Ünlü olmak için çabalama, yetenekli olmak için çabala | Maisie Williams | TEDxManchester

Maisie bir oyuncu, girişimci ve aktivist. Bugün bile adına resmi bir sertifikası yok. Kariyeri sıradan görünen ancak sıradışı, yaşamını değiştiren olaylara evrilen fırsatların uyumu üstüne kuruldu.

Maisie, 12 yaşından beri, tüm zamanların en büyük dizisine dönüşen bir yapımda yer almanın hikayesini anlatıyor. Bugünün topluluklar adına araçlar geliştirmek için mükemmel bir zaman olduğunu düşünmesinin nedenini ve platformu Daisie'nin yaratıcı işbirliğini ne şekilde yeniden tanımlayacağını ortaya koyuyor.

Bu konuşma bir TEDx etkinliğinde TED konferans formatı kullanılarak yapılmış ve yerel bir topluluk tarafından organize edilmiştir. Daha fazla bilgi için: https://www.ted.com/tedx

Merhaba.

Ben Maisie Williams.

şu an birinin sahneye gelip

bir tür yanlış anlaşılma olduğunu
söylemesini bekliyorum,

sonra da sahneden ayrılırım.

Yok mu?

Kahretsin.

(Gülüşmeler)

Bir kısmınız beni bir oyuncu olarak
tanıyor olabilir.

(Tezahürat) (Gülüşmeler)

Bazılarınız gayet sıradan olan
tivitlerimden tanıyor olabilir.

(Tezahürat)

Güzel.

Bazılarınız da kim olduğumu
yeni öğreniyor olabilir.

Selam.

Beni önceden tanıyın ya da tanımayın,

muhtemelen bugün ne hakkında
konuşacağımı merak ediyorsunuz.

Benim için de bunu bulmanın

bir veya iki uykusuz gece
sürmediğini söylersem

yalan söylemiş olurum.

Sonunda, buradayım işte.

TED Talks'ta sunacağım bilgileri belirleme
konusunda sanırım çoğu insanın

yaptığı şeyi yaparak arka arkaya

yaklaşık 50 TED konuşması izledim
ve biraz ilham almak için

Carmine Gallo'nun
"TED Gibi Konuş" kitabını okudum.

İlham aldım mı?

Hem evet hem hayır.

Gidip dünyayı değiştirme istediği
uyandırdı mı?

Kesinlikle.

Belirli bir seviyeye ulaşmak için
koca bir eş anlamlılar sözlüğü

ihtiyacı olan, dikkat çekecek

hiçbir noktası olmayan tamamen yetersiz
bir konuşmacı gibi hissettirdi mi?

Gerçekten evet.

Bir etki yaratacak ne söyleyebilirdim ki?

Hangi noktaya dikkat çekmeye çalışıyorum?

Bana bir TEDx konuşması yaptırmanın
iyi bir fikir olduğunu düşünen de kimdi?

Bildiklerimi anlatacağım kısım burası:

Dört kardeşin en küçüğüyüm.

Dört aylıkken annem ve babam boşandı.

Berbat bir evliliğin mükâfatı oldum.

(Gülüşmeler)

Benden daha küçük iki üvey kız kardeşim

ve hepimizden büyük,
farklı babadan olan bir ağabeyim var.

Altı kardeşimin dördüyle birlikte
Bristol'un biraz dışındaki

üç yatakodalı bir sosyal konutta büyüdüm.

Sıradan bir okula gittim.

Sıradan notlar aldım.

Herhangi bir başarı rozeti
alacak kadar iyi,

ek ders için çıkıştan sonra
okulda kalacak kadar da kötü değildim.

Aşırılıklardan kaçındım, böylece derste
çenemi kapalı tuttuğumda öğretmenler

haftalar boyunca durmaksızın

doğrudan bana yönelik biçimde
konuşmadan geri planda kalabilirdim.

İçimde hissettiklerim dışında

her yönden sıradandım.

Büyük hayallerim vardı.

Şaşırtıcı oldu.

Hatırlayabildiğim en ufak yaşlarda

profesyonel bir dansçı olma
hayali kurardım.

Çocukluğuma dair unutmayı tercih edeceğim

belli anılar var.

Yine de o büyük acı dönemlerinde

kendimi içgüdüsel olarak
annemin cd çalarına gidip

gürültüyü bastırmak için
sesi açtıktan sonra

ritme göre dans ederken buldum.

Nasıl hissettiğimi açıklamak zor.

Adını bile bilmediğim duyguların
yararını görebiliyordum.

Tüm enerjiyi toplayıp vücudumdan geçerek

parmak ucumdan çıktığını hissediyordum.

