Με κρατούσαν όμηρο για 317 ημέρες και αυτές είναι οι σκέψεις μου.

Ο Βίνσεντ Κοσιτέλ υπήρξε όμηρος επί 317 ημέρες το 1998, ενώ εργαζόταν στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, για τους πρόσφυγες της Τσετσενίας. Για πρώτη φορά διηγείται την εμπειρία του-- από τη διαμονή σε ένα σκοτεινό, υπόγειο θάλαμο, αλυσοδεμένος στο κρεβάτι του, μέχρι και τις απρόσμενες συζητήσεις με αυτούς που τον είχαν αιχμάλωτο. Με λυρισμό και εσωτερική δύναμη, εξηγεί τον λόγο που δεν έχει αφήσει αυτή τη δουλειά έως σήμερα. Από το 2000, οι επιθέσεις σε εθελοντές έχουν τριπλασιαστεί - στην ομιλία του αναρωτιέται τι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο για τον κόσμο μας.

Δεν μπορώ να τους ξεχάσω.

Ο Ασλάν, ο Αλίκ και ο Αντρέι,

η Φερνάντα, ο Φρεντ,
η Γκαλίνα και ο Γκιουνίλντ,

ο Χανς, ο Ίνγκεμποργκ, η Μάτι, η Νατάλια,

η Νάνσι και η Σέριλ, ο Ουσμάν, ο Ζαρίμα,

και η λίστα συνεχίζει.

Για πολλούς, η ύπαρξή τους

ισοδυναμεί με στατιστικά στοιχεία,

ενώ οι ίδιοι έχουν καταγραφεί
απλά σαν «περιστατικά ασφαλείας».

Για μένα όμως ήταν συνάδελφοι

που άνηκαν στην κοινότητα
ανθρωπιστικής βοήθειας

και προσπαθούσαν
να φέρουν λίγη ανακούφιση

στα θύματα πολέμου της Τσετσενίας,
την δεκαετία του 1990.

Εργάζονταν ως νοσοκόμοι, λογιστές
ειδικοί καταφυγίων,

ως βοηθοί δικηγόρων και διερμηνείς.

Και εξαιτίας αυτών των υπηρεσιών
δολοφονήθηκαν,

οι οικογένειές τους διαλύθηκαν

και η ιστορία τους ουσιαστικά ξεχάστηκε.

Κανένας δεν καταδικάστηκε ποτέ
για αυτά τα εγκλήματα.

Δεν μπορώ να τους ξεχάσω.

Κατά κάποιον τρόπο ζουν μέσα μου.

Οι αναμνήσεις τους δίνουν νόημα
στη ζωή μου καθημερινά,

αλλά επίσης στοιχειώνουν
τις σκοτεινότερες γωνιές του μυαλού μου.

Ως εργαζόμενοι στην ανθρωπιστική βοήθεια,

επέλεξαν να μείνουν
στο πλευρό των θυμάτων,

να τους προσφέρουν λίγη βοήθεια,
άνεση και προστασία,

όμως όταν οι ίδιοι χρειάστηκαν προστασία,

δεν την έλαβαν ποτέ.

Αυτές τις μέρες διαβάζετε
τους τίτλους των εφημερίδων

σχετικά με τον πόλεμο
στο Ιράκ και την Συρία,

όπως «Απαγωγή εθελοντή»
ή «Εκτέλεση ομήρου».

Όμως, ποιοι ήταν όλοι αυτοί;

Γιατί βρίσκονταν εκεί;

Ποιο ήταν το κίνητρο τους;

Και πώς εμείς γίναμε τόσο αδιάφοροι
σε τέτοια εγκλήματα;

Αυτός είναι ο λόγος που βρίσκομαι
σήμερα κοντά σας.

Ας βρούμε καλύτερους
τρόπους ανάμνησης τους.

Πρέπει επίσης να εξηγήσουμε τις βασικές
αξίες στις οποίες αφιέρωσαν τη ζωή τους.

Επίσης πρέπει να απαιτήσουμε δικαιοσύνη.

Το 1996, όταν στάλθηκα

από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ
για τους πρόσφυγες στον Βόρειο Καύκασο,

ήξερα το ρίσκο.

Πέντε συνάδελφοι μου
είχαν χάσει τη ζωή τους.

τρεις είχαν τραυματιστεί σοβαρά,

ενώ εφτά ήταν ήδη όμηροι.

