Ο φόβος του πάχους | Κέλι Τζιν Ντρίνκγουοτερ| TEDxSydney

Αυτή η ομιλία έγινε σε μια εκδήλωση TEDx, η οποία χρησιμοποιεί τη μορφή
των συνεδρίων TED αλλά διοργανώνεται ανεξάρτητα, από μια τοπική κοινότητα/ομάδα. Διαβάστε περισσότερα στο http://ted.com/tedx

Ζούμε σε μια κουλτούρα όπου το να είσαι παχύς γενικά θεωρείται κακό και κάτι που φοβόμαστε. Αυτή η φοβία κάνει πολλούς από εμάς, ασχέτως μεγέθους, να περιμένουμε να αδυνατίσουμε για να αρχίζουμε να ζούμε πραγματικά τη ζωή μας. Η Κέλι Τζιν Ντρίνκγουοτερ ξεδιπλώνει την περίπλοκη σχέση που όλοι έχουμε με το μέγεθος του σώματός μας και μας δείχνει πώς ριζικές πολιτικές για το σώμα μπορούν να γίνουν το αντίδοτο στην κουλτούρα που προκαλεί ντροπή λόγω πάχους.

Βρίσκομαι εδώ σήμερα για να σας μιλήσω
για μια πολύ ισχυρή μικρή λέξη,

που οι άνθρωποι θα κάνουν σχεδόν τα πάντα
για να μην χαρακτηριστούν έτσι.

Βιομηχανίες δισεκατομμυρίων ευημερούν
εξαιτίας αυτού του φόβου.

Όσοι από εμάς αναμφίβολα είμαστε έτσι,

γινόμαστε έρμαια της αδυσώπητης καταιγίδας
που την περιστοιχίζει.

Δεν ξέρω αν κάποιος από εσάς
το πρόσεξε, αλλά είμαι χοντρή.

(Γέλια)

Όχι με μικρά γράμματα,
που το ψιθυρίζετε πίσω μου,

ή το εκ πρώτης όψεως αβλαβές είδος
της στρουμπουλής ή αφρατούλας.

Δεν είμαι καν η πιο εξεζητημένα
αισθησιακή ή καμπυλώδης.

Ας μην το ωραιοποιούμε.

Είμαι χοντρή με όλα τα γράμματα κεφαλαία.

Εγώ είμαι ο ελέφαντας μέσα στο δωμάτιο.

(Γέλια)

Όταν ανέβηκα στη σκηνή,
κάποιοι μπορεί να σκεφτήκατε,

«Ωραία, θα γελάσουμε σήμερα,

γιατί όλοι ξέρουν
ότι οι χοντροί είναι αστείοι».

(Γέλια)

Ή μπορεί να σκεφτήκατε,
«Πού τη βρίσκει την αυτοπεποίθηση;»

γιατί μια χοντρή γυναίκα με αυτοπεποίθηση
είναι κάτι σχεδόν αδιανόητο.

Τα μέλη του κοινού που ακολουθούν τη μόδα
μπορεί να σκέφτονταν

πόσο φοβερή φαίνομαι με το ριχτό φόρεμα

(Ζητωκραυγές)
(Χειροκρότημα)

-σας ευχαριστώ πολύ!-

ενώ κάποιοι μπορεί να σκεφτήκατε,

«Μμμ, σε μαύρο
θα την αδυνάτιζε περισσότερο».

(Γέλια)

Άθελά σας ή μη, ίσως αναρωτηθήκατε

αν έχω διαβήτη, ή σύντροφο, ή αν τρώω
υδατάνθρακες μετά τις 7 το βράδυ.

(Γέλια)

Μπορεί να ανησυχήσατε που φάγατε
υδατάνθρακες μετά τις 7 χθες το βράδυ

(Γέλια)

και ότι πρέπει να ανανεώσετε
τη συνδρομή στο γυμναστήριο.

(Γέλια)

Αυτές είναι απατηλές κρίσεις,

μπορούν να απευθυνθούν
σε άτομα και σε ομάδες,

και μπορούν να απευθυνθούν
και στους εαυτούς μας.

Και αυτός ο τρόπος σκέψης
είναι γνωστός ως φοβία του πάχους.

Όπως κάθε είδος συστηματικής καταπίεσης,
η φοβία του πάχους είναι βαθιά ριζωμένη

σε πολύπλοκες δομές όπως ο καπιταλισμός,
η πατριαρχία και ο ρατσισμός,

και γι' αυτό δύσκολα τη βλέπουμε,
ή την αντιμετωπίζουμε.