Kendi zihnimde yalnızdım
ve en canlı hâlimdeydim.

O zamanlar bu koca
ve engin dünya hakkında pek bilgim yoktu

ama bu hissin
bağımlılık yaptığını biliyordum;

bunu mesleğim hâline getirene dek
hiçbir şekilde durmayacaktım.

Sekiz yaşındayken dans kursuna kaydoldum.

On yaşında, anneme

artık okula gitmek istemediğimi söyledim.

Billy Elliot gibi olup tiyatro okuluna
gitmek istiyordum.

Bu karşıma çıkan ilk fırsat
ya da ilk zorluktu.

Henüz on yaşındayken bile

tüm arkadaşlarımı bırakıp
kardeşlerimden ve annemden uzakta,

özel bir okulda
yatılı okumaya istekliydim.

Annem sürekli, "İstediğin şeyin
bu olduğundan emin misin?" diye soruyordu.

Benim içinse bu,
çok düşünülecek bir konu değildi.

Bunu istemenin yanında,
buna ihtiyacım da vardı.

Kirli dizlerim ve eğri dişlerim
profesyonel bir dansçı olmak için

gereken nitelikler arasında yoktu.

Şimdi geçmişe baktığımda

hem ben hem de annem bulunduğumuz yere
hiç de ait değil gibiydik.

Yine de o zamanlar yetersiz hissetmek için
fazla küçük ve saftım.

Umrumda değildi.

Billy Elliot yapabildiyse
ben de yapabilirdim.

Seçmeler bittiğinde eve döndüm ve
iki hafta boyunca pencereden dışarı bakıp

postacıyı, beni durgun köyümden çıkarıp

dansa eşlik eden ellerin

ve yatakhanelerin dünyasına
götürecek bileti bekledim.

İyi haberden sonra kötü haber geldi.

Seçilmiştim ama böyle bir okulda
okumak için gereken harçlar ucuz değildi

ve tüm çabalarıma rağmen
bir devlet fonu alamadım.

Sonraki yıl seçmelere tekrar katıldım.

Bu kez %40'lık fon kazandım

ama hâlâ buna yetecek paramız yoktu,

bu durum beni çok üzdü.

Yeterince iyiydim.

Seçilmiştim.

Ama oraya gidemiyordum.

Bu gizli bir lütuftu aslında.

Gerçi o zamanlar biri bana bunu söyleseydi

muhtemelen el hareketi yapıp
başımdan gitmesini söylerdim.

O kadar çabuk pes etme niyetim yoktu.

11 yaşında, dans öğretmenim
seni bir yıldız yapacak fırsatları artıran

bir yetenek gösterisinden bahsettiğinde

çok heyecanlandım.

Bu karşılaştığım ikinci fırsattı.

Şarkı söyleme, oyunculuk, dans

ve modelliğe kaydoldum.

Yetenek gösterisi, uzmanların
seni haftanın sonundaki

performansın için hazırladıkları

atölye ve seminerlerden oluşuyordu.

Doğaçlama oyunculuk atölyesinde

Louise Johnston isimli
bir kadınla tanıştıktan sonra

bana "bovling topu" sözcüklerini verip

bu sözcüklerle bir mizahsen
oluşturmamı istedi.

Bovling topunu ağabeyime fırlattığım

ve ondan sektiği kurgusal bir öyküyle
onu güldürdükten sonra

benden kendi oyunculuk ajansına
katılmamı istedi.

Bunun ne anlama geldiğini bilmiyordum.

Filmler için seçmelere katılıp böylece
belki bir oyuncu olabileceğimi biliyordum

ama hâlâ profesyonel dansçı olmakla ilgili
büyük hayallerim vardı.

Bu kadının on bir yaşındaki beni
oyuncu olma konusunda

ikna etmesi için bundan çok daha fazla

çaba göstermesi gerekiyordu.

Haftada 30 saatlik dans çalışmamdan

süre çalacak mıydı?

Ya rolü alamazsam?

Bu çok sinir bozucu olmaz mıydı?

Oyuncuların dişleri
benimkiler gibi miydi ki?

Çünkü öyleyse, filmlerini izleyebilirim.

Şubat 2009'da Louise ile buluştuktan

ve "Sihirli Dadı"nın popüler
devam filmi olan

"Büyük Patlama"da rolü almayı deneyip
başarısız olduktan sonra

katıldığım ikinci seçme
"Taht Oyunları" adlı diziydi.

Bu da karşıma çıkan üçüncü fırsat
ya da üçüncü zorluktu.

Metodist Kilisesi'nin basamaklarını

annemin elini tutarak tırmandım.

