իմ պապիկի,

կամ ապուպապիկի մասին, ում շատ ավելի շատ կարող էին օգնել

և ով այդ օգնության կարիքն իրոք ուներ":

Կարծում եմ սա ցույց է տալիս, թե ինչու է

մեզ անհրաժեշտ ճիշտ գերակայություններ սահմանել:

Եթե այն նույնիսկ չի համապատասխանում խնդիրների վերաբերյալ մեր սովորական պատկերացումներին:

Իհարկե, գերազանցապես այն պատճառով, որ կլիմայի փոփոխությունը այսքան լավ պատկերված է:

Իհարկե դուք տեսել եք "Վաղվանից հետո" ֆիլմը. այն հրաշալի է, այնպե՞ս չէ:

Դա շատ լավ ֆիլմ է այն առումով, որ

ես անկասկած ցանկանում եմ տեսնել այն, բայց չեմ ակնկալում, որ Էմերիքը

կընտրի Բրեդ Փիթին իր հաջորդ ֆիլմում

Թանզանիայում զուգարանի փոսեր փորելու կամ նման մի բանի համար: (Ծիծաղ)

Դա պարզապես այդքան էլ ֆիլմի նյութ չէ:

Այդ պատճառով, ես կարծում եմ, որ շատ առումներով Կոպենհագենի կոնսենսուսը

և գերակայությունների ողջ քննարկումը

սատարում են ձանձրալի խնդիրներին:

Որպեսզի մենք կարողանանք գիտակցել, որ այս ամենը մեզ լավ զգալու համար չէ,

և ոչ էլ լրատվամիջոցների ուշադրության կենտրոնում գտնվող անելիքները իրականացնելու համար,

այլ ամենից ավելի լավ գործեր իրականացնելու հիմք ստեղծելու համար է:

Հաջորդ առարկությունը, որ կարծում եմ, շատ կարևոր է նշել, այն է,

որ ես ինչ-որ տեղ, կամ մենք ինչ-որ տեղ անտեղի ընտրություն ենք առաջարկում:

Իհարկե, մենք պետք է անենք ամեն ինչ,

իդեալական աշխարհում, ես լիովին համաձայն եմ:

Ես կարծում եմ, որ պետք է անենք ամեն ինչ, բայց չենք անում:

1970թ-ին զարգացած երկրները որոշեցին, որ մենք այսօր պետք է երկու անգամ ավելի ծախսեինք

զարգացող երկրների վրա, քան ծախսվում էր 1970թ.

Այդ ժամանակվանից մինչ այսօր մեր օգնությունը կիսով չափ կրճատվեց:

Փաստորեն, այնքան էլ նման չի նրան, որ մենք գտնվում ենք բոլոր մեծ խնդիրների

հանկարծակի լուծման ճանապարհին:

Բացի այդ, մարդիկ ասում են նաև, իսկ ի՞նչ կասեք Իրաքի պատերազմի մասին:

Գիտեք, մենք ծախսել ենք 100 միլիարդ դոլար:

Ինչու՞ չենք ծախսել այդ գումարը աշխարհում լավ բաներ անելու համար:

Ես հենց սրա մասին եմ ասում:

Եթե ձեզանից ինչ-որ մեկը կարողանա ասել Բուշին այս մասին, շատ լավ կլինի:

Բայց հիմնական գաղափարն այն է, որ

եթե ունենանք ևս 100 միլիարդ դոլար,

մենք ամեն դեպքում ուզում ենք ծախսել այն լավագույն տարբերակով, այնպե՞ս չէ:

Իրական հարցն այն է, որ հետ գնանք

և մտածենք լավագույն գերակայությունների մասին:

Ես միայն հակիրճ նշեմ. արդյո՞ք մենք ունենք իրապես ճիշտ ցուցակ:

Երբ դուք հարցնեք աշխարհի լավագույն տնտեսագետներին,

դուք ի վերջո անխուսափելիորեն կհասնեք ծեր, սպիտակամորթ ամերիկացու:

Եվ նրանք պարտադիր չէ, որ ունենան

աշխարհի վերաբերյալ փայլուն պատկերացումներ:

Այդպիսով մենք հրավիրեցին 80 երիտասարդների աշխարհի տարբեր մասերից,

որպեսզի նրանք գան և լուծեն միևնույն խնդիրը:

Ընդամենը երկու պայման կար. նրանք պետք է սովորեին համալսարանում

և խոսեին անգլերեն:

Նրանց մեծամասնությունը, նախ, զարգացող երկրներից էին:

Նրանք ունեին միևնույն նյութերը, բայց նրանք կարող էին նշանակալիորեն

դուրս գալ քննարկման շրջանակներից, և այդպես էլ անում էին,

և առաջարկեին իրենց սեփական ցուցակները:

Եվ ամենահետաքրքիրն այն էր, որ ցուցակները համարյա նույնն էին`

առաջին շարքում էին թերսնման և հիվանդությունների խնդիրները,

իսկ կլիմայական փոփոխությունները` վերջում:

Մենք նույնը կրկնեցինք բազում անգամներ:

Կազմակերպվեցին շատ այլ սեմինարներ և եկան շատ ուսանողներ:

Նրանք հիմնականում հանդես էին գալիս միևնույն ցուցակով:

Եվ դա ինձ մեծ հույս էր ներշնչում, իրոք, և ես կարող եմ ասել, որ հավատում եմ,

որ մենք որոշ ճանապարհ պիտի անցնենք, որպեսզի սկսենք մտածել գերակայությունների մասին:

Եվ ասել, թե ո՞րն է կարևորը աշխարհում:

Իհարկե, իդեալական աշխարհում, նորից եմ ասում, մենք ուրախ կլինեինք անել ամեն ինչ:

Բայց եթե մենք դա չենք անում, ապա մենք կարող ենք սկսել մտածել, թե որտեղից սկսենք:

Ես դիտարկում եմ Կոպենհագենի կոնսենսուսը որպես գործընթաց:

Մենք դա արեցինք 2004թ-ին,

և հույս ունենք հավաքել ավելի շատ մարդկանց,

և ստանալ ավելի շատ տեղեկություններ 2008-ին, 2012-ին:

Գծագրել ճիշտ ուղին աշխարհի համար:

Ինչպես նաև սկսենք մտածել քաղաքական հերթականությունների մասին:

Սկսենք մտածել ասելով. "Եկեք անենք

ոչ թե այնպիսի աշխատանք, որը մեծ ծախսերի հետ տալիս է չնչին արդյունք,

ոչ թե այնպիսի բաներ, որոնք չգիտենք ինչպես անել,

այլ եկեք անենք հզոր ծրագրեր, որոնց միջոցով կարող ենք հասնել ահռելի լավ արդյունքների

շատ քիչ ծախսերով, և հենց հիմա:

Վերջ ի վերջո դուք կարող եք չհամաձայնել

նրան, թե ինչպես ենք սահմանել այս գերակայությունները,

բայց մենք պետք է լինենք ազնիվ` ասելով, որ

եթե կան բաներ որոնք անում ենք, ապա կան նաև բաներ, որոնք չենք անում:

Եթե մենք չափազանց շատ ենք անհանգստանում որոշ բաների համար,

մենք սկսում ենք չանհանգստանալ այլ բաների համար:

Հուսով եմ, սա կօգնի մեզ ավելի լավ սահմանել գերակայությունները

և մտածել, թե ինչպես լավագույնս օգնել աշխարհին:

Շնորհակալություն