Een persoonlijk pleidooi voor menselijkheid aan de VS-Mexicaanse grens

In deze krachtige, persoonlijke talk deelt auteur en academicus Juan Enriquez verhalen over de immigratiecrisis aan de grens tussen de VS en Mexico, waardoor dit vaak abstracte debat weer op aarde wordt gebracht -- en toont wat je elke dag kunt doen om immigranten het gevoel te geven dat ze erbij horen. "Dit gaat niet over kinderen en grenzen," zegt hij. "Het gaat over ons. Dit gaat over wie we zijn, als volk, als natie en als individu."

Dit is persoonlijk.

Ik weet hoe het voelt
als de overheid zegt:

"We gaan je morgen vermoorden."

Ik weet hoe het is
om een land te verlaten

met een opzegtermijn van zes uur

en op iemands slaapbank te belanden.

Daarom schreef ik een boek

over hoe landen het goed doen
en hoe ze dat niet doen.

Laat me 250 pagina's samenvatten.

Landen moeten medelevend te zijn,

vriendelijk te zijn,

ze moeten slim en dapper zijn.

Wil je weten wat niet werkt?

Als je regeert door middel
van angst en wreedheid

werkt het gewoon niet.

Je kunt een tijdje Genghis Khan spelen

of Stalin

of Pinochet spelen.

Het werkt niet op de lange termijn.

Het werkt niet op de lange termijn

omdat om te regeren door middel
van angst en wreedheid

je verdeeldheid moet creëren.

Je moet grote groepen
van je land ervan overtuigen

dat ze niet zijn zoals de anderen.

Dat ze zich niet met hen moeten inlaten,

niet met hen moeten praten.

Dat die mensen gemeen zijn,

criminelen zijn, verkrachters zijn.

Dat het land door hen in gevaar verkeert.

Als je daarvoor miljoenen
dollars uitgeeft in je land,

maak je vijanden in het buitenland

en creëer je intern verdeeldheid.

Dat heeft gevolgen.

Driekwart van de vlaggen
en de grenzen en de volksliederen

in de Verenigde Naties vandaag

waren er een paar decennia geleden niet.

Die lijnen die er vandaag zijn,

die vlaggen werden gemaakt
omdat iemand zei:

"Schotten zijn niet zoals wij."

"Welshmen zijn niet zoals wij."

"Basken zijn niet zoals wij."

"Noord-Italianen zijn niet zoals wij."

"Moslims zijn niet zoals wij."

De zwarten, de witten, de christenen ...

Creëer een "wij tegen hen" ...

en je vernietigt naties.

Een deel van het probleem
van het creëren van 'ons tegen hen'

is dat het moeilijk gaat.

Je zult mensen

moeten laten geloven in absurditeiten.

Zodra mensen geloven in absurditeiten,

zullen ze wreedheden begaan.

Dat is de dynamiek van deze zaak.

Je kunt geen 'wij tegen hen' creëren --

je krijgt geen moordpartijen
zoals in Rwanda,

geen moordpartijen zoals in Joegoslavië --

tenzij je deze dynamiek creëert.

Ik vat het huidige immigratiebeleid samen:

laten we ‘Hen’ afschrikken

door zo wreed mogelijk te zijn

en we mikken op hun kinderen.

Ze gaan achter de kinderen aan.

Je hebt Amerikaanse advocaten
die argumenteren dat kinderen

geen zeep, knuffels of douches hoeven,

of hulp door volwassenen
of een vrijlatingsdatum.

Iemand wordt tegengehouden
om een kapot achterlicht --

iemand die hier al 20 jaar werkte --

en in de gevangenis gegooid,

misschien levenslang,

zonder wettelijke vertegenwoordiging.

De terroristen die
het World Trade Center opbliezen,

kregen advocaten.

Deze kinderen, deze ouders
krijgen geen advocaat.

Overheden zeggen

tegen de meest wanhopige,
gekwetste mensen op aarde,

"Ik pakte je kind op,

betaal me 800 dollar voor een DNA-test
voordat je het terugkrijgt."

Driejarigen komen voor de rechter.

We zagen allemaal
drama's in de rechtszaal.

Het is spannend,

de wijze rechter zit daar boven,

de advocaat beschuldigt

en de officier van justitie countert

en dan zoek je uit wat er gaat gebeuren.

Ik wil dat je begrijpt wat er nu gebeurt.

De aanklager is er --
de strenge aanklager.

Hij beschuldigt en valt aan
voor ons, het volk.

De rechter zit daar, rechter Dikkenek,

met zijn zwarte gewaden,

en hij ondervraagt de verdachte

van daarboven.

De verdachte is drie jaar oud

en zijn ogen reiken niet
over de rand van de tafel.

De verdachte spreekt de taal niet.

De hoofdtelefoon voor de vertaler
viel van het hoofd van de verdachte,

omdat er geen koptelefoons
voor driejarigen zijn

in de Amerikaanse rechtszalen,

omdat ze niet in het beklaagdenbankje
horen te zitten.

Dat is een aanfluiting
van de gerechtigheid,

een aanfluiting
van de openbare aanklagers,

een aanfluiting van wie we zijn als natie.

Dit zijn absurditeiten.

Dit zijn wreedheden.

Dit is ongelofelijk.

We bekijken een hoop statistieken,

maar ik wil dat je begrijpt

dat dit gebeurt met de huishoudster
die je kinderen opvoedde.

Dit gebeurt met de tuinman
die zorgde voor je huis.

Dit gebeurt met de man
die de afwas deed

in het chique restaurant
dat je vorige week bezocht.