Küçük popomu seçme salonunun dışındaki
koltuklardan birine yerleştirdim

ve bundan önce girdiği bir sürü seçmeden
bahseden sinir bozucu bir kızla

daha da sinir bozucu olan
annesini dinledim.

Evdeki balıklarından bahsetmeleri dahil.

Adım söylendi ve içeri girdim.

Belirgin bir Bristol aksanımın yanında,

gözlerimin çevresinde yüzümün yarısını
kaplayacak kadar büyük siyahlıklar

ve pantolonumun dizinde seçme sırasında
beni kayda alan nazik kadınla konuşurken

sol elimle kapatmaya çalıştığım
bir delik vardı.

Ama kayıt tuşuna bastığı anda

hepsi silinip gitti.

Tıpkı annemin oturma odasında dans
ediyormuşum gibiydi,

tüm güvensizliğim ve kendimden
duyduğum şüpheyi kontrol altına aldım

ve onların ağzımdan çıkan sözcüklerle
akıp gitmesine izin verdim.

Yüzsüz bir tavrım vardı.

Sesim yüksek çıkıyordu.

Kızgındım.

Bu yüzden de mükemmeldim.

Rolü alıp ilk bölümü çektikten sonra

dizi yavaş yavaş büyüyüp

televizyon tarihindeki
en büyük dizilerden biri oldu.

Bugün bile HBO'nun daha önceki
izlenme rekorlarını kırıyoruz.

En fazla Emmy ödülü
adaylığı almış dizi olarak

130'dan fazla Emmy ödülüne
aday gösterildik.

Kırdığımız rekorları tekrar kırması
öngörülen sekizinci

ve son olan sezonun çekimlerini
kısa süre önce bitirdik.

İlk seçmemden bu yana
yaklaşık on yıl geçti

ve hâlâ merak ediyorum,

ne zaman Billy Elliot olacağım?

(Gülüşmeler)

Şaka yapıyorum ama ciddi olmak gerekirse,
kesinlikle yavaşlamaya niyetim yok.

Sektör, içinde bulunduğum süre boyunca
bir mayın tarlasına dönüştü.

Çocukluktan yetişkinliğe,

120 cm'den devasa uzunluğa,
150'lere geldim.

(Gülüşmeler)

Sürekli doğru olan şeyi söylemeye,

yanlış bir şeyi ancak istemeden söylemeye,

çok küfür etmemeye

ve "gibi" demeyi bırakmaya çalışıyorum.

Şubat 2017'de

arkadaşım Dom
ve ben mutfağımda bira içerken,

yaratıcı sektörlerde

büyük bir sorun olduğundan bahsetti.

Aynı fikirdeydim.

Beni o noktaya getiren olaylar dizisi

çoğunlukla şans ve zamanlamaya dayalıydı
ve tekrarlanması mümkün değildi.

Yalnızca sanatçılar için olan
ve onların birlikte çalışıp

kariyer yaratmalarını sağlayacak
bir sosyal medya

oluşturmayı önerdi.

Bu karşılaştığım dördüncü fırsat
ya da dördüncü zorluktu.

"Harika." diye düşündüm.

"Nasıl yapacağız ki?"

Ardından Daisy fikri doğdu.

Elbette ki son çalışmamdan bahsettiğim
herkes delirdiğimi düşündü;

yine de biliyorum ki bunu değiştirmeye
yardımcı olabilirim.

Sektördeki bu son yılda, "Me Too"
hareketiyle büyük bir değişim gözlemledik.

Sektör tüm gücü elinde tutan ve sonraki
seviyeye ilerlemeye yetecek kadar

yetenekli olduğunu varsaydığı kişileri
seçen kapı görevlileriyle inşa edilir.

Çoğu zaman, pahalı bir okuldan
mezun olduysanız

bu insanların dikkatini çekmek
daha kolaydır.

Ama o halde bile, yıllarca eğitim
aldıktan sonra sanat okulunu

yeni bitiren ve hâlâ bir kariyer kurmaya
yaklaşamayan çokça arkadaşım var.

Daisy ile herkesi bir yıldız
yapabileceğimi iddia etmesem de

yaratıcı sektörlerdeki

başarı anahtarının
işbirliği olduğuna inanıyorum.

Oyuncular da yazarlar kadar iyi.

Müzisyenler de yapımcılar kadar güçlü.

Tasarımcıların kendi ekiplerine
ihtiyacı var.

Şirketi kurmak için
masrafları kendimiz karşıladık.

"Taht Oyunları"ndan gelen
ve istediğim yere

yatırabileceğim bir kavanoz param vardı.

Dom'un 16 yaşından beri
bir dizi işi olmuştu

ve onun da bir kavanoz parası vardı.

