Τα καλά νέα για το Προεμμηνορροϊκό Σύνδρομο | Ρόμπιν Στάιν Ντελούκα | TEDxSBU

Αυτή η ομιλία έγινε σε μια τοπική εκδήλωση TEDx, μια παραγωγή ανεξάρτητη από τα συνέδρια TED.
Όλοι γνωρίζουν πως οι περισσότερες γυναίκες συμπεριφέρονται παράλογα λίγο πριν την περίοδό τους, ότι οι αναπαραγωγικές τους ορμόνες προκαλούν τρελές διακυμάνσεις στα συναισθήματα τους. Όμως υπάρχει ελάχιστη επιστημονική ομοφωνία σχετικά με το Προεμμηνορροϊκό Σύνδρομο. Η ψυχολόγος Ρόμπιν Στάιν Ντελούκα λέει ότι η επιστήμη δεν συμφωνεί με τον ορισμό, την αιτία, τη θεραπεία ή ακόμα και την ύπαρξη του Προεμμηνορροϊκού Συνδρόμου. Εξερευνά ό,τι γνωρίζουμε και ό,τι δεν γνωρίζουμε σχετικά με αυτό, αλλά και το γιατί αυτός ο διάσημος μύθος επιμένει.

Πόσοι από εσάς έχετε ακουστά
το PMS, το Προεμμηνορροϊκό Σύνδρομο;

Όλοι σας, σωστά;

Όλοι ξέρουν ότι οι γυναίκες
τρελαίνονται λιγάκι

λίγο πριν αδιαθετήσουν,

ότι ο καταμήνιος κύκλος
προκαλεί σύγχυση στις ορμόνες τους,

και γίνονται παράλογες και οξύθυμες.

Υπάρχει μια γενικότερη πεποίθηση

ότι οι διακυμάνσεις στις αναπαραγωγικές
ορμόνες προκαλούν ακραία συναισθήματα,

και η μεγαλύτερη πλειοψηφία των γυναικών
επηρεάζεται από κάτι τέτοιο.

Είμαι εδώ όμως για να σας πω
ότι τα επιστημονικά στοιχεία

αποδεικνύουν ότι τίποτα τέτοιο δεν ισχύει.

Σας φέρνω καλά νέα για το PMS.

Ας δούμε όμως πρώτα
πόσο καλά έχει εδραιωθεί

η ιδέα του PMS στην Αμερικανική κουλτούρα.

Αν διαβάσετε μια εφημερίδα
ή ένα άρθρο σε περιοδικό,

θα διαπιστώσετε πόσο ευρέως
θεωρείται ότι όλοι πάσχουν από PMS.

Σε άρθρο του περιοδικού Redbook με τίτλο
«Εσύ: καθαρή από PMS»,

οι αναγνώστες ενημερώθηκαν ότι το 80
με 90% των γυναικών πάσχουν από PMS.

Το περιοδικό L.A. Muscle
προειδοποιεί τους αναγνώστες του

ότι το 40 με 50% των γυναικών
πάσχουν από PMS,

ενώ ο ρόλος του στη σωματική
και ψυχική τους υγεία είναι σημαντικός,

και λίγα χρόνια πριν,
ακόμα κι η εφημερίδα Wall Street

είχε ένα άρθρο για το πώς το ασβέστιο
αποτελεί θεραπεία για το PMS,

ρωτώντας τις αναγνώστριες,

«Μεταμορφώνεσαι σε μάγισσα κάθε μήνα;»

Με τόσα άρθρα, θα υπέθετε κανείς
ότι έχει προηγηθεί ογκώδης έρευνα

που επαληθεύει την παγκόσμια φύση του PMS.

Παρόλα αυτά,
μετά από πέντε δεκαετίες ερευνών

δεν υπάρχει ομοφωνία
για τον ορισμό, την αιτία,

τη θεραπεία ή ακόμα
και την ύπαρξη του PMS.

