Μια ιεροτελεστία για τα πιο ώριμα χρόνια της ζωής

Χρησιμοποιούμε ιεροτελεστίες για να οριοθετήσουμε τα πρώιμα στάδια της ζωής μας, όπως τα γενέθλιά μας και η αποφοίτησή μας - αλλά τι γίνεται με τα πιο ώριμα στάδια της ζωής; Στη στοχαστική αυτή ομιλία για το πώς αντικρίζουμε το παρελθόν και το μέλλον, ο Μπομπ Στάιν προτείνει μια καινούργια παράδοση: να χαρίζεις τα πράγματά σου (και να μοιράζεσαι τις ιστορίες που κρύβουν) καθώς μεγαλώνεις, για να αναλογίζεσαι την πορεία της ζωής σου και να ανοίγεις την πόρτα σε αυτό που είναι να έρθει μετά.

Ανατράφηκα ως λευκός, κοσμικός
και μέλος της μεσαίας τάξης

στην Αμερική του '50.

Αυτό σήμαινε πυροτεχνήματα την 4η Ιουλίου,

επισκέψεις σε σπίτια το Halloween

και δώρα κάτω από
το Χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Αλλά στην εποχή μου
αυτές οι παραδόσεις ήταν πλέον

εμπορικές επιχειρήσεις χωρίς άλλο νόημα,

και μου άφηναν μια αίσθηση κενού.

Έτσι, από σχετικά μικρή ηλικία,

αναζητούσα να καλύψω ένα υπαρξιακό κενό.

Να έρθω σε επαφή
με κάτι μεγαλύτερο από εμένα.

Δεν είχε γίνει Μπαρ Μιτσβά
στην οικογένειά μου για πολλά χρόνια,

και σκέφτηκα να το δοκιμάσω.

(Γέλια)

Αλλά απογοητεύτηκα όταν στη μία
και μόνη συνάντηση με τον ραβίνο,

-έναν πολύ ψηλό άντρα με θεϊκή μορφή
και λευκά, κυματιστά μαλλιά-

με ρώτησε απλώς πώς με λένε

για να συμπληρώσει ένα έντυπο.

Και αυτό ήταν όλο.

(Γέλια)

Πήρα το συνηθισμένο δώρο: μια πένα,

αλλά δεν βρήκα το αίσθημα
της κοινότητας και εμπιστοσύνης

που αναζητούσα.

Πολλά χρόνια αργότερα,

με βασάνιζε η σκέψη
του να μην έχει ο 13χρονος γιος μου

μια κάποια ιεροτελεστία μύησης.

Έτσι, σκέφτηκα να κάνουμε ένα ταξίδι
για τα 13α γενέθλιά του,

και πρότεινα στον Μέρφι
να τον πάω σε κάποιο μέρος

που θα του ήταν σημαντικό.

Ως εκκολαπτόμενος φυσιοδίφης
που λατρεύει τις χελώνες,

επέλεξε αμέσως τα νησιά Γκαλαπάγκος.

Και όταν η κόρη μου, Κέιτι,
έγινε 13 χρονών,

περάσαμε μαζί
δύο εβδομάδες στο Γκραν Κάνυον,

όπου για πρώτη φορά ανακάλυψε
ότι ήταν δυνατή και γενναία.

Από τότε, η σύντροφός μου, Άστον,
και πολλοί συγγενείς και φίλοι

έχουν πάει τα παιδιά τους ταξίδι
για τα 13α γενέθλιά τους

και όλοι τους ένιωσαν να μεταμορφώνονται
οι ίδιοι και τα παιδιά τους.

Δε μεγάλωσα λέγοντας προσευχές.

Αλλά τα τελευταία 20 χρόνια

κρατάμε το χέρι του άλλου
στο τραπέζι πριν φάμε.

Μοιραζόμαστε μια όμορφη στιγμή ησυχίας

που μας επαναφέρει
σε μια κοινή παρούσα στιγμή.

Η Άστον λέει σε όλους
να «μεταφέρουν το σφίξιμο»

ενώ τους διαβεβαιώνει
πως δεν έχει να κάνει με θρησκεία.

(Γέλια)

Πρόσφατα, όταν μου ζήτησε η οικογένειά μου

να αποφασίσω τι θα κάνω
με τις πάνω από 250 κούτες με πράγματα

που μάζεψα στη διάρκεια της ζωής μου,

ξύπνησε μέσα μου
η όρεξη για ιεροτελεστίες.

Αναρωτήθηκα αν μπορούσα να μην κάνω
απλώς «καθαριότητα εν αναμονή θανάτου».