Dit gebeurt met de mensen
die je ’s morgens de krant brengen.

Dit is jouw gemeenschap,

dit zijn de mensen die
zij aan zij met jou hebben geleefd.

Je goed behandelden,

je behandelden met respect,

zorgden voor je kinderen,

zorgden voor je grootouders.

Dit is Luis, dit is Laura,

dit is Jaime.

Dit is geen abstract,

"Ach, het gebeurt aan de grens" --

dit gebeurt in onze gemeenschap,
op dit moment.

Het gevaar hiervan

is dat, als je eenmaal absurditeiten
en wreedheden gaat normaliseren,

mensen denken dat
deze instrumenten legitiem zijn.

Dan krijg je schoolbesturen
die dit soort brieven versturen:

"Beste ouder,

het feit dat uw kind nog lunchgeld
schuldig is aan het cafetaria

kan erin resulteren dat uw kind
zal worden weggenomen

en in de pleegzorg terechtkomt."

Dit komt van schoolbesturen

omdat mensen denken,

"Nou, dat lijkt wel
een afschrikkingsmiddel."

Wanneer je het vliegtuig neemt,

dan gaan vóór de kinderen,
vóór de eerste klasse,

soldaten in uniform aan boord.

Sommigen zijn immigranten.

Hier is een contract: ga bij het leger,

doe je diensttijd uit,
neem eervol ontslag

en krijg burgerschap.

We herroepen deze contracten

nadat ze zijn ondertekend.

Als die soldaten worden gedood in actie,

deporteren we hun vrouwen,
en soms hun kinderen.

Dit zijn de mensen die ons beschermen.

Dit zijn de mensen die we eren.

Dit zijn de dapperen.

En dit is hoe we ze nu behandelen.

Dit zijn niet de mensen
die illegaal de grens oversteken.

Als je eenmaal begint
met dit soort gedrag te tolereren,

wordt dat normaal in een samenleving,
en scheurt het de samenleving uit elkaar.

Landen zijn gebouwd op het harde werk
en volharding van immigranten.

We zijn allemaal immigranten.

We kwamen alleen maar
op verschillende tijdstippen aan.

55% van de belangrijkste
bedrijven in dit land,

de meest succesvolle bedrijven
in dit land, de uitschieters,

werden opgericht door mensen die kwamen

als buitenlandse studenten
of als immigranten,

en zijn de oprichters
of de medeoprichters.

Hier is wat er gebeurd is
in de afgelopen drie jaar

met de knapste koppen van de wereld.

Tweeënveertig procent van hen
kregen geen visum

of kozen ervoor
om geen visum te krijgen.

Zo wis je een economie uit.

Dit gaat niet over kinderen en grenzen.

Het gaat over ons.

Dit gaat over wie we zijn,
wie wij mensen zijn,

als natie en als individuen.

Dit is geen abstract debat.

Veel van ons denken graag

dat als wij geleefd hadden
toen Hitler aan de macht kwam,

wij de straat zouden zijn opgegaan,

wij zouden ons hebben verzet,
wij zouden Mengele hebben gestopt.

Velen van ons denken graag

dat als wij er
in de jaren 60 waren geweest,

wij ons zouden hebben aangesloten
bij de Freedom Riders.

Wij zouden op die brug
in Selma hebben gestaan.

Nou, wat denk je?

Hier is je kans.

Nu.

Als je aan dit soort dingen denkt,

gaat het niet alleen om grote daden,

gaat het niet alleen
om de brug te gaan blokkeren

of jezelf ergens aan vast te ketenen.

Het is wat je doet in je dagelijkse leven.

Het Harvard Art Museum
opende net een tentoonstelling

over de manier waarop kunstenaars denken

over immigratie en
elders een thuis bouwen.

Bezoekers komen
behoorlijk geschokt buiten.

Er was een blinde muur aan het eind.

En de curatoren deden iets
dat meestal niet gebeurt --

ze improviseerden.

Ze tekenden vier lijnen
en plaatsten er twee woorden tussen:

"Ik behoor"

Je verlaat de tentoonstelling,

en je kunt ervoor een foto nemen.

Ik kan je niet vertellen welke impact
dat op mensen heeft --

Ik zag mensen buitenkomen

en sommigen gingen voor dat beeld zitten,

namen een foto
met een grote grijns op hun gezicht,

en sommige mensen
hadden alleen maar tranen.

Sommigen omhelsden elkaar
en brachten vreemden mee,

anderen kwamen met hun gezin.

Kleine daden van vriendelijkheid
hebben heel, heel, heel veel effect.

Er is zoveel pijn in jouw gemeenschap

dat je het niet kunt geloven.

Dus de volgende keer
dat je een taxichauffeur ontmoet,

die volgens sommigen
een van ‘Hen’ kan zijn,

geef die persoon
dan een extra vijf dollar.

De volgende keer
dat je een kamermeisje ziet,

bedank haar dan
en geef haar een dubbele fooi.

De volgende keer dat je je tuinman

of je kindermeisje ziet,

zie je zo iemand,

geef ze een dikke knuffel
en zeg dat ze erbij horen.

laat hen voelen dat ze thuishoren.

Het is tijd voor grote beleidslijnen,

maar het is ook tijd
voor grote daden van vriendelijkheid.

Omdat we onszelf moeten terugvorderen,

dit land moeten terugvorderen.

(Stem breekt)
We kunnen hier niet blijven zitten

en deze shit negeren.

Dit moet stoppen,
het moet nu stoppen.

Dank je.

(Applaus)