Όπως ως γνωστόν έχει οριστεί
από τους περισσότερους ψυχολόγους,

το PMS προκαλεί αρνητικά συμπτώματα
στη συμπεριφορά, ψυχολογία και στο σώμα,

από την ωορρηξία μέχρι την έμμηνο ρύση.

Αλλά εδώ περιπλέκεται το θέμα.

Έχουν χρησιμοποιηθεί πάνω από 150
συμπτώματα για τη διάγνωση του PMS,

και θα σας αναφέρω ορισμένα.

Θέλω όμως να είμαι ξεκάθαρη.

Δεν λέω ότι οι γυναίκες δεν εμφανίζουν
κάποια από αυτά τα συμπτώματα.

Αυτό που λέω είναι ότι
αν παρουσιάζετε κάποια από αυτά,

δεν σημαίνει ότι πάσχετε
από κάποια διανοητική διαταραχή,

κι όταν οι ψυχολόγοι
καταλήγουν σε μια διαταραχή,

χωρίς να την έχουν ορίσει ξεκάθαρα,

o χαρακτηρισμός της είναι άσκοπος.

Με μια τόσο μεγάλη και ευρεία
λίστα συμπτωμάτων,

εγώ μπορεί να πάσχω
από το PMS, αλλά κι εσύ,

αλλά κι ο τύπος εκεί στην τρίτη σειρά,

ακόμα κι ο σκύλος μου.
(Γέλια)

Κάποιοι ερευνητές λένε
ότι τα συμπτώματα είναι πέντε.

Μερικοί μιλάνε για τρία.

Άλλοι λένε ότι τα συμπτώματα έχουν σημασία

μόνο αν σου προκαλούν μεγάλη ενόχληση,

ενώ άλλοι λένε ότι ακόμα και τα μικρά
είναι εξίσου σημαντικά.

Για πολλά χρόνια, επειδή
δεν υπήρχε κάποια τυποποίηση

στον ορισμό του PMS,

όταν οι ψυχολόγοι ήθελαν
να αναφέρουν τα ποσοστά επιπολασμού,

οι εκτιμήσεις τους κυμαίνονταν

από το 5% έως το 97% των γυναικών,

οπότε ταυτόχρονα σχεδόν καμία
αλλά και όλες έπασχαν από το PMS.

Γενικά, οι ερευνητικές μέθοδοι για το PMS
παρουσιάζουν σημαντικές αδυναμίες.

Αρχικά, σε πολλές μελέτες οι γυναίκες
αναφέρουν αναδρομικά τα συμπτώματά τους,

βασιζόμενες στο πόσο καλή μνήμη έχουν,

κάτι που ως γνωστόν επηρεάζει
την έρευνα του PMS,

σε αντίθεση με τη γνωστή
εφικτή ανταπόκριση,

όπου τα συμπτώματα
καταγράφονται καθημερινά,

για τουλάχιστον δύο μήνες συνεχόμενα.

Πολλές έρευνες επίσης επικεντρώνονται
στις λευκές γυναίκες μεσαίας τάξης,

κάτι που δυσκολεύει την εφαρμογή
των αποτελεσμάτων σε όλες τις γυναίκες.

Γνωρίζουμε ότι το PMS κατέχει σημαντικά
πολιτισμικά χαρακτηριστικά,

καθώς είναι σχεδόν άγνωστο
εκτός των Δυτικών χωρών.

Τρίτον, πολλές έρευνες
δεν χρησιμοποίησαν ομάδες ελέγχου.

Για να κατανοήσουμε
τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά

των γυναικών με PMS,

πρέπει να μπορούμε να τα συγκρίνουμε
με εκείνες που δεν έχουν PMS.

Και τέλος, χρησιμοποιήθηκαν
πολλά και διαφορετικά ερωτηματολόγια

για τη διάγνωση του PMS,
επικεντρωμένα σε διαφορετικά συμπτώματα,

διάρκεια συμπτωμάτων και σοβαρότητα.