Ζούμε σε μια κουλτούρα
όπου ο παχύς θεωρείται κακό άτομο,

τεμπέλης, λαίμαργος, ανθυγιεινός,
ανεύθυνος, και ηθικά ύποπτος.

Και τείνουμε να θεωρούμε
τους λεπτούς ως γενικά καλούς,

υπεύθυνους, επιτυχημένους, με έλεγχο
στην όρεξη, το σώμα και τη ζωή τους.

Βλέπουμε αυτές τις ιδέες ξανά και ξανά
στα ΜΜΕ, στην πολιτική δημόσιας υγείας,

στα γραφεία των γιατρών,
σε καθημερινές συζητήσεις

και στην ίδια μας τη νοοτροπία.

Μπορεί να κατηγορήσουμε για τη διάκριση
και τους ίδιους τους παχείς ανθρώπους

επειδή τελικά, αν δεν μας αρέσει,
θα πρέπει απλώς να χάσουμε βάρος.

Πανεύκολο!

Η προκατάληψη κατά του πάχους
έχει ενσωματωθεί τόσο βαθιά

στο πώς εκτιμάμε τον εαυτό μας
και ο ένας τον άλλον

που σπάνια αμφιβάλλουμε γιατί περιφρονούμε
τόσο πολύ τους εύσωμους ανθρώπους

και από πού προέρχεται αυτή η απόρριψη.

Αλλά πρέπει να το αμφισβητήσουμε

επειδή μας επηρεάζει όλους η τεράστια αξία
που θέτουμε στην εμφάνισή μας.

Θέλουμε πραγματικά
να ζούμε σε μια κοινωνία

όπου αρνούμαστε στους ανθρώπους
τη βασική ανθρωπιά

αν δεν εμπίπτουν σε κάποια
αυθαίρετη μορφή του «αποδεκτού»;

Όταν λοιπόν ήμουν έξι χρονών,

η αδερφή μου δίδασκε μπαλέτο
σε μερικά κορίτσια στο γκαράζ του σπιτιού.

Ήμουν κατά πολύ ψηλότερη και φαρδύτερη
από τις περισσότερες στην ομάδα.

Όταν θα δίναμε την πρώτη μας παράσταση,

ήμουν ενθουσιασμένη που θα φορούσα
την όμορφη φουστίτσα μπαλέτου.

Θα έλαμπα.

Καθώς τα άλλα κορίτσια φορούσαν εύκολα
τα φορέματα από τούλι και λίκρα,

ούτε μία από αυτές τις φουστίτσες
δεν ήταν αρκετά μεγάλη για μένα.

Ήμουν αποφασισμένη
να μην λείψω από την παράσταση,

έτσι γυρνάω στη μητέρα μου
και είπα τόσο δυνατά που άκουσαν όλοι,

«Μαμά, δεν μου κάνει η φουστίτσα,
εγώ θέλω φουστάρα!»

(Γέλια)

Ευχαριστώ, μαμά.

(Χειροκρότημα)

Και παρότι δεν το αντιλήφθηκα τότε,

διεκδικώντας χώρο για μένα
μέσα σε εκείνη τη μεγαλειώδη φουστάρα

έκανα το πρώτο βήμα
προς τον ακτιβισμό μου κατά του πάχους.

Βέβαια δεν λέω ότι αυτό το θέμα
του να αγαπάω το σώμα μου

ήταν μια εύκολη βόλτα σε ένα δρόμο
στρωμένο με αυτοαποδοχή

από εκείνη την ημέρα στην τάξη -
μάλλον το αντίθετο.

Σύντομα έμαθα ότι το να ζω έξω
από αυτό που θεωρείται ευρέως αποδεκτό

είναι ένα βασανιστικό και μοναχικό μέρος.

Πέρασα τα τελευταία 20 χρόνια αναλύοντας
και αποσυνθέτοντας αυτά τα μηνύματα,

και ήταν μεγάλη ταλαιπωρία.

Με έχουν περιγελάσει δημόσια,
με κορόιδεψαν από περαστικά αυτοκίνητα,

και μου είπαν ότι ζω στον κόσμο μου.

Μου έχουν χαμογελάσει άγνωστοι

που ξέρουν τι απαιτείται να έχεις

για να περπατάς στο δρόμο
με ανάλαφρο βήμα και το κεφάλι ψηλά.

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ.

Μέσα από όλα αυτά,

εκείνο το ζόρικο εξάχρονο
είναι ακόμα μέσα μου,

και με βοηθάει να σταθώ ενώπιόν σας
ως παχύ άτομο χωρίς ενοχές.