Έτσι λένε οι Σουηδοί τη διαδικασία
του να πετάς πράγματα από την ντουλάπα,

το υπόγειο και τη σοφίτα πριν πεθάνεις,

για να μην το κάνουν μετά τα παιδιά σου.

(Γέλια)

Φαντάστηκα τα παιδιά μου
να ανοίγουν μια μια τις κούτες

και να αναρωτιούνται για ποιο λόγο
είχα κρατήσει εκείνα τα πράγματα.

(Γέλια)

Και έπειτα τους φαντάστηκα
να κοιτάζουν μια φωτογραφία μου

με μια όμορφη, νεαρή γυναίκα,

και να ρωτάνε: «Μα ποια
είναι αυτή με τον μπαμπά;»

(Γέλια)

Και εκείνη τη στιγμή κατάλαβα.

Δεν ήταν σημαντικά τα πράγματα
που είχα συσσωρεύσει.

Οι ιστορίες που τα συνόδευαν
ήταν που τους έδιναν αξία.

Αν έλεγα αυτές τις ιστορίες
μέσα από τα αντικείμενα,

θα γινόταν ο σπόρος μιας νέας τελετής,

μιας ιεροτελεστίας μύησης,
όχι για έναν 13άχρονο,

αλλά για έναν που έχει βαδίσει
περισσότερο δρόμο;

Έτσι, άρχισα να πειραματίζομαι.

Έβγαλα μερικά πράγματα από τις κούτες,

τα άπλωσα σ' έναν χώρο,

και κάλεσα κάποιους να έρθουν

και να με ρωτήσουν για οτιδήποτε
έβρισκαν ενδιαφέρον.

Το αποτέλεσμα ήταν υπέροχο.

Μια όμορφη ιστορία γινόταν εφαλτήριο
για μια βαθύτερη συζήτηση,

και οι επισκέπτες μου έβρισκαν
ουσιώδεις συσχετισμούς

με τη δική τους ζωή.

Ο Ντέρριους [Κάρλες] με ρώτησε
για ένα μπλουζάκι του Λέναρντ Πέλτιερ

που είχα φορέσει πολύ τη δεκαετία του '80,

και, δυστυχώς, είναι και σήμερα επίκαιρο.

Η συζήτηση γρήγορα οδηγήθηκε,

από τον μεγάλο αριθμό πολιτικών
κρατουμένων στις αμερικανικές φυλακές,

στις σκέψεις του Ντέρριους
για την κληρονομιά

του Κινήματος των Μαύρων,
τη δεκαετία του '60,

και πόσο διαφορετική θα ήταν
η ζωή του αν είχε γεννηθεί τότε,

αντί για 30 χρόνια αργότερα.

Στο τέλος της συζήτησης,

ο Ντέριους μου ζήτησε το μπλουζάκι.

Μου φάνηκε σωστό να του το δώσω.

Καθώς αυτές οι συζητήσεις
οριοθετούσαν έναν κοινό τόπο,

ιδιαίτερα μεταξύ διαφορετικών γενεών,

συνειδητοποίησα ότι δημιουργούσα έναν χώρο

όπου οι άνθρωποι θα μιλούσαν
για όσα τους ενδιέφεραν πραγματικά.

Και άρχισα να βλέπω
έναν νέο σκοπό για εμένα -

όχι ως ο ηλικιωμένος πριν την έξοδο,

αλλά ως αυτός που έχει κάποιο ρόλο

και βαδίζει μπροστά.

Την εποχή που ήμουν παιδί,

η ζωή για τους πιο πολλούς
ανθρώπους τελείωνε στα 70.

Σήμερα ζούμε πολύ περισσότερο,

και για πρώτη φορά
στην ιστορία του ανθρώπου

δεν είναι ασυνήθιστο να υπάρχουν
στη ζωή τέσσερις γενεές ταυτόχρονα.

Είμαι 71 χρονών,

και με λίγη τύχη

μπορώ να έχω 20 ή 30 χρόνια ζωής ακόμη.

Το να χαρίσω τώρα κάποια πράγματα

και έτσι να τα μοιραστώ με τους φίλους,
την οικογένεια κι ελπίζω και με αγνώστους,

μοιάζει ο ομορφότερος τρόπος
να περάσω στο επόμενο στάδιο της ζωή μου.

Τελικά είναι αυτό που έψαχνα:

μια ιεροτελεστία που έχει
μικρή σχέση με τον θάνατο

και μεγαλύτερη με το άνοιγμα μιας πόρτας

σε αυτό που θα έρθει μετά.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκροτήματα)

Πάμε εμπρός!

(Χειροκρότημα)