Για να γίνει μια αξιόπιστη έρευνα
υπό οποιεσδήποτε συνθήκες,

οι ερευνητές πρέπει να συμφωνούν
στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά

που αποτελούν αυτή την πάθηση

ώστε όλοι να αναφέρονται στο ίδιο πράγμα,

και με το PMS, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.

Ωστόσο, το 1994,

το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο
των Ψυχικών Διαταραχών,

ευτυχώς γνωστό και ως ΔΣΕ

- που επίσης αποτελεί το εγχειρίδιο
για τους ειδικούς της ψυχικής υγείας -

επαναπροσδιόρισαν το PMS ως ΠΔΔ,

δηλαδή Προεμμηνορροϊκή
Δυσφορική Διαταραχή.

Η δυσφορία αφορά στα συναισθήματα
της αναστάτωσης ή ανησυχίας.

Σύμφωνα με τις νέες αυτές οδηγίες του ΔΣΕ,

στους περισσότερους καταμήνιους
κύκλους του τελευταίου χρόνου,

τουλάχιστον πέντε
από τα 11 πιθανά συμπτώματα

πρέπει να εμφανίζονται πριν
την έναρξη της έμμηνου ρύσεως.

Τα συμπτώματα πρέπει να βελτιώνονται
με την έναρξη της ρύσεως.

Και να εξαφανίζονται μία εβδομάδα
μετά τη λήξη της ρύσεως.

Ένα από αυτά τα συμπτώματα
πρέπει να είναι από τα εξής τέσσερα:

σημειωμένες εναλλαγές στη διάθεση,
οξυθυμία, ανησυχία, ή κατάθλιψη.

Τα υπόλοιπα συμπτώματα θα είναι
από την πρώτη διαφάνεια,

ή από εκείνα στη δεύτερη διαφάνεια,

όπως είναι το αίσθημα
ότι είμαστε εκτός ελέγχου

και οι αλλαγές στον ύπνο ή στην όρεξη.

Το ΔΣΕ απαιτεί επίσης πλέον
να συνδέονται τα συμπτώματα

με κλινικά σημαντική δυσφορία,

θα πρέπει να υπάρχει κάποια
ενόχληση στον εργασιακό χώρο

ή στο σχολείο ή στις κοινωνικές σχέσεις,

και ότι πια τα συμπτώματα και
η σοβαρότητά τους θα καταγράφεται

καθημερινά σε αρχείο για τουλάχιστον
δύο κύκλους στη σειρά.

Τέλος, το ΔΣΕ απαίτησε πως
η συναισθηματική ενόχληση

δεν θα πρέπει να είναι μια απλή επιδείνωση
μιας ήδη υπάρχουσας διαταραχής.

Από επιστημονική πλευρά,
κάτι τέτοιο αποτελεί μια βελτίωση.

Πλέον έχουμε
μια περιορισμένη λίστα συμπτωμάτων,

και χρειαζόμαστε ένα σημαντικό
αντίκτυπο στη λειτουργία,

ενώ η καταγραφή και ο συγχρονισμός
των συμπτωμάτων είναι πια συγκεκριμένα.

Χρησιμοποιώντας αυτά τα κριτήρια

και κοιτώντας τις πιο πρόσφατες μελέτες,

παρατηρούμε ότι κατά μέσο όρο,

το 3% με 8% των γυναικών
πάσχουν από το ΠΔΔ.

Όχι όλες οι γυναίκες,
ούτε οι περισσότερες,

ούτε η πλειοψηφία,
ούτε καν αρκετές γυναίκες,

αλλά μόνο το 3% με 8%.

Για τις υπόλοιπες, μεταβλητές όπως έντονα
περιστατικά ή ευχάριστες καταστάσεις,

ή ακόμα και η καθημερινότητα,

αποτελούν πιο ισχυρές προβλέψεις
για τη διάθεση, παρά η μέρα του μήνα,

και αυτή την πληροφόρηση
την έχει η ερευνητική κοινότητα

από τη δεκαετία του 1990.

