Τσάρλι Τοντ: η συλλογική εμπειρία της κωμικότητας

Ο Τσάρλι Τοντ στήνει περίεργες, ξεκαρδιστικές και αναπάντεχες σκηνές σε δημόσιους χώρους. Εβδομήντα χορευτές συγχρονίζονται μεταξύ τους πίσω από βιτρίνες καταστημάτων, "κυνηγοί φαντασμάτων" τρέχουν μέσα στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης και στο μετρό γιορτάζουν την ημέρα χωρίς παντελόνι. Στο TEDxBloomington μας παρουσιάζει την ομάδα του "Αυτοσχεδιασμός Παντού", η οποία χρησιμοποιεί αυτές τις σκηνές για να φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά.

Ξεκίνησα την ομάδα Αυτοσχεδιασμός Παντού πριν από 10 χρόνια περίπου

όταν ήρθα στη Νέα Υόρκη για να ασχοληθώ με την υποκριτική και την κωμωδία.

Καθώς ήμουν νεοφερμένος στην πόλη, δεν είχα πρόσβαση σε κάποια σκηνή

κι έτσι αποφάσισα να δημιουργήσω τη δική μου σε δημόσιους χώρους.

Το πρώτο εγχείρημα που θα σας δείξω

είναι η πρώτη Ημέρα Χωρίς Παντελόνι στο Μετρό.

Έγινε τον Ιανουάριο του 2002.

Και αυτή η γυναίκα είναι η πρωταγωνίστρια του βίντεο.

Δεν ξέρει ότι την κινηματογραφούμε.

Έχουμε κρύψει την κάμερα.

Είναι στο τρένο 6 στη Νέα Υόρκη.

Και εδώ είναι η πρώτη στάση της διαδρομής.

Αυτοί είναι δύο Δανοί

που κάθισαν δίπλα στην κρυμμένη κάμερα.

Κι αυτός είμαι εγώ με το καφέ παλτό.

Έξω έχει υπό το μηδέν.

Φοράω καπέλο. Φοράω κασκολ.

Και τώρα η κοπέλα με προσέχει.

(Γέλια)

Όπως βλέπετε, δεν φοράω παντελόνι.

(Γέλια)

Σε αυτό το σημείο --

σε αυτό το σημείο με έχει προσέξει

αλλά στη Νέα Υόρκη τα βαγόνια είναι γεμάτα περίεργους.

Δεν είναι κάτι σπάνιο.

Συνεχίζει να διαβάζει το βιβλίο της, το οποίο έχει τον ατυχή τίτλο "Βιασμός".

(Γέλια)

Πρόσεξε λοιπόν η κοπέλα το περίεργο φαινόμενο

αλλά επέστρεψε στη φυσιολογική ζωή της.

Εντωμεταξύ, έξι φίλοι μου

περιμένουν στους έξι επόμενους σταθμούς, επίσης με τα εσώρουχά τους.

Θα μπουν στο ίδιο βαγόνι ένας-ένας με τη σειρά.

Θα κάνουμε ότι δεν γνωριζόμαστε.

Και θα συμπεριφερθούμε σαν να

έτυχε δυστυχώς να ξεχάσουμε το παντελόνι μας μια κρύα μέρα του Ιανουαρίου.

(Γέλια)

Εδώ λοιπόν,

αποφασίζει να μαζέψει το βιβλίο με τον βιασμό.

(Γέλια)

Και να έχει το νου της.

Εντωμεταξύ, οι δυο Δανοί αριστερά από την κάμερα,

έχουν λυθεί στα γέλια.

Το θεωρούν το πιο αστείο θέαμα που έχουν δει ποτέ.

Δείτε την εδώ που τους κοιτάζει.

(Γέλια)

Μου αρέσει πολύ αυτό το σημείο του βίντεο

επειδή μέχρι η εμπειρία να γίνει συλλογική,

ήταν μάλλον κάπως τρομακτική

ή τουλάχιστον κάπως περίεργη για την κοπέλα.

Αλλά μόλις έγινε κοινή εμπειρία,

έγινε αστεία, και κάτι με το οποίο θα μπορούσε να γελάσει.

Το τρένο φτάνει τώρα

στην τρίτη στάση της γραμμής 6.

(Γέλια)

Το βίντεο δεν θα τα δείξει όλα.

Η ιστορία συνεχίζεται για άλλες τέσσερις στάσεις.

Συνολικά επτά άντρες μπήκαν ανώνυμα με τα εσώρουχά τους.

Στην όγδοη στάση, μπήκε μια κοπέλα με έναν τεράστιο σάκο

και είπε ότι πουλούσε παντελόνια προς ένα δολάριο --

όπως αυτοί που πουλάνε μπαταρίες ή γλυκά στο τρένο.