Και έτσι, γίναμε προσεκτικοί.

Είχαμε τεθωρακισμένα αυτοκίνητα,
αυτοκίνητα-δολώματα,

αλλάζαμε τα δρομολόγια,
αλλάζαμε κατοικίες διαμονής,

εφαρμόζαμε διάφορα μέτρα ασφαλείας.

Ωστόσο, μια κρύα νύχτα
τον χειμώνα του '98, ήρθε η σειρά μου.

Όταν μπήκα στο διαμέρισμά μου
στο Βλαντικαφκάζ με έναν φρούρο

βρεθήκαμε περικυκλωμένοι από ενόπλους.

Έριξαν τον φρουρό στο πάτωμα

και τον χτυπούσαν μπροστά μου,

τον έδεσαν και τον έσυραν.

Εγώ ήμουν με χειροπέδες και δεμένα μάτια
ενώ με ανάγκασαν να γονατίσω,

με τον σιγαστήρα ενός όπλου
στον λαιμό μου.

Όταν σου συμβεί κάτι τέτοιο,

δεν έχεις χρόνο ούτε για σκέψη,
ούτε για προσευχές.

Το μυαλό μου μπήκε στον αυτόματο,

και γρήγορα μου θύμισε
τη ζωή που άφηνα πίσω.

Πέρασαν αρκετά λεπτά ώσπου να καταλάβω

ότι αυτοί οι κουκουλοφόροι
δεν ήταν εκεί για να με σκοτώσουν,

αλλά ότι κάπου, κάποιος
διέταξε την απαγωγή μου.

Έπειτα, ξεκίνησε
μια διαδικασία αποκτήνωσης.

Δεν ήμουν τίποτα παρά εμπόρευμα.

Συνήθως δεν μιλάω για αυτό,

αλλά θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας
μερικές από τις 317 μέρες αιχμαλωσίας.

Με κρατούσαν σε ένα υπόγειο κελί,

σε απόλυτο σκοτάδι,

για 23 ώρες και 45 λεπτά κάθε μέρα

και μετά έρχονταν οι φρουροί, συνήθως δύο,

και κρατούσαν ένα μεγάλο κομμάτι ψωμί,

ένα πιάτο σούπα και ένα κερί.

Το κερί έκαιγε για 15 λεπτά.

15 λεπτά ανεκτίμητου φωτός.

Μετά το έσβηναν, και εγώ
επέστρεφα στο απόλυτο σκότος.

Ήμουν αλυσοδεμένος
με συρματόσχοινο στο κρεβάτι μου,

μπορούσα να κάνω
μόνο τέσσερα μικρά βήματα.

Συνέχεια ονειρευόμουν πως κάνω το πέμπτο.

Χωρίς τηλεόραση, ραδιόφωνο ή εφημερίδες,
χωρίς κάποιον να μιλήσω.

Δεν είχα πετσέτα, σαπούνι ή χαρτί υγείας,

μόνο δύο μεταλλικούς κουβάδες,
ο ένας για το νερό, ο άλλος για τουαλέτα.

Μπορείτε να φανταστείτε
ότι οι εικονικές εκτελέσεις

είναι χόμπι για τους φρουρούς,

είτε επειδή είναι σαδιστές, είτε απλώς
επειδή βαριούνται ή έχουν μεθύσει;

Καταρράκωναν το ηθικό μου πολύ αργά.

Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις
την απομόνωση και το σκοτάδι.

Πώς περιγράφεις το τίποτα;

Δεν υπάρχουν λέξεις
για τη μοναξιά που ένιωσα

σε εκείνο το πολύ λεπτό όριο
μεταξύ λογικής και τρέλας.

Στο σκοτάδι, μερικές φορές
έπαιζα στη φαντασία μου ντάμα.

Ξεκινούσα με το μαύρο,

μετά συνέχιζα με το λευκό,

ξανά πίσω στο μαύρο,
προσπαθώντας να ξεγελάσω τον αντίπαλο.

Τώρα πια δεν παίζω ντάμα.

Με βασάνιζε η σκέψη της οικογένειάς μου
και του συναδέλφου μου φρουρού, του Εντίκ.

Δεν γνώριζα τι του είχε συμβεί.

Προσπαθούσα να μην σκέφτομαι.

Προσπαθούσα να γεμίζω την ώρα μου

με κάθε είδους σωματική άσκηση,
στο σημείο που ήμουν αλυσοδεμένος.