Το 2002, οι συνάδελφοί μου κι εγώ
δημοσιεύσαμε ένα άρθρο

που περιέγραφε την έρευνα
για το PMS και το ΠΔΔ,

και παρόμοια άρθρα εμφανίστηκαν
σε περιοδικά ψυχολογίας.

To ερώτημα είναι, γιατί αυτή η είδηση
δεν έφτασε μέχρι τον κόσμο;

Γιατί υπάρχουν ακόμα αυτοί οι μύθοι;

Σίγουρα, όλη αυτή η πληθώρα μηνυμάτων
που δέχονται οι γυναίκες

από τα βιβλία, την τηλεόραση, τις ταινίες,
το διαδίκτυο, για το ότι όλες έχουν PMS,

είναι ο λόγος που έχουν πεισθεί
πως είναι αλήθεια.

Η έρευνα δείχνει ότι, όσο περισσότερο
μια γυναίκα πιστεύει ότι όλοι έχουν PMS,

τόσο πιο πιθανό είναι να αναφέρει
λανθασμένα ότι έχει και η ίδια.

Ας σας εξηγήσω τι εννοώ
όταν λέω «λανθασμένα».

Μπορεί να τη ρωτήσετε, «Πάσχεις από PMS;»

και να σας απαντήσει ναι,

αλλά εάν τη βάλετε
να καταγράφει καθημερινά

τα ψυχολογικά συμπτώματα για δύο μήνες,

δεν υπάρχει καμία σχέση
ανάμεσα στα συμπτώματα

και στη συγκεκριμένη
χρονική περίοδο του μήνα.

Ένας ακόμα λόγος για τη διατήρηση
του μύθου του PMS

έχει να κάνει με τα περιορισμένα όρια
του γυναικείου ρόλου.

Γυναίκες ψυχολόγοι όπως η Τζόαν Κρίσλερ

θεωρούν πως,
αποδεχόμενες την ταμπέλα του PMS,

οι γυναίκες εκφράζουν συναισθήματα
που σε άλλη περίπτωση θα ήταν απρεπή.

Ο σχεδόν παγκόσμιος ορισμός
μιας καλής γυναίκας

είναι αυτός της χαρούμενης, τρυφερής,
που ενδιαφέρεται για τους άλλους

και που ικανοποιείται απολύτως
από αυτόν τον ρόλο της.

Έτσι, το PMS τους δίνει την άδεια,
να θυμώνουν, να παραπονιούνται,

χωρίς να χάνουν τον τίτλο
της καλής γυναίκας.

Ξέρουμε ότι οι μεταβλητές
στο γυναικείο περιβάλλον

είναι πιο πιθανό να της προκαλέσουν
θυμό λόγω των ορμονών της,

αλλά όταν αποδίδει το θυμό στις ορμόνες,

απαλλάσσεται από οποιαδήποτε
ευθύνη ή κριτική.

«Δεν είναι ο εαυτός της.
Δεν μπορεί να το ελέγξει».

Και αν και είναι χρήσιμο εργαλείο,
ακυρώνει τα συναισθήματά της.

Όταν οι άλλοι απαντάνε στον γυναικείο θυμό

σκεπτόμενοι, «Είναι απλώς
εκείνες οι μέρες του μήνα»,

περιορίζεται σημαντικά η πιθανότητα
να την παίρνουν στα σοβαρά ή να αλλάξει.

Οπότε ποιος άλλος επωφελείται
από τον μύθο του PMS;

Μπορώ να σας πω ότι η θεραπεία του PMS

έχει μετατραπεί σε μια κερδοφόρα
και ακμάζουσα βιομηχανία.

Στο Amazon.com προσφέρονται
πάνω από 1.900 βιβλία για τη θεραπεία του.

Μια γρήγορη αναζήτηση στο Google
θα εμφανίσει μια αφθονία

κλινικών, εργαστηρίων και σεμιναρίων.