Και πολύ σοβαρά, αγοράσαμε όλοι από ένα παντελόνι, το φορέσαμε,

και είπαμε, "Χίλια ευχαριστώ, ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν σήμερα"

και ύστερα βγήκαμε χωρίς να αποκαλύψουμε περί τίνος επρόκειτο

και πήρε ο καθένας τον δρόμο του.

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ.

Εδώ βλέπουμε μια φωτογραφία που πήραμε από το βίντεο.

Μου αρέσει η αντίδραση της κοπέλα τόσο πολύ

Λίγο αργότερα την ίδια μέρα είδα την ταινία

και μου έδωσε το κίνητρο να συνεχίσω αυτό που κάνω.

Και πραγματικά, ένας από τους στόχους του Αυτοσχεδιασμός Παντού

είναι να δημιουργήσει μια σκηνή σε δημόσιο χώρο

που θα αποτελέσει θετική εμπειρία για άλλους ανθρώπους.

Είναι μεν φάρσα αλλά μια φάρσα που μετά θα διηγείσαι σαν μια υπέροχη ιστορία.

Η αντίδραση της κοπέλας με ενέπνευσε

να κάνω και δεύτερη χρονιά την Ημέρα Χωρίς Παντελόνι στο Μετρό.

Και το καθιερώσαμε κάθε χρόνο.

Φέτος τον Ιανουάριο, ήταν η 10η επέτειος της Ημέρας Χωρίς Παντελόνι στο Μετρό

όπου 3.500 διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι

μπήκαν στο τρένο της Νέας Υόρκης φορώντας τα εσώρουχά τους --

σχεδόν σε κάθε γραμμή της πόλης.

Και σε άλλες 50 πόλεις ανά τον κόσμο,

είχαμε επίσης συμμετοχή.

(Γέλια)

Ξεκινώντας μαθήματα αυτοσχεδιασμού στο θέατρο Άπραϊτ Σίτιζενς Μπριγκέιτ

και γνωρίζοντας δημιουργικούς ανθρώπους, ηθοποιούς και κωμικούς,

άρχισα να συγκεντρώνω τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις

ατόμων που ήθελαν να συμμετάσχουν σε κάτι αντίστοιχο.

Για να μπορώ να κάνω παρόμοια εγχειρήματα σε μεγαλύτερη κλίμακα

Μια μέρα λοιπόν περπατούσα στην Γιούνιον Σκουέρ

και είδα αυτό το κτίριο

που μόλις είχε χτιστεί το 2005.

Σε ένα παράθυρο είδα μια κοπέλα που χόρευε.

Και ήταν πολύ παράξενο

διότι ήταν σκοτάδι έξω αλλά εκείνη φωτιζόταν από πίσω

σαν να έπαιζε πάνω σε σκηνή

χωρίς να καταλαβαίνω γιατί το έκανε.

Μετά από περίπου 15 δευτερόλεπτα, εμφανίστηκε η φίλη της --

που κρυβόταν πίσω από μια βιτρίνα --

και γέλασαν και αγκαλιάστηκαν και ύστερα έφυγαν τρέχοντας.

Άρα μάλλον κάποιος την είχε προκαλέσει να το κάνει.

Και αυτό με ενέπνευσε.

Βλέποντας ολόκληρη την πρόσοψη -- 70 παράθυρα συνολικά --

ήξερα τι έπρεπε να κάνω.

(Γέλια)

Ονόμασα το εγχείρημα αυτό, Κοίταζε Ψηλά Περισσότερο. 70 ηθοποιοί ντύθηκαν στα μαύρα.

Δεν πήραμε καμία άδεια.

Δεν ενημερώσαμε τα καταστήματα ότι θα πηγαίναμε.

Κι εγώ ήμουν στο πάρκο και έδινα το σήμα.

Το πρώτο σήμα ήταν να κρατήσουν όλοι ψηλά αυτά τα τεράστια γράμματα

που έγραφαν "Κοίταζε Ψηλά Περισσότερο",

το όνομα του εγχειρήματος.

Το δεύτερο σήμα ήταν για να αρχίσουν όλοι να χοροπηδάνε.

Βλέπετε εδώ που ξεκινάνε.

(Γέλια)

Και μετά χορός. Ξεκίνησαν όλοι να χορεύουν.

Και μετά ήταν τα σόλο, όπου χόρευε μόνο ένας

και οι άλλοι τον έδειχναν.

(Γέλια)

Ύστερα έδωσα ένα νέο σήμα με το χέρι,

για τον επόμενο σολίστα στο μαγαζί Φορέβερ 21,

που χόρεψε και αυτός.

Έγιναν και διάφορα άλλα πράγματα.

Άλλοι χοροπηδούσαν πάνω κάτω,

άλλοι έπεφταν στο πάτωμα.