Δοκίμασα την προσευχή
και ό,τι υπήρχε από παιχνίδια μνήμης.

Όμως, το σκοτάδι δημιουργεί
εικόνες και σκέψεις αφύσικες.

Ένα μέρος του μυαλού σου θέλει
να αντισταθείς, να φωνάξεις και να κλάψεις

ενώ το άλλο, σε διατάζει να το βουλώσεις

και απλά να υπομείνεις το μαρτύριο.

Όλο αυτό είναι μια συνεχής εσωτερική
αντιπαράθεση χωρίς διαμεσολαβητές.

Κάποτε ένας φύλακας με πλησίασε
άκρως επιθετικά και μου είπε:

«Σήμερα θα γονατίσεις
και θα ικετέψεις για το φαγητό σου».

Δεν είχα καλή διάθεση
κι έτσι τον προσέβαλα.

Έβρισα την μητέρα του
και τους προγόνους του.

Οι συνέπειες δεν ήταν υπερβολικές,
απλά πέταξε το φαγητό μου στα σκουπίδια.

Την επόμενη μέρα ήρθε ξανά
με την ίδια απαίτηση.

Έλαβε την ίδια απάντηση

που είχε τις ίδιες συνέπειες.

Τέσσερις μέρες αργότερα, πονούσα πολύ.

Δεν ήξερα ότι η πείνα πονάει
τόσο πολύ όταν έχεις τόσα λίγα.

Έτσι, όταν οι φύλακες κατέβηκαν,

γονάτισα.

Ικέτεψα για φαγητό.

Η υποταγή ήταν ο μόνος τρόπος
για να ανάψουν άλλο ένα κερί.

Ύστερα από την απαγωγή μου,

μεταφέρθηκα από την Βόρεια Οσετία
στην Τσετσενία.

Τρεις μέρες μιας αργής διαδρομής
στα πορτ-μπαγκάζ διαφορετικών αυτοκινήτων,

και με το που έφτασα,

για έντεκα μέρες με ανέκρινε
ένας τύπος ονόματι Ρούσλαν.

Πάντα ο ίδιος τρόπος:

λίγο φως για 45 λεπτά.

Θα κατέβαινε στο υπόγειο,

και θα ζητούσε από τους φρουρούς
να με δέσουν,

ανοίγοντας τη μουσική στην διαπασών.

Μετά ούρλιαζε τις ερωτήσεις.

Ούρλιαζε και με χτυπούσε.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες.

Υπήρχαν πολλές ερωτήσεις
που δεν μπορούσα να καταλάβω,

και άλλες που δεν ήθελα να τις καταλάβω.

Η διάρκεια της ανάκρισης
ήταν η διάρκεια μιας κασέτας:

15 τραγούδια, 45 λεπτά.

Πάντα λαχταρούσα το τελευταίο τραγούδι.

Μια μέρα ή ένα βράδυ,
σ' εκείνο το μπουντρούμι,

άκουσα ένα παιδί να κλαίει από πάνω.

Ένα δίχρονο ή τρίχρονο αγόρι.

Άκουγα βήματα, επικρατούσε σύγχυση,
άνθρωποι έτρεχαν.

Έτσι, όταν ξαναήρθε ο Ρούσλαν την επομένη,

προτού μου κάνει την πρώτη ερώτηση,

τον ρώτησα: «Πώς είναι ο γιος σου σήμερα;
Αισθάνεται καλύτερα;»

Αιφνιδιάστηκε.

Ήταν έξαλλος με τους φρουρούς
που μπορεί να διέρρευσαν πληροφορίες

σχετικά με την προσωπική του ζωή.

Ανέφερα τις ΜΚΟ και πώς η τροφοδοσία
φαρμάκων σε τοπικές κλινικές

θα βοηθούσε τον γιο του να αναρρώσει.

Και μιλήσαμε για εκπαίδευση
και οικογένειες.

Μου είπε για τα παιδιά του.

Του είπα για τις κόρες μου.

Και μετά το γύρισε σε όπλα,
αυτοκίνητα και γυναίκες,

και έτσι το γύρισα και εγώ σε όπλα,
αυτοκίνητα και γυναίκες.

Και μιλούσαμε μέχρι το τελευταίο τραγούδι.

Ο Ρούσλαν ήταν ο πιο σκληρός άνθρωπος
που είχα γνωρίσει ποτέ.