Αξιόπιστες διαδικτυακές πηγές
ιατρικών πληροφοριών,

όπως η WebMD ή Κλινική Μάγιο,
κατατάσσουν το PMS ως γνωστή διαταραχή.

Δεν είναι γνωστή διαταραχή
αλλά έτσι την κατατάσσουν.

Και καταγράφουν επίσης τα φάρμακα που
έχουν συνταγογραφηθεί για τη θεραπεία της,

όπως τα αντικαταθλιπτικά ή οι ορμόνες.

Έχει όμως ενδιαφέρον ότι κι οι δύο σελίδες
αναφέρουν ότι η η επιτυχία των φαρμάκων

για τη θεραπεία των συμπτωμάτων του PMS
διαφέρει από γυναίκα σε γυναίκα.

Λοιπόν, κάτι τέτοιο δε βγάζει νοήμα.

Αν πάσχετε από μια ξεκάθαρη διαταραχή
με ξεκάθαρα αίτια,

όπως υποτίθεται ότι είναι και το PMS,

τότε η θεραπεία θα πρέπει να έχει θετικά
αποτελέσματα στις περισσότερες γυναίκες.

Κάτι τέτοιο δε συμβαίνει
με αυτές τις θεραπείες,

και οι κανονισμοί του ΕΟΦ λένε ότι για
να θεωρηθεί αποτελεσματικό ένα φάρμακο,

ένα μεγάλο μέρος της στοχευμένης ομάδας

πρέπει να φανερώνει κλινικά
αξιοσημείωτη βελτίωση.

Δεν είχαμε κάτι αντίστοιχο με αυτές
τις λεγόμενες θεραπείες.

Ωστόσο, το οικονομικό κέρδος
από τη διαιώνιση του μύθου

πως το PMS είναι
μια κοινή ψυχική διαταραχή

και είναι θεραπεύσιμο,
είναι πολύ σημαντικό.

Όταν συνταγογραφούνται στις γυναίκες
αντικαταθλιπτικά ή ορμόνες,

το ιατρικό πρωτόκολλο απαιτεί
τρίμηνη παρακολούθηση από γιατρούς.

Μιλάμε για πολλές επισκέψεις σε γιατρούς.

Οι φαρμακευτικές εταιρείες
αποκομίζουν ανήκουστα κέρδη

όταν πείθουν τις γυναίκες
πως πρέπει να λαμβάνουν φάρμακα

για όλη τη διάρκεια της ζωής τους.

Μη συνταγογραφημένα φάρμακα όπως το Midol

ισχυρίζονται ότι θεραπεύουν συμπτώματα
όπως ένταση και εκνευρισμός,

παρόλο που περιέχουν μόνο
ένα διουρητικό, ένα παυσίπονο

και καφεΐνη.

Δεν θα διαφωνήσω φυσικά
με τις μαγικές ικανότητες της καφεΐνης,

αλλά δεν νομίζω πως μία από αυτές
είναι η μείωση της έντασης.

Από το 2002, το Midol έχει προωθήσει
μια νεανική έκδοσή του για έφηβους.

Στοχεύουν από νωρίς στα νεαρά κορίτσια,

για να τις πείσουν ότι όλες έχουν PMS,
και ότι θα τις μετατρέψει σε τέρατα,

αλλά περιμένετε, υπάρχει λύση.

Πάρε ένα Midol
και θα ξαναγίνεις ο εαυτός σου.

To 2013, το Midol είχε τζίρο
48 εκατομμύρια δολάρια.

Καθώς ο συνεχής μύθος για το PMS
είναι κερδοφόρος για ορισμένους,

προκαλεί κάποιες σοβαρές
και δυσμενείς επιπτώσεις στις γυναίκες.

Αρχικά, κάνει ιατρική

τη γυναικεία αναπαραγωγική υγεία.