Κι εγώ στεκόμουν χωρίς να με ξέρει κανείς φορώντας τη φόρμα μου,

βάζοντας και βγάζοντας το χέρι μου σε έναν κάδο σκουπιδιών

για να δίνω το σήμα να συνεχίσουν.

Και επειδή ήμασταν στο πάρκο της Γιούνιον Σκουέρ, ακριβώς δίπλα σε έναν σταθμό του μετρό,

μέχρι να τελειώσουμε είχαν μαζευτεί εκατοντάδες άνθρωποι

που σταματούσαν και κοιτούσαν ψηλά

και παρακολουθούσαν τι κάναμε.

Αυτή η φωτογραφία είναι καλύτερη.

Αυτή λοιπόν η δράση

προέκυψε από μια στιμή

της οποίας έγινα μάρτυρας τυχαία.

Την επόμενη ιδέα που θα σας δείξω

μου την έστειλε ένας άγνωστος μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.

Ένας μαθητής γυμνασίου από το Τέξας μου έγραψε το 2006

και είπε, "Πρέπει να μαζέψεις όσους περισσότερους μπορείς

με μπλε μπλούζα και μπεζ παντελόνι

και να τους στείλεις σε ένα κατάστημα Μπεστ Μπάι".

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Απάντησα αμέσως στο παιδί αυτό

και του είπα, "Ναι, έχεις δίκιο.

Νομίζω ότι θα το δοκιμάσω το σαββατοκύριακο. Σε ευχαριστώ".

Και να το βίντεο.

Είμαστε και πάλι στο 2005.

Αυτό είναι το Μπεστ Μπάι στη Νέα Υόρκη.

Εμφανίστηκαν περίπου 80 άνθρωποι για να συμμετάσχουν,

οι οποίοι μπαίνουν ένας-ένας.

Ήρθε ένα οκτάχρονο κορίτσι, ένα δεκάχρονο κορίτσι.

Ένας κύριος 65 ετών

συμμετείχε και αυτός.

Άνθρωποι τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους.

Και τους είπα, "Μην δουλεύετε. Μην κάνετε ότι δουλεύετε.

Αλλά και μην ψωνίζετε.

Να στέκεστε κάπου και να μην κοιτάτε τα προϊόντα".

Οι κανονικοί υπάλληλοι

ξεχωρίζουν από τις κίτρινες ετικέτες πάνω στην μπλούζα.

Όλοι οι άλλοι είναι οι ηθοποιοί μας.

(Γέλια)

Οι χαμηλόβαθμοι υπάλληλοι το βρήκαν πολύ αστείο.

Και πολλοί πήγαν να πάρουν τις φωτογραφικές μηχανές τους από τις τσάντες τους

για βγουν φωτογραφία μαζί μας.

Πολλοί αστειεύτηκαν μαζί μας και προσπάθησαν να μας κάνουν

να κουβαλήσουμε βαριές τηλεοράσεις για τους πελάτες.

Οι υπεύθυνοι και οι φύλακες όμως,

δεν το βρήκαν ιδιαίτερα αστείο.

Τους βλέπετε εδώ.

Φοράνε ή κίτρινη ή μαύρη μπλούζα.

Και μετά από 10 λεπτά περίπου

οι υπεύθυνοι αποφάσισαν να καλέσουν την αστυνομία.

(Γέλια)

Άρχισαν λοιπόν να τρέχουν παντού

και να λένε σε όλους ότι ερχόταν η αστυνομία και να προσέχουμε.

Εδώ βλέπετε τους αστυνομικούς.

Εδώ είναι ένας αστυνομικός με μαύρα, που τον τραβάει μια κρυμμένη κάμερα.

Τελικά, η αστυνομία αναγκάστηκε να ενημερώσει τη διεύθυνση του Μπεστ Μπάι

ότι στην πραγματικότητα δεν ήταν παράνομο

να φοράει κανείς μπλε μπλούζα και μπεζ παντελόνι.

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Ήμασταν στο κατάστημα 20 λεπτά και χαρήκαμε που φύγαμε.

Οι υπεύθυνοι προσπάθησαν επίσης

να βρουν τις κάμερες που είχαμε.

Και έπιασαν μερικούς που τις είχαν κρύψει στους σάκους τους.

Αλλά η μία κάμερα που δεν βρήκαν ποτέ

ήταν ενός ανθρώπου που συμμετείχε, ο οποίος είχε μαζί του μια άδεια κασέτα,

πήγε στο τμήμα του καταστήματος με τις κάμερες

και την έβαλε σε μία από τις κάμερες που υπήρχαν

και έκανε ότι ψώνιζε.

Μου αρέσει η ιδέα ότι χρησιμοποιήσαμε τη δική τους τεχνολογία εναντίον τους.

