Aşktan soğumayı seçebilir miyiz?

Kalp kırıklığının üstesinden gelmenin en iyi yolu nedir? Rapçi ve yazar Dessa, Helen Fisher'ın TED Konuşmasının, en çok sevilen kişinin beyinleri hakkındaki konuşma şansını gördükten sonra sıra dışı bir yaklaşımla ortaya çıktı. Komik bir konuşmada, beynini eski sevgilisine olan sevgisinden kurtulmaya çalışmak için bir nörolog ile nasıl çalıştığını açıklıyor ve bu yolda kazandığı romantizm hakkındaki bilgeliği paylaşıyor.

Merhaba, benim adım Dessa

ve "Doomtree" adındaki
bir hip-hop topluluğuna üyeyim.

Şu atletli olan benim.

(Gülüşmeler)

Geçimimi performans gösterici,
rapçi ve şarkıcı olarak sağlıyorum.

Grup olarak gösteri yaptığımızda
gösterimiz bu şekilde görünüyor.

Ben botlu olanım.

Bir sürü zıplama,
bir sürü terleme var.

Çok gürültülü. Çok yüksek enerjili.

Bazen sahnede istemsiz
perdelemeler oluyor.

Bazen de tamamen kasten oluyor.

Bu, hokey ve konserin bir tür birleşimi.

Ancak solo sanatçı olarak
kendi müziğimi sahnelerken

daha fazla melankolik melodilere
yönelmeye meyilliyim.

Birkaç yıl önce, anneme
yeni bir albümün kaba karışımlarını verdim

ve dedi ki "Tatlım, çok güzel
ama neden hep bu kadar hüzünlü?"

(Gülüşmeler)

"Müziğini hep kanatmak için yapıyorsun."

"Sen kimlerle takılıyorsun da
bu cümleyi biliyorsun?" diye düşündüm.

(Gülüşmeler)

Kariyerim boyunca o kadar fazla
hüzünlü aşk şarkısı besteledim ki

takipçilerimden şöyle mesajlar alıyordum:

"Yeni bir müzik ya da kitap çıkar.
Ayrılığımla ilgili yardıma ihtiyacım var."

(Gülüşmeler)

Bu şarkıları uzun bir süre sahneleyip,
kaydedip turlara çıkmamın ardından

kendimi esasında romantik
bir yıkımın olduğu bir konumda buldum.

Bununla beraber
halka açıklamadığım bir şey de

bu şarkıların çoğunun
aynı adama yazılmış olduğuydu.

İki yıl boyunca aramızı
düzeltmeye çalıştık,

sonra beş yıl boyunca...

ve aralıklı olarak 10 yıl.

Yalnızca kalbim kırılmadı,

diğerlerinin kolayca düzeltebildiklerini
kendim yapamadığım için utandım.

İkimizin de işe yaramadığımızı
bilmeme rağmen

sadece aşkı nasıl bırakacağımı
bulamamıştım.

Daha sonra, bir gece şarap içerken

Dr. Helen Fisher adındaki bir kadının
TED konuşmasını gördüm.

Yaptığı işte beyindeki sevginin yerini
haritalayabildiğini söyledi.

Ben de düşündüm ki:
"Eğer beynimdeki aşkı bulabilirsem

belki onu dışarı çıkarabilirdim."

Bu yüzden Twitter'a geçtim.

"Gece yarısında falan
fMRI laboratuvarına erişimi olan var mı?

Gizlice girmeme karşılık viski vereceğim."

(Gülüşmeler)

Bu da Dr. Cheryl Olman.

Minnesota Üniversitesi Manyetik Rezonans
Araştırma Merkezi'nde çalışıyor.

Beni oraya götürdü.

Ona Dr. Fisher'in protokolünü anlattım

ve bir tane denekle, yani benle,
örnek yapmaya karar verdik.

(Gülüşmeler)

Yeşil bir ameliyat önlüğü giydim,

bir sedyeye atladım

ve fMRI makinesine girdim.

Eğer bu teknolojiye yabancıysanız

özünde fMRI makinesi;
büyük, tüp şeklinde olan

oksijensiz demirin kandaki ilerleyişini
izleyen bir mıknatıstır.

Yani, basitçe o esnada beyninizin hangi
bölümünün çalıştığını bulmaya yarıyor.