Ο ιατρικός χώρος από παλιά θεωρεί
τις γυναικείες αναπαραγωγικές διαδικασίες

ως αρρώστιες που χρήζουν θεραπείας,

με πολλές αρνητικές επιπτώσεις,
όπως οι εκτεταμένες Καισαρικές τομές,

τις υστερεκτομές και τη συνταγογράφηση
ορμονικών θεραπειών

που περισσότερο βλάπτουν
παρά ωφελούν την υγεία των γυναικών.

Δεύτερον, το PMS συνεισφέρει επίσης
στο στερεότυπο των γυναικών

ως παράλογες και υπερευαίσθητες.

Όταν ο μηνιαίος κύκλος περιγράφεται
ως ένα ορμονικό τρενάκι του λούνα παρκ

που μετατρέπει τις γυναίκες
σε αγριεμένα τέρατα,

είναι εύκολο να αμφιβάλλει κανείς
για την απόδοση όλων των γυναικών.

Οι γυναίκες έχουν κάνει τεράστια βήματα
στον εργασιακό χώρο,

αλλά υπάρχει ακόμα ένας μικροσκοπικός
αριθμός γυναικών στα υψηλότερα αξιώματα

σε χώρους όπως η κυβέρνηση
ή οι επιχειρήσεις,

κι όταν σκεφτόμαστε ποιος θα είναι
ένας άξιος CEO ή γερουσιαστής,

κάποιος με αξίες όπως ο ορθολογισμός,
η σταθερότητα, η απόδοση,

μας έρχεται στο μυαλό,

και στην κουλτούρα μας, ταιριάζει
περισσότερο σε άντρα, παρά σε γυναίκα

και ο μύθος του PMS συνεισφέρει σε αυτό.

Οι ψυχολόγοι γνωρίζουν ότι οι διαθέσεις
των αντρών και των γυναικών

μοιάζουν περισσότερο παρά διαφέρουν.

Μια έρευνα παρακολούθησε άντρες
και γυναίκες από τέσσερις μέχρι έξι μήνες

και ανακάλυψε ότι οι εναλλαγές
που βίωναν στη διάθεσή τους

και η σοβαρότητα αυτών ήταν ίδιες.

Και τέλος, ο μύθος του PMS δεν αφήνει
τις γυναίκες να αντιμετωπίσουν

τα πραγματικά θέματα που τους προκαλούν
αυτή την ψυχολογική αναστάτωση.

Θέματα, όπως η ποιότητα των σχέσεων
ή οι συνθήκες εργασίας,

ή κοινωνικά ζητήματα, όπως ο ρατσισμός
κι ο σεξισμός ή η καθημερινή φτώχεια,

σχετίζονται σημαντικά
με την καθημερινή διάθεση.

Κρύβοντας τα συναισθήματα
κάτω από το χαλί του PMS

απομακρύνει τις γυναίκες από την κατανόηση
της πηγής των αρνητικών συναισθημάτων,

αλλά τους στερεί και την ευκαιρία
να αναλάβουν δράση για να τα αλλάξουν.

Οπότε τα καλά νέα για το PMS

είναι ότι αν κι οι γυναίκες έχουν κάποια
συμπτώματα λόγω του κύκλου τους,

η μεγάλη πλειοψηφία δεν πάσχει
από μια ψυχική διαταραχή.

Πάνε στη δουλειά ή στο σχολείο,
φροντίζουν τις οικογένειές τους,

και λειτουργούν σε φυσιολογικά επίπεδα.

Γνωρίζουμε ότι τα συναισθήματα
και οι διαθέσεις ανδρών και γυναικών

περισσότερο μοιάζουν παρά διαφέρουν,

οπότε ας αφήσουμε τον παλιό μύθο του PMS
για τις γυναίκες ως μάγισσες

κι ας αποδεχτούμε την πραγματικότητα μιας
συναισθηματικής και σωστής λειτουργίας

που αντιμετωπίζουν καθημερινά
η πλειονότητα των γυναικών.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)