Sue Austin: Głębinowe nurkowanie ... w wózku inwalidzkim

Kiedy Sue Austin otrzymała 16 lat temu napędzany wózek inwalidzki, poczuła niezwykły powiew wolności -- a jednak inni spoglądali na nią, jakby coś utraciła. W swojej sztuce Sue dąży do przekazania ducha radości i wolności, które odczuwa śmigając na kółkach poprzez świat. Załączony jest ekscytujący materiał filmowy podwodnego wózka inwalidzkiego, który umożliwia jej odkrywanie dna oceanów, dryfowanie przez ławice ryb i swobodne poruszanie się we wszystkich kierunkach. (Nagrane podczas TEDxWomen.)

To wspaniale być tutaj,

by mówić o mojej podróży,

by mówić o wózku inwalidzkim

i o wolności, jaką mi przyniósł.

Zaczęłam używać wózka
16 lat temu,

kiedy przedłużająca się choroba

zmieniła mój sposób dostępu do świata.

Kiedy zaczęłam
używać wózka inwalidzkiego,

była to przeogromna nowa wolność.

Wcześniej życie wymykało mi się,
było pełne ograniczeń,

a wózek był jak nowa, wielka zabawka.

Mogłam śmigać wokoło
i znów czuć wiatr na twarzy.

Samo przebywanie na ulicy
było ekscytujące.

Ale mimo tej nowo odnalezionej
radości i wolności,

reakcje ludzi na mnie
uległy całkowitej zmianie.

Jakby przestali mnie dostrzegać,

jakby okrył mnie
płaszcz niewidzialności.

Widzieli mnie w świetle
własnych uprzedzeń

co do życia na wózku inwalidzkim.

Kiedy pytałam, co kojarzy się
z wózkiem inwalidzkim,

używali takich słów jak
"ograniczenie", "lęk",

"litość" i "bariera".

Podświadomie brałam
te odpowiedzi do siebie,

co zmieniło mnie głęboko w środku.

Częściowo wyalienowałam samą siebie.

Widziałam siebie
nie z mojej własnej perspektywy,

ale żywo i nieprzerwanie z perspektywy

reakcji innych ludzi na mnie.

Poczułam, że muszę
stworzyć własną historię

o tym doświadczeniu,

nowe narracje,
aby odzyskać własną tożsamość.

[Własna opowieść zrównuje treść życia
z "oficjalną" narracją - Davis 2009]

Rozpoczęłam pracę

nastawioną na przekazywanie
radości i wolności,

jakie czułam przemierzając świat

napędzanym elektrycznie wózkiem.

Pracowicie zmieniałam przyswojone reakcje,

zmieniałam uprzedzenia,
które ukształtowały mi tożsamość

na początku używania wózka inwalidzkiego,

przez kreowanie nieoczekiwanych obrazów.

Wózek stał się przedmiotem
do malowania i zabawy.

Kiedy zaczęłam dosłownie

zostawiać ślady radości i wolności,

z podnieceniem widziałam

zainteresowanie i zdumione reakcje.

Otwierały się nowe perspektywy

i w tym leżała zmiana paradygmatu.

Pokazało to, że sztuka

może zmienić tożsamość

i zmienić prekoncepcje
dzięki rewizji tego, co znane.

Zaczęłam nurkować w 2005 r.

Akwalung rozszerzał
zakres mojej aktywności

tak samo, jak wózek inwalidzki,

ale skojarzenia związane
z aparatem do nurkowania

przywodzą na myśl
podekscytowanie i przygodę,

całkowicie odmiennie od reakcji na wózek.

Pomyślałam: "Co by się stało,

gdyby zestawić je razem? (Śmiech) (Brawa)

Podwodny wózek inwalidzki

zabierał mnie w niezwykłą podróż

przez ostatnie siedem lat.

Aby dać wam odczuć, jak to jest,

podzielę się rezultatem

tworzenia tego spektaklu,

i pokażę wspaniałą podróż,
na jaką mnie zabrał.

(Muzyka)

(Brawa)

To najbardziej zdumiewające doświadczenie,

wykraczające poza
wszelkie inne doświadczenia.

Mogę poruszać się swobodnie

w 360 stopniach przestrzeni,

z ekstatyczną radością i wolnością.

Nieoczekiwanie również inni ludzie

chyba to widzą i odczuwają.

Oczy im błyszczą.

Mówią: "Ja też tak chcę",

albo "Jeżeli ty możesz to robić,
to ja mogę wszystko".

To dlatego, że w chwili

postrzegania przedmiotu

ludzie nie mają dla niego
ramy odniesienia.

Ten widok przekracza ramy odniesienia

co do wózka inwalidzkiego,

więc muszą myśleć
w zupełnie nowy sposób.

Ten moment całkowicie nowej myśli

być może kreuje wolność,

która przenika
do innych aspektów życia.

Dla mnie to oznacza, że dostrzegają

wartość zróżnicowania,

radość jaką przynosi.

Zamiast skupiać uwagę
na stracie albo ograniczeniu,

widzimy i odkrywamy moc i radość

postrzegania świata z nowych,
ekscytujących perspektyw.

Dla mnie wózek staje się

pojazdem transformacji.

Nazywam ten podwodny wózek "Portalem",

bo dosłownie przewiózł mnie

w nowy sposób życia,

w nowe wymiary
i na nowy poziom świadomości.

Co więcej,

nikt dotąd nie widział ani nie słyszał

o podwodnym wózku inwalidzkim.

Stworzenie tego spektaklu stworzyło też

nowe sposoby widzenia, bycia i świadomości.

Teraz i wy macie tę koncepcję.

Wszyscy jesteście częścią tej sztuki.

(Brawa)