(Γέλια)

Πιστεύω ότι οι καλύτερες δράσεις μας είναι αυτές που γίνονται σε συγκεκριμένα μέρη

και για συγκεκριμένο λόγο.

Ένα πρωί, είχα πάρει το μετρό.

Θα άλλαζα στον σταθμό της 53ης Οδού,

εκεί όπου βρίσκονται αυτές οι δύο γιγάντιες κυλιόμενες σκάλες.

Είναι πολύ καταθλιπτικό μέρος το πρωί, γίνεται το αδιαχώρητο.

Αποφάσισα λοιπόν να στήσω μια σκηνή

που θα έδινε χαρά στο σημείο εκείνο για ένα πρωί.

Ήταν το χειμώνα του 2009 --

8:30 το πρωί.

Την πρωινή ώρα αιχμής.

Έξω είχε πολύ κρύο.

Ο κόσμος ερχόταν από το Κουίνς,

άλλαζε από το τρένο Ε στο τρένο 6.

Και ανέβαινε τις γιγάντιες κυλιόμενες

καθ' οδόν για τη δουλειά του.

(Γέλια)

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ.

Σε αυτήν τη φωτογραφία φαίνεται καλύτερα κάπως.

Αυτός ο άντρας έκανε 2.000 χειραψίες εκείνη την ημέρα

και έπλυνε τα χέρια του πριν και μετά

και δεν αρρώστησε.

Ούτε εδώ είχαμε πάρει άδεια,

αν και δεν φάνηκε να απασχολεί κανέναν.

Στη διάρκεια των ετών,

μια από τις συχνότερες επικρίσεις που δέχεται ο Αυτοσχεδιασμός Παντού

από ανώνυμα σχόλια στο YouTube,

είναι η εξής: "Όλοι αυτοί πρέπει να έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο".

Ξέρετε, δεν αρέσει πάντα σε όλους αυτό που κάνεις

και έχω αποκτήσει ανοσία πλέον χάρη σε αυτά τα διαδικτυακά σχόλια

αλλά το συγκεκριμένο πάντα με ενοχλούσε

επειδή δεν έχουμε πολύ ελεύθερο χρόνο διαθέσιμο.

Οι συμμετέχοντες σε δράσεις του Αυτοσχεδιασμός Παντού

έχουν τον ίδιο ελεύθερο χρόνο με τους υπόλοιπους Νεοϋορκέζους,

απλά κάποιες φορές επιλέγουν

να τον περάσουν με ασυνήθιστο τρόπο.

Ξέρετε ότι κάθε Σάββατο και Κυριακή

το φθινόπωρο, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι

πηγαίνουν στο γήπεδο να δουν αγώνες.

Ποτέ δεν είδα κάποιον να σχολιάζει, βλέποντας έναν ποδοσφαιρικό αγώνα,

"Κοίτα όλους αυτούς στις κερκίδες, πρέπει να έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο".

Φυσικά δεν έχουν.

Είναι ένας πάρα πολύ ωραίος τρόπος να περάσεις το απόγευμα του σαββατοκύριακου,

παρακολουθώντας έναν αγώνα στο γήπεδο.

Εξίσου όμως ωραίος τρόπος

είναι να περάσεις ένα απόγευμα ακίνητος σαν άγαλμα μαζί με 200 ανθρώπους

στον Κεντρικό Σιδηροδρομικό Σταθμό

ή ντυμένος κυνηγός φαντασμάτων

τρέχοντας μέσα στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης.

(Γέλια)

Ή ακούγοντας το ίδιο ΜΡ3 με άλλους 3.000 ανθρώπους

και χορεύοντας σιωπηλά στο πάρκο

ή τραγουδώντας ένα τραγούδι μέσα στο σούπερ μάρκετ

στο πλαίσιο ενός αυθόρμητου μιούζικαλ

ή βουτώντας στον ωκεανό στο Κόνι Άιλαντ ντυμένος με τα καλά σου.

Όταν ήμασταν παιδιά, μας έμαθαν να παίζουμε.

Και δεν μας έδωσαν ποτέ τον λόγο για τον οποίο πρέπει να παίζουμε.

Απλώς το παιχνίδι είναι αποδεκτό σαν κάτι καλό.

Και αυτό πιστεύω ότι είναι ο σκοπός του Αυτοσχεδιασμός Παντού.

Το γεγονός ότι δεν υπάρχει σκοπός και δεν χρειάζεται να υπάρχει.

Δεν χρειαζόμαστε κάποια αιτία.

Φτάνει να διασκεδάζουμε,

φτάνει να είναι μια αστεία ιδέα,

φτάνει να διασκεδάζουν και όλοι όσοι παρακολουθούν,

αυτό μας αρκεί.

Νομίζω ότι ως ενήλικες πρέπει να μάθουμε

ότι δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος να παίζουμε.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)