Laat me je games zien en ik vertel je wie je bent | Niels Weber | TEDxEcublens

De meeste ouders kennen de strijd waarin ze hun kinderen moeten beschermen tegen het misbruiken van hun telefoons, laptops of spelcomputers en de meeste tieners hebben hun ouders wel eens iets horen zeggen in de trant van: "Waarom speel je computerspellen in plaats van te studeren voor je examens?" In deze prikkelende talk herdefinieert psychotherapeut en gamer Niels Weber de rol van de schermen in het leven van een jong persoon en legt hij uit hoe intelligente communicatie kan zorgen dat computerspellen en verwachtingen van familieleden naast elkaar kunnen bestaan zonder conflicten.

Deze talk werd gehouden op een TEDx-evenement, in de stijl van de TED-conferenties, maar onafhankelijk georganiseerd door een lokaal team. Meer informatie hierover op http://ted.com/tedx

Zoals jullie al hoorden,
ben ik een psychotherapeut.

Ik werk met kinderen, tieners
en volwassenen die problemen hebben

met schermen, social media,
computerspellen en televisiebeheersing.

Meestal adviseer ik families

die lijden onder slechte communicatie,

emotionele zenuwinzinkingen,
of spanningen.

Deze familieleden proberen
weer contact te maken,

hopen weer contact te maken met elkaar.

Vanavond wil ik uitleggen

hoe het nuttig kan zijn
om over computerspellen te praten

en hoe we jongeren kunnen helpen omgaan
met computerspellen.

Meestal zijn ouders geïrriteerd

omdat ze niet goed meer
met hun kinderen kunnen communiceren.

Nadat ik met de tieners gekletst heb,
geven ze meestal toe

dat ze ook graag tijd met hun ouders
willen doorbrengen,

niet te veel natuurlijk --
het zijn nog steeds tieners --

maar in ieder geval genoeg
om het samen naar hun zin te hebben.

Het probleem is

dat als je een computerspel wilt uitleggen
aan iemand die het niet speelt,

dan kan het erg ... verwarrend zijn.

In mijn praktijk en op schoolinterventies

heb ik gezien dat het spelen
van computerspellen de norm is geworden.

Jonge mensen hebben
echter weinig gelegenheid

om te praten over wat ze doen
achter hun schermen,

in deze 'andere wereld'.

Het is een educatieve uitdaging
geworden voor ouders

om zich aan te sluiten bij hun kinderen
terwijl die in de digitale wereld duiken.

Toch is de begeleiding van de ouders
tegenwoordig cruciaal,

omdat onze jongeren moeten leren
hoe ze kunnen omgaan met hun gewoontes

ter voorbereiding op volwassenheid.

Waarom besteden ze zoveel tijd
aan een computerspel?

Ik heb het niet over verslaving.

Alleen de dwangmatige behoefte

om computerspellen te spelen

is naar mijn mening
meer een symptoom dan een ziekte.

De overmatige investering
in computerspellen betekent iets voor me.

Het is als een oproep
om te begrijpen en te ontdekken

welke problemen erachter schuil gaan.

Deze gevallen zijn vaak gekoppeld

aan weinig zelfvertrouwen,
een gebrek aan aandacht

en soms aan vroege tekenen van depressie.

Dit is Aidan, een jongen van 15.

Maar dit is ook Aidan.

Hij consulteert mij in mijn praktijk,
samen met zijn ouders,

omdat zij klagen

dat de jongen teveel tijd besteed
aan het computerspel 'Fortnite'.

Vanuit zijn perspectief

gelooft Aidan niet
dat Fortnite een probleem is.

Hij wil gewoon dat zijn ouders
hem met rust laten

en hij denkt ook

dat over Fortnite praten met zijn ouders
onmogelijk of zelfs riskant is.

De waarheid is, in Aidan's gedachten,

dat elke keer dat het onderwerp 'Fortnite'
aan de eettafel genoemd wordt,

dit tijdens een ruzie is:

"Je moet studeren!"
"Het is bedtijd!"

"Ik heb het je al vier keer gezegd!"

En vooral: "Je computerspel is stom!"

(Gelach)

Helaas

heeft Aidan moeite om een gevoel
van eigenwaarde te krijgen op school.

Maar hij is aardig goed in Fortnite.

En hij brengt graag tijd in het spel door,

waar hij zijn vrienden ontmoet
die hem bewonderen

vanwege zijn vaardigheden in het spel.

Als gevolg daarvan

ontwikkelt Aidan de neiging
om meer te spelen dan hij zou moeten.

Aidan's grootste probleem is dan
dat hij zich onbegrepen voelt.

Dus hier ben ik.

Als een psychotherapeut

moet ik luisteren naar
wat de ouders te zeggen hebben,

maar moet ik ook luisteren
naar wat Aidan ons probeert te vertellen.

Natuurlijk maken Aidan's ouders zich
terecht zorgen over school en grenzen.

Dat is normaal.

Maar wat zou er gebeuren
als Aidan kon uitdrukken

wat hij voelt wanneer hij Fortnite speelt

en kon vertellen over zijn prestaties?

Wat als hij niet nerveus hoefde te zijn

om te vertellen waarom hij
het computerspel zo graag speelt?

Aidan start een spel
waar hij drie van zijn vrienden ontmoet

en samen proberen ze
de 96 andere spelers te verslaan

door strategieën te maken,

met elkaar te communiceren,

samen te werken en ... ja, af en toe

door te schieten op alles wat beweegt.

(Gelach)

Aidan, die moeite heeft
om zich gewaardeerd te voelen,

heeft tijd en moeite geïnvesteerd
in een discipline waarin hij competent is,

maar waardoor hij ook
kritiek van zijn ouders krijgt.