Ένα άτομο που απλώς αρνείται
να υπακούσει στην επικρατούσα επιταγή

του πώς θα πρέπει να ζω σε αυτόν
τον κόσμο με το σώμα που έχω.

Και δεν είμαι μόνη.

Ανήκω σε μια διεθνή κοινότητα
ανθρώπων που επιλέγουν,

αντί να αποδεχόμαστε παθητικά
ότι τα σώματά μας είναι τώρα

και πιθανόν πάντα να είναι ογκώδη,

εμείς ενεργά επιλέγουμε να ευημερήσουμε
στα σώματά μας όπως είναι σήμερα,

ως άνθρωποι που τιμούν τη δύναμή τους

και δουλεύουμε μαζί και όχι ενάντια
στους δεδομένους περιορισμούς,

και που εκτιμούμε την υγεία
ως κάτι πιο ευρύ

από έναν αριθμό σε έναν ξεπερασμένο
πίνακα Δείκτη Μάζας Σώματος.

Αντ' αυτού, εκτιμούμε την ψυχική υγεία,
τον αυτοσεβασμό και την αγάπη στο σώμα μας

ως ζωτικές πλευρές
της συνολικής μας ευημερίας,

ως άνθρωποι που αρνούνται να πιστέψουν

ότι το να ζούμε μέσα σε ένα παχύ σώμα
μπορεί να μας δεσμεύσει σε οτιδήποτε.

Υπάρχουν γιατροί, ακαδημαϊκοί
και μπλόγκερς που έχουν γράψει τόμους

στις πολλές απόψεις
αυτού του πολύπλοκου ζητήματος.

Υπάρχουν ευτραφή μοντέλα που ανάκτησαν
το σώμα και την ομορφιά τους

φορώντας μπικίνι για παχουλές
και κοντά μπλουζάκια

δείχνοντας τη σάρκα που όλοι
έχουμε μάθει να κρύβουμε.

Υπάρχουν χονδροί δρομείς μαραθωνίου,
δάσκαλοι γιόγκα, αθλητές του κικ μποξ,

που τα καταφέρνουν μια χαρά δείχνοντας
το μεσαίο δάχτυλο στο κατεστημένο.

(Γέλια)

Αυτοί οι άνθρωποι με έχουν μάθει
ότι οι ριζοσπαστικές πολιτικές σώματος

είναι το αντίδοτο στην κουλτούρα
που προκαλεί ντροπή λόγω πάχους.

Αλλά για να είμαι σαφής, δεν εννοώ

ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει
να αλλάξουν το σώμα τους, αν αυτό θέλουν.

Η ανάκτηση του εαυτού μας είναι
μια από τις πιο υπέροχες πράξεις

αγάπης προς τον εαυτό μας και μπορεί
να μοιάζει με εκατομμύρια πράγματα:

χτένισμα, τατουάζ, ορμόνες,
αισθητικές και χειρουργικές επεμβάσεις,

και ναι, ακόμη και απώλεια βάρους.

Είναι απλό:

είναι το σώμα σας και εσείς αποφασίζετε
τι είναι το καλύτερο γι' αυτό.

Ο δική μου εμπλοκή στον ακτιβισμό
είναι να κάνω όλα αυτά τα πράγματα

που εμείς οι χοντρούλες δεν πρέπει
να κάνουμε, και είναι πολλά.

Προσκαλώ άλλους να με ακολουθήσουν
και μετά κάνω τέχνη από αυτό.

Η κοινή γραμμή μέσα σε όλο αυτό το έργο

είναι να ανακτήσουμε χώρους

που συχνά είναι απαγορευμένοι
για τα μεγαλύτερα σώματα

από την πασαρέλα έως επιδείξεις,

από δημόσιες πισίνες
έως ανεβασμένες πίστες για χορό.

Η μαζική ανάκτηση χώρων δεν είναι
μόνο μια ισχυρή καλλιτεχνική δήλωση

αλλά μια ριζοσπαστική προσέγγιση
των κτιρίων της κοινότητας.

Αυτό επαληθεύτηκε με την ταινία Ακουαπόρκο

(Γέλια)

με την ομάδα συγχρονισμένης κολύμβησης
παχουλών γυναικών

που έφτιαξα με φίλες στο Σίδνεϊ.

(Γέλια)

Το αποτέλεσμα του να βλέπετε
μια ομάδα από ατρόμητες χοντρούλες

με λουλουδάτα καπελάκια κολύμβησης
και ολόσωμα μαγιό,

ξέγνοιαστες να σηκώνουν τα πόδια στον αέρα

δεν θα πρέπει να υποτιμάται.