Parayı yarı yarıya vererek
bir ekip kurduk.

Lady Gaga sürekli olarak
100 kişilik bir odadaki 99 kişinin

sana inanmayabileceğini,

bir kişinin inanmasının yeterli olduğunu

ve onun yaşamını
değiştirebileceğini söyler.

Şu an altı kişilik bir ekibimiz var.

Gelecek 16 ay içinde MVP'mizi kuruyoruz.

MVP'nin ne olduğunu merak ediyorsanız,

ben de yaklaşık altı ay önce öğrendim.

Öğrenebildiğim kadarıyla, bir sorunun
çözmeye değer olup olmadığını en az emek

ve harcamayla
belirlemeye yarayan bir ürün.

Temelde benim bakış açımdan,
bir gün yararlı olacağını bildiğiniz

ama şu anlık birazcık zararlı olan

bir şeyi pazarlıyorsunuz.

Bizim için bu bir iOS uygulamasıydı.

Altı kişi birlikte Dom'un bahçesinde
bir ofis kurduk

ve 1 Ağustos 2018'de
ilk versiyonumuzu yayınladık.

İlk 24 saatte 30.000'den fazla kez
indirilmiş ve Android versiyonunun

ne zaman yayınlanacağını soran

30.000'den fazla yorum yazılmıştı.

Uygulamamız eksik ve kusurlu olsa
ve tek bir kişi tarafından oluşturulsa da

insanların yatırım yapmasını
beklediğimiz şey tam da buydu.

Sinirli kullanıcılarımız ve ürkek
yatırımcılarımızdan çok şey öğrendik.

Son altı ayda
ekibimizi 16 kişiye çıkardık.

O zamandan beri, Nisan'da çıkacak olan

ikinci bir versiyonu geliştiriyoruz.

Sektör içinde

sanırım hepimizin
oldukça aşina olduğu bir söz var.

"Asıl olan ne bildiğin değil,
kimi tanıdığın."

Daisy sayesinde, bu gücü
yaratıcıya geri vermeyi umuyorum.

Birlikte çalışacakları,
tutarsız ve genelde

zorlayıcı olan yaratıcı dünyaya
ilk adımlarını atarken destek olacakları

bir kişi listesi oluşturmak için
insanları cesaretlendirmek istiyorum.

İnternetle büyüyen bir nesildenim.

Bunun dışında bir şey tanımadım.

Birbirimize bağlıyız,
farkındayız ve gelecek biziz.

Umarım Daisy, sosyal medya platformlarının

biraz distopik, reklam dolu
korkunç yerlere dönüştüğü

bu ortama canlılık katabilir.

İnsanların sürdükleri araba veya onu
peşin mi yoksa krediyle mi aldıkları

konusu yerine sanat

ve yaratıcılığıyla övünebildiği
bir alan yaratmayı umuyorum.

Herkesin gerçek anlamda ünlü olabildiği
bir dünyada, insanlara ünlü olmak yerine

yetenekli olmaları adına
ilham vermeyi umuyorum.

Yetenek sizi 15 dakikalık şöhretinizden
çok daha ileriye taşıyabilir.

Tüm bunları size neden anlatıyorum?

Tam şu an bir TEDx konuşması yapıyor olmam

daha önce becerebileceğimi
düşündüğüm her şeyden çok uzak.

Konuşmam için bir otobiyografi yazmak bile

yaşamımdaki her şeyin on yıl içinde
değiştiğini fark etmemi sağladı.

Emmy adaylığı bulunan bir oyuncu,
bir girişimci ve bir aktivistim;

bunlara dair adıma verilen
resmi bir sertifikam olmasa bile.

Yaklaşık yedi yıl önce okulu bıraktığımda,
sınıfa adım atmayı hiç istemesem de

öğrenmeyi sürdürmeyi görev edindim.

Gelecek 10 yılda yaşamımda
neler olacağını kim bilebilir ki?

Hiçbir fikrim yok.

Belirlediğim hedeflerin bir sonu olmadı.

Bu da şimdiye kadar işe yaradı.

Yeterince iyi olduğunuza güvenin.

Öğrendiğim bir şey varsa
o da gerçekten herkes için bir yer olduğu.

Soru sorun

ve bunların saçma sorular olduğunu
söyleyen insanlara gülüp geçin.

Neler döndüğünü anlamadığınız anlarda

öğrenmeye ve kabul etmeye açık olun.

Kendinizi geri planda tutmayı
kabullenmeyin

ve büyük hayaller kurmaya cesaret edin.

Dinlediğiniz için teşekkürler.

(Alkışlar)