Charlie Todd: De gedeelde ervaring van absurditeit

Charlie Todd veroorzaakt bizarre, hilarische en onverwachte openbare scènes: zeventig gesynchroniseerde dansers in voorgevelramen, ghostbusters die door de New York Public Library rennen en het jaarlijkse zonder-broek-metrorijden. Op TEDxBloomington toont hij hoe zijn groep, Improv Everywhere, deze scènes gebruikt om mensen samen te brengen.

Ik begon ongeveer 10 jaar geleden met Improv Everywhere

toen ik naar New York City verhuisde uit interesse voor acteren en comedy.

Omdat ik nieuw was in de stad had ik geen toegang tot een podium,

dus besloot ik om er zelf een te maken op openbare plaatsen.

Het eerste project waar we naar gaan kijken

is de eerste 'No Pants Subway Ride'. (Zonder-Broek-Metrorit)

Dat was in januari 2002.

Deze vrouw hier is de ster van de video.

Ze weet niet dat ze gefilmd wordt.

Ze werd gefilmd met een verborgen camera.

Dit is op lijn 6 in New York City.

Dit is de eerste halte langs de lijn.

Dit zijn twee Deense jongens

die binnenkomen en naast de verborgen camera gaan zitten.

Daar in die bruine jas, dat ben ik.

Buiten is het rond het vriespunt.

Ik draag een hoed en een sjaal.

Hier gaat het meisje me opmerken.

(Gelach)

Zoals je ziet, draag ik geen broek.

(Gelach)

Hier

merkte ze me op,

maar in New York zitten er op elke trein wel rare types.

Een zo’n persoon is niet zo ongewoon.

Ze begint terug in haar boek te lezen, helaas 'Verkrachting' getiteld.

(Gelach)

Ze merkte het ongewone ding op,

maar keerde terug naar haar leven van alledag.

Ondertussen staan zes vrienden ook in hun ondergoed

klaar bij de volgende zes opeenvolgende haltes.

Ze zullen een voor een binnenkomen in deze wagon.

We doen alsof we elkaar niet kennen.

We doen alsof we alleen maar een ongelukkige vergissing hebben gemaakt

door onze broek op deze koude dag in januari te vergeten.

(Gelach)

Nu besluit ze

om het boek over verkrachting weg te leggen.

(Gelach)

Ze besluit om zich een beetje meer bewust te zijn van haar omgeving.

Intussen kunnen de twee Deense jongens aan de linkerkant van de camera

hun lach niet meer inhouden.

Ze denken dat dit het grappigste is wat ze ooit hebben gezien.

Kijk nu hoe ze oogcontact maakt.

(Gelach)

Ik hou van dit moment in de video,

want voordat het een gedeelde ervaring werd,

was het voor haar misschien een beetje eng

of op zijn minst verwarrend.

Eens het een gedeelde ervaring werd,

werd het grappig en iets waarmee ze kon lachen.

De trein stopt nu

aan de derde halte langs lijn 6.

(Gelach)

De video zal niet alles laten zien.

Dit gaat zo nog eens vier haltes door.

Een totaal van zeven jongens komen anoniem binnen in hun ondergoed.

Bij de achtste halte kwam er een meisje binnen met een grote plunjezak

en kondigde aan dat ze broeken voor één dollar verkocht -

net zoals je batterijen of snoep in de trein zou kunnen verkopen.

We kochten allemaal een broek, heel zakelijk, we deden ze aan

en zeiden: "Dank je. Dat had ik nou net nodig."

We stapten af zonder verdere verklaring van het gebeuren

en gingen elk een andere kant op.

(Applaus)

Dank je.

Dit is een foto uit de video.

Ik vind de reactie van dat meisje heel erg leuk.

Later op de dag bekeek ik die videoband,

en dat inspireerde mij om hiermee verder te gaan.

Een van de bedoelingen van Improv Everywhere

is op een openbare plaats een scène veroorzaken

om andere mensen een positieve ervaring te geven.

Het is een grap, maar een die je een geweldig verhaal geeft om te vertellen.

Haar reactie inspireerde me

om een tweede jaarlijkse No Pants Subway Ride te doen.

We zijn het elk jaar verder blijven doen.

In januari hadden we de 10e jaarlijkse No Pants Subway Ride

toen een diverse groep van 3500 mensen

in hun ondergoed in New York de trein namen -

op vrijwel elke lijn in de stad.