Δεν με άγγιξε όμως ξανά.

Δεν με ρώτησε περισσότερα.

Δεν ήμουν πλέον ένα εμπόρευμα.

Δυο μέρες αργότερα,
μεταφέρθηκα σε ένα άλλο μέρος.

Εκεί, ένας φρουρός με πλησίασε υπερβολικά
-ήταν κάπως ασυνήθιστο-

και μου είπε, με μια πολύ απαλή φωνή:

«Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω

για όλη τη βοήθεια που παρείχε
η οργάνωσή σου στην οικογένεια μου,

όταν μας εξόρισαν στο κοντινό Νταγκεστάν».

Τι θα μπορούσα να απαντήσω;

Ήταν τόσο επώδυνο, λες και μια λεπίδα
έσκισε τα σωθικά μου.

Για εβδομάδες σκεφτόμουν έντονα,
ώστε να συμφιλιωθώ

με τους λόγους που είχαμε
για να βοηθήσουμε εκείνη την οικογένεια

και εκείνο τον μισθοφόρο.

Ήταν νέος και ντροπαλός.

Ποτέ δεν είδα το πρόσωπό του.

Μάλλον δεν είχε κακές προθέσεις,

αλλά εκείνα τα 15 δευτερόλεπτα,

με έκανε να αναρωτηθώ για όλα όσα κάναμε,

όλες τις θυσίες.

Με έβαλε επίσης να σκεφτώ
την δική τους οπτική.

Μέχρι τότε υπέθετα ότι γνώριζαν
τον λόγο που βρισκόμασταν εκεί

και τι ακριβώς κάναμε.

Δεν μπορεί κάποιος να το υποθέσει αυτό.

Δεν ήταν εύκολο να εξηγήσουμε τους λόγους,

ακόμα και στους κοντινότερους
συγγενείς μας.

Δεν είμαστε καλύτεροι ή ανώτεροι,

δεν είμαστε το παγκόσμιο
πυροσβεστικό σώμα,

ούτε και υπερήρωες.

Δεν σταματάμε πολέμους,

και γνωρίζουμε ότι η ανθρωπιστική βοήθεια
δεν υποκαθιστά τις πολιτικές λύσεις.

Ωστόσο, πράττουμε έτσι
επειδή έστω και μία ζωή έχει αξία.

Μερικές φορές αυτή είναι
η μόνη διαφορά που κάνεις

- ένα άτομο, μια οικογένεια,
μια μικρή ομάδα -

και αξίζει.

Σε περίπτωση παλιρροϊκού κύματος,
σεισμού ή τυφώνα,

βλέπεις ομάδες διασωστών
να τρέχουν από κάθε γωνιά της γης,

και για εβδομάδες ολόκληρες
να ψάχνουν για επιζώντες.

Γιατί;
Κανένας δεν διερωτάται.

Κάθε ζωή αξίζει,

ή καλύτερα, κάθε ζωή πρέπει να αξίζει.

Έτσι κι εμείς βοηθάμε τους πρόσφυγες,

ανθρώπους που εκτοπίζονται
στην πατρίδα τους λόγω αναταραχών

ή ανθρώπους που δεν έχουν πατρίδα.

Ξέρω πολλούς ανθρώπους

που όταν αντιμετωπίζουν
αβάσταχτες δοκιμασίες,

νιώθουν ανήμποροι και απλά σταματούν.

Είναι κρίμα, μιας και υπάρχουν τόσοι
πολλοί τρόποι που μπορούμε να βοηθήσουμε.

Δεν σταματάμε επειδή νιώσαμε έτσι.

Προσπαθούμε να κάνουμε
ό,τι είναι δυνατό ώστε να βοηθήσουμε,

να προσφέρουμε προστασία και άνεση.

Έτσι πρέπει.

Δεν γίνεται αλλιώς.

Είναι αυτό που μας κάνει
να νιώθουμε απλά άνθρωποι.

Αυτή είναι μια φωτογραφία μου,
από την μέρα που με απελευθέρωσαν.

Μήνες μετά, συναντήθηκα
με τον τότε Γάλλο πρωθυπουργό.

Το δεύτερο που μου είπε:

«Φέρθηκες ανεύθυνα
που πήγες στον Βόρειο Καύκασο.

Δεν ξέρεις πόσα προβλήματα
μας δημιούργησες».