Bu sayede, hangi yapının hangi
görevle ilgili olduğunu anlayabiliyoruz.

Örneğin, parmağınızla dokunmak
hep aynı bölgeyi yakar

ya da benim durumumda

eski erkek arkadaşımın
fotoğraflarına bakıp

sonrasında ona benzeyen

ancak bir şey hissetmediğim
bir adamın fotoğraflarına bakmaktı.

O, kontroldü.

(Gülüşmeler)

Makineden çıktığımda

beynimin gerçekten yüksek kaliteli
görüntülerini elde etmiştik.

İki yapıyı birbirinden ayırabiliyoruz.

Dr. Cheryl Olman'ın
"beyin derisi halısı" adını verdiği

beyin kırışıklıklarını görmek için
merkezi şişirebilirdik.

(Gülüşmeler)

Bu iki adamın görüntülerine baktığımda
beynimin nasıl davrandığını görebilirdik.

Bu, önemliydi.

Kontrole ve eski sevgilime baktığımdaki
bütün hareketleri takip edebiliyorduk.

Bu iki veriyi karşılaştırırken de
sadece sevgiyi bulabilecektik.

Bu, aynı şey gibi:

Eğer bir tartıda giyinik halde
ve sonra çıplak tartılırsam

aradaki fark
giysilerimin ağırlığı olacaktır.

Veri karşılaştırmasını yaptık
ve birbirlerinden çıkardık,

Dr. Fisher'in tam da
tahmin ettiği hareketleri gördük.

Bu, benim.

Bu da aşık olan beynim.

Küçük turuncu bölgede,
ventral tegmental alanda hareket vardı.

Kırmızı renkli bölge anterior singulat,

altın boynuzlar da kuyruklardı.

Takımı ve birkaç ortağı Andrea ve Phil
ile bir süre veriyi analiz ettikten sonra

Cheryl bana tek bir görüntü gönderdi.

Bu, beynimin enine kesilmiş hali

ve bu adama olan duygularımı temsil eden
parlak bir hareketlilik noktası vardı.

Aşık olduğumu biliyordum,

zaten bu kadar aşırı
uzatmamın sebebi de buydu.

Fakat bunu kanıtlayan bir görüntüye
sahip olmak, bir hakaret gibi hissettirdi.

"Evet, hepsi kafamın içinde ama şimdi
tam olarak nerede olduğunu biliyorum."

(Gülüşmeler)

Ayrıca hedefinin izini süren
bir suikastçı gibi hissettim.

İşte, bu yok etmem gereken şey.

Bu yüzden "nöroterapi" adı verilen
bir tedavi sürecine girmeye karar verdim.

Penijean Gracefire adında
bir kadınla çalıştım.

Bana, yapacağımız şeyin
beynimi eğitmek olduğunu söyledi.

Hiçbir şeyi kesip biçmiyoruz,

bunu; kasları çalıştırır gibi
çalıştıracağız

böylece durumuma uygun şekilde
cevap verebilecek kadar esnek olacak.

Yani, biz koşu bandındayken

kalbimizin daha hızlı atmasını

ve uyurken de daha yavaş
atmasını bekleriz.

Benzer şekilde; uzun vadeli,
romantik bir ilişki içindeyken

beynimin duygu merkezleri
harekete geçecek

ve ben uzun vadeli, romantik bir ilişki
içinde değilken de gevşemeliler.

Bu yüzden bir kuruştan daha küçük
bir elektrot seti ile geldi.

Bunlar, beyin dalgalarımı

kemik, saç ve saç derimden
algılayacak kadar hassastı.

Beni bağladığı zaman, beynimin çalıştığını
gerçek zamanlı olarak görebiliyordum.

Gösterdiği başka bir görüntüde de

beynimin tam olarak hangi bölümünün
hiperaktif görebiliyordum,

burada kırmızı renkli;

hipoaktif burada maviyle görünüyor;

sağlıklı davranış eşiği,

yeşil olan "Goldilocks bölgesi"

ki istediğim yer de burasıydı.

Fisher deneyinde tanımladığımız,

beynimin sadece romantik düzenlemeyle
ilişkili yerlerini ayrıştırabiliyoruz.

Penijean, birkaç kez

elektrotlarını bana bağladı

ve hiçbir şey yapmama
veya düşünmeme gerek olmadığını söyledi.