Ook in 50 andere steden over de hele wereld

hebben mensen deelgenomen.

(Gelach)

Toen ik improvisatielessen bij het Upright Citizens Brigade Theater ging volgen

en andere creatieve mensen, artiesten en komieken ontmoette,

begon ik een adressenlijst aan te leggen

van mensen die dit soort projecten wilden doen.

Daardoor kon ik grootschaliger projecten aanpakken.

Op een dag liep ik door Union Square

en zag dit gebouw

dat in 2005 net was gebouwd.

Er stond een meisje voor een van de ramen te dansen.

Het was heel vreemd,

want het was donker, maar ze was van achter verlicht door TL’s.

Ze leek echt op een podium te staan

en ik kon maar niet bedenken waarom ze het deed.

Na ongeveer 15 seconden verscheen haar vriend -

ze had achter een scherm gestaan -

ze lachten, omhelsden elkaar en gingen er vandoor.

Het leek erop dat ze misschien was uitgedaagd om dit te doen.

Maar ik werd erdoor geïnspireerd.

Toen ik naar de hele voorgevel keek - er waren in totaal 70 ramen -

wist ik wat ik moest doen.

(Gelach)

Dit project heet 'Kijk Meer Omhoog'. We hadden 70 in het zwart geklede acteurs.

We hebben geen toelating gevraagd.

We hebben de winkels niet laten weten dat we kwamen.

Ik stond in het park om signalen te geven.

Bij het eerste signaal hield iedereen deze meterhoge letters op

met de tekst 'Kijk Meer Omhoog',

de naam van het project.

Bij het tweede signaal sprong iedereen simultaan als een trekpop.

Hier zie je dat van start gaan.

(Gelach)

Dan kwam het dansen. Iedereen begon te dansen.

Vervolgens hadden we danssolo's, waarbij slechts één persoon danste

en de anderen naar hem wezen.

(Gelach)

Dan gaf ik een nieuw handsignaal,

dat betekende dat de volgende solist beneden in Forever 21

ging dansen.

Er waren verschillende andere activiteiten.

Mensen gingen op en neer springen en

op de grond vallen.

Ik stond daar alleen in een anoniem sweatshirt

en controleerde de voortgang van het gebeuren

door mijn hand af en toe op een afvalbak te leggen.

Omdat het zich in Union Square Park vlak bij een metrostation afspeelde,

waren er tegen het einde honderden mensen

die stopten en omhoog keken

om te zien wat we deden.

Hier is er een betere foto van.

Deze gebeurtenis

werd geïnspireerd door

een toevalligheid.

Het volgende project dat ik wil laten zien,

was een idee dat me in een e-mail door een vreemde werd gegeven.

Een middelbare scholier uit Texas schreef me in 2006:

"Je moet zo veel mogelijk mensen

een blauwe polo en een kaki broek laten aantrekken

en dan in een Best Buy laten rondlopen.”

(Gelach)

(Applaus)

Ik schreef de middelbareschooljongen meteen terug:

"Ja, je hebt gelijk.

Ik denk dat ik dat dit weekend zal proberen te doen. Dank je wel.”

Hier is de video.

Dit is in 2005.

Dit is de Best Buy in New York City.

Er kwamen ongeveer 80 mensen opdagen om eraan deel te nemen.

Ze gingen één voor één binnen.

Er was een acht jaar oud meisje bij en eentje van tien jaar.

Er nam ook

een 65-jarige man aan deel.

Een zeer diverse groep mensen.

Ik vertelde de mensen: "Werk niet. Niet echt werken.

Maar ook niet winkelen.

Alleen maar een beetje rondhangen en niet naar de producten kijken.”

Nu kan je de reguliere werknemers herkennen

aan de gele labels op hun shirt.

Elke andere is een van onze acteurs.

(Gelach)

De lagere medewerkers vonden het erg grappig.

Een aantal ervan gingen zelfs hun camera uit de kantine erbij halen

en gingen met ons op de foto.

Velen maakten grapjes door ons proberen over te halen

om zware televisietoestellen voor de klanten aan te slepen.

De managers en de bewakers

daarentegen vonden het niet bijster grappig.

Dat zie je hier.

Ze dragen ofwel een geel of een zwart shirt.

We waren er waarschijnlijk al een tiental minuten

voordat de managers besloten om 911 te bellen.