(Γέλια)

Σε όλη μου την καριέρα έμαθα
ότι το παχύ σώμα είναι εγγενώς πολιτικό,

και το τολμηρό παχύ σώμα
μπορεί να συναρπάσει τον κόσμο.

Όταν η σκηνοθέτης Κέιτ Τσάμπιον

της περιώνυμης εταιρείας χορευτικού
θεάτρου Force Majeure,

μου ζήτησε να γίνω καλλιτεχνικός σύμβουλος
σε ένα θεατρικό με χοντρούς χορευτές,

κυριολεκτικά πήδηξα από τη χαρά μου.

Και το εννοώ κυριολεκτικά.

(Γέλια)

το «Δεν Έχεις Τίποτα Να Χάσεις» έγινε
σε συνεργασία με ευμεγέθεις ηθοποιούς

που άντλησαν από εμπειρίες της ζωής τους

για να δημιουργήσουν ένα έργο
τόσο πολύμορφο και αυθεντικό όσο εμείς.

Απείχε πολύ από το να είναι μπαλέτο,
όπως θα φαντάζεστε.

Η ίδια η ιδέα μιας χορευτικής δουλειάς
με χονδρούς από μια ονομαστή εταιρία,

ήταν αντιφατική, για να το πούμε ήπια,

επειδή τίποτα παρόμοιο δεν είχε ξαναγίνει
στην επικρατούσα χορευτική σκηνή

πουθενά στον κόσμο.

Οι άνθρωποι ήταν επιφυλακτικοί.

«Τι εννοείτε "χοντροί χορευτές";»

«Όπως χοντροί σε μέγεθος 10 ή 12;»

(Γέλια)

«Πού σπούδασαν χορό;»

«Θα αντέξουν να βγάλουν
όλη τη διάρκεια της παράστασης;»

Αλλά παρά τις επιφυλάξεις,

το «Δεν Έχεις Τίποτα Να Χάσεις» πούλησε
όλα τα εισητήρια στο Φεστιβάλ του Σίδνεϊ.

Λάβαμε ενθουσιώδεις κριτικές,
κάναμε περιοδεία, πήραμε βραβεία,

και έγραψαν για εμάς
σε πάνω από 27 γλώσσες.

Αυτές οι απίθανες εικόνες του θιάσου
προβλήθηκαν σε όλον τον κόσμο.

Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές
άνθρωποι κάθε μεγέθους μου είπαν

ότι η παράσταση τους άλλαξε τη ζωή,

πώς τους βοήθησε να δουν το συσχετισμό

με το δικό τους σώμα
και των άλλων ανθρώπων,

και πώς τους βοήθησε
να αντιμετωπίσουν τις προκαταλήψεις τους.

Αλλά φυσικά,

τα έργα που ακουμπούν την ευαίσθητη
πλευρά μας, έχουν και παρατράγουδα.

Μου είπαν ότι αποθεώνω την παχυσαρκία,

δέχθηκα βίαιες θανάσιμες απειλές
και εξύβριση που τόλμησα να κάνω έργο

που εστιάζει στα σώματα και τη ζωή
των χοντρών ανθρώπων

και μας αντιμετωπίζει ως ανθρώπινα όντα
που έχουν να πουν κάτι σημαντικό.

Με αποκάλεσαν ακόμη και,
«Η ISIS της επιδημίας παχυσαρκίας»,

(Γέλια)

ένα τόσο παράλογο σχόλιο που είναι αστείο

(Γέλια)

αλλά επίσης δηλώνει τον πανικό,

τον κυριολεκτικό τρόμο που μπορεί
να προκαλέσει ο φόβος του πάχους.

Είναι ο ίδιος φόβος που τροφοδοτεί
τη βιομηχανία δίαιτας,

που αποτρέπει πολλούς από εμάς
να τα βρούμε με το σώμα μας,

που περιμένουμε να αδυνατίσουμε πρώτα
και μετά να αρχίσουμε να ζούμε τη ζωή μας.

Επειδή ο πραγματικός ελέφαντας στο δωμάτιο
είναι η φοβία του πάχους.

Ο ακτιβισμός του πάχους αρνείται
να αποδεχθεί αυτό τον φόβο

αγωνιζόμενος για αυτοπροσδιορισμό
και σεβασμό για όλους μας.

Μπορούμε να κάμψουμε το δισταγμό
της κοινωνίας να αγκαλιάσει το διαφορετικό

και να αρχίσουμε υμνούμε την πλειάδα
των τρόπων που υπάρχει για να έχεις σώμα.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)