Kanibalizm w królestwie zwierząt - Bill Schutt

Zobacz całą lekcję: https://ed.ted.com/lessons/cannibalism-in-the-animal-kingdom-bill-schutt

Do niedawna naukowcy myśleli, że kanibalizm jest rzadką reakcją na głód lub skrajny stres. Dobrze znani kanibale tacy jak modliszki i czarne wdowy uznawano za dziwne wyjątki. Teraz już wiadomo, że raczej reprezentują normę. Bill Schutt pokazuje, że kanibalizm sprzyja przetrwaniu całych gatunków. Ogranicza konkurencję, usuwa słabe osobniki i wzmacnia mocne.

Lekcja: Bill Schutt, animacja: Compote Collective.

Na pustyniach południowego zachodu USA

kijanki ropuch wykluwają się
w małych oazach.

Dopóki się nie rozwiną,
mogą żyć tylko w wodzie,

ale te sadzawki
są niestałe i szybko parują.

Kijanki zaczynają wyścig z czasem.

Muszą się rozwinąć,
zanim wylęgarnia wyschnie.

Przez noc niektóre osobniki urosły.

Za pomocą kłów i silnych mięśni żuchwy

zjadły swoich mniejszych braci.

Dzięki temu rozwinęły się szybciej

i opuściły sadzawkę, zanim wyschła.

Te płazy nie są jedynymi zwierzętami

zjadającymi członków swojego gatunku
w ramach normalnego rozwoju.

Wszystkie te zwierzęta to robią.

Jeśli cię to dziwi,
to masz dobre towarzystwo.

Do niedawna naukowcy
myśleli, że kanibalizm

jest reakcją na głód lub skrajny stres.

Dobrze znani kanibale,

jak modliszki i czarne wdowy

uznawano za dziwne wyjątki.

Teraz już wiadomo,
że raczej reprezentują normę.

Może się wydawać bez sensu,

że pewne gatunki same się zjadają.

Jednak kanibalizm może sprzyjać
przetrwaniu całych gatunków.

Ogranicza konkurencję,

usuwa słabe osobniki

i wzmacnia mocne.

Niektóre gatunki, takie jak ropuchy,

są kanibalami ze względu
na nacisk środowiskowy.

Są w niepewnej sytuacji, ale kanibalizm
nie jest dla nich ostatecznością,

żeby uciec przed śmiercią głodową,

a raczej sposobem
na szybkie wyjście ze stadium,

w którym są łatwym łupem dla drapieżników,

a środowisko im nie sprzyja.

Inne gatunki, włączając w to wiele ryb,

bezmyślnie zjadają się nawzajem
podczas żerowania.

Ryby składają tak dużo ikry,

że dorosłe osobniki umieją
odróżnić swoje potomstwo,

tak jak my rodzynki.

Ikra, larwy i młode osobniki
są łatwo dostępnymi posiłkami,

bogatymi w składniki odżywcze.

Jednorazowo składane są tysiące jaj,

więc i tak zostanie ich dosyć
po tym, jak dorośli się najedzą.

Nie tylko dorosłe osobniki
zjadają młode rybki,

rodzeństwo też na siebie poluje.

Jaja tawrosza piaskowego rozwijają się

w jajowodach matki w różnym czasie.

Gdy młode zużyją całe
żółtko ze swojego jaja,

zaczynają zjadać inne jaja i rodzeństwo

do momentu gdy w jajowodach
pozostanie tylko po jednym.

Po narodzinach młode to dobrze odżywione
i doświadczone drapieżniki,

które mają największe szanse na przeżycie.

Nawet jeśli zwierzęta
nie zjadają się z głodu,

młode szczególnie często
padają ofiarą kanibalizmu.

Chomiki,

szczury

i inne matki gryzoni

zjadają potomstwo, jeśli jest chore,

nie żyje

lub gdy po prostu mają go
za dużo do wykarmienia.

U ssaków, wliczając
w to niedźwiedzie i lwy,

samce zabijają potomstwo
spłodzone przez inne samce,

dlatego, że samice bez potomstwa
mogą zajść w ciążę szybciej

niż z młodymi u boku.

Następnie samce zjadają zabite młode,
żeby nie marnować pożywnego mięsa.

Kanibalizm jest mniej
powszechny wśród ptaków.

Niektóre gatunki zjadają
chore lub martwe zarodki,

pozbywając się w ten sposób zwłok,
które szybko zwabiłyby robactwo.

W kanibalizmie wśród dorosłych
samce są częściej na celowniku niż samice.

Padają ofiarą podczas godów,
bo generalnie są mniejsi.

Samce australijskich czarnych wdów
kryją znacznie większe samice.

Zamiast oddalić się zaraz po stosunku,
malutki samiec robi fikołka

i nadstawia odwłok w okolice
narządu gębowego partnerki.

Samica wtedy spryskuje go bogatym
w enzymy sokiem i zjada jego odwłok.

Samiec pozostały przy życiu czołga się,
by ponownie zapłodnić samicę,

często na wpół zjedzony.

Potem trafiają do pajęczej spiżarni.

Samiec zapewnia samicy nie tylko spermę,

ale i pożywny posiłek,

dzięki któremu ma pewność, że samica
przeżyje i przekaże jego geny dalej.

Kanibalizm jest częścią życia
w królestwie zwierząt,

zaraz obok innych, dobrze
zorganizowanych zachowań.

Już zatopiliśmy zęby w dowodach
kanibalizmu w naturze.

Pozostaje pytanie, co jeszcze przeoczono,

stosując ludzkie standardy
w świecie przyrody?