Ήταν μια σύντομη συνάντηση.

(Γέλια)

Θεωρώ ότι να βοηθάς ανθρώπους
σε κίνδυνο είναι υπεύθυνο.

Σε εκείνον τον πόλεμο, που κανένας
δεν ήθελε να τελειώσει πραγματικά,

και έχουμε κι άλλους σήμερα,

το να βοηθάς όσους έχουν ανάγκη
και να τους προστατεύεις,

δεν ήταν μια απλή πράξη ανθρωπιάς,

ήταν μια αληθινή αλλαγή για τον κόσμο.

Γιατί δεν μπορούσε να το καταλάβει αυτό;

Φέρουμε ευθύνη έστω
να προσπαθήσουμε.

Έχετε ακούσει αυτή την αρχή:
Ευθύνη Προστασίας (R2P).

Το αποτέλεσμα ίσως εξαρτηθεί
από ποικίλες παραμέτρους.

Ίσως αποτύχουμε,
αλλά υπάρχει και χειρότερο -

να μην προσπαθήσουμε καν,
ενώ έχουμε τη δυνατότητα.

Αν λοιπόν αναλάβεις μια τέτοια δουλειά,

η ζωή σου θα είναι γεμάτη από χαρά
αλλά και λύπη,

μιας και δεν θα μπορείς
να τους βοηθήσεις όλους,

ούτε να τους προστατέψεις,
ή να τους σώσεις.

Όλοι αυτοί σε στοιχειώνουν,

και μιας και βιώνεις από πρώτο χέρι
το μαρτύριο τους,

ρουφάς και εσύ λίγο από αυτό.

Πολλοί νέοι εθελοντές,

εισπράττουν πικρία
από τις πρώτες εμπειρίες τους.

Τους βάζουν σε καταστάσεις
που απλά παρίστανται,

χωρίς να μπορούν να αλλάξουν τίποτα.

Πρέπει να μάθουν να το αποδέχονται,

και σταδιακά να το μετατρέπουν
σε θετική ενέργεια.

Είναι δύσκολο.

Δεν τα καταφέρνουν πολλοί,

αλλά για όσους πετυχαίνουν,
δεν υπάρχει καλύτερη δουλειά από αυτήν.

Βλέπεις τη διαφορά μέρα με τη μέρα.

Οι εθελοντές γνωρίζουν
το ρίσκο που παίρνουν

είτε σε περιοχές με διαμάχες,
είτε σε εκείνες που τις έχουν ξεπεράσει,

όμως η ζωή και η δουλειά μας απειλούνται,

και η σημασία τους εξασθενεί.

Μήπως γνωρίζατε ότι από τo 2000,

οι επιθέσεις εναντίον μας
έχουν τριπλασιαστεί;

Το 2013 μας βρήκε με νέα ρεκόρ:

155 συνάδελφοι μου έχασαν τις ζωές τους,

171 τραυματίστηκαν σοβαρά

και 134 απήχθησαν.

Τόσες πολλές κατεστραμμένες ζωές.

Μέχρι το ξέσπασμα του εμφυλίου
στην Σομαλία, την δεκαετία του 1980,

οι εθελοντές αποτελούσαν ενίοτε και θύματα

«παράπλευρων ζημιών»,

αλλά κατά κανόνα δεν ήμασταν
οι στόχοι των επιθέσεων.

Αυτό τώρα έχει αλλάξει.

Δείτε αυτή τη φωτογραφία.

Είναι από τον Αύγουστο του 2003,
στη Βαγδάτη,

όπου 24 συνάδελφοι μου
έχασαν την ζωή τους.

Πάνε οι μέρες που μια σημαία του ΟΗΕ
ή του Ερυθρού Σταυρού,

θα σήμανε αυτόματα προστασία.

Τα τελευταία είκοσι χρόνια,
εγκληματικές και πολιτικές οργανώσεις

αλληλοενισχύθηκαν

και δημιούργησαν
κάποιες οργανώσεις-υβρίδια,

με τις οποίες δεν έχουμε τρόπο
να επικοινωνήσουμε.

Τα ανθρωπιστικά ιδεώδη δοκιμάζονται
αμφισβητούνται και συχνά αγνοούνται,

αλλά το σημαντικότερο ίσως
είναι ότι δεν ψάχνουμε για δικαιοσύνη.