Op deze manier

is het computerspel
niet de vijand om tegen te vechten.

Het is juist een hulpmiddel
voor ons, volwassenen,

om te begrijpen wat Aidan echt zoekt.

Als Aidan een been zou breken,

zou hij er gips omheen krijgen

en we zouden hem leren
op krukken te lopen.

Revalidatie zou hem helpen
om geleidelijk de krukken los te laten.

Soms kan een computerspel
de rol van krukken op zich nemen.

Het is dan essentieel
dat we begrijpen hoe het werkt,

zodat we de speler kunnen helpen
het geleidelijk te verminderen.

Een speler van computerspellen,
ongeacht zijn leeftijd,

ervaart een diverse reeks emoties
achter het beeldscherm.

Maar tijdens de euforie van het spel

zijn ze zich niet altijd bewust
van deze emoties.

Aan de andere kant
zullen ouders zich zorgen maken

als ze hun kind agressief zien reageren.

Het is misleidend om te denken

dat kinderen of tieners instinctief weten
hoe ze zichzelf kunnen beheersen.

Dat is een les waar wij hen
als volwassenen mee moeten helpen.

Ik zou graag willen weten
hoeveel van jullie

computerspellen spelen op spelcomputers,
PC, smartphones of iets anders?

Oké. Goed!

Dank jullie wel.

Dus praktisch iedereen speelt ze wel.

Hoe opener we zijn over de mogelijkheid
om over computerspellen te praten,

des te makkelijker kan de gamer in kwestie
zich losmaken van zijn gewoontes

en onder woorden brengen
wat hij voelt en beleeft.

Dit is een bekende aanpak
bij de behandeling van traumatische shock.

Hoe meer je kan vertellen
over wat er met je gebeurd is,

hoe minder je gefocust bent op terugkeren.

Je kan dan een stap terug doen.

Wist je dat toeschouwers

en een speler die de controller vasthoudt

niet dezelfde ervaring hebben?

Spelers focussen zich op de informatie
die nodig is op een opportuun moment,

terwijl toeschouwers, overweldigd
door verwarrende informatie,

hun aandacht richten
op iets dat ze al weten

en dat komt vaak overeen
met het gewelddadige deel van een spel.

Dus spelers en toeschouwers

zitten niet op hetzelfde niveau
van communicatie.

Beiden hebben gelijk,

maar ze praten niet allebei
over hetzelfde.

Door ruimte te maken voor hun verhaal

bouwen we bruggen

en toeschouwers en spelers kunnen
een manier vinden om te communiceren.

Natuurlijk zijn er ook valkuilen
in computerspellen.

Computerspellen zijn nog steeds
een lucratieve winstgevende sector.

Maar we kunnen onze jongeren helpen
deze valkuilen te identificeren

en hen voorbereiden om
verantwoordelijke volwassenen te worden.

We praatten veel over de jonge generatie
omdat we ons zorgen over hen maken.

Maar als kindertijd en tienerjaren

omslagpunten in het leven zijn,

kan het zeer eng of verwarrend zijn

als computerspellen
een veilige plek bieden

waar jongeren het gevoel hebben
dat ze iets onder de knie krijgen.

We moeten begrijpen
wat ze onder de knie krijgen

en hoe we aanvullende bezigheden
kunnen voorstellen

die datzelfde gevoel
van controle oproepen.

Dus als we veel over
de jongere generatie praten,

moeten we niet uit het oog verliezen

dat dezelfde vragen en dezelfde
moeilijkheden over computerspellen

ook volwassenen kunnen raken.

Het is daarom van het grootste belang
dat we met onze jongeren samenwerken

om hen voor te bereiden op de uitdagingen
die in hun toekomst liggen.

Deze voorbereiding, deze begeleiding

moet een structuur
van regels hebben, van kaders

en bovenal van respect.

Maar laten we de emotionele
dimensie niet vergeten.

Laat de ouders aan Aidan uitleggen

waarom hij 's nachts moet slapen
in plaats van overdag.

Maar laat Aidan gedurende de dag
uitdrukken wat hij voelt,

zodat hij kan voelen
dat hij gezien wordt voor wie hij is.

Hier is Aidan.

Hij is nu 17 jaar oud.

En door te leren praten
over zijn computerspellen

kon hij uitdrukken dat hij graag
onderdeel is van een team.

Zijn vader nam de tijd
om hem te zien spelen

en om te begrijpen hoe het spel werkt.

Hij zag dat Aidan niet zo goed speelt
als hij gestrest is.

Dus vertelt hij Aidan hoe vechtsport

hem hielp focussen
toen hij zo oud was als Aidan.

Nu hangt er op de koelkast van de familie

een lijst met Aidan's topscores
naast zijn rapport.

Kortom,

het herstellen van vertrouwen
en de emotionele band

begint met emotionele momenten.

Deze leiden naar meer zelfrespect.

Hoe meer ruimte we maken
voor onze jongeren

om uit te drukken wat ze voelen
en beleven achter het beeldscherm,

des te meer helpen we hen, niet alleen
met het leren van zelfbeheersing,

maar ook met kennis
van henzelf en hun emoties.

Hoe meer interesse we tonen
in wat hen interesseert,

des te meer geven we hen het gevoel
interessant en gewaardeerd te zijn.

Door deze erkenning te geven,

verminderen we de kans
op excessief computerspellen spelen.

In mijn voorbeeld vanavond
gebruikte ik computerspellen,

maar het kan van alles zijn,
zoals social media.

Vertel me over je games.
Vertel me wie je bent.

Dank jullie wel.

(Applaus)