(Gelach)

Ze begonnen rond te lopen en

iedereen te vertellen dat de politie eraan kwam, pas op, ze komen.

Hier zie je de politie op deze beelden.

Dat is een politieagent in het zwart, gefilmd met een verborgen camera.

Uiteindelijk moest de politie het Best Buy management informeren

dat een blauw poloshirt en een kaki broek dragen

in feite niet illegaal was.

(Gelach)

(Applaus)

Dank je.

(Applaus)

Na 20 minuten hielden we het voor gezien.

De managers probeerden

onze camera’s op te sporen.

Ze betrapten een paar van mijn jongens die camera’s hadden verstopt in plunjezakken.

Maar een cameraman die ze nooit hebben gepakt,

was de man die gewoon binnenkwam met een lege band,

naar de Best Buy camera-afdeling liep,

zijn band in een van hun camera's stak

en deed alsof hij aan het winkelen was.

Dat concept om hun eigen technologie tegen hen te gebruiken, daar hou ik pas van.

(Gelach)

Ik denk dat onze beste projecten de plaatsgebonden projecten zijn

en om een bepaalde reden net daar gebeuren.

Op een ochtend in de metro

moest ik een overstap maken bij de halte '53e Straat'.

Daar heb je twee gigantische roltrappen.

’s Morgens een zeer deprimerende plek en het is er erg druk.

Ik besloot om daar iets te gaan opvoeren

om de zaak voor een ochtend wat op te vrolijken.

Dat was in de winter van 2009 -

8u30 in de ochtend.

Het is ochtendspits.

Het is buiten erg koud.

Mensen vanuit Queens

stapten van de E-trein over naar de 6-trein.

Ze gaan via deze gigantische roltrappen

op weg naar hun werk.

(Gelach)

(Gelach)

(Applaus)

Dank je.

Deze foto illustreert het nog een beetje beter.

Hij gaf die dag 2000 high fives,

hij waste zijn handen ervoor en erna

en werd niet ziek.

Dat gebeurde ook zonder toestemming,

hoewel niemand zich daar zorgen over leek te maken.

In de loop der jaren is op YouTube

een van de meest gehoorde anonieme commentaren

op Improv Everywhere:

"Die mensen hebben te veel tijd om handen."

Niet iedereen gaat alles wat je doet leuk vinden

en ik heb zeker door die opmerkingen op internet een dik vel gekregen,

maar net die kritiek heeft me altijd dwarsgezeten

omdat we niet te veel tijd om handen hebben.

De deelnemers aan Improv Everywhere events

hebben net zo veel vrije tijd als elke andere New Yorker.

Ze kiezen er nu en dan voor

om hem op een ongewone manier door te brengen.

Elke zaterdag en zondag

verzamelen honderdduizenden mensen elke herfst

in voetbalstadions om de spelen te gaan bekijken.

Ik heb nog nooit iemand over het kijken naar een voetbalwedstrijd

horen zeggen: "Al die mensen op de tribunes hebben te veel tijd om handen."

Natuurlijk zegt niemand dat.

Een perfect prachtige manier om een weekendmiddag door te brengen

is naar een voetbalwedstrijd in een stadion gaan kijken.

Maar ik denk dat het ook perfect geldig is

om op een middag 200 mensen ter plaatse te laten

‘bevriezen’ in het station Grand Central

of zich te verkleden als een Ghostbuster

en door de New York Public Library te rennen.

(Gelach)

Of met 3000 andere mensen te luisteren naar dezelfde mp3

en in stilte te dansen in een park,

of in een lied uit te barsten in een supermarkt

als onderdeel van een spontane musical

of in Coney Island formeel gekleed de oceaan in te duiken.

Als kinderen leerden we spelen.

Daar hoefden we geen reden voor te hebben.

Het is gewoon vanzelfsprekend dat spelen een goede zaak is.

Daar is het Improv Everywhere om te doen.

Het heeft geen reden en er hoeft ook geen reden te zijn.

We hebben geen behoefte aan een reden.

Als het leuk is,

als het een grappig idee is,

dat de mensen die erop staan te kijken, ook een leuke tijd bezorgt,

dan is dat genoeg voor ons.

Ik denk dat we als volwassenen moeten leren

dat er geen juiste of verkeerde manier is om te spelen.

Heel hartelijk bedankt.

(Applaus)