Aslında sadece düzgünce durmam,

uyanık kalmam

ve izlemem gerekiyordu.

(Arp ve vibrafon sesleri çalıyor)

Ben de öyle yaptım.

Beynim o sağlıklı eşikte her çalıştığında

biraz harp ya da vibrafon sesi alıyordum.

Beynimin bir kabaca bir jiroskop
makinesinin hızında döndüğünü

babamın düz ekran
televizyonundan izledim.

Bu, bir nevi mantık dışıydı.

Öğrenmenin temelde
bilinçsiz olacağını söyledi.

Ama sonra zihnimi harekete geçirmeden
öğrendiğim şeyleri düşündüm.

Bisiklete binerken

sol baldır kasımın nasıl çalıştığını
ya da "latissimus dorsi"nin

yalpaladığım zaman harekete geçmesini
nereden anladığını bilmiyorum.

Beden öğreniyor işte.

Benzer şekilde Pavlov'un köpeklerinin

protein yapıları ya da zilin dalga formu
ile ilgili pek fazla bilgileri yoktur

ama yine de salya salgılarlar
çünkü vücut, uyarıcıları eşleştiriyor.

Seansları bitirince

Dr. Cheryl Olman'ın fMRI makinesine gittim

ve protokolü tekrarladık.

Bilimin yararı için eski sevgilim
ve kontrolün aynı fotoğraflarıyla yaptık.

Cheryl ve takımı
kimin kim olduğunu bilmiyordu

bu sayede sonuçları etkileyemeyeceklerdi.

Bir süre ikinci veriyi de
inceledikten sonra

bana şu görüntüyü gönderdi.

Dedi ki:

"A kişisinin beynindeki etkisi,

ortadan kaldırıldı gibi görünüyor.

Sanırım istenen sonuç da buydu."
virgül, evet, soru işareti.

(Gülüşmeler)

Bu, tam da istenen sonuçtu.

Sonunda kendime gözlem yapmak için
biraz zaman ayırdım:

Mesela, nasıl hissediyordum?

Bir şekilde içimde

başlamadan önceki
hislerimin aynıları vardı.

Bu, "Sil Baştan" değildi.

Bu adam, yabancı değildi.

Ama ben sevgi ve kıskançlık,
dostluk, çekicilik ve saygı duyuyordum

ve tüm bu karmaşık hisleri uzun süreli
ilişkiden sonra biriktiriyorsunuz.

Ama iyi hislerin
yüzeye çıkmasını sağladı,

düşkünlük hissiyatı
ve daha az asil hisler

çok da görünürde değildi.

Hislerin yeniden düzenlenmesi
küçük bir şeymiş gibi gelebilir

ama benim için en büyük şeydi.

Misal, size eğer deseydim ki

"Seni uyuşturacağım

ve yirmilik dişlerini çekeceğim,"

bu iki şeyi hangi sırada yapacağım
sizin için büyük bir önem arz ederdi.

(Gülüşmeler)

Aynı zamanda

aşkı anlayabilmek için sıra dışı felsefi
ayrıcalığa sahip olduğumu hissettim.

Laboratuvar, boynuzları
3 boyutlu yazdırmayı teklif etti.

Aşkı elimde tutabilecektim.

(Gülüşmeler)

Sonra onu bronzlaştırdım

ve kolye haline getirip
gösterilerimde sattım.

(Gülüşmeler)

(Alkışlar)

Sonra, Minneapolis'ten birkaç arkadaşla,

birisi Becky'di,

bundan kocaman bir disko topu yaptık.

(Gülüşmeler)

Büyük gösterilerimde
tavandan sarkacaktı.

Aşkı zorlayıcı bölümleriyle birlikte
anlama şansına sahip olduğumu hissettim.

Düzgün, simetrik
bir Sevgililer Günü kalbi değildi.

Bedensel, sistemik,

kafanın derinliklerinde bir yere gömülü,
çılgınca bir çift koç boynuzu,

sonra özel bir adam gelip

burayı yakıyor,

eğer o da sizden hoşlanırsa
birbirinizi mutlu ediyorsunuz,

daha sonra da iyice harlıyorsunuz.

Ama eğer hoşlanmazsa

bir nörolog takımı toplar

ve onları hislerinizi
öldürtmeye zorlarsınız.

(Gülüşmeler)

Teşekkürler.

(Alkışlar)