Φαινομενικά, δεν υπάρχει καμία συνέπεια

για οποιαδήποτε επίθεση
εναντίον των εθελοντών.

Αφού με ελευθέρωσαν, μου είπαν
να μην ζητήσω δικαιοσύνη.

«Δεν θα αλλάξει κάτι», έτσι μου είπαν.

«Και θα βάλεις σε κίνδυνο και τις ζωές
των υπόλοιπων συναδέλφων σου».

Πέρασαν χρόνια ώσπου να καταδικασθούν

τρεις άνθρωποι που είχαν σχέση
με την απαγωγή μου,

αλλά αυτή ήταν η εξαίρεση.

Δεν υπήρξε ποτέ καμία δικαίωση
για όσους δολοφονήθηκαν

ή απήχθησαν στην Τσετσενία,
από το 1995 ως το 1999,

και ισχύει το ίδιο σε όλο τον κόσμο.

Κάτι τέτοιο είναι απαράδεκτο

και αδικαιολόγητο.

Κατά τον διεθνή νόμο, τέτοιες επιθέσεις
ονομάζονται εγκλήματα πολέμου.

Και για αυτό, πρέπει να υπάρξει τιμωρία.

Πρέπει να σπάσουμε αυτόν τον κύκλο.

Σκεφτείτε ότι τέτοιες επιθέσεις

είναι επιθέσεις κατά
της ίδιας της ανθρωπότητας.

Αυτό με κάνει έξαλλο.

Ξέρω ότι είμαι πολύ τυχερός
σε σύγκριση με τους μετανάστες που βοηθώ.

Δεν γνωρίζω τι σημαίνει να βλέπεις
την πόλη σου να καταστρέφεται,

ούτε και τους συγγενείς σου
να πυροβολούνται μπροστά στα μάτια σου.

Δεν ξέρω τι είναι
να μην σε προστατεύει η χώρα σου.

Ξέρω επίσης ότι είμαι πολύ τυχερός
σε σχέση με τους άλλους ομήρους.

Τέσσερις μέρες πριν την επεισοδιακή μου
απελευθέρωση, τέσσερις όμηροι

αποκεφαλίστηκαν, λίγα μίλια μακριά
από το μέρος που ήμουν αιχμάλωτος.

Γιατί διάλεξαν αυτούς

και γιατί εγώ να στέκομαι εδώ σήμερα;

Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση.

Είχα απίστευτη στήριξη
από τους συγγενείς μου,

τους συναδέλφους μου και τους φίλους μου,
ακόμα και από αγνώστους.

Με βοήθησαν αυτά τα χρόνια
να βγω από το σκοτάδι.

Δεν έλαβαν όλοι την ίδια προσοχή.

Ξέρετε πόσοι συνάδελφοι μου αυτοκτόνησαν

λόγω τραυματικών περιστατικών;

Προσωπικά γνωρίζω εννιά άτομα.

Ξέρετε ακόμα πόσοι πέρασαν
έναν δύσκολο χωρισμό,

εξαιτίας άσχημων εμπειριών,

αφού δεν μπορούσαν να συζητήσουν
τίποτα πλέον με τους συντρόφους τους;

Χάνω το μέτρημα.

Πληρώνουμε βαρύ τίμημα για αυτή τη ζωή.

Στη Ρωσία, όλα τα πολεμικά μνημεία
έχουν αυτή την όμορφη επιγραφή,

λέει, (στα Ρώσικα)

«Δεν ξεχνιέται κανείς και τίποτα».

Έτσι και εγώ, δεν ξεχνώ
τους χαμένους συναδέλφους μου.

Θυμάμαι τα πάντα.

Σας καλώ λοιπόν
να μην ξεχάσετε αυτή την επιγραφή

και να απαιτήσετε
την καλύτερη προστασία όλων των εθελοντών,

σε παγκόσμια κλίμακα.

Δεν πρέπει να αφήσουμε το φως ελπίδας
που φέρνουν να σβήσει.

Μετά από το μαρτύριο μου,
πολλοί με ρώτησαν,

«Μα γιατί συνεχίζεις;
Γιατί κάνεις αυτή τη δουλειά;

Γιατί να επιστρέψεις;»

Η απάντηση μου ήταν απλή:

Αν είχα παραιτηθεί,
τότε θα είχε νικήσει ο απαγωγέας μου.

Θα μου είχαν κλέψει την ψυχή
και την ανθρωπιά μου.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)